Evliliğimiz boyunca (3 yıllık evliyiz) hep alttan alan taraf ben oldum. Gerekli gereksiz küsen uzaklaşan barışmak için tek bi adım bile atmayanda anlaşıldığı üzere eşim oldu hep. Durum şu. Benim eşim kısaca iyi gün dostu oldu hep bana. Ama bişeyler ters gittiğinde örneğin hastalandığımda ya da çocuğumuzun hastalığında ya da gün içerisinde bişeyler kötü gittiğinde oturup paylaşamadım hiç derdimi. O hep iyi gün dostuydu çünkü. Kötü günlerde destek olmadı hiçbir zaman bana. Olumsuz bişey olduğunda ya benle gereksiz yere kavga eder ya küser ya da alır başını başka odaya gidip kapıyı üzerime kapar. Sizce böyle bi erkek karısını seviyor olabilirmi?? Evlilik benim için paylaşmaktır. İyi günde kötü günde... Ama biz başaramadık sanırım.. Karşıma alıp defalarca konuşmayı denedim ama olmadı bi türlü anlamadı... Bu evlilik çocuk için yürümeli diyorum sadece.. Bu kadar bencil ve kendini rahatını düşünen bi erkek sizin hayatınızda olsaydı nasıl bi yol izlerdiniz???