Yine ben
Bu sefer annemle babamla falan kavga etmedim çok şükür. Ama aklıma takılan bir şey var ve bunu sizinle paylaşmak istiyorum aklım başıma gelsin de bu saçmasapan fikirlerden kurtulayım diye.
Bilenler vardır belki ailemle olan sorunları. Anlayışsız ve baskıcılar, bunun üstüne başka sorunlar da var ve bunlar beni çok yıprattı gerçekten. Bir konumda birisi ''acayip derece baskı var üzerinde bundan dolayı tahammül sınırın çok altlarda'' yazmıştı. Aynen öyle artık ufak şeylere bile tahammül edemez hale geldim.
Ben ki önceden evliliği cümle içinde bile kullanmazdım. Bizim evde hep kavga gürültü olur annem babamla çok kavga eder aralarında çok sorunlar yaşandı kaç kere boşanma aşamasına geldiler. Sanırım bu yüzden ben evliliği hep insanın ruhunu öldüren bir şey olarak hayal ettim ve hep kaçındım. Ben kariyer yapacak ve mümkün olduğunca uzun bir süre evlenmeyecektim hele ki 27den önce asla. (Niye 27 onu da bilmiyorum
Hatta aile baskısından kurtulmak için evliliği düşünmeyecek kadar da akıllıydım bir zamanlar. Kuzenim böyle bir şey yapmıştı ve bana da çok iyi örnek olmuştu. Ama son zamanlarda gerçekten çok bunaldım. Şu anda 19 yaşındayım üniversite 2.sınıf öğrencisiyim ve mezun olup bir işe girmem kaç yıl sürer allah bilir. İşe girsem bile ayrı eve çıkmama izin verirler mi bilmiyorum. Bu evde kalmak benim ruh sağlığımı çok kötü etkiliyor gerçekten. O yüzden düşündüm taşındım tek çarenin evlilik olduğuna karar verdim. Kendime çok şaşırıyorum ama sonuç bu.
Bir ofise gidiyorum haftada bir kaç kez okul yüzünden, karışık bir konu ama staj falan değil çalışmıyorum yani. Orda bir çocuk var, sanırım şu zamanlarda tek potansiyel eş adayı o olduğu için taktım onu kafama. Kendimi de çok kötü hissediyorum böyle saçma şeyler düşündüğüm için.
Bu sefer annemle babamla falan kavga etmedim çok şükür. Ama aklıma takılan bir şey var ve bunu sizinle paylaşmak istiyorum aklım başıma gelsin de bu saçmasapan fikirlerden kurtulayım diye.
Bilenler vardır belki ailemle olan sorunları. Anlayışsız ve baskıcılar, bunun üstüne başka sorunlar da var ve bunlar beni çok yıprattı gerçekten. Bir konumda birisi ''acayip derece baskı var üzerinde bundan dolayı tahammül sınırın çok altlarda'' yazmıştı. Aynen öyle artık ufak şeylere bile tahammül edemez hale geldim.
Ben ki önceden evliliği cümle içinde bile kullanmazdım. Bizim evde hep kavga gürültü olur annem babamla çok kavga eder aralarında çok sorunlar yaşandı kaç kere boşanma aşamasına geldiler. Sanırım bu yüzden ben evliliği hep insanın ruhunu öldüren bir şey olarak hayal ettim ve hep kaçındım. Ben kariyer yapacak ve mümkün olduğunca uzun bir süre evlenmeyecektim hele ki 27den önce asla. (Niye 27 onu da bilmiyorum
Hatta aile baskısından kurtulmak için evliliği düşünmeyecek kadar da akıllıydım bir zamanlar. Kuzenim böyle bir şey yapmıştı ve bana da çok iyi örnek olmuştu. Ama son zamanlarda gerçekten çok bunaldım. Şu anda 19 yaşındayım üniversite 2.sınıf öğrencisiyim ve mezun olup bir işe girmem kaç yıl sürer allah bilir. İşe girsem bile ayrı eve çıkmama izin verirler mi bilmiyorum. Bu evde kalmak benim ruh sağlığımı çok kötü etkiliyor gerçekten. O yüzden düşündüm taşındım tek çarenin evlilik olduğuna karar verdim. Kendime çok şaşırıyorum ama sonuç bu.
Bir ofise gidiyorum haftada bir kaç kez okul yüzünden, karışık bir konu ama staj falan değil çalışmıyorum yani. Orda bir çocuk var, sanırım şu zamanlarda tek potansiyel eş adayı o olduğu için taktım onu kafama. Kendimi de çok kötü hissediyorum böyle saçma şeyler düşündüğüm için.