Ailenizle aranızdaki duvarları nasıl aştınız

Look Up

Move on honey ;)
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
22 Haziran 2010
1.659
3.074
658
Ankara
Selamlaar, iyi geceler herkese.

Sorum başlıkta yazdığım gibi, var mı ailesiyle arasında uzaklık, kopukluk, kırgınlıklar oluşup aşan? Nasıl yaptınız bunu? Ya ben yapamıyorum, daha çok uzulmekle sonlanıyor onlarla iletişimim hep. Ha çok kötü insanlar mı değiller, ellerinden geleni yapıyorlar mı evet ama yok belki de ben bu konuda tatmin/mutlu olamıyorum.

Şöyle anlatayim; en kirildigim şey mesela benimle ilgili pek anıları yok. Mesela ortam oluşur, konu benimdir ama onlar ya konuyu değiştirir ya da söyleyecek pek bir şeyleri yoktur. Hiç bilmem mesela böyle cocukluguma, bebekligime, hatta daha yakın zamana gelelim ergenligime dair spesifik anılar. Toplasan 2-3 tane anı gelir akıllarına. Çok koyuyor bu bana. Niye dikkat etmemişler, nerdelermis diyorum, tamam zormuş hayat ama bu kadar da olmaz gibi geliyor işte.

Sonra neyi severim neyi sevmem pek bilmezler, ben bilirim onlarınkini ama, hadi bilmiyorlar tamam ama söylesem de pek dikkat etmezler, önem vermezler. Onlarca kez anlattım bunları ve hissettiklerimi ama sanki duvara anlattım.

Sonra beni baya mahcup ederler. Tüm çevrem düzenli ve pratik olduğumdan bahseder mesela, ki oyleyimdir bence, onlar hep dağınıklığimi tembelligimi anlatır. Zamanla öyle davrandım onlara ama kendi evladını tanımaz misin?

Bende aksi bir evlat oldum sonra sonra. Şimdi de nasıl düzeltirim, ne kadar samimi olabilirim bu süreçte bunu sorguluyorum.

Şimdi evliyim, sevdiğim bir eşim var, mutluyum da ama içimde sanki bir yara işte bunlar. Ara ara sızlıyor, huysuz oluyorum o zamanlar, üzgün oluyorum. Biliyorum yani daha büyük dertleri olanlar var da işte benim de derdim bu, canevim varmış da kolunu kanadını kırmışlar sanki gibi geliyor, bak gözlerim de doldu, neyse bazen de böyle abartiyorum işte.

Varsa teselliniz, yasanmisliginiz, bir çift lafiniz çok iyi gelir. Tavsiyelerinizi, yorumlarınızı bekliyorum.
 
Benzer bir durumda sayılırım.
Ben öğrendim bununla yaşamayı, sanırım bazı şeyler sonradan değişmiyor.
En azından tek taraflı çabayla değişmiyor.
 
Ortanca çocuk musunuz?
Genelde bu sıkıntıları hep ortancalar yaşar. Size tek söyleyeceğim eskiden ebevynlik aynen sizinkiler gibi oluyordu.
Şimdiler biraz dikkat ediyorlar bu konuya.
Takılmayın fazla. Bizde böyle büyüdük. Yaşlandıkça kıymete biniyorsunuz.
 
Selamlaar, iyi geceler herkese.

Sorum başlıkta yazdığım gibi, var mı ailesiyle arasında uzaklık, kopukluk, kırgınlıklar oluşup aşan? Nasıl yaptınız bunu? Ya ben yapamıyorum, daha çok uzulmekle sonlanıyor onlarla iletişimim hep. Ha çok kötü insanlar mı değiller, ellerinden geleni yapıyorlar mı evet ama yok belki de ben bu konuda tatmin/mutlu olamıyorum.

Şöyle anlatayim; en kirildigim şey mesela benimle ilgili pek anıları yok. Mesela ortam oluşur, konu benimdir ama onlar ya konuyu değiştirir ya da söyleyecek pek bir şeyleri yoktur. Hiç bilmem mesela böyle cocukluguma, bebekligime, hatta daha yakın zamana gelelim ergenligime dair spesifik anılar. Toplasan 2-3 tane anı gelir akıllarına. Çok koyuyor bu bana. Niye dikkat etmemişler, nerdelermis diyorum, tamam zormuş hayat ama bu kadar da olmaz gibi geliyor işte.

Sonra neyi severim neyi sevmem pek bilmezler, ben bilirim onlarınkini ama, hadi bilmiyorlar tamam ama söylesem de pek dikkat etmezler, önem vermezler. Onlarca kez anlattım bunları ve hissettiklerimi ama sanki duvara anlattım.

Sonra beni baya mahcup ederler. Tüm çevrem düzenli ve pratik olduğumdan bahseder mesela, ki oyleyimdir bence, onlar hep dağınıklığimi tembelligimi anlatır. Zamanla öyle davrandım onlara ama kendi evladını tanımaz misin?

Bende aksi bir evlat oldum sonra sonra. Şimdi de nasıl düzeltirim, ne kadar samimi olabilirim bu süreçte bunu sorguluyorum.

Şimdi evliyim, sevdiğim bir eşim var, mutluyum da ama içimde sanki bir yara işte bunlar. Ara ara sızlıyor, huysuz oluyorum o zamanlar, üzgün oluyorum. Biliyorum yani daha büyük dertleri olanlar var da işte benim de derdim bu, canevim varmış da kolunu kanadını kırmışlar sanki gibi geliyor, bak gözlerim de doldu, neyse bazen de böyle abartiyorum işte.

Varsa teselliniz, yasanmisliginiz, bir çift lafiniz çok iyi gelir. Tavsiyelerinizi, yorumlarınızı bekliyorum.


Kabul edin rahat edin.

Onlar sizi kendi doğrularıyla büyüttü. Onlar için normali buydu ve hatta kendi ebeveynlerinden daha iyi ana-baba oldular büyük ihtimalle.

Benim de annemle ilgili meselelerim var ama konuyla barışınca baya rahatladım. Siz çocuktunuz, yetişkinlerin de bilgisi o kadardı.

Tek yapabileceğiniz onlara dönüşmemeye çalışmak. Değiştiremezsiniz, boşuna kendinizi hırpalamayın.
 
Benzer bir durumda sayılırım.
Ben öğrendim bununla yaşamayı, sanırım bazı şeyler sonradan değişmiyor.
En azından tek taraflı çabayla değişmiyor.
Olmuyor evet, şimdiye kadar olmadı en azından. Onlara tepkimi gösterince de üzülüyorum, susup içime atınca da.

Ortanca çocuk musunuz?
Genelde bu sıkıntıları hep ortancalar yaşar. Size tek söyleyeceğim eskiden ebevynlik aynen sizinkiler gibi oluyordu.
Şimdiler biraz dikkat ediyorlar bu konuya.
Takılmayın fazla. Bizde böyle büyüdük. Yaşlandıkça kıymete biniyorsunuz.
Küçük çocuğuyum. Ailenin prensesiyim aslında bakarsanız. Ama anılarına kimsenin tanıklık etmediği, ailedekilerin pek de tanımaya çalışmadığı prenses. 🙍🏻‍♀️
 
Ailem dedigim annem 2 kiz kardeşim var geri kalan biyolojik abi ve baba dedigim kişiler ile alakam yok
Abi demeye utandığım kişi bundan 4 sene önce oğlum nadir görülen bir hastalik geçirdi canim cigerim yandi ölümün kıyısından aldim evladimi hastanahane de yatarken işyeri ile arasi sadece 3 dakikalik bir yerdi. Bir kere yalanciktan geldi ayak üstü oyle bos boş bakti dofoldu gitti evladimi o hastaneden çıkardım ya abi denilen o kişiyi gomdum uzerine topragini attim benim canim cigerim yanarken olmayanin işi yok benle o oldu 4 senedir ne ararim ne ne yaptigini bilirim umrumda da degil.
Biyojik babaya gelince su kelime bile fazla cok sey yaptı hayatimin icine etti bunca zaman ger yolu denedim en son evladima cok agir bir hakaret etti bu son du benim için yok zaten ölü gibiydi asla görüşmüyorum icim falan da sızlamıyor artik boylwe zehirli ebeveynleri kardesleri hayatinda tutmak hata kafam cok rahat su anda o yuzden size de söyleyeceğim hayat kısa akip gidiyor mutlu olmaya bakın boyle insanlarla asla huzur bulunmuyor kendinizi onceleyin
 
Senle benzer durumdayız. Kadınlar kulubüne katılma sebebim de buydu zaten. Aile mevzuları..

Aşılmıyor ama zamanla alışılıyor. Kabulleniyorsun. Değiştiremeyeceğin şeyler üzerine kafa patlatıp kendini yiyip bitirmeyi bırakıyorsun.

Gel oturalım sabaha kadar neden şöyle neden böyle sorgulayalım. Ağlayalım dövünelim. İnan birşey değişmeyecek.

Sınırlarımı çizdim mutluluğumun önündeki engelleri kaldırdım. Merhaba merhabayız. Yoluma hayatıma bakıyorum..
 
Aslinda hem annem,hem babam cok alakliydi benimle. 2'side calisirdi aksama kadar gormezdim eve geldigimde.Buna ragmen neyi sevip neyi sevmediklerini cok iyi bilirim.Bu hayatta kendime ait bir isim,kendi kararlarim ve saglam bir durum var ise bunlari kesinlikle aileme borcluyum.Bizde de soyle bir durum sozkonusuydu.Kurallarimiz vardi.Gittigim geldigim yerlere hatta gorustugum kisilere hic bir zaman karismadilar.Ama eve 8'de gelmem gerekirken 10-15 dakiaka geciktigim icin bir hafta sonrasindaki arkadasimin dogum gunune gidememistim.Yani biraz da babaniza bakiyor.Belkide onlarinda kendi sorunlari vardi.Bir ailenin kendi kizini mahcup etmesi biryerde kendi basarisizligini resmetmez mi,neden boyle davrandiklarini anlayamadim.Kardesleriniz var miydi,var ise onlar icinde durum ayni miydi.?
 
Küçük çocuğuyum. Ailenin prensesiyim aslında bakarsanız. Ama anılarına kimsenin tanıklık etmediği, ailedekilerin pek de tanımaya çalışmadığı prenses. 🙍🏻‍♀️

Küçükler lafta çok sevilirler ama her önüne gelen iter, kakar. Siz hayatınızı yaşayın. Onlar dahil olmak isterlerse olsunlar. İstemezler ise size dahil olmak isteyenler mutlaka olacaktır.
 
Aslinda hem annem,hem babam cok alakliydi benimle. 2'side calisirdi aksama kadar gormezdim eve geldigimde.Buna ragmen neyi sevip neyi sevmediklerini cok iyi bilirim.Bu hayatta kendime ait bir isim,kendi kararlarim ve saglam bir durum var ise bunlari kesinlikle aileme borcluyum.Bizde de soyle bir durum sozkonusuydu.Kurallarimiz vardi.Gittigim geldigim yerlere hatta gorustugum kisilere hic bir zaman karismadilar.Ama eve 8'de gelmem gerekirken 10-15 dakiaka geciktigim icin bir hafta sonrasindaki arkadasimin dogum gunune gidememistim.Yani biraz da babaniza bakiyor.Belkide onlarinda kendi sorunlari vardi.Bir ailenin kendi kizini mahcup etmesi biryerde kendi basarisizligini resmetmez mi,neden boyle davrandiklarini anlayamadim.Kardesleriniz var miydi,var ise onlar icinde durum ayni miydi.?

Abim var, ona dair daha çok anıları vardır mesela, konu benken bile ondan bahsederler. Babam beni çok sevdi, onun sevgisini hissettim hep ama o bile pek anı bilmiyor bana dair, şaşıp kalıyorum buna. Bir de anne ve babam çok kavga eder benim, hayatımı en çok etkileyen şey ikisinin kavgaları oldu zaten. Hay diyorum azıcık etkilenmeyeydim şu kavgalardan. Bir de yaş arttıkça oluşan farkındalık, beni tanımamalari, anlamamalari, tüm bunları geçtim her gittiğimde bir şekilde benimle ilgili anılar atlatsinlar diye konu açılınca gözlerinin içine bakıyorum ya ama yok. Sordum da üstelik anneme bir kaç kez, hep aynı bir kaç anı, nerdeyse evlatlık miydim ben diycem 😂 bir iki bebeklik fotoğrafım var da yok diyorum.

Mahcup etmeyi de artık bilemiyorum tam. Babam yapıyor daha çok. Istediği gibi bir evlat olamadım galiba, sabrım azdır onlara, o yüzden galiba. Son zamanlarda başlayan bir şey bu da. Sanki iki rakip tarafmisiz gibiydi annemle hep zaten.
 
Ben annemle küçükken hiç anlaşamazdım, belki de o zamanlar sevmezdi beni. Babama benzermiş yüzüm, huyum, davranışlarım, sinirim hatta çok bilmişliğim.
Babamın ona yaptıklarından dolayı garip bir öfke vardı içinde ama bu tamamen babamın hayatımızda oluşundan kaynaklıydı, bunu da çok sonra itiraf etti bana. O gidince normal anne-kız gibi iletişim kurmaya başladık, şimdi aramızdan su sızmaz.
Tutumunu devam ettirseydi muhtemelen bende sizin gibi hisseder, hatta kin tutardım.
Ama siz bunu yapmayın tabiki, bu problemle barışın, onları böyle kabul edin. Bunu söylemek için yaşım çok genç ama zaman eskisi gibi değil, onlar ailelerinden gördüklerini uyguladılar çünkü başka örnek yoktu. Şimdi bu kadar ilgili ebeveynlerin olmasının sebebi sadece kültürün ve insanın gelişmesi. Hatta kadının kendi ve çocuğunun değerini bilmesi. Onları değiştiremezsiniz ama kendinizle barışabilirsiniz, onları kendi içinizde affedip aranıza bir sınır çizin ve onların asla sizi üzmesine izin vermeyin.
 
Abim var, ona dair daha çok anıları vardır mesela, konu benken bile ondan bahsederler. Babam beni çok sevdi, onun sevgisini hissettim hep ama o bile pek anı bilmiyor bana dair, şaşıp kalıyorum buna. Bir de anne ve babam çok kavga eder benim, hayatımı en çok etkileyen şey ikisinin kavgaları oldu zaten. Hay diyorum azıcık etkilenmeyeydim şu kavgalardan. Bir de yaş arttıkça oluşan farkındalık, beni tanımamalari, anlamamalari, tüm bunları geçtim her gittiğimde bir şekilde benimle ilgili anılar atlatsinlar diye konu açılınca gözlerinin içine bakıyorum ya ama yok. Sordum da üstelik anneme bir kaç kez, hep aynı bir kaç anı, nerdeyse evlatlık miydim ben diycem 😂 bir iki bebeklik fotoğrafım var da yok diyorum.

Mahcup etmeyi de artık bilemiyorum tam. Babam yapıyor daha çok. Istediği gibi bir evlat olamadım galiba, sabrım azdır onlara, o yüzden galiba. Son zamanlarda başlayan bir şey bu da. Sanki iki rakip tarafmisiz gibiydi annemle hep zaten.
Simdi bazi kisilerde sevgisini gosterememe,sevse bile belli edememe veya bunu nasil dile getirecegini bilememe problemleri olabiliryor.Gidip geliyormusunuz,sizi evlerinde istiyorlar mi ? Arnizda bir darginlik var mi ? Eger yoksa inan uzulmenize degmez.Ailesini kaybetmis insanlar taniyorum,keske ailem sag olsaydi da beni dovup bagirsaydi diyor koskoca adamlar.Allah omur versin ailenize. sizde buna uzulmeyin artik :) Haydi Haydi Haydi toparlaniyoruz serice :)
 
Kabul edin rahat edin.

Onlar sizi kendi doğrularıyla büyüttü. Onlar için normali buydu ve hatta kendi ebeveynlerinden daha iyi ana-baba oldular büyük ihtimalle.

Benim de annemle ilgili meselelerim var ama konuyla barışınca baya rahatladım. Siz çocuktunuz, yetişkinlerin de bilgisi o kadardı.

Tek yapabileceğiniz onlara dönüşmemeye çalışmak. Değiştiremezsiniz, boşuna kendinizi hırpalamayın.

Simdi bazi kisilerde sevgisini gosterememe,sevse bile belli edememe veya bunu nasil dile getirecegini bilememe problemleri olabiliryor.Gidip geliyormusunuz,sizi evlerinde istiyorlar mi ? Arnizda bir darginlik var mi ? Eger yoksa inan uzulmenize degmez.Ailesini kaybetmis insanlar taniyorum,keske ailem sag olsaydi da beni dovup bagirsaydi diyor koskoca adamlar.Allah omur versin ailenize. sizde buna uzulmeyin artik :) Haydi Haydi Haydi toparlaniyoruz serice :)
Iyi geldi mesajlarınız. Ya aslında cidden değmez belki de ama ne biliyim işte onlar da bilmiyorlarsa benim küçüklük anılarımı kim bilecek diyorum en basitinden. Gidip geliyoruz çok şükür ama hep bir burukluk var. Geçer umarım diyorum, zaman ve artan farkındalıklarla durum iyiye gitse bari diye ümit ediyorum.
 
Lisede bir gün uyuya kalmışım sobalı odada uyuyorum annem de yatağın içinde TV izliyor. Telaşla kalktım anne okula geç kalmışım niye uyandırmadın dedim. Saat kaçta gidiyorsun ki okula dedi. Okulun saatleri de hep aynı 9-4 arası 3 yıldır bu saatlerde gidiyorum ama annem hala kaçta demişti.
Bir kez.formamı ütülemedi, kahvaltı hazırlamadı. Üstüne üstlük okuldan eve gelince küçük ablamla bütün yatakları toplardık ilkin. Çünkü annem hiçbir şeyi kaldırmadan evden çıkıp giderdi. Akşam karanlığında gelirdi. Biz toparla bulaşık yıka, büyük ablam da artık ne varsa pişirirdi ya da bir gün önceden ne varsa onu yerdik. Kaç kez kendi evimize hırsız gibi girmeye çalıştım niye, annem evde değil diye çocuğuz diye anahtar da vermezdi elimize. Düşününce aklım almıyor insan çocuğunun okul çıkış vaktinde evde olur en azından ya da biz geldikten sonra çık git ...
Anne kız gibi olmadık asla hala aynıyız. Sadece kabullendim. Hiç özlemiyorum mesela. Farklı şehirlerde yaşıyoruz. Aradığında da açmıyorum bazen. İçimden konuşmak gelmiyor.
Geri dönüş yapmayı da unutuyorum bazen.
Bilmiyorum ama arkadaşımın annesi yemek yapardı okula gitmeden yesin diye, nasıl imrenirdim. Annem vardı ama annesiz büyümüş gibiyim.
 
İçimizde büyümeyen bir çocuk var..Bazı anne babalar duygusal ihtiyaçları karşılamayınca sonuç tam olarak bu oluyor. O çocuk ara ara kendisini hatırlatıyor.
Kızıyoruz ana babamıza.. şöyle olabilirdi böyle olabilirdi bunu yapabilirdi.. Bir yarım kalmışlık bir boşluk.. Ama ana babalarımızı eleştirirken gerçekçi ve insaflı olmak gerekiyor. Onlar anne babasından ne gördü ne görmedi.. Daha eski nesiller hayatta kalmanın derdindeydi, evlatlarına verecek sığınak ve aştan başka bir şey yoktu.. bir sonraki nesil geçim derdindeydi miras yine aynı ve eksik.. Bir sonraki nesil hayat şartlarını iyileştirme çabasındaydı. Biraz daha iyiydi evlat açısından. Özetle onlardan bir şeyler bekledik, bekledik ama heybelerinde ne vardı ki bize de vereceklerdi.. onlar da evlattı ve onlar da bekledi alamadı. Belki daha kötüsünü gördü.
Haklı olmak yetmiyor bazen. Farkında olmak, kabul etmek, o çocukluktan çıkıp yetişkin olmak, affetmek ve kendi evladın için daha iyi anne baba olmak, bu olumsuz mirası sonlandırmak.. zinciri kırmak..
 
annemle iliskimi duzeltemedim, caba da gostermedim acikcasi ama gostersem de duzelmezdi. o sekilde vefat etti.

babamla olan iliskimi de ben belirliyorum. babam sabittir, ilgisizdir genel anlamda. kucukken de ayniydi. mesela bizim de cok fazla animiz yoktur ozellikle ben 10 yasina geldikten sonra cunku ben evden sutlanmistim. okul vakti yurtta, yazin da yurt disinda yaz okulunda olurdum. babam da haliyle benimle pek ilgilenmedi. cok kirgindim hala da kirginim, sorsam benim nelerden hoslandigimi falan bilmez. cok average seyler soyler yani. o yuzden sormam. 😂 cevabi beni kiracak hicbir seyi sormam muhabbetini etmem babamla. mesela o bana goruselim demeden hadi goruselim demem cunku biliyorum ki hayir diyecek, ben uzulecegim. o beni aramadan genelde aramam cunku acmaz, acsa da mesgul oldugunu hissettirir ben yine kirilirim. o yuzden o bana ne kadar adim atiyorsa ben de oyle atiyorum. bazen cok sik gorusuyoruz bazen hic.

onlarin bize geldigi kadar gidersek buyuk oranda sorun cozuluyor bence. yoksa tek tarafin cabasiyla olacak is degil. hatta belli bir yastan sonra ailen dahi olsa guclu iliskiler kurmak zor. bizim de kaderimiz boyleymis diyip gecmek lazim.
 
Selamlaar, iyi geceler herkese.

Sorum başlıkta yazdığım gibi, var mı ailesiyle arasında uzaklık, kopukluk, kırgınlıklar oluşup aşan? Nasıl yaptınız bunu? Ya ben yapamıyorum, daha çok uzulmekle sonlanıyor onlarla iletişimim hep. Ha çok kötü insanlar mı değiller, ellerinden geleni yapıyorlar mı evet ama yok belki de ben bu konuda tatmin/mutlu olamıyorum.

Şöyle anlatayim; en kirildigim şey mesela benimle ilgili pek anıları yok. Mesela ortam oluşur, konu benimdir ama onlar ya konuyu değiştirir ya da söyleyecek pek bir şeyleri yoktur. Hiç bilmem mesela böyle cocukluguma, bebekligime, hatta daha yakın zamana gelelim ergenligime dair spesifik anılar. Toplasan 2-3 tane anı gelir akıllarına. Çok koyuyor bu bana. Niye dikkat etmemişler, nerdelermis diyorum, tamam zormuş hayat ama bu kadar da olmaz gibi geliyor işte.

Sonra neyi severim neyi sevmem pek bilmezler, ben bilirim onlarınkini ama, hadi bilmiyorlar tamam ama söylesem de pek dikkat etmezler, önem vermezler. Onlarca kez anlattım bunları ve hissettiklerimi ama sanki duvara anlattım.

Sonra beni baya mahcup ederler. Tüm çevrem düzenli ve pratik olduğumdan bahseder mesela, ki oyleyimdir bence, onlar hep dağınıklığimi tembelligimi anlatır. Zamanla öyle davrandım onlara ama kendi evladını tanımaz misin?

Bende aksi bir evlat oldum sonra sonra. Şimdi de nasıl düzeltirim, ne kadar samimi olabilirim bu süreçte bunu sorguluyorum.

Şimdi evliyim, sevdiğim bir eşim var, mutluyum da ama içimde sanki bir yara işte bunlar. Ara ara sızlıyor, huysuz oluyorum o zamanlar, üzgün oluyorum. Biliyorum yani daha büyük dertleri olanlar var da işte benim de derdim bu, canevim varmış da kolunu kanadını kırmışlar sanki gibi geliyor, bak gözlerim de doldu, neyse bazen de böyle abartiyorum işte.

Varsa teselliniz, yasanmisliginiz, bir çift lafiniz çok iyi gelir. Tavsiyelerinizi, yorumlarınızı bekliyorum.
Kendimi okudum sanki. Benim annem ve babam hariç kardeşim dahil herkes beni aksi sınırlı çekilmez ters biri olarak tanımlıyor evet hareketlerim çok fevri başkaları gibi sinsi sinsi işimi halledemiyorum direk doğrudan içimden geldiği gibi konuşup söylediğim için o damgayı yapıştırdilar bana görüştüğüm arkadaşlarım çok severler hep arayıp sorarlar ama gel gelelim akrabalarım ve canım dediğim kardesim soğuk davranır Allah'a havele ediyorum bu yaştan snra kimse için degisemem herkese kapılarını soframi açtım doyan bana dusman oldu 🤷
 
Selamlaar, iyi geceler herkese.

Sorum başlıkta yazdığım gibi, var mı ailesiyle arasında uzaklık, kopukluk, kırgınlıklar oluşup aşan? Nasıl yaptınız bunu? Ya ben yapamıyorum, daha çok uzulmekle sonlanıyor onlarla iletişimim hep. Ha çok kötü insanlar mı değiller, ellerinden geleni yapıyorlar mı evet ama yok belki de ben bu konuda tatmin/mutlu olamıyorum.

Şöyle anlatayim; en kirildigim şey mesela benimle ilgili pek anıları yok. Mesela ortam oluşur, konu benimdir ama onlar ya konuyu değiştirir ya da söyleyecek pek bir şeyleri yoktur. Hiç bilmem mesela böyle cocukluguma, bebekligime, hatta daha yakın zamana gelelim ergenligime dair spesifik anılar. Toplasan 2-3 tane anı gelir akıllarına. Çok koyuyor bu bana. Niye dikkat etmemişler, nerdelermis diyorum, tamam zormuş hayat ama bu kadar da olmaz gibi geliyor işte.

Sonra neyi severim neyi sevmem pek bilmezler, ben bilirim onlarınkini ama, hadi bilmiyorlar tamam ama söylesem de pek dikkat etmezler, önem vermezler. Onlarca kez anlattım bunları ve hissettiklerimi ama sanki duvara anlattım.

Sonra beni baya mahcup ederler. Tüm çevrem düzenli ve pratik olduğumdan bahseder mesela, ki oyleyimdir bence, onlar hep dağınıklığimi tembelligimi anlatır. Zamanla öyle davrandım onlara ama kendi evladını tanımaz misin?

Bende aksi bir evlat oldum sonra sonra. Şimdi de nasıl düzeltirim, ne kadar samimi olabilirim bu süreçte bunu sorguluyorum.

Şimdi evliyim, sevdiğim bir eşim var, mutluyum da ama içimde sanki bir yara işte bunlar. Ara ara sızlıyor, huysuz oluyorum o zamanlar, üzgün oluyorum. Biliyorum yani daha büyük dertleri olanlar var da işte benim de derdim bu, canevim varmış da kolunu kanadını kırmışlar sanki gibi geliyor, bak gözlerim de doldu, neyse bazen de böyle abartiyorum işte.

Varsa teselliniz, yasanmisliginiz, bir çift lafiniz çok iyi gelir. Tavsiyelerinizi, yorumlarınızı bekliyorum.
Benim annemde beni kimseye övmez biri bana iltifat etsin ay bumu der iyi yanımı anlatmaz ama biride bişey desin bana ortalığı yıkar. Seni seviyorum de bana diyorum diyemem der ilgi goster bana derim bu yaşta ne ilgisi der derde der yani. Ama başımıza bi iş gelsin annem yıkılır kahrolur en ufak biseyde bile. Ergenlik zamanimda sevgilim vardı çocukluk işte ayrildik diye kollarimi kestim inan onu bile farketmedi cok ilgisizdi anlasamazdik sürekli kavga ederdik yengeme anlattım o anlatmış anneme ben kizimi elin oğlu icin kendini kessin diye mi büyüttüm diye yemin ediyorum ogunden snra birdaha oyle şeyler yaşanmadı artık yengem ne dediyse 😁 belkide birinin annenle konuşması lazim belki işe yarar ben annemle konusulmasini istemedim ama şimdi iyiki yengem konuşmuş diyorum
 
Annem babam uzakta, oglumla yasiyorum tek basima. Cok super degildi cocuklugum ama gecmise takilip bugunumu de mahvedemem. Biliyorum ki onlar ben ve kardeslerim icin ellerinden gelen neyse onu yaptilar, tıpkı simdi benim oglum icin yaptigim gibi. Hayat zaten zor. Bir de onu bunu gecmisi dusunerek bugunumu mahvetmek istemem. Bugunun bugune gore derdi var, gecmis de geldi gitti. Onlar simdi orada ben burada. Pandemiden beridir de goremedim, gidemedim. 65 yaş ustu olunca onlar da gelemedi. Yaslandilar. Bir onlar var. Onlara da birsey olursa kimim kalacak ki. Onlar sağ olsun da ben baska birsey istemem. Onlara birsey olsa ben burada cok uzulurum.
 
Aşamadım şu anda tam olarak onlara kızgınlık aşamasındayım. Çünkü çok daha yeni fark ediyorum bana verdikleri zararları. Çalışmaya başlayalı üç sene evleneli iki buçuk sene oldu. Bir kere çok para muhabbetleri oluyor. Atanıp ardından evlendim paramı yiyemediler diye üzülüyorlardı. Günümü hiç görememişler onların tabiriyle. Hamileyim mesela annem nasılsın iyi misin demek yerine yaa nasılmış ev bakmak hamile olmak diyor sürekli. Daha bir sürü tramvalarım aklıma geliyor. Nasıl atlatacağımı bilmiyorum kızıyorum sadece çok kızıyorum. 30 yaşındayım hala hayatla kendimle kavgalarım var.
 
Back
X