anne bağımlılığı

anneme çok bağlıyım.hep yanımda olsun istiyorum.yemek yediğimde bile gelsin yanımda otursun yalnız kalmayayım istiyorum.dışarı çıksam aklım evde kalıyor.kendi başıma onsuz hiç bi işin altından kalkamayacakmışım gibi geliyo bazen.aslında memleketimden uzak bir yerlerde yaşamayı istiyorum ruh sağlığım açısından bunun çok daha iyi olacağı kanısındayım özel nedenlerden.ama annemi düşününce uzak memlekette yaşamak değil şimdi ailemle yaşadığım eve yakın yerde oturmak istiyorum her ne kadar mutsuz olabileceğim kaygısını taşısam da.bunun nedeni de galiba onun hakkını ne yapsam ödeyemeyeceğimi düşünmem.:1no2: ben neden anneme bu kadar bağımlı hale geldim ne yapıcam hem onun üzerimdeki hakkını ödeyip hem kendi hayatımı nasıl yaşayacağım çok kararsızlıklar yaşıyorum siz ne dersiniz :uhm:

hepimizin annesi çok özel ama bazen annemin sıradan bi anne olmadığını düşünürüm.herhalde onun gibi fedakar bi anne olabilmem zor olacak.onun gibi sabırlı.belkide benim annem olduğu için böyle düşünüyorumdur.o üzülünce çok kötü oluyorum.yaşlılığını düşünüyorum nasıl bi yaşlı olur diye :) ya sağlıklı olmazsa diyorum ya erken yaşta yıpranmış olursa kendimemi odaklanayım ona mı bilmiyorum.biliyorum memleketimden uzaklara gitsem aklım ve yüreğim hep burda olacak onda olacak.ama bi yandan ben gitmek biraz olsun uzaklaşmak istiyorum kendim için.

Kizim nereye gideceksin kal annenin yaninda uzaklarda hic birsey yok inan.Anneni cok seviyorsun cok baglisin madem inan bana las vegasa da gitsen ayaklarina altindan halilarda serseler bir damla bile mutlu olamazsin.Seninle benim gibi annesine bagli insanlar hicbiryerde annesiz mutlu
o-la-maz-lar!!!:))))Gidersen de ben niye buralara geldim niye annemi birakdim niye deli gibi butun duzenimi bozdum deyip deyip kendini yersin.Sen kal annenle bosver bunlari.Ana kiz yarin bi gezin soyle daha ne istiyorsun annen yaninda olmayanlar ne yapsin((tadini cikar

Canim seni cok ama cok iyi anliyorum, benim belki sendende beter takintilarim vardi ve halada var, bekarken ise gittigimde daha kapidan girince tlf ederdim ise geldim nasilsin diye, aksam cikmadan arardim, anneme misafir gelecekse geceden bazi seyleri ayarlar, sabah kalkar yapilabilecekleri yapar, yiyecekleri masayi ayarlar, ise giderdim, annem hasta olsa gece acile gider biran yanindan ayrilmaz gozumu gozunden cekemezdim sabahta o halde ise giderdim, yorulmakmi ne mumkun canim annem cok fedakardi halada oyledir canimi isteseler veririm annem icin, gozunde bir damla yas yada huzun gorsem sesi biraz degisik ciksa kalbim hizla carpar annem icin deli olurdum halada oyleyim, ama gun geldi evlendim hemde yanindan ayrilamadigim evde ayri odada bile oturmaya yalniz birakmaya dayanamadigim annecigimden evlenince ayrildim hemde cok uzaklara geldim milletlerarasi gurbet sehirlerarasi bile degil bu uzaklik ,gurbete gelmek beni cok etkilemisti aglamaktan gozumde kist cikti neyse ilacla gecti , karnimdaki bebek oldu, bunlari annecigimi uzmemek icin o an soylemedim sonra soyledim, cunku beni goremiyordu merak eder uzulurdu ne zaman iyilestim sonra bebegi kaybettim dedim, bobreklerimden hastahaneye yattim ama annecigime gene soyleyemedim onu asla uzmemeliydim o melekti cefakar bir anaydi kiyamiyordum anneme, hastahaneden tlf ediyordum biz esimle tatildeyiz evi arama otelde kahvaltidayiz suan diyordum, halbuki kolumda serum takili bitkin bir haldeydim, beni gormuyorduya uzulmuyorduya varsin canim yansin , onuda atlattim, bu sefer 2 ci bebegimin erken dogum tehlikesi cikti ortaya onuda soylemedim, doguma giderken o sanciyla arabadan inip tlf ettim tatile gidiyoruz evde yokuz dedim, ama gene hastaneye gidiyordum, anneye kiyilmiyor anneme dunyalar bedel, ben yemiyeyim annem yesin, ben giymesemde olur annem giysin, ben sonra alirim derim herseyi ilk once annecigime alirim, durumu bozulsa yaratir veririm soylemez bana kiyamaz oda ama ben bilirim, annedir gururludur ama ben anlarim, kalbim hisseder, yaz tatilini iple cekerim heryil, onu koklamak, sicakligini duyabilmek icin Allah kimseyi annesinden ayirmasin annenin yanindan uzaklara gitme o an basaririm gibi gelsede cok ama cok zor suan o kadar ozledimki sesini bile duymak bana guc veriyor, annelerimizin hakki odenmez tatil bitip donmeme yakin bir hafta once bunalima giriyorum cunku o melegi birakip evden cikmak bunu kelimelerle anlatamiyorm, gurbete dondugumde bir kac ay kendime gelemiyorum ,Inan suan agiyorum Allahim analarimizi basimizdan eksik etme, hasta olmasinlar huzurlu mutlu yasasinlar, annem canim melegim seni cok seviyorum,
Canim sende annelerin degerini bilen birisin annenin hayir duasini aliyorsun, bu milyarlara deger, anneni benim icinde op cunku ben suan annecigimi opemem olsun sen benim yerimede op, sevgilerimle

annelerimiz çok özel..siz bana göre şanslısınız...benim anneciğim iskenderun hatayda ben istanbulda...Allahtan telefon var ama yinede yetmiyor....

therita .!.:

anneme çok bağlıyım.hep yanımda olsun istiyorum.yemek yediğimde bile gelsin yanımda otursun yalnız kalmayayım istiyorum.dışarı çıksam aklım evde kalıyor.kendi başıma onsuz hiç bi işin altından kalkamayacakmışım gibi geliyo bazen.aslında memleketimden uzak bir yerlerde yaşamayı istiyorum ruh sağlığım açısından bunun çok daha iyi olacağı kanısındayım özel nedenlerden.ama annemi düşününce uzak memlekette yaşamak değil şimdi ailemle yaşadığım eve yakın yerde oturmak istiyorum her ne kadar mutsuz olabileceğim kaygısını taşısam da.bunun nedeni de galiba onun hakkını ne yapsam ödeyemeyeceğimi düşünmem.:1no2: ben neden anneme bu kadar bağımlı hale geldim ne yapıcam hem onun üzerimdeki hakkını ödeyip hem kendi hayatımı nasıl yaşayacağım çok kararsızlıklar yaşıyorum siz ne dersiniz :uhm:

Genişletmek için tıkla...

canım seni çok iyi anlıyorum çünkü aynı kaygıları bende taşıyorum..eskiden anneme bu kadar düşkün değildim ne zaman ki babamı kaybettim artık annnem benim en değerlim oldu..evden habersiz kayboldu mu aklımı kaçıracak gibi oluyorum ya ona bişey olursa diye eve gelene kadar deliriyorum saatlerce du aediyorum...hastalansa başından ayrılmıyorum..aslında bu kadar bağlılık ii değil hem ona hemde kendimize zara veriyoruz ama nasıl bu huyumuzdan vazgeçeriz bilmiyorum:sm_confused:

benimki biraz da çocukluğumda huysuz ve huzursuz bi çocukluk geçirmemden kaynaklanıyo galiba.yani bilinçlendikçe yavaş yavaş bu konuda vicdan azabı duymaya başlıyorum.evet çocukluk işte zaten bunu değiştirme imkanımızda yok ama annem gençliğinden çok şey vermiş bu da düşündükçe beni strese sokuyo.hatta ilerde kendim gibi bi çocuğa sahip olmaktan korkuyorum:)

bence insan anne olunca anesinin kıymetini daha iyi anlıyor.en azından benim için böyle.çocukluk yada ergenlik döneminde elinde olmadan annesni üzebiliyor.ama evden uzaklaşınca (ister okumak için,ister evlenmek için) ozaman daha iyi anlıyor kıymetini.anneciğimin yaşlandığını görmek onu kaybetme fikri çok korkunç geliyor.allah başta benim anacığıma,sonra bütün analara allah uzun ömür versin.

Benim annemde benim icin özeldir...Ama insan hayatin gerceklerindende kacamiyor cünkü bizlerde kendi yuvamizi kurup,birer Anne oluyoruz istesekde,istemesekte onlardan bir gün uzaklasip kendi ayaklarimizin üzerinde durmayi ögreniyoruz...

eski bir konu farkındayım ama gecenın bir yarısı kendimi googledan anne bağımlılığını araştırırken buldum ve bu sayfaya yonlendim.. sırf suraya bikaç satır bişeler yazabilmek için buraya kaydoldum ne bilim gaarip bir istek bu sanki buraya bunları yazınca bi çözum bulunacak gibi ama çabalarım yersız onunda farkındayım... su an nişanlıyım ama sırf nişanlım yaşadıgım şehirde değil annem yanımda olamayacak die nişan atma noktasına geldim.. merak ettiğim bişe var acaba bu annesine fazla duskun benim gibi bayanlarında babaya karşı belli bir guvensızlık duygularımı var.. neyse bu kadar eski konuya cevap gelmez en azından sorunu açan arkadaşım bilsinki yalnız değilsin.. yalnız olmadığımıda farkett,rd,ğin için Allah senden razı olsun..