Biz de sizin gibi çok kardeşiz ve erkek çocuğun çok kıymetli olduğu bir kültürde olduğumuzdan erkek çocuğu bulmak adına kalabalık bir kız güruhuyuz.
Ama annem ve babam, özellikle de babam bize çok kıymetli verdi, çalıştı çabaladı hepimizi üniversite mezunu, mesleği olan kadınlar olarak yetiştirdi. 35 yaşına yaklaşmış evli çocuklu bir kadın olarak başım sıkışsa arkamda babam var diyebilirim rahatça.
Annem ve babam emekli, kira vermiyorlar, arabaları var vs. durumları kötü diyemeyiz.
Ama geçtiğimiz ay 6000 küsür lira sadece mutfak ve yakıta vermişim. Yaklaşık 1500 lira doğalgaz faturası ödemişim. Farkettiyseniz çoğu emeklinin maaşını geçti şu an giderler. Ayrıca, en küçük kardeşim lisede henüz. Giyimi, kitabı, telefonu, dershanesi... Devlet okulunda bile olsa masrafı var. Bu yüzden annem arada bizlere şaka ile karışık yardım talebini iletir. Kardeşler olarak hepimizin ekonomik seviyesi farklı ve annem de bunun bilincinde. Zaten kendini zor döndüren çocuğunun boğazına çökecek hali yok.
Nispeten durumu orta, orta-iyi olan kardeşler olarak en küçük kardeşimizin ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyoruz. Bunu da normal görüyorum kendi adıma. Çünkü ihtiyacımız olduğunda da onlar elinden geldiğince desteklerler bizi.
Bence iletişim çok önemli. Bir keresinde annemle gerilmiştik bu konuda ve çok üzülmüştüm. Daha sonra anneme böyle söyleme anne elimizde olsa tabi ki yaparız gibisinden konuştum. O da üzüldü 'Biliyorum kızım haklısın. Bizim neyimiz varsa da sizin olacak zaten. Sizin için çabalıyoruz.' vb. şeyler söyledi. Sarılma, istiklal marşı , kapanış
Bir de şunu eklemek isterim. Anne babalarımız ile bizim lüks ve ihtiyaç kavramlarımız, mecburi harcama anlayışlarımız çok farklı olabiliyor. Onlara göre evde iki kişinin çalışması büyük olay başlı başına. Babam bizim gelirimize sahip olsaydı eminim şimdiye kadar baya bi birikim yapmıştı. Bizde pek birşey yok
Güzelce derdimizi bakış açımızı anlatabiliriz.