Aklınızdan ne sıklıkla ne yöntemle ölüm düşünceleri geçiyor?

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Strobe .!.:
Ben de bipolarım; 15 sene kadar önce bir intihar girişimim oldu. Ölüm, intihar istemi gibi düşünceler zamanla yerini ölümü takıntılı halde düşünme, "Ardında ne olacak, ölümden sonra ne var?" gibi obsesif bir sorgulamaya bıraktı. Her gün ve her gece ölümü düşünür, uykuya dalmakta güçlük yaşardım.

Bu süre zarfında ilaçlarım defalarca değişti, denendi ve dozları ayarlandı.
İlaçlarınızı kullanmayı lütfen aksatmayın, zamanla daha iyi gelecektir.

Bipolar genel ilaçlarının haricinde depresif ruh halini düzenlemek ve zorlayıcı düşünceleri dağıtmak amaçlı .. reçete edildi. Bu ilacın adını yazıyorum ama lütfen kafanıza göre alıp kullanmaya kalkmayın, kendi doktorunuza şikayetçi olduğunuz durumu anlatarak bu ilacı da danışın-sorun diye yazdım.

Geçmiş olsun diyelim, zordur bipolarlı hayat, lafın gelişi geçmiş olsun diyorum ama geçmiyor da evet ama bipolar birine huzur çok uzaktır sanmayın, dengeli bir hayat yaşadığınız, ilaçlarınızı aksatmadığınız, çevrenizde de sevgi-güven çemberi oluştuğu sürece üstesinden gelirsiniz.
Genişletmek için tıkla...
size hayatım üstüne temin ederim hepsini denedim
tek çıkar yol sizin gibi biri iletişim kurmaktı
çok mutlu oldum yazdığınıza
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Bipolar degilim,ama cok siddetli anksiyete gecirdim.Bende derin izler birakti ve bununla yasamaya calisiyorum.Ha zamn zaman dusuyorum ama kendimi kaldirmayida ogrendigim icin,tekrar eski halime donuyorum.Karakterim o kadar hassas ki en ufak biseyden etkilenip o anda yikiliverebiliyorum.Yani size demek istedigim bir insanda bipolar,depresyon vs.olmasa bile olumu dusunuyor,yipraniyor.Psikolojisi etkileniyor.

Bunlarla yasamayi ogrenmelisiniz.Kendinizi hep iyi hissedin.Zaten hepimiz vakti geldiginde dunyadan gocup gidecegiz.Bunun icin acele etmenize gerek yok ki..
 
Doktorlarınızı dinleyin, eğer tekrar yatın diyorlarsa vardır bir bildikleri. Belki bir süre daha yattıktan sonra daha iyi olacaksınız. Sizin için kötu olacak bir sey önermezler, daha iyi olacağınıza inanın ve doktorlarınıza güvenin. Allah yardımcınız olsun. İnsanın kendi içinde çıkmaza girmesi cok kötu bir sey. Ikı sene önce bir depresyon gecirdim ve ondan önce de şiddetli anksiyetem vardı. İnsanın istediği sadece anlaşılmak bence.. anlaşıldığını bilince iyi olacağına inanıyor cunku. Ben de doktorum ve yakın arkadaslarım, onların bana yardımı ile iyi oldum cunku beni anlayan birileri vardı, yalnız ve çözümsüz bir yolda olmadığımı gördum. Birinin elimden tutmasına ihtiyacım varmıs meğer.
 
batilinanc .!.:
size hayatım üstüne temin ederim hepsini denedim
tek çıkar yol sizin gibi biri iletişim kurmaktı
çok mutlu oldum yazdığınıza
Genişletmek için tıkla...

Yolumuz zorlu bir yol, pek çok şey denenir, denenir kah değişir, kah yaklaşılır, kah yan etkileri sebebiyle daha yorucu hale gelir. Bu bir yolculuk, doğru ilaçları keşfetmek ve vücudun buna ayak uydurabilmesi de oldukça zaman alıyor. Ama mümkün olduğunca pes etmemek ve umudumuzu diri tutmak lazım. Çünkü ancak böyle oluyor.

Tatlım, birisi bana, bundan 14 sene önce "Strobe, bipolarlı yaşamının ilk senelerinde, sana bu kadar acı gelen şeylerle gün gelecek dalga bile geçeceksin" deseydi, onları küfürle kovalardım. Ama oldu, yoluna girdi.

Sana iyi gelecekse yazabilirim:
Bundan 14 sene kadar önce, ağır bir mani atağıyla hastaneye kaldırıldım. Bulunduğum yerdeki hastane ve doktorumuz yeterli gelemediği için beni Manisa Ruh ve Sinir Hastanesine gecenin üçünde ambulansla yolladı.Psikotik mani ile yaşıyordum krizi, hatta bir kısmı da hafızamda yer almıyor, bir kabus gibiydi ama uyuyamıyordum. Doktorumun sonradan anlattığına göre beni uyutmak için vurduğu ilaçlar, 80 kiloda yetişkin bir erkeği 24 saat aralıksız uyutabilecek dozlardaymış ancak, yavaş yavaş artarak gelen ortalama 10 günlük mani atağı sürecinde, 49 kiloya düşen ve 6 gündür uyuyamayan beni, sadece 30 dakika uyutabilmiş.

O hastaneye yatışıma karar veren ve beni muayene eden Manisa'daki doktorumuz, aileme "Bir şey söylemek için henüz erken ama çok da ümitlenmeyin" demiş. Annemin bu sözü atlatması bile zaman aldı, yıkılmış tabii kadın da, bilmiyorlar neyim var ne oluyor.

Ailemden elektroşok izni istemişler, çünkü uyuyamıyorum, kendimde değilim ve şoklu tedaviye geçecekler. Ailem izni vermiyor, şok tedavisine bir miktar önyargılı oldukları için. Ancak zorlayıcı ve seçeneklerin artık azaldığı durumlarda şok tedavisinin de kurtarıcı olduğunu söylemeden edemeyeceğim.

Vurulan ilaçlarla ayakta uyudum.
Şöyle açıklayayım; derin uykuya dalamadım, yatağımda rahat uyuyamadım, her on dakikada belki sıçrayarak kalktım, yürüdüm, yürürken sanki orada değildim, kalbim, bedenim uyuyordu sadece gözlerim kapanmıyor, beynim durmuyordu.

Nihayetinde atak geçti. Ardından gelen süreç ise "Asssla bitmeyecek! Sonu yok bunun" dediğim majör depresyon süreciydi.

22 gün boyunca yıkanamadım, annem koluma omzuma girer, küvete oturtur yıkardı. Kemiklerim, tüm kaslarım adını koyamadığım bir ağırlıkta sızlardı, gözlerim açılmazdı, uykudan, yataktan başımı asla kaldıramazdım, köşeye atılmış bir patates çuvalından farksızdım. Hareket etmek ıstıraptı, hiçbir şeyin tadı yoktu, hayatın manası yoktu, hiçbir şey keyif vermiyordu, yediğim yemek değil sanki çamurdu... Bitmiyor, geçmiyordu. Bu süreçte hafızam inanılmaz zayıfladı, dedim herhalde ben gerizekalı oldum. Kullandığım ilaçlardan ağzım kurur, dilim şişerdi. Kaç kere ilaç değiştirdim, pes ettim öleyim dedim, kaç kere ailem "Geçecek, güçlü bir kızsın sen" diyerek ayağa kaldırdı.

2 ay boyunca cümle kurmayı unuttum, kekeledim, konuşamadım, insanlarla sohbetten nefret ettim, kimseye katlanamaz haldeydim, tüm yeteneklerim yok olmuş gibiydi vs vs vs...

Bunları daha sayfalarca niteleyebilirim.
Özetle, sadece sana zor değil ve sadece sen denemiş denemiş ve olduramamış değilsin.
Bu bir yolculuk, bu bir süreç; önünde sonunda oluyor, bitiyor ve bu derece acı vermiyor, alışıyorsun, ayak uydurmaya başlıyorsun, hafızanı, yeteneklerini geri alıyorsun, yüzün yeniden gülüyor.

Ama sabır tatlım. :)
Sabır.
Sabır çok acı evet, ama meyvesi tatlı.
Bu günlerin geçeceğini asla aklından çıkarma.
Benden herhangi bir eksiğin yok, benim ultra mega insanüstü bir gücüm yok, senin gibi biriyim işte. Sabrı öğrendim, bununla yaşamayı öğrendim, içgörü edindim, farkındayım. Ben başarabildim, neden sen de başaramayasın?
 
Bu arada ölüm herkesin aklına gelir, benim de sık sık geliyor, ama cok korkuyorum, keske hic ölmesek hayat cok kısa :( 20li yaşların sonlarındayım ve zaman cok cabuk gecti, bunu dusunup uzuluyorum gerçekten. Keske tekrar 20lerin basına dönebilsem diyorum. Yaslanmak, sona yaklaşmak benı korkutuyor. Belki yarın ölücem bilmiyorum ama keske hıc sonu olmasa yasamanın.
 
Yakın bir arkadaşım bipolar. Kendim yaşamasam da teşhis aşamasından itibaren yaşadıklarına şahit oldum. Nerdeyse 10 yıl olacak ancak ara ara ilaçları değişir dozlar, yan etkiler biraz uğraşır. Yani denedim olmuyor değil sürekli ara ara deneme söz konusu. İlk başta bunu kabul etmeniz lazım.
 
Strobe .!.:
Yolumuz zorlu bir yol, pek çok şey denenir, denenir kah değişir, kah yaklaşılır, kah yan etkileri sebebiyle daha yorucu hale gelir. Bu bir yolculuk, doğru ilaçları keşfetmek ve vücudun buna ayak uydurabilmesi de oldukça zaman alıyor. Ama mümkün olduğunca pes etmemek ve umudumuzu diri tutmak lazım. Çünkü ancak böyle oluyor.

Tatlım, birisi bana, bundan 14 sene önce "Strobe, bipolarlı yaşamının ilk senelerinde, sana bu kadar acı gelen şeylerle gün gelecek dalga bile geçeceksin" deseydi, onları küfürle kovalardım. Ama oldu, yoluna girdi.

Sana iyi gelecekse yazabilirim:
Bundan 14 sene kadar önce, ağır bir mani atağıyla hastaneye kaldırıldım. Bulunduğum yerdeki hastane ve doktorumuz yeterli gelemediği için beni Manisa Ruh ve Sinir Hastanesine gecenin üçünde ambulansla yolladı.Psikotik mani ile yaşıyordum krizi, hatta bir kısmı da hafızamda yer almıyor, bir kabus gibiydi ama uyuyamıyordum. Doktorumun sonradan anlattığına göre beni uyutmak için vurduğu ilaçlar, 80 kiloda yetişkin bir erkeği 24 saat aralıksız uyutabilecek dozlardaymış ancak, yavaş yavaş artarak gelen ortalama 10 günlük mani atağı sürecinde, 49 kiloya düşen ve 6 gündür uyuyamayan beni, sadece 30 dakika uyutabilmiş.

O hastaneye yatışıma karar veren ve beni muayene eden Manisa'daki doktorumuz, aileme "Bir şey söylemek için henüz erken ama çok da ümitlenmeyin" demiş. Annemin bu sözü atlatması bile zaman aldı, yıkılmış tabii kadın da, bilmiyorlar neyim var ne oluyor.

Ailemden elektroşok izni istemişler, çünkü uyuyamıyorum, kendimde değilim ve şoklu tedaviye geçecekler. Ailem izni vermiyor, şok tedavisine bir miktar önyargılı oldukları için. Ancak zorlayıcı ve seçeneklerin artık azaldığı durumlarda şok tedavisinin de kurtarıcı olduğunu söylemeden edemeyeceğim.

Vurulan ilaçlarla ayakta uyudum.
Şöyle açıklayayım; derin uykuya dalamadım, yatağımda rahat uyuyamadım, her on dakikada belki sıçrayarak kalktım, yürüdüm, yürürken sanki orada değildim, kalbim, bedenim uyuyordu sadece gözlerim kapanmıyor, beynim durmuyordu.

Nihayetinde atak geçti. Ardından gelen süreç ise "Asssla bitmeyecek! Sonu yok bunun" dediğim majör depresyon süreciydi.

22 gün boyunca yıkanamadım, annem koluma omzuma girer, küvete oturtur yıkardı. Kemiklerim, tüm kaslarım adını koyamadığım bir ağırlıkta sızlardı, gözlerim açılmazdı, uykudan, yataktan başımı asla kaldıramazdım, köşeye atılmış bir patates çuvalından farksızdım. Hareket etmek ıstıraptı, hiçbir şeyin tadı yoktu, hayatın manası yoktu, hiçbir şey keyif vermiyordu, yediğim yemek değil sanki çamurdu... Bitmiyor, geçmiyordu. Bu süreçte hafızam inanılmaz zayıfladı, dedim herhalde ben gerizekalı oldum. Kullandığım ilaçlardan ağzım kurur, dilim şişerdi. Kaç kere ilaç değiştirdim, pes ettim öleyim dedim, kaç kere ailem "Geçecek, güçlü bir kızsın sen" diyerek ayağa kaldırdı.

2 ay boyunca cümle kurmayı unuttum, kekeledim, konuşamadım, insanlarla sohbetten nefret ettim, kimseye katlanamaz haldeydim, tüm yeteneklerim yok olmuş gibiydi vs vs vs...

Bunları daha sayfalarca niteleyebilirim.
Özetle, sadece sana zor değil ve sadece sen denemiş denemiş ve olduramamış değilsin.
Bu bir yolculuk, bu bir süreç; önünde sonunda oluyor, bitiyor ve bu derece acı vermiyor, alışıyorsun, ayak uydurmaya başlıyorsun, hafızanı, yeteneklerini geri alıyorsun, yüzün yeniden gülüyor.

Ama sabır tatlım. :)
Sabır.
Sabır çok acı evet, ama meyvesi tatlı.
Bu günlerin geçeceğini asla aklından çıkarma.
Benden herhangi bir eksiğin yok, benim ultra mega insanüstü bir gücüm yok, senin gibi biriyim işte. Sabrı öğrendim, bununla yaşamayı öğrendim, içgörü edindim, farkındayım. Ben başarabildim, neden sen de başaramayasın?
Genişletmek için tıkla...
Çok mutluyum sizin yazdığınız için
Ekt bende de denemek istiyor gata
Korkuyorum.
Manisa ben de istedim ama salonlar farklı grup oluyormuş gatada kaldım;

Ağlamak üzereyim
Sizi bulmak buraya tek yazma ümidimdi
Çok duygulandım

TSM aldım ben faydası yoktu
 
remisyon .!.:
Yakın bir arkadaşım bipolar. Kendim yaşamasam da teşhis aşamasından itibaren yaşadıklarına şahit oldum. Nerdeyse 10 yıl olacak ancak ara ara ilaçları değişir dozlar, yan etkiler biraz uğraşır. Yani denedim olmuyor değil sürekli ara ara deneme söz konusu. İlk başta bunu kabul etmeniz lazım.
Genişletmek için tıkla...
Doğuştan zaten bu hastalık :)
 
batilinanc .!.:
Çok mutluyum sizin yazdığınız için
Ekt bende de denemek istiyor gata
Korkuyorum.
Manisa ben de istedim ama salonlar farklı grup oluyormuş gatada kaldım;

Ağlamak üzereyim
Sizi bulmak buraya tek yazma ümidimdi
Çok duygulandım

TSM aldım ben faydası yoktu
Genişletmek için tıkla...

Korkmayın, dediğim gibi artık seçeneklerin tükendiği, dirençli hastalarda ekt deneniyor ve evet onun da zorlayıcı yan etkileri var ancak rahatlatıyor. Daha fazla katlanamayıp ölümü bir seçenek haline getirmeden önce "Ekt"nin de olduğunu unutma.

Ben şok tedavisine girmedim, dediğim gibi ailem istemedi. Sonradan gösterdiğim çaba ve gelişme de buna gerek bırakmadı ama çok yakındım. Şöyle söyleyeyim bipolar değil, aynı zamanda şizoaffektif bozukluk/şizofreniden de şüpheleniliyordu. Gerçeklik algım paramparça olmuştu nitekim, kayışı böyle koparmak her bipolar hastasına nasip olmaz : p

Ağlamak istiyorsan ağla, ama gün gelecek tebessümle anacaksın bu günlerini.
Faydası yok deyip kestirip atma. Sana o kadar çok yöntem ve o kadar çok ilaç sayabilirim ki bende denenen, yürüyen bir ecza deposuymuşsun sen o zamanlar diyebilirsin.

Bu forumda bipolar hastalar yazdığında, online isem ve konuyu görüyorsam mutlaka yazarım, ufak bir faydam dokunabildiyse ne mutlu, bilirim çünkü çok zorludur ilk zamanları. Dünya kapkaranlıktır, umutlar ölüdür. Ama o umudu ayağa bi kaldıralım lütfen Batıl, tamam mı? Çünkü bu süreçte en çok bu duyguya tutunacaksın.

Maddi durumunuz nasıldır bilmiyorum, hangi şehirdesin bilmiyorum ancak sen doğru bir şekilde şikayetini dile getirdiğinde ve seni gözlemlediğinde, psikoterapilerle beraber nokta atışı reçeteler yazabilecek doktorlar tanıyorum İzmir ve Antalya'da. Sana adlarını verebilirim.

Biz ilk bu hastalığı, sülalede, bende gördük. Bilemedik, cahildik.
Ailem çok tökezledi benle beraber. Bir yol göstericimiz yoktu, şehir şehir gezilmedik doktor bırakmadık. Bilgimiz yoktu ve bundan 15 sene kadar önce bipolar birine rastlamak da kolay değildi. Nitekim toplumsal damgalama sebebiyle bipolarlar gizleniyorlar, hastalıklarını kimseyle paylaşmıyorlardı. Ne acı. Artık bu algılar da yavaş yavaş kırılıyor. Yalnız değilsin, bipolar hastaları, her tür ve şiddette bipolar hastaları her yerdeyiz. İş hayatındayız, okulumuzdayız... Hayat devam ediyor.

Bak buraya bir video iliştiriyorum; izle lütfen:


Bu konuları konuşup sorabileceğin bipolar hastalarının bir arada olduğu face grupları da var, bakabilirsin.
Neler neler tecrübe ediyor insanlar, umutsuz olma lütfen.
 
batilinanc .!.:
Belirteyim 2 ay yatarak psikiyatri servisinde tevdi gördüm, intiharla gitmiştim
Şimdi doktorlar yeniden çağırıyor yatırmak için.;
İçerde bu düşünceler son bulmuyor ki?

Teşhis bipolar.

Uzun kısa lütfen tecrübenizi yazın, ama duydum söylemiş gibi değil
Hemen yaşayanlar lütfen

Geçmiyor yazan üyeleri bu düşünce sonsuza dek geçmiyor diye algıladım,
Soru başlığını unuttum özür dilerim
Genişletmek için tıkla...
Kendınızde ne gıbı eksıklıkler var .Bende okb hastasıyım .Çok kötü 2 amalıat gecırdım beyın kanaması ondan sonra tekduamzamanım geldıgınde acısız agrusız haata olmadan saglıklı ölmek .Sendeıcındemılerı bıtır
 
Hic intihar veya intihar dusuncesi tecrübem olmadi.
O yüzden duymak istediklerinizi yazamayacagim. Zaten size ne kazandirir ki bunları okumak, bilmek?
Doktorlarin cagrisina kulak verin.
 
batilinanc .!.:
Belirteyim 2 ay yatarak psikiyatri servisinde tevdi gördüm, intiharla gitmiştim
Şimdi doktorlar yeniden çağırıyor yatırmak için.;
İçerde bu düşünceler son bulmuyor ki?

Teşhis bipolar.

Uzun kısa lütfen tecrübenizi yazın, ama duydum söylemiş gibi değil
Hemen yaşayanlar lütfen

Geçmiyor yazan üyeleri bu düşünce sonsuza dek geçmiyor diye algıladım,
Soru başlığını unuttum özür dilerim
Genişletmek için tıkla...
Öncelikle geçmiş olsun benim nedense bilmem hep liseli yıllarımdan beri wcye girince deprem olacakmış da o şekilde ezilerek öleceğim gibi bir korkum var hala var bu arada ve ömrümde hiç deprem ne gördüm ne yaşadım ilk depremim elazığ depremiydi geçmişte okkb geçirdim gece yangın çıkar bir şey olur da dışarıya paspal çıkmayayım diye gece saçımı düzleştirip makyaj yapıp uyuyacak kadar takıntı geliştirmiştim
 
batilinanc .!.:
hiç değilse bebeğin var
Genişletmek için tıkla...
Bebegim den önce böyle düşünüyordum zaten çok problem yaşadığım psikolojik olarak çöktüğüm zamanlardı sonra güçlü durup aştım bu hayatım zaten berbat geçti öteki tarafı yakmayayım düşüncesi ile devam ettim yoluma sonra da sorunlarımdan kurtuldum
 
Aklimdan sanirim onem verdigim insanlara kizdigimda ölum dusunceleri geciyor sadece artik. 35ten once kimse bisey yapmasa da varolussal sikintilar yuzunden daha sik gecerdi. Ama ne var biliyo musun ölum sanki bi backup gibi dusunmesi rahatlatan bisey aslinda. Kendi cenazeni dusunup melankolik bi sekilde aglamak sacmaligindan bahsetmiyorum onu da yapiyor insan niyeyse :KK70: ama hani her seyin icine edersem son opsiyonum olarak elimde var diyorum. ve bu benim bence daha guzel yasamama sebep oldu hep. yontemine kadar sormussun iyi hissetmedigin belli simdi. ben olsam ilac icmem buyuk rezillik onu soyliyim en azindan. Bence otenazi herkes icin legal olmali o da ayri konu.

Kanser olsan etrafindaki insanlar birer birer iyilik show yaparlar sana aciyip ama mental problemin varsa simarik bi ucubesindir ve kimse rahatsizligini ciddiye almaz somut olmadigi icin. Once bu aci gercekle yuzlesmek gerekiyor. Ben de bipolarim, o yuzden unlemler esliginde diyebilirim ki ikinci en onemli sey ilaclar. Kendine baya uzun bi sure emek harcaman gerekiyor neyin senin icin dogru oldugunu bulabilmen icin.

Genel olarak da neler iyi geliyor neler kotu geliyor bilmelisin. Mesela bana beni cok fazla strese sokacak seyler iyi gelmiyor. Maniye girmeme neden oluyor. Ha su an yapiyor muyum evet cunku zamanla alisiyorsun ve kendini taniyosun. Kendimden ornek veriyim cunku herkes baska seyler yasiyor bipolarlarda sadece mani donemi ortaktir. Bende ayni zamanda insan iliskileri konusunda okb var onu da astim zamanla. Ellerini yuz defa yikamaktan ellerin kanar ama birinin soyledigi tek bir sozu beyninde dondurmenin acisi onun bin katidir benim icin. Ben mesela major depresyona girmedim belki bir kere on gun evden cikmadigim bi donem olmustu sadece 2011 de taa, hatta en sonuncu depresyonum da oydu. Oyle bi durumdaysan ben bi zestat patlatiyim diyorsun misal. Uyuyamiyorum maniye gircem gibiyim diyosan baska bisey ya da ofkeliysen sedatif bir sey. Aslinda zevkli biliyo musun bu is :) legal bi sekilde druglari bi noktadan sonra kendi kendine daha kontrollu veriyosun bunyeye. Bagimliligin daha nasil desem guvenli ve elit versiyonu gibi :) neyin ne etki yapacagini biliosun kafasini biliosun kurallari bildigin bi oyun gibi keyifli bile geliyor alisinca. Beyin kimyasi cok garip bisey ya. Belli bi noktaya kadar sen onun kolesisin. Bazen de onu kolen yapabiliosun.

Hele ki yani ben mesela manideyken asiri yaratici komik superstar gibi bisey oluyorum :KK70: yani su an istedigim son sey maniye girmek cunku ucu limitsiz bir ucurum ama manideyken gunde 4-5 yagli boya tablo yaptigim oluyordu ya da cok guzel hikayeler yazdim ya da mesela isimde bana bi ton kazancla geri donen riskler aldim. Tabi tam tersi etrafima saldirdim sevdigim insanlari da uzdum sevgililerimi de korkutup kacirdim kumarda buyuk paralar kaybettim onlar ayri.

Her yol kendini tanimaya cikiyor gunun sonunda. 19 yasindan 35e kadar cok cektim ama her sey rezalet degildi insanlarin hayal bile edemeyecegi ve su an olsem gozum acik gitmeyecek kadar dolu dizgin yasadim. cok sehir-ulke gordum, cok insan tanidim. bence bu hastaliga borcluyum o yuzden icimden hastalik demek de gelmiyor isin acigi. dogru yonlendirirsen bence bi lutuf. Sanatcilarin cogunun bipolar olmasi tesaduf mu yani..No..

Simdi 40lari gectikce yeni yeni duruldum. Her gun aldigim ilaclari azalttim sadece ofkeliyken veya uyuyamiyorsam bazilarini aliyorum. Hala terapiye gidiyorum duzenli denebilcek bi siklikta. Isin acigi yasamayi sevmiyor degilim. Ama bu kafaya da kolay gelmedim. Kendine guzel ve duzenli bir hayat insaa edememis her bipolar mutlaka intihari dusunur gunun sonunda.

O yuzden neler yapabilirim? Ben neyi seviyorum? Nasil bi duzenim olsa hosuma gider? Bunlari dusunerek basla illa ki sana uygun biseyler cikacak karsina. En en en son care olarak o gelsin aklina. Ben reenkarnasyona da inaniyorum ve nasil bi halde gidiyorsan uc asagi bes yukari ayni halde geri geliyosun gibime geliyor :) yani asil cehennem de bu olsa gerek. Diger taraftan hic emin degiliz oyle dusun, ama icinde bulundugumuz dunyada guzel seyler illa ki var.
 
Son düzenleme:
batilinanc .!.:
Belirteyim 2 ay yatarak psikiyatri servisinde tevdi gördüm, intiharla gitmiştim
Şimdi doktorlar yeniden çağırıyor yatırmak için.;
İçerde bu düşünceler son bulmuyor ki?

Teşhis bipolar.

Uzun kısa lütfen tecrübenizi yazın, ama duydum söylemiş gibi değil
Hemen yaşayanlar lütfen

Geçmiyor yazan üyeleri bu düşünce sonsuza dek geçmiyor diye algıladım,
Soru başlığını unuttum özür dilerim
Genişletmek için tıkla...
Öyle sürekli bi ölümü düşünmüyorum ama sizin ki zaten bir rahatsızlık ve tedavi gerektiriyor söylediğinize göre. Eğer doktorunuz sizi tatmin etmiyorsa başka bir uzmana daha görünün. Ölüm her an her koşulda olabilir ama bunu sürekli düşünmek çok rahatsız edici olmalı. Oğlum dünyaya geldiğinde eşim yanımızda olamadı ve ben o süreçte ölmekten çok korkuyordum ; ya bana bi şey olursa bebeğim ne zaman yapar diye. O düşünceler insanı perişan eder. Uzmanlara güvenin derim
 
Cevaplarınız için hepinize teşekkür ederim.

Bu derin ruh halini, çukuru, ne bileyim bunaltıyı aşmak için çok çaba sarfettim.
Hepsi ilk günler iyi geldi, sonra yine aynı.

Canı yürekten diliyorum keşke beyin tümörü olsa, en azından gözle görülür..

Durmadan ilaçlar, doktorlar, yatışlar, ben çok bunaldığımı çok umutusuz olduğumu ilk defa bugün kendime ağlayınca hissettim
 
samantha .!.:
Aklimdan sanirim onem verdigim insanlara kizdigimda ölum dusunceleri geciyor sadece artik. 35ten once kimse bisey yapmasa da varolussal sikintilar yuzunden daha sik gecerdi. Ama ne var biliyo musun ölum sanki bi backup gibi dusunmesi rahatlatan bisey aslinda. Kendi cenazeni dusunup melankolik bi sekilde aglamak sacmaligindan bahsetmiyorum onu da yapiyor insan niyeyse :KK70: ama hani her seyin icine edersem son opsiyonum olarak elimde var diyorum. ve bu benim bence daha guzel yasamama sebep oldu hep. yontemine kadar sormussun iyi hissetmedigin belli simdi. ben olsam ilac icmem buyuk rezillik onu soyliyim en azindan. Bence otenazi herkes icin legal olmali o da ayri konu.

Kanser olsan etrafindaki insanlar birer birer iyilik show yaparlar sana aciyip ama mental problemin varsa simarik bi ucubesindir ve kimse rahatsizligini ciddiye almaz somut olmadigi icin. Once bu aci gercekle yuzlesmek gerekiyor. Ben de bipolarim, o yuzden unlemler esliginde diyebilirim ki ikinci en onemli sey ilaclar. Kendine baya uzun bi sure emek harcaman gerekiyor neyin senin icin dogru oldugunu bulabilmen icin.

Genel olarak da neler iyi geliyor neler kotu geliyor bilmelisin. Mesela bana beni cok fazla strese sokacak seyler iyi gelmiyor. Maniye girmeme neden oluyor. Ha su an yapiyor muyum evet cunku zamanla alisiyorsun ve kendini taniyosun. Kendimden ornek veriyim cunku herkes baska seyler yasiyor bipolarlarda sadece mani donemi ortaktir. Bende ayni zamanda insan iliskileri konusunda okb var onu da astim zamanla. Ellerini yuz defa yikamaktan ellerin kanar ama birinin soyledigi tek bir sozu beyninde dondurmenin acisi onun bin katidir benim icin. Ben mesela major depresyona girmedim belki bir kere on gun evden cikmadigim bi donem olmustu sadece 2011 de taa, hatta en sonuncu depresyonum da oydu. Oyle bi durumdaysan ben bi zestat patlatiyim diyorsun misal. Uyuyamiyorum maniye gircem gibiyim diyosan baska bisey ya da ofkeliysen sedatif bir sey. Aslinda zevkli biliyo musun bu is :) legal bi sekilde druglari bi noktadan sonra kendi kendine daha kontrollu veriyosun bunyeye. Bagimliligin daha nasil desem guvenli ve elit versiyonu gibi :) neyin ne etki yapacagini biliosun kafasini biliosun kurallari bildigin bi oyun gibi keyifli bile geliyor alisinca. Beyin kimyasi cok garip bisey ya. Belli bi noktaya kadar sen onun kolesisin. Bazen de onu kolen yapabiliosun.

Hele ki yani ben mesela manideyken asiri yaratici komik superstar gibi bisey oluyorum :KK70: yani su an istedigim son sey maniye girmek cunku ucu limitsiz bir ucurum ama manideyken gunde 4-5 yagli boya tablo yaptigim oluyordu ya da cok guzel hikayeler yazdim ya da mesela isimde bana bi ton kazancla geri donen riskler aldim. Tabi tam tersi etrafima saldirdim sevdigim insanlari da uzdum sevgililerimi de korkutup kacirdim kumarda buyuk paralar kaybettim onlar ayri.

Her yol kendini tanimaya cikiyor gunun sonunda. 19 yasindan 35e kadar cok cektim ama her sey rezalet degildi insanlarin hayal bile edemeyecegi ve su an olsem gozum acik gitmeyecek kadar dolu dizgin yasadim. cok sehir-ulke gordum, cok insan tanidim. bence bu hastaliga borcluyum o yuzden icimden hastalik demek de gelmiyor isin acigi. dogru yonlendirirsen bence bi lutuf. Sanatcilarin cogunun bipolar olmasi tesaduf mu yani..No..

Simdi 40lari gectikce yeni yeni duruldum. Her gun aldigim ilaclari azalttim sadece ofkeliyken veya uyuyamiyorsam bazilarini aliyorum. Hala terapiye gidiyorum duzenli denebilcek bi siklikta. Isin acigi yasamayi sevmiyor degilim. Ama bu kafaya da kolay gelmedim. Kendine guzel ve duzenli bir hayat insaa edememis her bipolar mutlaka intihari dusunur gunun sonunda.

O yuzden neler yapabilirim? Ben neyi seviyorum? Nasil bi duzenim olsa hosuma gider? Bunlari dusunerek basla illa ki sana uygun biseyler cikacak karsina. En en en son care olarak o gelsin aklina. Ben reenkarnasyona da inaniyorum ve nasil bi halde gidiyorsan uc asagi bes yukari ayni halde geri geliyosun gibime geliyor :) yani asil cehennem de bu olsa gerek. Diger taraftan hic emin degiliz oyle dusun, ama icinde bulundugumuz dunyada guzel seyler illa ki var.
Genişletmek için tıkla...
ne hoş, manik dönemi gibi yazmışsınız
mutlu oldum sizin için
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

Benzer Konular

Z
Bipolarım ve sanırım tekrar nüksediyor
2
Yorumlar
23
Görüntüleme
2K
MenThlsch
MenThlsch
ayneyn
Popüler Konu Dr. Felice Gersh, PCOS SOS adlı kitabın özeti.
9 10 11
Yorumlar
206
Görüntüleme
74K
mucizelerbenibulur
mucizelerbenibulur
Astoria
Psikolojiye İlgi Duyanların Okumasını Önerdiğim Kitaplar
2 3 4
Yorumlar
71
Görüntüleme
45K
SARILARIN FILIZ
SARILARIN FILIZ
N
Emzirme ile ilgili 50 efsane
Yorumlar
0
Görüntüleme
11K
Natalia27
N
G
ventrikülomegali teşhisi ve doktorların yanılması
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
25K
anne70
A
Back
X