Merhabalar..
Yaklaşık 1.5 senelik bir ilişkim var. Ben kendimi bildim bileli hep sorunlu bir insan olmuşumdur. Hatta geçtiğimiz günlerde borderline olup olmadığıma dair fikir almak için bir konu açmıştın. Lütfen bu konuda da fikirlerinizden beni mahrum etmeyin.
Erkek arkadaşımdan 2 yaş büyüğüm. Ben 23 o 21 yaşında. Ama o benden her zaman daha olgun daha ağır başlı olmuştur. Anlaşamadığımız konulara gelince birçok şey var. Üniversiteden mezun oldum ve işe yeni başladım. O ise 2 yıl daha üniversite okuyacak ve sınava hazırlanıyor. Ben de elimden geldiğince ona destek olmaya çalışıyorum. İlişkimiz en başında muhteşemde ilk birkaç ay boyunca aşktan gözümüz kör olmuş gibiydik. O kadar çok seviyorduk birbirimizi. Hatta karşımda oturup benimle mutlu olduğu için mutluluktan ağlayan bi adam vardı.
Sonra bu büyü bozulmaya başladı. Sürekli kavgalar tartışmalar kırıcı sözler havalarda uçuştu. Kavgaların çoğu benim yüzümden çıkıyordu. Çünkü ben onun söylediği her sözü ters bi anlamda söylemiş, kötü bi anlamda söylemiş gibi algılıyordum. Fakat bu benim suçum değil tamamen psikolojimle alakalıydı. (bana depresyon teşhisi konulmuştu) Ona bunu defalarca anlattım düzgün düşünemediğimi, aslında onunla kötü olmak tartışmak istemediğimi, bütün bunları gerçekten isteyerek yapmadığımı her zaman anlattım. Her kavgada özür dileyen taraf ben oldum.
En son baktım ki ona yarardan çok zararım var (bir de sınava hazırlanıyor) ben de şöyle düşündüm. Ona manevi yararım yok en azından sınavı için maddi olarak yardım edeyim. (çalışmıyor) Ona istediği kitap setlerini test kitaplarını aldım. Bunun üzerine bir tartışmamızda bana "senin maddi yardımını istemiyorum" dedi. Geçenlerdeki bir tartışmamızda da "benden şikayetçiysen bana katlanma" gibi bir laf etti. Sürekli kavga çıkardığımı sürekli sinirli olduğumu söyledi. Ona tekrar ne durumda olduğumu anlatmak istemedim çünkü asıl o benden şikayetçi ve bıkmış gibiydi.
Son olarak artık ne yapacağımı bilmiyorum. Onu gerçekten seviyorum kaybetmek istemiyorum ama psikolojimi de düzeltemiyorum. O benim psikolojimin normal olduğunu hatta bunları bilerek yaptığımı düşünüyor. Kimseye hiçbişeyimi anlatamıyorum paylaşamıyorum. Çünkü 1 tane bile arkadaşım yok. Lütfen bana yardımcı olun. Artık benim de dayanacak gücüm kalmadı. Kendime bişey yapmaktan çok korkuyorum ve deniyorum.
Yaklaşık 1.5 senelik bir ilişkim var. Ben kendimi bildim bileli hep sorunlu bir insan olmuşumdur. Hatta geçtiğimiz günlerde borderline olup olmadığıma dair fikir almak için bir konu açmıştın. Lütfen bu konuda da fikirlerinizden beni mahrum etmeyin.
Erkek arkadaşımdan 2 yaş büyüğüm. Ben 23 o 21 yaşında. Ama o benden her zaman daha olgun daha ağır başlı olmuştur. Anlaşamadığımız konulara gelince birçok şey var. Üniversiteden mezun oldum ve işe yeni başladım. O ise 2 yıl daha üniversite okuyacak ve sınava hazırlanıyor. Ben de elimden geldiğince ona destek olmaya çalışıyorum. İlişkimiz en başında muhteşemde ilk birkaç ay boyunca aşktan gözümüz kör olmuş gibiydik. O kadar çok seviyorduk birbirimizi. Hatta karşımda oturup benimle mutlu olduğu için mutluluktan ağlayan bi adam vardı.
Sonra bu büyü bozulmaya başladı. Sürekli kavgalar tartışmalar kırıcı sözler havalarda uçuştu. Kavgaların çoğu benim yüzümden çıkıyordu. Çünkü ben onun söylediği her sözü ters bi anlamda söylemiş, kötü bi anlamda söylemiş gibi algılıyordum. Fakat bu benim suçum değil tamamen psikolojimle alakalıydı. (bana depresyon teşhisi konulmuştu) Ona bunu defalarca anlattım düzgün düşünemediğimi, aslında onunla kötü olmak tartışmak istemediğimi, bütün bunları gerçekten isteyerek yapmadığımı her zaman anlattım. Her kavgada özür dileyen taraf ben oldum.
En son baktım ki ona yarardan çok zararım var (bir de sınava hazırlanıyor) ben de şöyle düşündüm. Ona manevi yararım yok en azından sınavı için maddi olarak yardım edeyim. (çalışmıyor) Ona istediği kitap setlerini test kitaplarını aldım. Bunun üzerine bir tartışmamızda bana "senin maddi yardımını istemiyorum" dedi. Geçenlerdeki bir tartışmamızda da "benden şikayetçiysen bana katlanma" gibi bir laf etti. Sürekli kavga çıkardığımı sürekli sinirli olduğumu söyledi. Ona tekrar ne durumda olduğumu anlatmak istemedim çünkü asıl o benden şikayetçi ve bıkmış gibiydi.
Son olarak artık ne yapacağımı bilmiyorum. Onu gerçekten seviyorum kaybetmek istemiyorum ama psikolojimi de düzeltemiyorum. O benim psikolojimin normal olduğunu hatta bunları bilerek yaptığımı düşünüyor. Kimseye hiçbişeyimi anlatamıyorum paylaşamıyorum. Çünkü 1 tane bile arkadaşım yok. Lütfen bana yardımcı olun. Artık benim de dayanacak gücüm kalmadı. Kendime bişey yapmaktan çok korkuyorum ve deniyorum.
Son düzenleme: