Merhaba hanımlar,
30 yaşındayım 5 yıldır evliyim, 9 yıldır beraberiz. Yuksek mühendisim ama eşimin işi sebebiyle çalışma fırsatı olmadı. Sabit bir ülkede çalışmıyor benim mesleğimde uzun soluklu neyse kismet olmadı işte çalışmak.
Hep tam bağımsız kadınlığı savunurdum bu da benim sınavım oldu. Asla büyük laf etmemek lazım.
Ocak ayında hamile kaldım. 8. Haftamda gelişimi durduğu için kürtaj olmak zorunda kaldım. Hamilelik sürecimde ağır bir grip üzerine konjonktivit geçirdim, bebeği neden kaybettik bilmiyoruz ama ben sürekli kendimi suçladım. Ağır depresyon geçirdim, bu süreç zaten yıpratıcıydı.
2 ay önce eşimin bir iş arkaşından rahatsız oldum. Aralarında birşey yok ama eşimin benim rahatsızlığıma kayıtsız kalıp sürekli karşı tarafı koruması ilişkimizi çok yıprattı. Bana artık eskisi gibi olmadığımı ve sosyalleşmek istediğini söyledi. Monotonlaşmışız ve eğlenmiyormuş artık. Ben ise evde bir film izlerken bile keyif aldığımızı düşünüyordum.
Aşırı derecede anne olmak istiyordum bu yüzden geç kalıyorum diye düşüncemden mi yoksa gerçekten aşabiliriz diye umduğumdan mı bilmiyorum çocuk sahibi olma olayını hiç ertelememiştim bugüne kadar. ( Şimdi bana kızanlar olacak evlilik değilde aklımda sadece çocuk vardı, eğer bitecek olsa bile anne olmak istiyordum.)
Ben uzun boylu her zaman yuvarlak hatlı bir kadınım. Bu 9 sene içerisinde daha zayıf dönemlerimde oldu daha tombulda, bir kere bu konuyu sorun etmemişti.
Bu diğer konuyla gergin olduğumuz dönemden beri kilo almam ile ilgili espiriler yapıyor. Bende bu sabah neden diye sordum ve kendime bakmam gerektiğini hep böyle düşündüğünü ve hiç dillendirmediğini söyledi. Şimdi bunda ne var diyeceksiniz biliyorum.
Şu var zaten diğer konu yüzünden böyle bir sarsıldım karşı taraf güzel ya da değil genede insan kendini kıyaslıyor, ben eşimin beni böyle de beğendiğini düşünürken bir bakıyorum zayıf olsan daha iyi diye düşünüyor. ( Bu arada bu konu gündeme gelmeden diyete başlamıştım.)
Hayallerim yıkıldı. Ben artık bana dokunmasını, sarılmasını ve çocuk sahibi olmayı istemiyorum.
Diğer konu gündemdeyken boşanma konusunu çok gundeme getirdim ama aşmaya karar vermiştik.
Şu an ise bunu gündeme getirmek istemiyorum ama daha fazlada devam etmek istemiyorum.
Herkes birşeylere emek veriyor evet ama ben bu ilişkiye çok emek verdim, onun için evde oturmayı ve hayallerimden vazgeçmeyi kabul ettim. Zamanında bir kaç güzel fırsatı teptim ve evlendim onunla fizana bile giderdim...
Eğer gerçekten kendi hayatıma devam etmek istersem nereden başlayacağımı bilmiyorum.
Biliyorum şimdi geç değil falan diyeceksiniz ama ben mezun olalı 7 yıl olmuş, hiç iş tecrübem yok çok zor. Yaş olmuş 30 bugune kadar ne yaptın deseler, herkesden çok hayat tecrübem var ama iş tecrübem yok...
30 yaşındayım 5 yıldır evliyim, 9 yıldır beraberiz. Yuksek mühendisim ama eşimin işi sebebiyle çalışma fırsatı olmadı. Sabit bir ülkede çalışmıyor benim mesleğimde uzun soluklu neyse kismet olmadı işte çalışmak.
Hep tam bağımsız kadınlığı savunurdum bu da benim sınavım oldu. Asla büyük laf etmemek lazım.
Ocak ayında hamile kaldım. 8. Haftamda gelişimi durduğu için kürtaj olmak zorunda kaldım. Hamilelik sürecimde ağır bir grip üzerine konjonktivit geçirdim, bebeği neden kaybettik bilmiyoruz ama ben sürekli kendimi suçladım. Ağır depresyon geçirdim, bu süreç zaten yıpratıcıydı.
2 ay önce eşimin bir iş arkaşından rahatsız oldum. Aralarında birşey yok ama eşimin benim rahatsızlığıma kayıtsız kalıp sürekli karşı tarafı koruması ilişkimizi çok yıprattı. Bana artık eskisi gibi olmadığımı ve sosyalleşmek istediğini söyledi. Monotonlaşmışız ve eğlenmiyormuş artık. Ben ise evde bir film izlerken bile keyif aldığımızı düşünüyordum.
Aşırı derecede anne olmak istiyordum bu yüzden geç kalıyorum diye düşüncemden mi yoksa gerçekten aşabiliriz diye umduğumdan mı bilmiyorum çocuk sahibi olma olayını hiç ertelememiştim bugüne kadar. ( Şimdi bana kızanlar olacak evlilik değilde aklımda sadece çocuk vardı, eğer bitecek olsa bile anne olmak istiyordum.)
Ben uzun boylu her zaman yuvarlak hatlı bir kadınım. Bu 9 sene içerisinde daha zayıf dönemlerimde oldu daha tombulda, bir kere bu konuyu sorun etmemişti.
Bu diğer konuyla gergin olduğumuz dönemden beri kilo almam ile ilgili espiriler yapıyor. Bende bu sabah neden diye sordum ve kendime bakmam gerektiğini hep böyle düşündüğünü ve hiç dillendirmediğini söyledi. Şimdi bunda ne var diyeceksiniz biliyorum.
Şu var zaten diğer konu yüzünden böyle bir sarsıldım karşı taraf güzel ya da değil genede insan kendini kıyaslıyor, ben eşimin beni böyle de beğendiğini düşünürken bir bakıyorum zayıf olsan daha iyi diye düşünüyor. ( Bu arada bu konu gündeme gelmeden diyete başlamıştım.)
Hayallerim yıkıldı. Ben artık bana dokunmasını, sarılmasını ve çocuk sahibi olmayı istemiyorum.
Diğer konu gündemdeyken boşanma konusunu çok gundeme getirdim ama aşmaya karar vermiştik.
Şu an ise bunu gündeme getirmek istemiyorum ama daha fazlada devam etmek istemiyorum.
Herkes birşeylere emek veriyor evet ama ben bu ilişkiye çok emek verdim, onun için evde oturmayı ve hayallerimden vazgeçmeyi kabul ettim. Zamanında bir kaç güzel fırsatı teptim ve evlendim onunla fizana bile giderdim...
Eğer gerçekten kendi hayatıma devam etmek istersem nereden başlayacağımı bilmiyorum.
Biliyorum şimdi geç değil falan diyeceksiniz ama ben mezun olalı 7 yıl olmuş, hiç iş tecrübem yok çok zor. Yaş olmuş 30 bugune kadar ne yaptın deseler, herkesden çok hayat tecrübem var ama iş tecrübem yok...
