Ailesinden uzakta yaşadığı için suçlu hisseden var mı

Konu sahibi arkadaşım,kardeşim yurtdışına gidecekken hıçkıra hıçkıra ağlamıştı..hala onun o duygusal hali gözümün önündedir.halbuki yıllarca yurtdışı hayaliyle yaşadı ve hedefini gerçekleştirmişti.orada belli hedeflerinide yaptıktan sonra gemileri yakıp Türkiye ye kesin dönüş yaptı.10 yıla yakın kaldı.belkide belli bir hedefe eriştikten sonra sende dönüş yaparsın gerçi daha gitmedin,gitmeden getirdik seni:)
 
Bir anne olarak cevaplıyorum. Eğer çocuğum gittiği yerde güvende mutlu huzurluysa kendi gelecegi icin ordaysa ve bu durum kendisini mutlu hissettiriyorsa. açta acikta değilse neden benden uzakta demem.
 
Anne olarak yazayım; kızım ileride yurtdışında kalmak isterse hiçbir şey demem. Ah vah etmem. Bağlantımız kopmadığı sürece hiçbir sorun olmaz benim için.
 
ben varim. 4 yildir yurt disindayim, onun oncesinde de ailemle yasamiyordum zaten ama yine de baska bir ulkede olmak bambaska bir his. ben cok fazla seyahat ederim aileme cok bagli degilimdir ama baska bir yerde yerlesik olmak cok farkli. babam yaslandikca bu fikirden cok uzaklastim. master bitince kesin donus yapacagim. babama herhangi bir sey olursa ve ben en kisa ucusla 17 saatlik mesafede olursam kendimi asla affedemem.

Sen de NA dasın diye hatırlıyorum, ben de biter bitmez dönebilirim, o kadar uzakta hiç yaşamadım tabi emin olamıyorum onca saat farkı ve uzaklık
 
Çok yapmak istediğim şeyler, görmek istediğim yerler var.
Oradan oraya geziyorum.
Ama kendimi suçlu hissediyorum.
Şimdi iki hafta sonra yine gideceğim 1 yıl gelmem büyük ihtimalle.
5 sene okuyacağım bölüm de hadi 1-2 olsa neyse

Ya acaba bunların hepsi boş mu, hayal de yurtdışı, vs diye koşuyorum ama yarın bir gün aileme bir şey olursa suçlu hissetmez miyim burada değildim, zaman geçiremedim diye

Bazen diyorum keşke yakın olsam mesela ailesinden birkaç sokak ötede oturanlar var, annesine kahveye falan gidiyorlar öğlenleri, öyle bir kolaylık olsa keşke

Biletim her şeyim hazır, üzgünüm ama, vazgeçmek için çok mu geç, vazgeçsem yurt dışındaki hocam kızar diye korkuyorum
Ne diyeceğim ki ben gelmiyorum mu
Babam o kadar para verdi bilete vs

Ya da vazgeçmeli miyim

Kendimi hayırsız, kötü evlat gibi hissediyorum
Bunca yıl bana baktılar büyüttüler ben de hayalim diye gidiyorum o kadar uzağa gidiyorum bırakıp
Bence ailem beni bırakmazdı ben neden bırakıyorum, ailem yaşlandıkça artıyor bu korkularım

Ps. Annelerin yorumlarını da çok merak ediyorum sizin çocuğunuz gitse nasıl hissedersiniz gibi
hayır neden suçlu olasın ailen seni mutlu başarılı görünce bi kahve içmekten daha başarılı olur emin ol :)
 
Cherry ben o duyguyu bilmiyorum.kendi dilini konuşma özlemide mi oluyor? Peki Türkiye'ye gelince ya Almanya yı özler gitmek istersen ne olucak,sanırım oradaydın diye hatırlıyorum.benim yakınım Türkiye'ye 7 yıl sonra geldiğinde sürekli lokantalarda yemek yemişti.bide sokak düğünleri olmuştu oof ne bu gürültü salonda yapsalar dügunu dediğimizde,olsun onuda özlemişim ne guzel demişti:)

Cherrye sormuşsun ama ben de cevap vereyim, benim Türkçem bozuldu aslında baya, 7 senedir sabah akşam İngilizce konuşuyor, çalışıyor, okuyor, izliyor, dinliyorum
Artık İngilizce konuşmak daha kolay geliyor, çoğunlukla önce ağzımdan İngilizce kaçıyor sonra Türkçeye çeviriyorum vs
Garip bir his
Üstelik o ben Türkiyeye aidim hissi kayboldu, dünyaya aitmişim gibi geliyor
Çok da şikayet etmiyorum yaşadığım koşullar kötüleşse bile, daha çok tolere edebilir hale gelmişim
 
Konu sahibi arkadaşım,kardeşim yurtdışına gidecekken hıçkıra hıçkıra ağlamıştı..hala onun o duygusal hali gözümün önündedir.halbuki yıllarca yurtdışı hayaliyle yaşadı ve hedefini gerçekleştirmişti.orada belli hedeflerinide yaptıktan sonra gemileri yakıp Türkiye ye kesin dönüş yaptı.10 yıla yakın kaldı.belkide belli bir hedefe eriştikten sonra sende dönüş yaparsın gerçi daha gitmedin,gitmeden getirdik seni:)

Hahah hiç gülesim yoktu siz yaşayın ya:))
Peki Türkiyede mutlu mu şimdi? İş bulması falan kolay oldu mu?


Bir anne olarak cevaplıyorum. Eğer çocuğum gittiği yerde güvende mutlu huzurluysa kendi gelecegi icin ordaysa ve bu durum kendisini mutlu hissettiriyorsa. açta acikta değilse neden benden uzakta demem.

Anne olarak yazayım; kızım ileride yurtdışında kalmak isterse hiçbir şey demem. Ah vah etmem. Bağlantımız kopmadığı sürece hiçbir sorun olmaz benim için.

Çok sağ olun cevaplarınız için güzel anneler <3 Ben de konuştum ailem de böyle dedi, sen mutsuz olursan oralarda üzülürsen üzülürüz dediler. Gönül tabii ki özler, kopup gidince iletişim kaybolmuyor ki dediler. Ayrıca burada keşke imkan olsa, git çalış şurda (eliyle gösteriyor:)) deriz ama yok, git kendini geliştir, tatil gibi eğlen gel dediler
 
hiç suçlu hissetme kendini , anne baba kimseye bağlı değiliz biz hepimiz kendi hayallerimiz kendi ideallerimiz için gerektiğinde yer değiştirebiliriz.

Yurtdışı imkanınız varsa çok güzel ve aile için de gurur verici

Türkiye’de asgari ücretle çalışan , kıt kanaat geçinip her sene KPSS kasan biri olacağınıza Uzakta huzurlu , mutlu ve güzel imkanlara sahip olmanızı isterlerdi emin olun
 
Anneler gitme gözümün önünde dur demez ki. En azından çok büyük çoğunluğu. Zaten zorluk kalandan çok gidene. Çünkü geride bıraktıklarının her gün kaçınılmaz sona biraz daha yaklaştıklarını bilen sensin. Annen aksine mutlu olur bağımsız bir çocuk yetiştirdim mutlu olduğu hayatı yaşıyor diye. Ama ben gidemeyenlerdenim. Bir yerlerde kum saati kumlarını hızla dökerken ben mutlu olamam. Bazen yeterince bağımsız olamayışıma bağlayıp kendime üzüldüğümde olur. Ama ömrümce beni bu denli sevecek başka bir insan olmayacak. Bırakamam.
 
Çok yapmak istediğim şeyler, görmek istediğim yerler var.
Oradan oraya geziyorum.
Ama kendimi suçlu hissediyorum.
Şimdi iki hafta sonra yine gideceğim 1 yıl gelmem büyük ihtimalle.
5 sene okuyacağım bölüm de hadi 1-2 olsa neyse

Ya acaba bunların hepsi boş mu, hayal de yurtdışı, vs diye koşuyorum ama yarın bir gün aileme bir şey olursa suçlu hissetmez miyim burada değildim, zaman geçiremedim diye

Bazen diyorum keşke yakın olsam mesela ailesinden birkaç sokak ötede oturanlar var, annesine kahveye falan gidiyorlar öğlenleri, öyle bir kolaylık olsa keşke

Biletim her şeyim hazır, üzgünüm ama, vazgeçmek için çok mu geç, vazgeçsem yurt dışındaki hocam kızar diye korkuyorum
Ne diyeceğim ki ben gelmiyorum mu
Babam o kadar para verdi bilete vs

Ya da vazgeçmeli miyim

Kendimi hayırsız, kötü evlat gibi hissediyorum
Bunca yıl bana baktılar büyüttüler ben de hayalim diye gidiyorum o kadar uzağa gidiyorum bırakıp
Bence ailem beni bırakmazdı ben neden bırakıyorum, ailem yaşlandıkça artıyor bu korkularım

Ps. Annelerin yorumlarını da çok merak ediyorum sizin çocuğunuz gitse nasıl hissedersiniz gibi
Anneler perisan olur sen uzaktasin diye ama gurur da duyar gelecegin icin cabaladigini gorunce. Sen mutluysan oda mutlu olur
 
bence git, 5 yil evet uzun bir sure, ama bu surede daha ne firsatlar ne durumlar ortaya cikar,
senede bir kezden fazla da gelebilirsin ailenin yanina, ogrencisin zaten, en azindan gittiginde daha uzun sureli olur bu durum.

ben yurtdisinda yasiyorum ve o duyguyu hissetmiyorum,
ama oncesinde TR de ailemin bulundugu sehre 4 saat uzakliktayken de cok cok sik gorusemiyorduk biz,
cok yogun calisiyordum, onlar da oyle, bir de 2 cocuklu biri olarak kim bilir nasil olurdu.
simdiden daha sik gorusurduk elbette ama o ozlenen genclik yillari gibi olamazdi.
 
Anne değilim ama yazmak istedim :)
Keşke beni de zamanında bıraksalardı şimdi çok daha farklı yerlerde olurdum.
Bende senin gibiyim Velvette, gezmek görmek istediğim o kadar yer var ki ama şimdi bırak ülke görmeyi İzmir dışına çıkamıyorum.
Ben ilk çocuğum o yüzden ailem her türlü sıkıntısını bende denedi, çözdü.
Şimdi arkamdan gelenler daha rahat ve özgürler. :)
Şuan annemle aynı şehir de yaşasam da kalbimin bir yanı hep özgürlükte, yani içimde çok büyük bir ukte kaldı.
Bu saatten sonra da ülke ekonomisi malum ülke dışına tatil çok zor. ( benim için en azından )
Bu pişmanlığı yaşama derim ben.
İnsan belirli bir zamandan sonra bencil olmalı zaten sen önce kendine iyi olursan, sonra herkese iyi olursun.
Mutlu olmadığın bir yerde ailenle yaşamak mı, mutlu olduğun bir ülke de özgürce yaşamak mı ?
Bence ikincisi :)

Bu konuda da sana anlayış göstereceklerdir eminim.
 
hiç suçlu hissetme kendini , anne baba kimseye bağlı değiliz biz hepimiz kendi hayallerimiz kendi ideallerimiz için gerektiğinde yer değiştirebiliriz.

Yurtdışı imkanınız varsa çok güzel ve aile için de gurur verici

Türkiye’de asgari ücretle çalışan , kıt kanaat geçinip her sene KPSS kasan biri olacağınıza Uzakta huzurlu , mutlu ve güzel imkanlara sahip olmanızı isterlerdi emin olun

Maalesef Türkiyede kendi alanımda iş bulamadım ben de. Bu yüzden ülkeme biraz kırgınım da, bize imkan sunmadığı ancak el ülkesinin maaşla bizi topladığı duruma izin verdiği için.

bence git, 5 yil evet uzun bir sure, ama bu surede daha ne firsatlar ne durumlar ortaya cikar,
senede bir kezden fazla da gelebilirsin ailenin yanina, ogrencisin zaten, en azindan gittiginde daha uzun sureli olur bu durum.

ben yurtdisinda yasiyorum ve o duyguyu hissetmiyorum,
ama oncesinde TR de ailemin bulundugu sehre 4 saat uzakliktayken de cok cok sik gorusemiyorduk biz,
cok yogun calisiyordum, onlar da oyle, bir de 2 cocuklu biri olarak kim bilir nasil olurdu.
simdiden daha sik gorusurduk elbette ama o ozlenen genclik yillari gibi olamazdi.

Bu da doğru işte aslında, ben TRdeyken de gidip gelme yine 4-5 ayda bir oluyordu aslında, yani dip şehirde falan değilsen o iş zor biraz. Bir de çok daha fazla konuşuyoruz ben dışardayken çünkü anlatacak şey oluyor. Buradayken yok çünkü boş hayatım.
 
Bu da doğru işte aslında, ben TRdeyken de gidip gelme yine 4-5 ayda bir oluyordu aslında, yani dip şehirde falan değilsen o iş zor biraz. Bir de çok daha fazla konuşuyoruz ben dışardayken çünkü anlatacak şey oluyor. Buradayken yok çünkü boş hayatım.

ben de esim de cok yogun calisiyorduk,
hatta esim yonetici pozisyonuna gecince eve 8 den 9 dan once giremez olmustu, kiminle goruseceksin ki o durumda,
simdi daha insancil sartlarda calisiyoruz, daha iyi kazaniyoruz,
korona olmasa yilda 2 kez gidebiliriz memlekete (o da cocuklardan oturu, tatillerine uymak gerekiyor)

ancak korona bir cok seyi degistirdi,
istesen bile gidemeyecek durumda olmak cok kotu bir his,
bir arkadasimizin yakin aile bireyi vefat etti, tam o hafta tum ucuslar karsilikli durduruldu, ve gidemedi :KK43:
 
Hahah hiç gülesim yoktu siz yaşayın ya:))
Peki Türkiyede mutlu mu şimdi? İş bulması falan kolay oldu mu?






Çok sağ olun cevaplarınız için güzel anneler <3 Ben de konuştum ailem de böyle dedi, sen mutsuz olursan oralarda üzülürsen üzülürüz dediler. Gönül tabii ki özler, kopup gidince iletişim kaybolmuyor ki dediler. Ayrıca burada keşke imkan olsa, git çalış şurda (eliyle gösteriyor:)) deriz ama yok, git kendini geliştir, tatil gibi eğlen gel dediler


kendi kararlarını verebilen kendini tanıyıp mutlu oldugu yolda ilerleyen sorumluluk alıp kendi seçimlerinin arkasında duran kariyeri icin cabalayan bir evladı, benim dibimden ayrılmayan surekli bana bağımlı benden bağımsız karar alamayan surekli benden yol gostermemi bekleyen sorumluluk alamayan bir evlada tercih ederim ki cevremde 40 yasina gelip ikinci secenekte saydığım evlat yapısından cok var ve aileleri bizden sonra ne yapacak diye uzuluyorlar.
 
bana fazla abartılmış geldi bu duygular

yani gitseniz özleseniz anlarım da daha gitmeden gelemem bir yıl diye düşünmek, moral bozmak gereksiz

aynı ülkede anneme en son Aralık 2019 da gittim, zira virüs var

öncelikler tabii ki kişiden kişiye değişir ama ailemin bana ihtiyacı olacak, destek olamayacağım kaygım bu yönde bir duygum yok

yani 25 yaşında annemlerden ayrı şehre taşınırken de 40 yaşında hala uzaktayken de

sonuçta yan dairede otursan da katkın sınırlı

pandemide belki biraz daha hissedilebilir yakın olanların aileye desteği ama 74 yaşındaki babam ve 65 yaşındaki annem gayet kendi hayatlarını idame ettiriyor

geçen gece babam rahatsızlanmış atlamış arabasına acile gitmiş

aynı evde uyuyan annemi dahi uyandırmamış

ben aynı şehirde olsam benim de bir desteğim olmayacak ki
 
bana fazla abartılmış geldi bu duygular

yani gitseniz özleseniz anlarım da daha gitmeden gelemem bir yıl diye düşünmek, moral bozmak gereksiz

aynı ülkede anneme en son Aralık 2019 da gittim, zira virüs var

öncelikler tabii ki kişiden kişiye değişir ama ailemin bana ihtiyacı olacak, destek olamayacağım kaygım bu yönde bir duygum yok

yani 25 yaşında annemlerden ayrı şehre taşınırken de 40 yaşında hala uzaktayken de

sonuçta yan dairede otursan da katkın sınırlı

pandemide belki biraz daha hissedilebilir yakın olanların aileye desteği ama 74 yaşındaki babam ve 65 yaşındaki annem gayet kendi hayatlarını idame ettiriyor

geçen gece babam rahatsızlanmış atlamış arabasına acile gitmiş

aynı evde uyuyan annemi dahi uyandırmamış

ben aynı şehirde olsam benim de bir desteğim olmayacak ki

Babaannem ölmek üzere (yaşlılıktan) ondan etkilendim sanırım biraz, gerçi o 90 yaşında.
Çok sevindim kendilerine bakabilmelerine, inşallah benimkiler de öyle olurlar o yaşa geldiklerinde, benim gözümde o yaşlar çok büyüdü çok korktum zamanları mı azaldı, sağlıkları nasıl olacak vs diye :KK200:
 
Babaannem ölmek üzere (yaşlılıktan) ondan etkilendim sanırım biraz, gerçi o 90 yaşında.
Çok sevindim kendilerine bakabilmelerine, inşallah benimkiler de öyle olurlar o yaşa geldiklerinde, benim gözümde o yaşlar çok büyüdü çok korktum zamanları mı azaldı, sağlıkları nasıl olacak vs diye :KK200:

Yaşınızı yazmamışsınız ama gençler büyükleri hemen yaşlandırıyor
😀😀😂

Yani anneannem 85 yaşında son bir iki yıla kadar yalnız yaşıyordu şimdi de dayımla yaşıyor ama yine evin işi yemek vs anneannede

Günümüzde yaş alınsa da hayattan el etek çekilmiyor ki

Biraz da ailenin hali tavrı, yaşam alışkanlığı önemlidir bu konularda ama imkansız yoktur

Kv dem yıllarca evden çıkmazdı, çarşı Pazar bilmezdi

Kp rahatsızlandı kv de markete gitmeye de alıştı İşlerini halletmeyi öğrendi eşini traş dahi ediyor artık

Moral bozmayın çıkmışsınız yola devam edin
 
Back
X