- 18 Ekim 2016
- 713
- 1.506
- Konu Sahibi streshanim
- #1
Sorunlu bir ailem oldu hep. Maddi durumları bir zamanlar çok iyi olmasına rağmen, kendilerini batıran bir baba, anne ve abi. Yanlış kararlar vermelerinin, geleceği düşünmeden hareket etmelerinin bedelini küçüklüğümden beri hep ben ödedim. Kendilerini batırmaları yetmediği gibi beni de hep batırdılar. 17 yaşımdan beri maddi zorluklardan dolayı okurken çalıştım. Ne kazandıysam aileme verdim evi geçindirdim. 32 yaşına kadar aileme verdiğim paralarla bir arabam olurdu belki. Hiçbir şey sahibi olamadım. Çünkü kendim için hiçbir şey yapmadım. Sorumsuz bir abim var. Annem de babam da ömürlerini onu adam etmeye adadılar. 42 yaşında hala bir baltaya sap olamadı. Abine iş kurcaz tavuk alıcaz yumurtasını satacak kredi çek dediler. Çektim. Ailede ben hariç herkes batık olduğu icin tek kredi bana çıkıyor. Oradan gelen kazançla ödeyeceğiz krediyi dediler. 2 yıldır bir taksit bile ödemediler. Sorun etmedim ödedim. Hayvanların yem borcunu ödeyemedik yine çek dediler. Dedim ben artık bu borcu ödeyemem, durumum yok. Çekmek istemedim. Babam hiçbir şey olmasa benim emekli maaşım var maaşımdan ben ödeyeceğim diye beni ikna etti. Ona güvenip yine çektim. Ve tabiki o kredi de ödenmedi. O da bana kaldı. O işi de batırdılar. Şimdi başka iş kuruyorlarmış. O yüzden durumları yokmus ödeyemezlermiş. Sorun şu ki artık benim de hiç durumum yok. Kendi işim, esnafım. Pandemiden beri adam gibi iş yapamadım. Neredeyse battım diyebiliriz. 3 ay önce evlendim şehir değiştirdim. İşimi burada devam ettirmek gibi planım var ama henüz hayata geçiremedim. Evlenmeden önce ailemin durumu olmadığı için mecbur bana takılacak takıları ve bazı zorunlu harcamaları, bende de para olmadığı için kredi kartımla aldım. Ailem düğünde rezil olmasın diye mecbur kaldım. Anlayacağınız kredi kartına da gömülmüş vaziyetteyim. Evlenince eşime kredi kartı borcumu söyledim. Adam 3 aydır benim taksitlere 20 bin tl para ödedi. Ailemi aldım artık karşıma geçen ay dedim ki bakın ben battım artık para kazanamıyorum. Kredileri biz ödeyeceğiz dediniz ödemediniz, hadi bende vardı ödedim. Ama artık yok ve ödeyemiyorum. Eşimin eline bakıyorum bu bile ağır geliyorken bir de adama ailem için çektiğim kredileri ödetemem dedim. Eşime kredilerden bahsetmedim bile ailem için kötü düşünmesin, seni batırmışlar, bunlar ne biçim insan demesin diye 
anlayacağınız şu durumda bile ailemi düşündüm. Ama gelin görün ki ailem hala ödemiyor. Para bitti oraya gitti buraya gitti iş kuruyoruz düzelince ödeyeceğiz diyorlar. Babama diyorum maaşını alınca önce onu ödeyeceksin ne demek oraya buraya gitti. Ben bankaya yok deme hakkına sahip değilim. Sinir krizi geçiriyorum ama elime hiçbir şey geçmiyor. Ödeyemediğim kredi borcuyla başbaşayım. Ben bu aileyi ne yapayım? Bir yandan hala aptal gibi vicdan azabı yapıp kendimi yiyorum. Diyorum onların da durumu yok iyiniyetliler, ellerinde yok vs , Telefonda ağır mı konuştum babam 72 yaşında annem kanser hastası vs. Yarın öbür gün ölseler diye vicdan yapıyorum. Ama beni maddi, manevi, psikolojik her türlü bitirdiler. Tek düşündükleri oğulları. Ben mi yanlış düşünüyorum? Ben onların durumu yokken onlardan krediyi ödemelerini isteyerek hain evlat mı oluyorum? Yoksa onlar beni bu durumda elin adamına muhtaç bırakarak mı yanlış yapıyorlar? Artık sağlıklı düşünemiyorum. Başkalarının düşüncelerine ihtiyacım var. Ben ne yapacağım ailem ve borçlarımla... Milletin ailesi çocuğuna destek olur, benimkiler köstek... İşin kötüsü de ne biliyor musunuz? O kadar alışmışım ki onlar için yaşamaya, şu an kendi hayatımı kurmakta psikolojik olarak zorluk çekiyorum. Kendim için yaşama duygusu tuhaf geliyor. Aklım hala onlarda ve içim rahat değil. Kendi hayatıma bakmak bencilceymiş gibi geliyor. Tecavüzcüsüne aşık olmak diye bir şey var ya psikolojide. Öyleymişim gibi hissediyorum...
anlayacağınız şu durumda bile ailemi düşündüm. Ama gelin görün ki ailem hala ödemiyor. Para bitti oraya gitti buraya gitti iş kuruyoruz düzelince ödeyeceğiz diyorlar. Babama diyorum maaşını alınca önce onu ödeyeceksin ne demek oraya buraya gitti. Ben bankaya yok deme hakkına sahip değilim. Sinir krizi geçiriyorum ama elime hiçbir şey geçmiyor. Ödeyemediğim kredi borcuyla başbaşayım. Ben bu aileyi ne yapayım? Bir yandan hala aptal gibi vicdan azabı yapıp kendimi yiyorum. Diyorum onların da durumu yok iyiniyetliler, ellerinde yok vs , Telefonda ağır mı konuştum babam 72 yaşında annem kanser hastası vs. Yarın öbür gün ölseler diye vicdan yapıyorum. Ama beni maddi, manevi, psikolojik her türlü bitirdiler. Tek düşündükleri oğulları. Ben mi yanlış düşünüyorum? Ben onların durumu yokken onlardan krediyi ödemelerini isteyerek hain evlat mı oluyorum? Yoksa onlar beni bu durumda elin adamına muhtaç bırakarak mı yanlış yapıyorlar? Artık sağlıklı düşünemiyorum. Başkalarının düşüncelerine ihtiyacım var. Ben ne yapacağım ailem ve borçlarımla... Milletin ailesi çocuğuna destek olur, benimkiler köstek... İşin kötüsü de ne biliyor musunuz? O kadar alışmışım ki onlar için yaşamaya, şu an kendi hayatımı kurmakta psikolojik olarak zorluk çekiyorum. Kendim için yaşama duygusu tuhaf geliyor. Aklım hala onlarda ve içim rahat değil. Kendi hayatıma bakmak bencilceymiş gibi geliyor. Tecavüzcüsüne aşık olmak diye bir şey var ya psikolojide. Öyleymişim gibi hissediyorum...
