- 12 Eylül 2016
- 6
- 0
- 1
- 30
- Konu Sahibi gamzengineer38
-
- #1
Konu başlığına bakınca ergen biriymişim de dert yanıyormuşum gibi görünmek istemiyorum. Sadece şu an o kadar çaresiz hissediyorum ki yazdıklarımı ciddiye alıp bir şeyler yazmanıza, tavsiye almaya çok ihtiyacım var.
Ben 23 yaşındayım. Daha önce ailemin sağlık bölümü takıntısından dolayı hemşirelik okuyordum. Ancak bölümün benim gibi duygusal birisine uygun olmadığını farkettim ve ailemin istemediği bir bölüme, bilgisayar mühendisliğine geçtim. Benim hayalimdeki bölüm buydu. Ancak şu anda sırf bu bölümde okuyorum diye ailemin bana yapmadığı kalmadı. Üstelik bölüm birincisiyim. Hayal bile edemeyeceğim kadar başarılı ve güzel bir durumdayım çok şükür. Ama ailem bunları hiç önemsemiyor. Artık ailem tüm maddi desteklerini kesti. Aynı evde yaşamamıza rağmen devamli olarak bana karşı nefretlerini dile getirip benden uzak davranıyorlar. Öyle ki gece hastalanıp hastaneye gitmek istediğimde ne halin varsa gör deyip geri yatan bir babam, üzülüp ağladığımı gördüğü halde neyin var diye bir kere bile sormayan bir annem var. Eskiden kız kardeşimi daha çok sevdiklerini belli ederlerdi ama artık bunu sözel olarak sürekli söylüyorlar. Bir durum oldugunda hiçbir şey yapmamış olsam da ben suçlu oluyorum. Kardeşim istediği her şeyi yapmakta özgürken ben hiçbir şey yapamıyorum. Sürekli bir kısıtlama icerisindeyim. Düşünce olarak da ailemden çok farklıyım. Ailemden kimse kapalı değilken ben kapaliyim. Bunu onları ayiplamak için demiyorum sakın yanlış anlaşılmasın. Ancak ailemdekiler kapaliyim diye bunu da örtüyorsun ne gerek var gencecik yaşında, giydiklerin hep kapalı evli kadın gibi, yaşlı gibi görünüyorsun, bu sıcakta niye kapalı duruyorsun gibi yorumlar yaptıklarında çok üzülüyorum. Bunları okuyanlar belki de kıskançlık vs.yorum yapacaksınız, ama etrafımda yaşadıklarıma şahit olanlar böyle olmadığını her seferinde söylüyor.
Defalarca kez ailemi karşıma alıp konuşmayı denedim. Her seferinde ya bencil, kıskanç, hayırsız olarak suçlandım ya da hiç dinleyenim olmadı. Ailemin arkamda olmaması o kadar kötü hissettiriyor ki anlatamam. Onlar istiyor diye beni psikolojik tedavi görme noktasına getiren bir mesleğe devam edemedim, hayallerimin peşinden koştum ve daha iyi bir noktadayim diye bana evlatliktan reddetmis gibi davranmalari çok zoruma gidiyor.
Bundan sonrası için ne yapabilirim? Onların bu şekilde davranması artık beni çok kötü etkiliyor. Ağlamadan, uzulmeden bir günüm geçmez oldu. Kendimi evde bir yük, istenmeyen evlat gibi hissediyorum. Tavsiyelerinize, rahatlamaya çok ihtiyacım var...
Ben 23 yaşındayım. Daha önce ailemin sağlık bölümü takıntısından dolayı hemşirelik okuyordum. Ancak bölümün benim gibi duygusal birisine uygun olmadığını farkettim ve ailemin istemediği bir bölüme, bilgisayar mühendisliğine geçtim. Benim hayalimdeki bölüm buydu. Ancak şu anda sırf bu bölümde okuyorum diye ailemin bana yapmadığı kalmadı. Üstelik bölüm birincisiyim. Hayal bile edemeyeceğim kadar başarılı ve güzel bir durumdayım çok şükür. Ama ailem bunları hiç önemsemiyor. Artık ailem tüm maddi desteklerini kesti. Aynı evde yaşamamıza rağmen devamli olarak bana karşı nefretlerini dile getirip benden uzak davranıyorlar. Öyle ki gece hastalanıp hastaneye gitmek istediğimde ne halin varsa gör deyip geri yatan bir babam, üzülüp ağladığımı gördüğü halde neyin var diye bir kere bile sormayan bir annem var. Eskiden kız kardeşimi daha çok sevdiklerini belli ederlerdi ama artık bunu sözel olarak sürekli söylüyorlar. Bir durum oldugunda hiçbir şey yapmamış olsam da ben suçlu oluyorum. Kardeşim istediği her şeyi yapmakta özgürken ben hiçbir şey yapamıyorum. Sürekli bir kısıtlama icerisindeyim. Düşünce olarak da ailemden çok farklıyım. Ailemden kimse kapalı değilken ben kapaliyim. Bunu onları ayiplamak için demiyorum sakın yanlış anlaşılmasın. Ancak ailemdekiler kapaliyim diye bunu da örtüyorsun ne gerek var gencecik yaşında, giydiklerin hep kapalı evli kadın gibi, yaşlı gibi görünüyorsun, bu sıcakta niye kapalı duruyorsun gibi yorumlar yaptıklarında çok üzülüyorum. Bunları okuyanlar belki de kıskançlık vs.yorum yapacaksınız, ama etrafımda yaşadıklarıma şahit olanlar böyle olmadığını her seferinde söylüyor.
Defalarca kez ailemi karşıma alıp konuşmayı denedim. Her seferinde ya bencil, kıskanç, hayırsız olarak suçlandım ya da hiç dinleyenim olmadı. Ailemin arkamda olmaması o kadar kötü hissettiriyor ki anlatamam. Onlar istiyor diye beni psikolojik tedavi görme noktasına getiren bir mesleğe devam edemedim, hayallerimin peşinden koştum ve daha iyi bir noktadayim diye bana evlatliktan reddetmis gibi davranmalari çok zoruma gidiyor.
Bundan sonrası için ne yapabilirim? Onların bu şekilde davranması artık beni çok kötü etkiliyor. Ağlamadan, uzulmeden bir günüm geçmez oldu. Kendimi evde bir yük, istenmeyen evlat gibi hissediyorum. Tavsiyelerinize, rahatlamaya çok ihtiyacım var...