- 26 Kasım 2016
- 356
- 379
- 18
- 38
aynen başlıktaki gibi kızlar...
bu sıralar anne olmayı dusunmeye basladım gibi gibi kendı içimde sorunları nedenleri masaya yatırdım. ve kendim çözdüm
ben neden anne olmaktan kaçındıgımı anladım cevremdeki arkdaşlarımın cocukları yüzünden malesef. sosyal medyada yabancı sitelerde öyle bebekler görüyorum ki benım olsana sen dıyorum sonrasında arkadaslarımın cocukları gelıyor aklıma soguyorum ya öyle olursalar diye...
kısaca özet geceyım arkadaslıklarım cok kalıcıdır cogu cocukluk arkadaslarım bir kısmı evlendi cocugu oldu cocugu olan cok yakın 3 arkadasım var.kardeşim gibi severim hepsını ama gelgelelım cocuklarını sevmıyorum birinin kızı oldukça hiperaktif yerinde durmuyor yaramazında yaramazı çokta bilmiş bişi deli oluyorum ona annesiyle iki kelime ettirmez bencil bir cocuk büyüklerle arkadasmıs yasıtmıs gibi takılmaları yokmu hele) tabi arkadasıma belli etmıyorum... bir diğer arkadasımında 1 bucuk yasında oğlu var sevimsiz bir şey. itici gelıyor elimde değil yine bir baska arkadasımında çocugu oda aynı sekılde yaramazlıklarıyla kendınden soğuttu üçüde annelerine rahat vermez eziyet ederler anneleri hep şikayetcı aklın varsa anne olma diyorlar bak gör halımı diyorlar...
şöyle birseyde var kuzenımın ıkı kızı var biri 4 biri 2 yasında onlara bayılıyorum saatlerce oyun oynuyoruz oyle uysal cocuklar ki yani, genel anlamda cocuk sevmeyen biri değilim. hatta tüm ailem senden cok mukemmel anne olur diyorlar cocuklarla diyologum iyidir. bu 3 çocuk aklıma gelınce soguyorum ya öyle yaramaz oyle sorunlu annesine eziyet eden bir cocuk olursa diye bunu yasamadan bilemeyeceğiminde farkıdnayım belki cok uysal bir cocugum olur belkide onlardanda yaramaz...
cocuk diyince kafamdaki ilk profil arkadas cocukları bu düşünceden kurtulamıyorum işte...
gecmişte cok üzüldüm cok kötü gunler yasadım birde cocukla sınanmak istemıyorum. biterim ozaman cunku annelik devredilecek bir iş degıl ömür boyu bağlılıktr cocuk ya papatyalarla yada prangalarla...
bu dusunceden nasıl kurtulurum sizce varmı öneriniz??
bu sıralar anne olmayı dusunmeye basladım gibi gibi kendı içimde sorunları nedenleri masaya yatırdım. ve kendim çözdüm
ben neden anne olmaktan kaçındıgımı anladım cevremdeki arkdaşlarımın cocukları yüzünden malesef. sosyal medyada yabancı sitelerde öyle bebekler görüyorum ki benım olsana sen dıyorum sonrasında arkadaslarımın cocukları gelıyor aklıma soguyorum ya öyle olursalar diye...
kısaca özet geceyım arkadaslıklarım cok kalıcıdır cogu cocukluk arkadaslarım bir kısmı evlendi cocugu oldu cocugu olan cok yakın 3 arkadasım var.kardeşim gibi severim hepsını ama gelgelelım cocuklarını sevmıyorum birinin kızı oldukça hiperaktif yerinde durmuyor yaramazında yaramazı çokta bilmiş bişi deli oluyorum ona annesiyle iki kelime ettirmez bencil bir cocuk büyüklerle arkadasmıs yasıtmıs gibi takılmaları yokmu hele) tabi arkadasıma belli etmıyorum... bir diğer arkadasımında 1 bucuk yasında oğlu var sevimsiz bir şey. itici gelıyor elimde değil yine bir baska arkadasımında çocugu oda aynı sekılde yaramazlıklarıyla kendınden soğuttu üçüde annelerine rahat vermez eziyet ederler anneleri hep şikayetcı aklın varsa anne olma diyorlar bak gör halımı diyorlar...
şöyle birseyde var kuzenımın ıkı kızı var biri 4 biri 2 yasında onlara bayılıyorum saatlerce oyun oynuyoruz oyle uysal cocuklar ki yani, genel anlamda cocuk sevmeyen biri değilim. hatta tüm ailem senden cok mukemmel anne olur diyorlar cocuklarla diyologum iyidir. bu 3 çocuk aklıma gelınce soguyorum ya öyle yaramaz oyle sorunlu annesine eziyet eden bir cocuk olursa diye bunu yasamadan bilemeyeceğiminde farkıdnayım belki cok uysal bir cocugum olur belkide onlardanda yaramaz...
cocuk diyince kafamdaki ilk profil arkadas cocukları bu düşünceden kurtulamıyorum işte...
gecmişte cok üzüldüm cok kötü gunler yasadım birde cocukla sınanmak istemıyorum. biterim ozaman cunku annelik devredilecek bir iş degıl ömür boyu bağlılıktr cocuk ya papatyalarla yada prangalarla...
bu dusunceden nasıl kurtulurum sizce varmı öneriniz??