Birkac yil once esimi kaybettim. iki kucuk cocugum var (4 ve 5 yaslarinda Rabbim bagislasin tum evlatlarimizi).
calisiyorum, evimi yuvami cocuklarimi gayet rahat gecindiriyorum. cocuklarim kres cocuklari, tempomuz cok yogun.
38 yasindayim. 50 yasinda bir sevgilim var. mutluyum, seviyorum, seviliyorum. onun 4 cocugu var, hatta torunu bile var.
ailem iliskime MUTHIS karsi. son yillarda beni cok derleyip toparladilar, destek oldular, onlara muhtac kaldigim bir cok vakit oldu. asiri agir tepkilerle karsi karsiya kaldim. yeni bir iliski icin cok erken diyorlar (dort yil oldu esim rahmetli olali). ve gorustugum kisi ile yas farkini COK fazla buluyorlar, onu yanima yakistirmiyorlar, sen oldugundan genc, o ise yasli duruyor diyorlar. cocuklarinin agirligini kaldiramazsin diyorlar. onunla tanismadilar, gorusmediler. fikirleri hep onyargi uzerine kurulu.
yoruldum, cok gerginim. son bir aydir gorusmuyoruz. benim vazgecip, onlardan ozur dilememi bekliyorlar. ben bunu elbette yapmiyorum, yapmayacagim. gorustugum insanin karakteri gayet saglam, sevgisi bana bu kadar iyi gelirken, ayrilmam icin bir sebeb yok.
benim goremedigim neyi goruyorlar. anlayamiyorum. kiminle paylastiysam ailemin yanlislarini konusuyoruz, onyargisina kiziyorlar. durum bu mu gercekten. yoksa yas farki su an farketmedigim sorunlara sebebiyet verecekte ben mi goremiyorum. veya cocuklari. bu yollardan gecenler oldu mu? fikirleriniz nelerdir?
