Son bi kaç yıldır, bir şey elde edemeden çalışıyorum. Bulunduğum yerde arkadaşım yok, erkek arkadaşım yok, ailemde burada değil. Bi Amerikan firmasında, tamamı US saat diliminde olan bir ekipte staj yapıyorum ve akşam o yüzden (birazda kendimi gösterip normal bir pozisyon kapabilmek için kendimi gösterme amacı ile) onların gününün başlamasından sonrada birkaç saat durup çalışıyorum. Dolayısı ile bir şekilde kendi kendime bile sosyalleşip yeni insanlar ile tanışmak için çaba harcayabilecek bir durumda değilim.
Yanlızlık, çok çalışmak ama kazanmamak, aile özlemi, bi arkadaşa muhtaç olmak gibi şeyler artık zor gelmeye başladı. Ve son 3 aydır sadece inişte olan bir ruhsal durumum var. Çok fazla alkol tüketmeye başladım. 3 aydır her akşam 2-3 şişe şarap içiyorum. Başta amaaan zaten evde yalnızım, işte bitti kendi kendime sarhoş olup eğleneyim modundaydım. Eğleniyordum. Ama aradan zaman geçtikçe sigarayı canımın istemesi gibi, şarabı da günün belli saatlerinde başlayarak şiddetli bir şekilde istemeye başladım. Arada sadece 2 yada 3 gün olmuştur boş geçtiğim.
Bi şekilde kontrol edememeye başladım. Ve daha da kötüsü, elbette ki bazı sarhoş günlerimde ne yaptığımı çok bilmiyorum
Bi date ım vardı, bi kaç hafta önce bi sarhoş anımda mesajla öyle saydırarak ayrıldım ki. O kadar abarttıgım için sonra günlerce çok utandım... Bazen arkadaşlarımı da arayıp bazı şeyleri fazlaca egzajere edere kağlıyıp konuşuyorum. (bi süre sonra onlar alıştı artık ciddiye almaktansa gülmeye falan başlıyorlar telde), bazen alakasız çok nadir konuştuğum kişileri (örneğin eski bir iş arkadaşımı, yılda 1 konuştuğum biri falan) arıyorum ve duygusal duygusal konuşuyorum.. ama dün bir kaç akrabama birşeyler yazdım, (annem çok kötü durumda çok yalnız arayın onu) falan gibi.
Utancımdan sabahtan beri yataktan kalkmıyorum ve telefonu elime alamıyorum. Ayyyy deliricem tüm bunları düşündükçe
Benim bundan ve bu ruh halinden kurtulmam gerek. ama nasıl?
Hayır bide, 40 yılda bir birilerini bulup dışarı çıkıp orda içsem bile depresifliğim devam etti. Hatta artık ayık kafaylada depresifim. Ruhsal dengem iyice gitti yani. Kesinlikle içmemem lazım biliyorum. Aslında ne biliyor musunuz. Bir şişeden sonra gözüm hiç birşey görmüyor, aslında sadece beni uyutmalık az içeceğim diye başlıyorum. Ama kafam biraz güzel olunca, hiçbişey gözüm görmüyor o halde markete gidip bi daha alıyorum. Geliyorum o bitince, gecenin köründe geri çıkıyorum bi daha almak için açık market arıyorum falan. Evde bulundurmamayı da denedim ama nafile.
Ayrıca bildiğim kadarıyla ilaç tedavi, bırakmaya istekli (başkasının baskısıyla başvurmamış olan) kişilerde güzel sonuçlar veriyor
ben yalnızlık işine uzun süreli bir çare bulamadım , o yüzden sana bol şans diliyorum istediğin zaman yazabilirsin.
Mesela iki gündür içmedim 
Biliyorum herkes olabildiğince 'ne olursa olsun' diyerek türkiyeyi terketmek istiyor ama beni arayıp deneyimlerimi tavsiyelerimi soranlara bu sorunun ne derece büyük olduğunu söylemeye bile çekiniyorum, 'kendi gitti biz gidemeyelim istiyo, topta olmak istiyo' diye düşünmesinler diye.
bi yengem var hiç araşıp soruşmayız bile yıllardır. Küs de değiliz ama sıkı fıkı ilişkimiz yok ama onun annemle falan var tabi. Neyse 'annemi ara sıra arar mısınız o çok yalnız sizide çok sever' falan dedim
Bunu sadece burda yaşayan insanlarla konuşabiliyoruz sanırım kendi aramızda sır gibi:) Yok, yalnızlık cidden pandemi Avrupa'da.
biraz komşu teyzeyle konuşsam , biraz 2 lafın belini kırsam bile yetecek gibi geliyor bana. Bakıcam artık umarım rehabilite olabilirim, elbette yazarım
Ama kendinize iyi gelecek aktivitelerle uğraşmaya çalışın evet zamanınız olmuyor anladığım kadarıyla ama mutlu olmadığınız kişilerle pozisyon kapabilmek için uğraşmayın pozisyon uğruna sağlığınızdan olmaya değmez bence. Ama evet özlem başka bi şey ben şehir dışında okurken kendini yetimhaneye verilmiş çocuk gibi hissetmiştim bu yalnızlık duygusunu okulun etkinliklerine katılarak spora başlayarak atmıştım zaten sürekli bir şeylerle ilgilenirken fark etmeden yalnızlığa alışıp sevdiğinizi hissediyorsunuz
