Allahım bu sıkıntıları al benden

emberassed

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
17 Nisan 2013
216
13
68
KIZLAR
bendeki bu dertler hiç bitmeyecek galiba
hergün kendime yeni yeni sorunlar çıkarıyorum
bezdim hayattan

size kendimle alakalı en rahatsız olduğum şeylerden bahsetmek istiyorum

1-kendine güveni 0 bir insanım.bilmiyorum doğuştan böyle heralde ki kendimi bildim bileli böyleyim

2-insanlarla konuşamam çünkü karşımdaki beni salak zanneder konuşursam diye düşünürüm.zira öyle de oluyor.gvensizliğim öyle hat safhada ki kelimelerin sonuna getirdiğim ekler,ses tonlamalarım hep ele verir karşımdaki kolaylıkla çözer bu salak ne söylesem yapar hayır da diyemez bu kimseye diye.hayatımda tanıştığım her insan bunu hissettirmiştir bana.(ama her insan)

3.herşeye ama herşeye alınırım sanki herşey bana karşı yapılıyor,herkes beni değersiz görüyor,herkes beni ezmeye çalışacak gibi geliyor .engel olamıyorum sürekli tetikteyim .bu bişey söyledi kesin beni ezmeye çalıştı.beni küçük gördü diye düşünürm.(aşağılık komplexi mi deniyor artıkm ne bileyim)insnlar benimle aynı ortamda bulunmayı istemiyor bile hemen başka bir arayışa giriyor.

4-karşıdaki insanların benim hakkımdaki görüşleri kendim hakkında düşündüklerimden her zaman çokk öndedir.yapmak istediğim bişey varsa onu insanlar görsün beni övsün diye yaparım(ne kadar da iğğrenç bi huy bazan farkedince kendimden tiksiniyorum)misal vereyim işte keman kursun a gitmek istiyordum eğer çalabilirsrm ne kadr da havam olur diye düşünürüm.veya insanlardan övgü sözcükleri duyabilmek için şarkı söylemeyi çok istedim bi topluluk önünde .bi milyon(abartı) yabancı şarkı ezberledim halbuki hissettiğim hiç bi şeyi yansıtmıyordu onlar(ne denir buna böle b pohpohlanma eksik kalmış ben de doğduğum günden beri e peşpeşe kardeş gelince değerin git gide azalıyor

5-konuşmayı hiç bilmem.diyceksiniz ki 20 yaşında bi insan nasıl konuşmayı bilmiyor.bilmiyo arkadaş hayatı boyunca ders çalışmaktan başka sosyal faaliyeti olmayan bi insandan ne beklenir.kitap okumayı unuttum senelerdir ya çünkü o alışkanlık rahat kafayla yapılacak şey ve ben dertten tasadan başka bir şey düşünemezken yapamıyorum haliyle.

6-hiç kimsenin saygısını kazanamam çünkü kendi sölediğime kendim bile inanmam.emin olduğum bi şeyde bile(he karşımdaki sölemişse o doğrudur ben kesin yine eksik öğrenmişimdir düşüncesi hakim )

7-insanlar beni kırarken hiç zorlanmaz ben kırmamak için 40 takla atarım onların hayvanlığını bildiğim halde engel olamam kendi salak huyuma.

8-insanları memnun etmek hoşnut etmek için inanmadığım şeyler sölerim.(ne karaktersizmişim be yazarken utandım )onlar hakkında

9-bi insana karşı asla laf yapıştıramam genellikle sonradan gelir aklıma ama o ansöylemiş olsam apışır kalır o türden kendimi yiyip bitiririm sonra.

10-insanlara karsı kendim gibi olamadım hiç bi zaman hep içimdeki gerçek ben o duvarın kösesinden gizlice seyretti ben olmayan beni

11-kendimi hep çok ama çok çirkin hissederim.hiç barışamadım kendimle

12-bi ortama girdiğimde elimi kolumu nereye koyacağımı bilmem bi düşünceyi kimseye savunamam hep pısarım.

13-arkadaşlara karşı ilk önce çok ciddi tavırlar takınırım kimse yanaşmak istemez sonra değiştiremem öyle kalır yapışır üstüme .artık espri ypamamaya arkadaşlara şakacktan takılamamaya mahkum olurum o karakter yapışır üstüme
gerçi o karakter yapışmasa bile arkadaşlara espri yapıp takılamıyorum anlayış 0...

14-yapmacık davranıyorum kısaca ve insnların hiç hoşuna gtmediğini bildğm halde bu karakter bana yapışmış vaziyette

15-ÇOK AMA ÇOK AMA ÇOK AMA ÇOOOK kıskanç bi insanım.otu b..u kıskanırım(bu ne yaa)çok çabuk ortama adapte olup yeni arkadaşlıklar kurabilen insanı kıskanırım,yüksek not alan kız veya erkek kıskanırım,güzel konuşan kendine güvenen insanı kıskanırım,kime çok sevgi gösterilirse evde okulda başka bi ortamada kıskanırım,güzel yüzlü güzel fizikli bi kız veya erkek görünce(şimdi diceksiniz ki erkek ne alaka? içimden öle birini görünce diorum ki hayat sana güzel be şimdi yakışıklılığınla insanlar sana saygı duyarlar bide vaay anasını sattığım dünya derim.şaka bir yana)kıskanırım,babası olan küçük çocukları büyükleri çok kıskanırım,yaşlanmış bi adam görsem 80 civarı çok öfkelenrim babam gelir aklıma zira,onun ömrünü kıskanırım
bu kıskançlık beraberinde öfkeyi getirir ve öfke tüm bedenimi kaplamış durumda kızlar boğuluyorum sevgiyi mutluluğu unuttum küçklüğümü öyle özledim ki. bazen inanmayacaksınız ama hep küçüklüğümde yaşadığım bazı hatıralar gözüme hislerime gelir 2 sn de gelir gider o an derim ki Allahım bu hissi bana cennette yaşatır mısın lütfen sonra da ağlamaya başlarım.

kızlar önerilerinizi bekleyeceğim. ne yapayım kimseye daha önce böyle duygularımı açmamıştım açamamıştm.sizlerin gzel önerileriniz beni toparlayacak bi nebze hayırlısıyla.sağolun şimdiden.
 
Son düzenleme:
canım kendini ne kadar acımasızca eleştirmişsin alınma ama okurkende gülümsedim bence çok tatlı bir kızsın
öncelikle senin insanlardan beklediğin en önemli şey takdir edilmek değer görmek ve sevilmek
çünkü kendinde demişsin bir sürü kardeş gelince değer ilgi azaldı diye
ailenden gerekli sevgi ve ilgiyi göremediğin için kendini sevmeyi başaramıyorsun ve insanların seni sevmesi için çabalıyorsun
sadece senle vakit geçirsinler diye bazen saçmalıyorsun ve olmadığın gibi davranıyorsun
aslında önce kendini sevsen kendine güvensen bak gör insanlarda seni sevecek
klasik bir laf vardır ya sen kendini sevmezsen kimse seni sevmez
birde abla tavsiyesi insanlara kendine verdiğin değerden çok değer verme
 
Son düzenleme:

insanlarla benle vakit geçirsinler diye ugraştığım çok doğru tespt.diğerini de denedim onları umursamadım o da ters tepti ortasını bulamıyorum biriyle iletişime geçtiğimde ya çooook yumuşak başlı oluyorum ya da sert ve ciddi
 
Son düzenleme:

birde şunu dene biriyle iletişime gireceğin zaman kendini kasma doğal halinle içinden geldiği gibi , acaba beni salakmı zannedecek(sen kendin öyle tabir ettiğin için yazdım lütfen yanlış anlama) acaba benden sıkılırmı , acaba şöylemi düşünür falan filan diye düşünmeden iletişime gir, eminim güzel arkadaşlıklar kuracaksın
 
psikoloğa gitme imkanınız varsa gidin bence... ama her şey insanın kendinde bitiyor, sizin de çabalamanız şart.
 
Aslında söylediklerin başkalarında da var, bende var şahsen. Mesela güven problemim olduğu için bazen kimse beni sevmiyor değer vermiyor gibi düşünceler de beraberinde gelir. Demem o ki bunlar birçok kimsede olan sıkıntılar

Bunlar normal ancak başetme sınırını aşınca sorun haline gelebiliyor. Günlük hayatını etkiliyor ve uzun süre seni mutsuz ediyorsa yardım alabilirsin bir uzmandan
 
arkadaşım tıp öğrencısıydı dışarıda gezerken bişi alıcağı zaman bana söylerdı fıyatını sor dıye okadar çekinirdi tıp öğrencısı olduğunu şu yuzden belırttım belkıde en özgüven gerektıren mesleklerden bırını seçmişti

daha sonra doktora gıttı doktor ona konuşmaya heyecanlandığı insanları burnunu karıştırrıken yada wcde hayal etmesını söylemiş

ve 2 gun montunu ters gıyıp gezmesını bılıyorum çok değişik bı dr ama işe yaradı zamanla aştı bu durumu
 

oo ben de tıp öğrencisiyim
 
benimde çoğu huylarım ve duygularım sen gibi şimdi memur oldum rezil olucam diye ödüm kopuyor kendime güvenim hiç yok nasıl yenicez bu duyguları bilmem
 
kendini ne kadar çok eleştirmişsin..eminim seni seven değer gösteren insanlar vardır ama bence önce kendini sevmekle başla olaya.herkes mükemmel olmak zorunda değil ki.mükemmel olsaydık hepimiz aynı olurduk.belki de bizi güzelleştiren bu yanlarımızdır.
 

sevemiyorum bi türlü...
 
bi kere tıp okumak kolay mı ? ben kazanamadımdemek sen benden beceriklisin akıllısın zekisin falan ne biliim işte. dediğin kadar olsa beceriksizliğin değil tıp açıköğretim bile olmazdı yani altyapı sağlam azıcık özgüven lazım.
 
Çok tatlısın yaa

Üni.yi başka bir şehirde mi okuyorsun,yoksa ailenle misin?
Bunu soruyorum çünkü tek başına farklı bir şehirde okumak özgüvenini kazanmakta çok büyük etken..

Ben üni.yi kazanmadan önce çok çekingendim
senin anlattığın kadar olmadı,yani iletişim problemim yoktu
ama yalnız başıma otobüse binmeye bile çekinirdim..ve bunun gibi birçok şey..
Üni.yi kazandım ve ailemden uzağa gittim ve ilk yıl yurtta kaldım,2.yıl kendimi bile tanıyamadım..
Daha yırtık olmaya başlamıştım,mezun olduğumda çekingenlikten eser yoktu..

Kendi başına çözemeyeceğin birşey olduğuna inanıyorsan yardım alabilirsin de.
 
canım bende 23 yaşındayım ve sıraladıklarından çoğunu yaşıyorum. önceden böylemiydim peki? hayır.. bu durum ben de 2 yıldır filan oluştu iş stresi yeni ortamlar derken kendimi çok bastırdım ve sonuç özgüven konusunda sıfır bir insan. çok çalışkan bir insanımdır bana bir iş verilince peşini bırakmam , şirketimde de öyleyim işimi eksiksiz yapmaya çalışırım. geçen hafta şirket toplantısında bana sürpriz bir ödül verdiler. ismim okunduğunda sahneye çıkamadım resmen yanımdakiler dürttüler de öyle çıktım. ve ödülü alıp hemen kaybolmak istedim o kadar insan bana bakarken kendimi çok zayıf hisseettim , sesim titredi. ve ben o zaman karar verdim ki bunu aşmam lazım işte bunun için yapmam gereken kendi kendime çözüm bulmak değil. bunu ancak gerçek anlamda destek alırsak aşabiliriz, bu kabuğu kırmak lazım. bu güzel yaşlarımızı bu tarz düşüncelerle geçirmememiz lazım. herşeye sahibiz ve bunu artık göstermemiz gerekiyor.
 
oo ben de tıp öğrencisiyim

Hayatın ıcınde gır mumkun olduğunca farklı farklı ısler yap, sorumluluklar al..ozguvenını gelıstırmekte bence kesın faydası olur bunların...bır de bol bol sosyal ortamlara gır cık ınsanlarla ıletısım kurmaya calıs....zaman ıcınde nerde nasıl davranman konuşman gerektıgını ıllakı denem-yanılma yontemıyle zamanla ogrenırsın..sonuçta bu hayatta her sey yapmakla ogrenılır; seyrederek degıl! ozguven de bır seyler yapıp başararak kazanılabılır bana kalırsa; yoksa bu konu uzerıne konuşmak da bır yere kdr ıse yarar....sonrası sana kalmış; hayattan saklanma, kaçma, hayatını erteleme...ve de cok fazla yoğunbır ınsan da gozukmuyorsun , yaşamın yeterince faal degıl; boşluk da kimseye ıyı gelmez netıcede; zamanını doldur; yor bıraz kendını, meşgul et.. ayrıca; cok evhamlısın gord. kadarıyla; bıraz da genıs olmayı dene, oyle her esyı bu denlı kafaya takıp bu kdr da cok dusunmeye, kafayı zorlamaya değmez hayat....bu durum psıkolojıye de yaramaz tabı kı..bır de sunu merak ettım; sen gerçekte ogretmen mısın (nıckınde ogr. yazıyor)ya yoksa tıp ogrencısı mı?
 
Son düzenleme:
gideceğim kesin de çözüm kesin mi onu bilmiyorum şimdi belki anı kurtarabilirim umudu belki de çabamm..

sürekli ders çalışıldıgı için içe kapanma, asosyal olma olabilir tıp öğrencilerinde. ama nice tıp öğrencileri de görüyorum gayet şenşakrak, sosyal,eğlenceli... kütüphane imkanın varsa kütüphanede çalışabilirsin bence fakültende...

ben fakültede o kadar içe kapanıktım ki, başka şehre gelme,yurt hayatı,üniversite hayatı vs. derken iyice bocalamıştım adaptasyon sürecinde. sende böyle bir durum var mı bilmiyorum... bir de sanırım üniversite 1. sınıftayken bakkaldan atıyorum cips alınacaktı bir ilçede, kuzenimle ben yiyecektik, kuzenim erkekti ve aşırı utangaçtı, o ortaokul son sınıfa gidiyordu... ben ne kadar utangaçsam, çocugu ısrarlarım sonucu zorla bakkala gönderdim, ben de bakkalın ilerisinde bekledim, sonra kuzenimin ablası kuzenimin bakkala gittiğine çok şaşırmıştı, inanamamıştı hatta, o cesaret edip hiç ekmek bile almaz, şimdiye kadar hiçbir şey almadı kendi başına demişti. işte ben nasıl daha kötü bir haldeysem, o haldeki çocugu bile ilk kez bakkala sokabilmişim yalnız şu an çocuk öyle bir açıldı, sosyalleşti ki, onu tutabilene aşk olsun, belki de o bakkala giden ilk adım sayesinde oldu bunlar

bense tabi ki zamanla bayağı açıldım. fakültede bir erkekle bir cümle bile konuşabilsem çok mutlu oluyordum, hukuk fakültesi okudum, büyük amfilerde zaten çok kaynaşma imkanı olmuyordu. arkadaş ortamım oluştu ama üniversiteden sonra orada kızlı erkekli ilişkilerde erkeklerle diyalog kurmayı, hatta bir erkeğin karşısında yemek yiyebilmeyi! öğrendim. şimdi o ilişkilerim koptu ama yine de şimdi bir erkeğin karşısında utanmadan yemek yiyebilirim (utanmadan derken yanlış anlaşılmasın,utanılacak bir şey değil bu zaten), muhabbet edebilirim. bunlar imkansızdı benim için bir zamanlar, şimdiyse hiç önemsemiyorum, hapur hupur yiyorum valla bir arkadaş gurubunun içine girebilirsen, orada belki daha sessiz kalsan da, zamanla açıldığını görürsün sen de.

psikologa kesinlikle git, en azından kendinle ilgili farkında olmadıgın şeylerin farkına varırsın, rahatlarsın. illa ki faydası olur, o seni yönlendirir, ama bunu kendi içinde yenecek olan kişi yine sensin, bu gücü de psikolog sayesinde kendinde daha kolay bulabilirsin.
 

öğrenci yerine öğretmene tıklamış olabilirim hiç farketmedim alt altalar ya hay allah :)
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…