Biraz uzun oldu kusura bakmayın ama yıllardır içimde tutmuştum hepsini.
25 yaşındayım. Lisans mezunuyum. İyi bir ailem var, maddi durumumuz iyi. Özel okullarda okudum Allaha şükür. Şımarmadım, alkole sigaraya kendimi vermeden büyüdüm. Onunla tanışana kadar masum, sade ailesinin sözünden çıkmayan bir kız olarak yaşayıp gidiyordum. 17 yaşında üniversiteyi kazandım oturduğumuz yere 6 saat uzaklıkta başka bir şehirdeydi okulum. Hiç sevgilim olmamıştı o zamana kadar. Nedense saçma bir düşünce vardı kafamda. İlla lise bitecek,ünide tanışıcaz,bitince evlenicez,çocuk olcak…….Tamamen tesadüf eseri tanıştım onunla. Okulun ikinci ayında çıkmaya başladık. İlk sevgilim, ilk aşkım, elini tuttuğum ilk insan o oldu. Aşık oldum çok güzel duygular yaşadım. Ailelerimiz pek denk olmasa da o kendini hep ezik görse de ben hiç umursamadım bu durumu. Annemle tanıştılar(sevgilim kendisi tanışmak istedi),maddi durumu kötü annesi babası bizim gibi üni mezunu değil diye küçümsedi annem. Bana yakıştırmadı. Dış görünüş olarak çok yakışıklı, tüm kızlar beğenir onu, sorun tipi değildi annem için. Mezun olduk.O bir yıl uzattı maddi problemler yüzünden. İlişkimiz halen devam ediyor 8. Yıla girdik, fakat hiçbişey eskisi gibi değil. Okul bittikten sonra hep yanıma gelip gitmeye başladı. Uzağız kaç saatlik yollardan beni görmeye geldi bu böyle 2 yıl sürdü. Düşünün ki yılda sadece 4 kere görebildim. Yanıma gelip gitmesi masraftı. Arada benim zorumla askere gitti. Şu an annesi meme kanseri kendisi hem çalışıyor hem de kpss için dersaneye gidiyor. Morali çok bozuk. Annesinin durumunu öğrenmeden önce de böyleydi. Hergün hastayım diyo. Bıktım artık her gün yakınmasından. İlişkimiz telefon üzerinden yürüyor. Görev gibi arıyor alışkanlık gibi. Nasılsın diyorum uykum var yorgunum alttan al beni diyip yatıyor. En ufak imamda bağırıp çağırıyor. Hep alttan alan, beni aldatsan da senden ayrılmam diyen adam bıktım diyebiliyor…Son 6-7 aydır böyle. Görmeye görmeye yüzünü unuttum kızlar.
Çok seviyorum…Bana hiç ilgi göstermiyor çok kavgalar ettik. Ben uzaklığa dayanamıyorum gel burda işe gir evlenmesek de birarada olalım dedim. Gelmedi. Ben gelsem asgari ücretle işe girsem sizinkiler yine beğenmez vermezler, sen de rest çekemezsin ben ne bk yicem bilmediğim şehirde dedi. Bu kendi düşüncesi olsa anlardım ama sonradan anladım ki bu aklı veren annesiymiş.
Annesi illa devlet memuru olsun istiyo şu anda da çalışıp kazandığı üç kuruşu elinden alıyo. Bana da ayrılmayın ömür boyu birbirinizi unutamazsınız kızım diyo telefonda. Bu böyle ne kadar sürecek bilmiyorum bunca yıldır duymadığım sözleri duydum ondan, biterse bitsin dedi, Evlilik fikrinden soğudum bıktırdın, üstüme gelme hazır değilim dedi…Şimdi de tek kurtuluşum kpss ikimiz için çalışıyorum diyo. Beni bekle diyo. Hep beni görmeye o gelirdi bu sefer ben onun yaşadığı şehire gitmek istiyorum hem aramız düzelsin hem annesiyle babasıyla tanışayım istiyorum. Yol parası biriktiriyorum. Anneme açık açık söylicem izin vermezler asla biliyorum ama gecem gündüzüm zehir haberleri yok. Gözümü kararttım artık. Yanına gelcem dedim ona sen tek başına onca yolu gelme kız başına ben gelirim dedi. Kızlar aslında çok iyi çok düzgün bir insan onu kaybetmek istemiyorum. Ama evlilik konusunda bu kdr umutsuz ve isteksiz olması beni çok üzüyor. Neyi nerde yanlış yaptım da bu hale geldik bilmiyorum… Bi akıl verin ne olur