Ailemin bu şekilde tepki vermesi normal mi, ben mi abartıyorum?

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

Oldukça uzun bir düşünme periyodundan sonra kariyerime farklı bir yön çizmeye karar verdim. Benim adıma mutlu olacaklarını düşündüğüm için bu durumu ailemle paylaştım. Sonuç hiç beklemediğim bir şekilde oldu, 1 haftadır bana hayatı zindan ediyorlar. Defalarca nedenini sorguladılar, tane tane anlattım, isteklerimi, beklentilerimi, şu an mutlu olmadığımı.... Her konuda beni destekleyen ve yanımda olduklarını düşündüğüm ailem ilk defa beni anlamıyor! Onlara hiçbir şekilde ulaşamıyorum. Ne kadar kendimi açıklarsam açıklayayım en başa 'Ne değişti şimdi? Neden neden neden?' cümlelerine dönüyoruz sürekli. Sebebini kaç farklı yolla anlatsam da olmuyor, anlamıyorlar. Ben kendimi aileme açıklamakta bu kadar tükenmiş hissetmemiştim daha önce. Her telefon görüşmesi sonrası içim tükenmiş şekilde hissediyorum. Bu sebeple son iki gündür telefonlarına da çıkmıyorum çünkü gerçekten hiçbir şekilde beni anlamak istemiyorlar.

Sanırım benim akademik kariyer yapıp akademisyen olacağıma inandırmışlar kendilerini (hiç böyle bir isteğim olmadı her zaman akademisyen olmayacağımı söylerim, ama lisansüstü eğitimime devam ettiğim için öyle düşünmüşler) babam ikide bir sen şimdi üniversitede hoca olmayacak mısın diyor? Olmayacağım, endüstriye geçeceğim diyorum. Bana başarısız damgası yapıştırıyorlar. 50 yaşındaki babam facebookta 'Başarısız insanlar zorluklara karşı yenilmezler, başarı şöyle önemlidir' diye bana laf sokan paylaşımlar yapıyor. Cidden benden akademisyen olmam gibi bir beklentileri olduğunu hiç bilmiyordum ve şimdi onları hayal kırıklığına uğrattığım için bana hiçbir şekilde destek olmayacaklarını söylediler. Akademik kariyer yapmadıysan başarısızsın, düşüncesindeler (hali hazırda yüksek lisans mezunuyum, kızdıkları da doktoraya devam etmek istememem)

Ben gerçekten ailemle yaşadıklarıma inanamıyorum. Genç, eğitimli insanlar ve şimdiye kadar hep yanımda olduklarını hissetmiştim. İlk defa bu kadar yalnız hissediyorum kendimi ama hayat benim hayatım, mutlu olacağım bir kariyer yolu seçmek en doğal hakkım diye düşünüyorum. Ailem haklı mı böyle düşünmekte, ben mi abartıyorum bilemiyorum ama çok üzgünüm.

su-doku · 13 Eylül 2018

Beklenti akabinde mutsuzluk getirir
Ailenizin sizden beklentisi farklı demekki
Bu evliliktede kariyer seçimindede böyledir
Bu tabiki sizin hayatınızda lakin bencede akademisyenlik daha doğru bir seçim olur

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

VEdeGEo .!.:
Beklenti akabinde mutsuzluk getirir
Ailenizin sizden beklentisi farklı demekki
Bu evliliktede kariyer seçimindede böyledir
Bu tabiki sizin hayatınızda lakin bencede akademisyenlik daha doğru bir seçim olur

Benim şaşırdığım nokta da bu zaten, ben akademisyen olmayacağımı ilk günden beri söylüyorum.
Yine de böyle bir beklentileri olması ve bu derece ısrarlı davranmaları beni çok şaşırtıyor.
Akademisyenliğe uygun bir insan hiç olmadım, mutsuz olacağım bir işi yapmak istemiyorum. Alanımda da doktoraya devam etmeme gerek yok.
Yurtdışındayım zaten, iyi bir şirkette devam edebilirim burada.
Hayatımda bir kayıp yok, aksine maddi ve manevi olarak artış olacak.

ntprt · 13 Eylül 2018

beren777 .!.:
Benim şaşırdığım nokta da bu zaten, ben akademisyen olmayacağımı ilk günden beri söylüyorum.
Yine de böyle bir beklentileri olması ve bu derece ısrarlı davranmaları beni çok şaşırtıyor.
Akademisyenliğe uygun bir insan hiç olmadım, mutsuz olacağım bir işi yapmak istemiyorum. Alanımda da doktoraya devam etmeme gerek yok.
Yurtdışındayım zaten, iyi bir şirkette devam edebilirim burada.
Hayatımda bir kayıp yok, aksine maddi ve manevi olarak artış olacak.

Akademik kariyer için uğraşan biriyim. Dünyaya yeniden gelsem yine istediğim şey bu olurdu. Ama bu benim için geçerli bir durum. Ailelerin çocuklar üzerinden prim yapmaya proje üretmeye çalışmalarını da anlamıyorum. Bırakın ne istiyorsa nasıl mutlu oluyorlarsa öyle yapsınlar...

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

Kleomantis .!.:
Akademik kariyer için uğraşan biriyim. Dünyaya yeniden gelsem yine istediğim şey bu olurdu. Ama bu benim için geçerli bir durum. Ailelerin çocuklar üzerinden prim yapmaya proje üretmeye çalışmalarını da anlamıyorum. Bırakın ne istiyorsa nasıl mutlu oluyorlarsa öyle yapsınlar...

İnanın benim ailem biz her ne olursa olsun senin yanındayız, destekçiniz derdi bugüne kadar.
Ben destekleri olmadığını hiç hissetmedim. Meğerse başarılı olduğumu düşündükleri için bu böyleymiş.
Bana sanki bir anda düşman oldular. Sanki onlara ihanet etmişim, benim doktorayı bırakma kararım onların iznine göre olacak gibi davranıyorlar.
Babam dün 'Saygı duymaya çalışıyorum ama anlayamıyorum ne değişti. Akşam annenle konuşayım fikrimi söylerim' dedi.
Biz izin vermezsek, bırakamazsın tavrındalar. Böyle bir aile kesinlikle değildi benim ailem, ne kıymetli bir doktoraymış gözlerinde anlamadım ki!

Zeyneppzezee · 13 Eylül 2018

Siz hayal kırıklığına uğratacak bir evlat değilsiniz bence. Şu aşama da hayatınızın gidişatı ile ilgili vereceğiniz kararı mutlu olacağınız şekilde verirsiniz. Fikirlerini dile getirebilirler bu normal ama size tepki vermeleri yanlış. O yüzden net tavrınızla yola devam edim bence..

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

Zeyneppzezee .!.:
Siz hayal kırıklığına uğratacak bir evlat değilsiniz bence. Şu aşama da hayatınızın gidişatı ile ilgili vereceğiniz kararı mutlu olacağınız şekilde verirsiniz. Fikirlerini dile getirebilirler bu normal ama size tepki vermeleri yanlış. O yüzden net tavrınızla yola devam edim bence..

Teşekkür ederim.
Ben ailemi şu zamana kadar üzecek hiçbir şey yapmadım. Hiçbir zaman onlara sorun çıkarmadım.
Bu nedenle ilk defa onlara göre bir 'sorun' çıkardığım için bu denli bir tepki gördüğümü düşünüyorum.

burcak86 · 13 Eylül 2018

beren777 .!.:
Oldukça uzun bir düşünme periyodundan sonra kariyerime farklı bir yön çizmeye karar verdim. Benim adıma mutlu olacaklarını düşündüğüm için bu durumu ailemle paylaştım. Sonuç hiç beklemediğim bir şekilde oldu, 1 haftadır bana hayatı zindan ediyorlar. Defalarca nedenini sorguladılar, tane tane anlattım, isteklerimi, beklentilerimi, şu an mutlu olmadığımı.... Her konuda beni destekleyen ve yanımda olduklarını düşündüğüm ailem ilk defa beni anlamıyor! Onlara hiçbir şekilde ulaşamıyorum. Ne kadar kendimi açıklarsam açıklayayım en başa 'Ne değişti şimdi? Neden neden neden?' cümlelerine dönüyoruz sürekli. Sebebini kaç farklı yolla anlatsam da olmuyor, anlamıyorlar. Ben kendimi aileme açıklamakta bu kadar tükenmiş hissetmemiştim daha önce. Her telefon görüşmesi sonrası içim tükenmiş şekilde hissediyorum. Bu sebeple son iki gündür telefonlarına da çıkmıyorum çünkü gerçekten hiçbir şekilde beni anlamak istemiyorlar.

Sanırım benim akademik kariyer yapıp akademisyen olacağıma inandırmışlar kendilerini (hiç böyle bir isteğim olmadı her zaman akademisyen olmayacağımı söylerim, ama lisansüstü eğitimime devam ettiğim için öyle düşünmüşler) babam ikide bir sen şimdi üniversitede hoca olmayacak mısın diyor? Olmayacağım, endüstriye geçeceğim diyorum. Bana başarısız damgası yapıştırıyorlar. 50 yaşındaki babam facebookta 'Başarısız insanlar zorluklara karşı yenilmezler, başarı şöyle önemlidir' diye bana laf sokan paylaşımlar yapıyor. Cidden benden akademisyen olmam gibi bir beklentileri olduğunu hiç bilmiyordum ve şimdi onları hayal kırıklığına uğrattığım için bana hiçbir şekilde destek olmayacaklarını söylediler. Akademik kariyer yapmadıysan başarısızsın, düşüncesindeler (hali hazırda yüksek lisans mezunuyum, kızdıkları da doktoraya devam etmek istememem)

Ben gerçekten ailemle yaşadıklarıma inanamıyorum. Genç, eğitimli insanlar ve şimdiye kadar hep yanımda olduklarını hissetmiştim. İlk defa bu kadar yalnız hissediyorum kendimi ama hayat benim hayatım, mutlu olacağım bir kariyer yolu seçmek en doğal hakkım diye düşünüyorum. Ailem haklı mı böyle düşünmekte, ben mi abartıyorum bilemiyorum ama çok üzgünüm.

Ailem de olsa hiçbir kararıma bu kadar müdahale ettirmedim ben bu hayatta,sindirmeleri zaman alabilir ama onlar için herhangi bir geri adım atmazdım. Akademisyenliği 657 gibi sağlam bi gelecek gibi mi görüyorlar acaba? Gerçi yurtdışı diyorsunuz orada 33/a gibi bir durum yoktur heralde ama?

Torvi · 13 Eylül 2018

Bu fikre alışmaları zaman alacak olsa da, kararlılığınızı gördükçe alışırlar muhtemelen..

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

burcak86 .!.:
Ailem de olsa hiçbir kararıma bu kadar müdahale ettirmedim ben bu hayatta,sindirmeleri zaman alabilir ama onlar için herhangi bir geri adım atmazdım. Akademisyenliği 657 gibi sağlam bi gelecek gibi mi görüyorlar acaba? Gerçi yurtdışı diyorsunuz orada 33/a gibi bir durum yoktur heralde ama?

Türkiye' de de devlette çalışmadığım için bahsettiğiniz terminolojilere hakim değilim ama hayır akademisyenliğin garantisi yok burada.
Annemlerin derdini şimdi anladım kuzenimle konuşunca klasik 'elalem ne der?'. Ben ailemin böyle olduğunu hiç düşünmezdim ama kuzenime doktoraya başladı yapamadı diyecek herkes demişler. Tatil yaptı geldi diyecekler demişler. Ben şoktayım gerçekten, zorunlu eğitimi bırakıyormuşum gibi tepki veriyorlar

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

Recelhanim .!.:
Bu fikre alışmaları zaman alacak olsa da, kararlılığınızı gördükçe alışırlar muhtemelen..

Ben de öyle umuyorum, maddi manevi çok yatırım yaptık sana dediler.
Doktoraya başlarken verdikleri parayı geri iade etmeyi düşünüyorum. Ondan sonra da görüşmek istemezlerse görüşmeyiz... Bu kadar büyük tepkiyi hak edecek bir şey yapmadım ben.

taylor · 13 Eylül 2018

beren777 .!.:
Oldukça uzun bir düşünme periyodundan sonra kariyerime farklı bir yön çizmeye karar verdim. Benim adıma mutlu olacaklarını düşündüğüm için bu durumu ailemle paylaştım. Sonuç hiç beklemediğim bir şekilde oldu, 1 haftadır bana hayatı zindan ediyorlar. Defalarca nedenini sorguladılar, tane tane anlattım, isteklerimi, beklentilerimi, şu an mutlu olmadığımı.... Her konuda beni destekleyen ve yanımda olduklarını düşündüğüm ailem ilk defa beni anlamıyor! Onlara hiçbir şekilde ulaşamıyorum. Ne kadar kendimi açıklarsam açıklayayım en başa 'Ne değişti şimdi? Neden neden neden?' cümlelerine dönüyoruz sürekli. Sebebini kaç farklı yolla anlatsam da olmuyor, anlamıyorlar. Ben kendimi aileme açıklamakta bu kadar tükenmiş hissetmemiştim daha önce. Her telefon görüşmesi sonrası içim tükenmiş şekilde hissediyorum. Bu sebeple son iki gündür telefonlarına da çıkmıyorum çünkü gerçekten hiçbir şekilde beni anlamak istemiyorlar.

Sanırım benim akademik kariyer yapıp akademisyen olacağıma inandırmışlar kendilerini (hiç böyle bir isteğim olmadı her zaman akademisyen olmayacağımı söylerim, ama lisansüstü eğitimime devam ettiğim için öyle düşünmüşler) babam ikide bir sen şimdi üniversitede hoca olmayacak mısın diyor? Olmayacağım, endüstriye geçeceğim diyorum. Bana başarısız damgası yapıştırıyorlar. 50 yaşındaki babam facebookta 'Başarısız insanlar zorluklara karşı yenilmezler, başarı şöyle önemlidir' diye bana laf sokan paylaşımlar yapıyor. Cidden benden akademisyen olmam gibi bir beklentileri olduğunu hiç bilmiyordum ve şimdi onları hayal kırıklığına uğrattığım için bana hiçbir şekilde destek olmayacaklarını söylediler. Akademik kariyer yapmadıysan başarısızsın, düşüncesindeler (hali hazırda yüksek lisans mezunuyum, kızdıkları da doktoraya devam etmek istememem)

Ben gerçekten ailemle yaşadıklarıma inanamıyorum. Genç, eğitimli insanlar ve şimdiye kadar hep yanımda olduklarını hissetmiştim. İlk defa bu kadar yalnız hissediyorum kendimi ama hayat benim hayatım, mutlu olacağım bir kariyer yolu seçmek en doğal hakkım diye düşünüyorum. Ailem haklı mı böyle düşünmekte, ben mi abartıyorum bilemiyorum ama çok üzgünüm.

Ailenizin tepkisi normal değil ve siz abartmıyorsunuz. Güya eğitime önem veriyormuş gibi görünüyorlar ama yaptıkları cahilce. Daha fazla kendinizi anlatmaya çalışmayın, araya biraz mesafe koyun. Zamanla alışırlar.

burcak86 · 13 Eylül 2018

beren777 .!.:
Türkiye' de de devlette çalışmadığım için bahsettiğiniz terminolojilere hakim değilim ama hayır akademisyenliğin garantisi yok burada.
Annemlerin derdini şimdi anladım kuzenimle konuşunca klasik 'elalem ne der?'. Ben ailemin böyle olduğunu hiç düşünmezdim ama kuzenime doktoraya başladı yapamadı diyecek herkes demişler. Tatil yaptı geldi diyecekler demişler. Ben şoktayım gerçekten, zorunlu eğitimi bırakıyormuşum gibi tepki veriyorlar

Belki de ailenizle onlarla hiç karşı karşıya gelmediğiniz için iyi geçindiğinizi zannediyordunuz,gerçek bir yetişkin gibi davranıp ne istiyorsanız onu yapın,sizin canınızdan kanınızdan olmaları her zaman doğru kararlar verebilecekleri anlamına gelmiyor,farklı düşündüğünüz bir durum olabilir ,olmuş.

Mikropik · 13 Eylül 2018

Eğitimliler demişsiniz ama akademik camiaya girmişler mi hiç? Ben girdikten sonra hoca olma hayallerime veda ettim çünkü. Gözümde değeri olan hoca sayısı da gittikçe düştü. Dışardan herşey toz pembe olduğu için büyük tepki veriyor olabilirler , ama haksızlar..

Torvi · 13 Eylül 2018

beren777 .!.:
Ben de öyle umuyorum, maddi manevi çok yatırım yaptık sana dediler.
Doktoraya başlarken verdikleri parayı geri iade etmeyi düşünüyorum. Ondan sonra da görüşmek istemezlerse görüşmeyiz... Bu kadar büyük tepkiyi hak edecek bir şey yapmadım ben.

Dilerim kimse kirilmadan çözümlersiniz..

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

Mikropik .!.:
Eğitimliler demişsiniz ama akademik camiaya girmişler mi hiç? Ben girdikten sonra hoca olma hayallerime veda ettim çünkü. Gözümde değeri olan hoca sayısı da gittikçe düştü. Dışardan herşey toz pembe olduğu için büyük tepki veriyor olabilirler , ama haksızlar..

İkisi de üniversite mezunu ama lisansüstü eğitimi yapmamışlar.
En büyük tepkileri hali hazırda doktora eğitimime başladığım için bırakmaya karar vermiş olmam.
Denemezsem daha büyük pişman olurdum en azından denedim ve istemediğime emin oldum.
26 yaşındayım henüz kariyerimi şu an şekillendirmeyeceksem ne zaman yapacağım?

MissCherryBlossom · 13 Eylül 2018

Bence ailen abartiyor. Herkes hoca olmuyor ki, kadro sayisi zaten sinirli. Ben muhendisim, PhDli masterli tonla muhendis taniyorum, hicbirinin de amaci akdemi degildi zaten kendim de dahil olmak uzere. Kaldi ki, fikirler degisebilir. Akademiyi sevmezsin, okul ortamini cok statik bulursun ya da kadrolarin azligini gorup istemezsin...hepsi olabilir. Ben PhD terkim hic pisman degilim. PostDoca devam eden arkadaslarim, is bulduklari yere ordan oraya tasindilar bense gayet stabil bir hayat suruyorum ve mutluyum. Akademik islerde nerde is bulursan oraya gidiyorsun dedim ya kadro yok, arkadasim Almanya'dan Isvec'e tasindi hic mutlu degil orada ama baska secenegi yoktu. Bense kendi sectigim sehirdeyim. Ne istiyorsan onu yap hayat senin, sevgiler.

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

taylor .!.:
Ailenizin tepkisi normal değil ve siz abartmıyorsunuz. Güya eğitime önem veriyormuş gibi görünüyorlar ama yaptıkları cahilce. Daha fazla kendinizi anlatmaya çalışmayın, araya biraz mesafe koyun. Zamanla alışırlar.

Babam her şeye geç kaldığımı düşünüyor. Bitirmeyeceksen neden doktoraya başladın diyor. 26 yaşındayım ve denemek istedim, sonradan içimde kalan bir şey olmasın istedim.
26 yaş kariyerini yönlendirmek için çok geç bir yaş mı? Ben artık kendimi suçlamaya başladım o kadar çok tepki veriyorlar ki. Sanki başka bir şansım kalmamış gibi...

Rosalind Franklin · 13 Eylül 2018

burcak86 .!.:
Belki de ailenizle onlarla hiç karşı karşıya gelmediğiniz için iyi geçindiğinizi zannediyordunuz,gerçek bir yetişkin gibi davranıp ne istiyorsanız onu yapın,sizin canınızdan kanınızdan olmaları her zaman doğru kararlar verebilecekleri anlamına gelmiyor,farklı düşündüğünüz bir durum olabilir ,olmuş.

Çok haklısınız.
Durum tam olarak bu.
O kadar sorunsuz bir çocuktum ki ilk defa istemedikleri bir şey yaptığım için şu an inanılmaz bir tepki veriyorlar.
Sorun dedikleri de doktora bırakma kararım. Yani ne diyeyim...

MissCherryBlossom · 13 Eylül 2018

beren777 .!.:
Babam her şeye geç kaldığımı düşünüyor. Bitirmeyeceksen neden doktoraya başladın diyor. 26 yaşındayım ve denemek istedim, sonradan içimde kalan bir şey olmasın istedim.
26 yaş kariyerini yönlendirmek için çok geç bir yaş mı? Ben artık kendimi suçlamaya başladım o kadar çok tepki veriyorlar ki. Sanki başka bir şansım kalmamış gibi...

26 gayet normal bir yas, ben PhDye 25te baslayip 27de biraktim gayet de super bir is buldum. PhD egitime sayilmiyor zaten, o da kariyer yillarina sayiliyor. Valla panpa ailenin akademik islerden pek haberi yok, ama senin var o yuzden elalem ne derle degil kendi kafana gore yonlendir hayatini derim.

Yani cok abartiyorlar, herkes PhD olacak diye bir sey yok ki. Cogu is, akademik kalifikasyon gerektiren isler bile Master derecesiyle yapilabiliyor zaten. Ben gayet matematiksel, bilimsel bir alanda muhendislik yapiyorum benim alanda bile lle de PhD isteriz diyen sirket IBM var, Microsoft var onlar da az sayida ve cok spesifik olan pozisyonlara. Ailen dunyadan habersiz vallahi panpa.

Ailemin bu şekilde tepki vermesi normal mi, ben mi abartıyorum?

Popüler Üye

sen bilirsin

Popüler Üye

Guru

Popüler Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

hiçbişe değişmesin

Arkana bakma, o yöne gitmiyorsun..

Popüler Üye

Popüler Üye

Guru

hiçbişe değişmesin

Guru

Arkana bakma, o yöne gitmiyorsun..

Popüler Üye

Nirvana

Popüler Üye

Popüler Üye

Nirvana

Benzer Konular