Selamlaar, iyi geceler herkese.
Sorum başlıkta yazdığım gibi, var mı ailesiyle arasında uzaklık, kopukluk, kırgınlıklar oluşup aşan? Nasıl yaptınız bunu? Ya ben yapamıyorum, daha çok uzulmekle sonlanıyor onlarla iletişimim hep. Ha çok kötü insanlar mı değiller, ellerinden geleni yapıyorlar mı evet ama yok belki de ben bu konuda tatmin/mutlu olamıyorum.
Şöyle anlatayim; en kirildigim şey mesela benimle ilgili pek anıları yok. Mesela ortam oluşur, konu benimdir ama onlar ya konuyu değiştirir ya da söyleyecek pek bir şeyleri yoktur. Hiç bilmem mesela böyle cocukluguma, bebekligime, hatta daha yakın zamana gelelim ergenligime dair spesifik anılar. Toplasan 2-3 tane anı gelir akıllarına. Çok koyuyor bu bana. Niye dikkat etmemişler, nerdelermis diyorum, tamam zormuş hayat ama bu kadar da olmaz gibi geliyor işte.
Sonra neyi severim neyi sevmem pek bilmezler, ben bilirim onlarınkini ama, hadi bilmiyorlar tamam ama söylesem de pek dikkat etmezler, önem vermezler. Onlarca kez anlattım bunları ve hissettiklerimi ama sanki duvara anlattım.
Sonra beni baya mahcup ederler. Tüm çevrem düzenli ve pratik olduğumdan bahseder mesela, ki oyleyimdir bence, onlar hep dağınıklığimi tembelligimi anlatır. Zamanla öyle davrandım onlara ama kendi evladını tanımaz misin?
Bende aksi bir evlat oldum sonra sonra. Şimdi de nasıl düzeltirim, ne kadar samimi olabilirim bu süreçte bunu sorguluyorum.
Şimdi evliyim, sevdiğim bir eşim var, mutluyum da ama içimde sanki bir yara işte bunlar. Ara ara sızlıyor, huysuz oluyorum o zamanlar, üzgün oluyorum. Biliyorum yani daha büyük dertleri olanlar var da işte benim de derdim bu, canevim varmış da kolunu kanadını kırmışlar sanki gibi geliyor, bak gözlerim de doldu, neyse bazen de böyle abartiyorum işte.
Varsa teselliniz, yasanmisliginiz, bir çift lafiniz çok iyi gelir. Tavsiyelerinizi, yorumlarınızı bekliyorum.
Sorum başlıkta yazdığım gibi, var mı ailesiyle arasında uzaklık, kopukluk, kırgınlıklar oluşup aşan? Nasıl yaptınız bunu? Ya ben yapamıyorum, daha çok uzulmekle sonlanıyor onlarla iletişimim hep. Ha çok kötü insanlar mı değiller, ellerinden geleni yapıyorlar mı evet ama yok belki de ben bu konuda tatmin/mutlu olamıyorum.
Şöyle anlatayim; en kirildigim şey mesela benimle ilgili pek anıları yok. Mesela ortam oluşur, konu benimdir ama onlar ya konuyu değiştirir ya da söyleyecek pek bir şeyleri yoktur. Hiç bilmem mesela böyle cocukluguma, bebekligime, hatta daha yakın zamana gelelim ergenligime dair spesifik anılar. Toplasan 2-3 tane anı gelir akıllarına. Çok koyuyor bu bana. Niye dikkat etmemişler, nerdelermis diyorum, tamam zormuş hayat ama bu kadar da olmaz gibi geliyor işte.
Sonra neyi severim neyi sevmem pek bilmezler, ben bilirim onlarınkini ama, hadi bilmiyorlar tamam ama söylesem de pek dikkat etmezler, önem vermezler. Onlarca kez anlattım bunları ve hissettiklerimi ama sanki duvara anlattım.
Sonra beni baya mahcup ederler. Tüm çevrem düzenli ve pratik olduğumdan bahseder mesela, ki oyleyimdir bence, onlar hep dağınıklığimi tembelligimi anlatır. Zamanla öyle davrandım onlara ama kendi evladını tanımaz misin?
Bende aksi bir evlat oldum sonra sonra. Şimdi de nasıl düzeltirim, ne kadar samimi olabilirim bu süreçte bunu sorguluyorum.
Şimdi evliyim, sevdiğim bir eşim var, mutluyum da ama içimde sanki bir yara işte bunlar. Ara ara sızlıyor, huysuz oluyorum o zamanlar, üzgün oluyorum. Biliyorum yani daha büyük dertleri olanlar var da işte benim de derdim bu, canevim varmış da kolunu kanadını kırmışlar sanki gibi geliyor, bak gözlerim de doldu, neyse bazen de böyle abartiyorum işte.
Varsa teselliniz, yasanmisliginiz, bir çift lafiniz çok iyi gelir. Tavsiyelerinizi, yorumlarınızı bekliyorum.