bu bende de var. zaten her halta ağlayan bir insanım. bunu aman ne yufka yürekliyim, merhamet abidesiyim diye anlatmıyorum ama reklamlarda ağlayan, fakirlik, savaş, kayıp, şehit haberleri çıkar diye haber izlemeyen biriyim. insanlarla tartışırken ellerimin titrediğini fark ettim. sinirsel, ellerim titriyor arkadaş! sesimin titremesini, gözümün dolmasını söylemiyorum bile. direkt yenilgi ve acizlik! ve basit bir tartışmanın bile günlerce etkisinde kalıyorum.
bunun sebebi ne biliyor musunuz konu sahibesi arkadaşım, derimiz kalınlaşmamış daha bizim. fazla itilip kakılmamışız hayatta. o yüzden en ufak şeyler bile yıkım oluyor bize. nasıl geçer bilmiyorum, kabuğumuz kalınlaşsın diye önümüze gelenle ağız dalaşına girecek halimiz de yok? belki zamanla, yaş aldıkça düzelir, belki ufak tefek sözleri kafaya takmamayı öğrendiğimizde daha güçlü hissederiz. kısmet? :- /
bide bende ek olarak şöyle bi sorun var, mesela ben birşeyden dolayı ağlıyorum birileri gelipte bana neyin var dedikçe daha da çok ağlıyorum durduramıyorum kendimi. O daha kötü
nasıl aşilir ki peki bu? Özguvenliyim diye kendimi mi kandiriyorum? Ya ama yoooo:KK63: gerçekten neyden kaynaklı bu bilincaltimda kendimi mi sucluyorum acaba? Of nasıl aşacağim
yaşim 19 buçuk
fiziksel ozguvenle bu başka şeyler yani.. peki bu konularda ozguvenimi nasıl geliştirebilirim? Kitap okuyarak mi? Kitap okumak bana sadece cümleleri daha düzgün kullanabilme yetisini sundu. Bu da günlük hayattaki konuşma dilinde geçerli bişey, tartışma anında hiç okuduğum kitaplar gelmiyor aklıma 
ay ınsalah geçer ne güzel yazmışsin
bakalım zaman, hayat beni nasıl pişirecek
rica ederim yardimi dokunacaksa sana ve ben buna araci olmuşsam ne mutlu 
ufak tefek sözleri kafaya takmak değil aslinda bu tamamen tartışma anıyla ilgili. Sonrasında o tartışmayı da kafaya takmiyorum hatta belki. Ama o an yaşamadığım duygu-durum kalmıyor 
aslında ben bi ara çalıştım çok küçük bi dönem, o dönem böyle biraz daha pişiyor gibi olmuştum doğrusu. Çünkü çevremde benim iyiliğimi düşünen, öyle olmasi dahi kötülüğümü düşünmeyen insanlardan ziyade bencil kendi çıkarları için herkesi harcayacak kapasitede insanlar vardı. Baş edebilmelisin diyordum kendime. Yani dediğin gibi, kabuğumuz kalınlaşmamış sürekli kendimizi korumasız gereken bi durumda olsak yenerdik belki
demeyin öyle, insan isterse hersey mümkün. Zor degistirmek, çünkü karakterin bir parçası olarak şekil almış bir durum. Ama imkansiz değil. Inşallah siz de istediğiniz, 'kafanızdaki siz' olursunuz
birçok durum da yaşadım böyle. Ama o çok iyi tanıdığım insanlarla tartışırken aciz gibi yenik gibi hemen akıyor gözyaşlarım. Konusamiyorum. Rezil ediyorum kendimi
bana da böyle birşey dendi, hatta gözyaşlarıma inanmadığını numara yaptığımı bunun da oyunumun bir parcasi söyleyen de birisi oldu. O an daha çok ağlıyor insan çok iyi bilirim, ben hep rabbim sen bilirsin benim içimi derim genel bi sözümdür, suclandigim zaman bunu içimden kendime yineliyorum ve daha fazla krize giriyorum 
