Canım ya... Çoğumuz yaşadık bu durumları ve senin için ne zor olduğunu tahmin ediyorum.
Benim de ilk yıl başıma bir talihsizlik geldi ve istediğim puanı alamadım. Ailemin umutlarını
boşa çıkarmamak için bir yıl daha hazırlandım ama aynı senin gibi tamamen ne istediğimi
bilmiyordum, kararsızdım. Bu çok kötü işte. Hedefin olmadan yürüme. Şaşıyorsun o zaman.
Bir arkadaşımız çok güzel bir öneride bulunmuş, kapat gözlerini ve on yıl sonra kendini
nerede görmek istediğine odaklan tamamen. Benim sonum gibi olma sonra. Tüm kararsızlıklar,
stres, psikolojik bunalım, beklentileri karşılayamama korkusu sınav günü hastalık olarak
yapıştı hep yakama. Grup terapilerine bile gittim sınav endişesini yenmek için ama yok
olmadı. Dershanenin ilk üçü oldum hep ama ösym sınavları hala daha kasıyor, geriyor
beni. Tüm bunların nedeni hedefimi o dönem belirlememiş olmak. O belirsizliğin rüzgarı
nereye savurduysa oraya gittim ve maalesef işimi yapamıyorum.
Bir de şu var, zaten mühim ve öğrenciyi derinden etkileyen bir sınav bu. Maalesef
deneme tahtası haline getirildi iyice. Sürekli sistem değişiyor. Puanlar değişiyor.
İçerik değişiyor. Ben takip etmeyi bıraktım. kimseye puan sormuyorum. Anlamıyorum
ki çünkü ne neye yetecek.
Ayrıca kararsız kaldığın iki meslek de KPSS ile yerleşme açısından çok avantajlı.
Ben annemin mesleği ve annem pek istemiyor diye hemşirelik yazmadım. Ama benden
daha düşük puan alan bir yakınım yazdı. Mezun olduğu yıl birlikte KPSS ye yine
birlkte girdik ve yine benden düşük aldığı halde atandı. Ben hala sürünmekteyim
O emekli olacak, ben hala KPSS ye hazırlanıyorum
sürmenaj oldum zaten
Artık tüm dualarım sizler için. Bizim nesli maahvettiler el birliği ile ama umarım sizler
istihdam sorunu olmayan yarınlarda mutlu olursunuz...
(Of ya hep çok yazıyorum ben de, kocamanlar gibi dolu doluyum
)