Merhabalar. Eşimle 2 yıllık evliyiz ve sürekli tartışırız kafa yapılarımız uymuyor. Ben 24 eşim 35 yasında. Eşim beni görür görmez çok beğendi çok çabaladı hemen evlenmek istedi. Babam araştırdı ailesi tanıdık ve iyi insanlar çıkınca onay verdi. 1ayda nişanlandık. Nişanlıyken türlü kavgalarımız oldu nişanı atmak istedim babam ve annem laf getirme kızım büyük sorunlarınız yok dediler :) evet yoktu hala da yok. Ama büyük bir tahammülsüzlük var. Ben eşimin ilgisizliğinden şikayetçiyim yani ilgi derken içinden hiç sarılmak öpmek gelmez, iltifat etmez, benimle hiçbir aktivite yapmaz, bir şeye kırılır küserim asla gönlümü almaz kendi kendime barışırım, seviyor mu sevmiyor mu belli değil özetle. Ben de gururlu bir insanım karşıdan görmeyince sevildiğimi hissetmeyince iyice çekerim kendimi. Yumuşak bir insan değildir hep baskın olmak ister. Sözünü dinletemeyince yükselir bağırır. Kavga ederken boşanırız birbirimize kapıyı gösteririz. Onların dışında işlerime yardım eder, hediye alır, eve borç getirmez, git alışveriş yap der kendiliğinden, cinsellikte problem yok. Görünürde kayınvalide derdim de yok ama ana oğul arasındaki ilişki nedir ne değildir kv müdahale ediyor mudur bilmem. Sonuç olarak benim ruhum aç. Başlığa ithafen çok severek evlenmedik biz evlilik sonrası da kavgalar iyice açtı aramızı acaba flört edip evlensem daha mı başka olurdu diyorum. Şimdi tatsız tutsuz duygusal doyuma ulaşamadığım bir evlilik yaşıyorum. Gündemde çocuk var istiyor yapalım diyor sürekli erteliyorum aslında allah biliyor ya hiç istemiyorum ama ona demedim daha o erteliyorum zannediyor. Erkeklerde duygusal açlık var mıdır bilemiyorum ama gönlünde sadece eş sıfatıyla yer ettiğimi düşündüğüm için sevgiyi dışarıda aradığı zamanları görür müyüm acaba diyorum. Boşanmayı düşünüyorum sonra acaba pişman olur muyum diyorum. O da mutsuz sürekli kavga ettiğimiz için. Ama ikimiz de boşanma cesareti gösteremiyoruz. Lütfen tecrübelerinizle beni de aydınlatın. Teşekkür ediyorum şimdiden.
