- 3 Ekim 2017
- 2.452
- 1.792
- 133
Annemle anlaşamıyoruz. Hatta babamla da anlasamiyorum. Suç tamamen onlarda değil elbette ama kendimi boğulmuş hissediyorum. Annemle uzun süredir kavga halindeyiz. Arada birkaç gün düzeldi gibi oluyoruz sonra yine bağırış çağırış.
Hayatıma sürekli ama sürekli müdahale etmesi, eşyalarımı sürekli karıştırması, telefonumun ekranı açık olsa mesajlarımı okuması, günlüğümü karıştırması, (geçen yıl konusunu açmıştım buraya.) sürekli ama sürekli değiştirme dediğim halde eşyalarımın yerini değiştirmesi, babam beni doverken babamın elinden almak yerine dışarda kimse duymasın diye pencereleri kapatması, babam yokken car car bağırıp beni sinirlendirip babam gelince aniden susup önceki kadar bagirmamasi, sürekli babama beni şikayet etmesi..... Yığınla şey. İçten içe hiçbir şey için affedemiyorum. Küçükken inşaat işçilerinin olduğu kaldırımdan geçtim diye eve gelince yığınla laf söylemişti. İğrenç iğrenç. Daha lise 2 ya da 3. sınıfım. Dershaneye giderdim bana telefonda kesin dershanedesindir nerdesin doğruyu söyle der dururdu. Hiçbir yalan soylemisligim yoktu o zamanlar. Hayatımın hiçbir anında iyi bir anım yok onlarla ilgili. En son geçen yıl günlüğümü okuduğunda onunla ilgili şeyleri artık kapattım daha açmak yok bu konuyu demişti ama şimdi sürekli ufacık bir tartismada ar namus kalmamış sende diyip duruyor. Yalan söyledim diye bana kızıyor ama günlüğümü okumadan önce de sonrada sürekli her konuda yalan söylerdi. Ortalıkta bir şey yokken arkadaşıma jehaanda sozlenecek demiş mesela. Sürekli babama söylemekle tehdit ediyor. Arkasında duramayacak bir şey yapmadım istediği şöyle diyip duruyorum. En son artik ikimiz de birbirimize ağza alınmayacak hakaretler ettik. Bana düğününe de gelmem sürekli yüzüne kaksınlar da gör diye tehdit ediyor sürekli sürekli. Baban da ben de seni sevmiyoruz diyip duruyor. Her atacağım adımda ailem ne diyecek diye düşünmekten bıktım. Sürekli ben senin niye böyle olduğunu biliyorum senin ben neye güvenliğini biliyorum diyip duruyor. (Günlük olayından bağımsız erkek arkadaşım yokken de derdi.) Evden kaç kere gitmeye çalıştım ama gondermediler. Ben de o gücü kendimde bulamadım sanırım zorlamadim. Ben evlenip ailemden kurtulmak istemiyorum, sürekli yokluklarini hissetmek istemiyorum ama içten içe nefret ediyorum ikisinden de.
Hayatıma sürekli ama sürekli müdahale etmesi, eşyalarımı sürekli karıştırması, telefonumun ekranı açık olsa mesajlarımı okuması, günlüğümü karıştırması, (geçen yıl konusunu açmıştım buraya.) sürekli ama sürekli değiştirme dediğim halde eşyalarımın yerini değiştirmesi, babam beni doverken babamın elinden almak yerine dışarda kimse duymasın diye pencereleri kapatması, babam yokken car car bağırıp beni sinirlendirip babam gelince aniden susup önceki kadar bagirmamasi, sürekli babama beni şikayet etmesi..... Yığınla şey. İçten içe hiçbir şey için affedemiyorum. Küçükken inşaat işçilerinin olduğu kaldırımdan geçtim diye eve gelince yığınla laf söylemişti. İğrenç iğrenç. Daha lise 2 ya da 3. sınıfım. Dershaneye giderdim bana telefonda kesin dershanedesindir nerdesin doğruyu söyle der dururdu. Hiçbir yalan soylemisligim yoktu o zamanlar. Hayatımın hiçbir anında iyi bir anım yok onlarla ilgili. En son geçen yıl günlüğümü okuduğunda onunla ilgili şeyleri artık kapattım daha açmak yok bu konuyu demişti ama şimdi sürekli ufacık bir tartismada ar namus kalmamış sende diyip duruyor. Yalan söyledim diye bana kızıyor ama günlüğümü okumadan önce de sonrada sürekli her konuda yalan söylerdi. Ortalıkta bir şey yokken arkadaşıma jehaanda sozlenecek demiş mesela. Sürekli babama söylemekle tehdit ediyor. Arkasında duramayacak bir şey yapmadım istediği şöyle diyip duruyorum. En son artik ikimiz de birbirimize ağza alınmayacak hakaretler ettik. Bana düğününe de gelmem sürekli yüzüne kaksınlar da gör diye tehdit ediyor sürekli sürekli. Baban da ben de seni sevmiyoruz diyip duruyor. Her atacağım adımda ailem ne diyecek diye düşünmekten bıktım. Sürekli ben senin niye böyle olduğunu biliyorum senin ben neye güvenliğini biliyorum diyip duruyor. (Günlük olayından bağımsız erkek arkadaşım yokken de derdi.) Evden kaç kere gitmeye çalıştım ama gondermediler. Ben de o gücü kendimde bulamadım sanırım zorlamadim. Ben evlenip ailemden kurtulmak istemiyorum, sürekli yokluklarini hissetmek istemiyorum ama içten içe nefret ediyorum ikisinden de.