Anne olmadığınız yılları arıyormusunuz?

Bu gece biri bekarlık hayatımı geri istiyorum diye konu açmış, benimde aklıma geldi, aceba aranizda anne olmadan onceki hayatini ozleyen varmi? Geri donuşu olmayan bi karar sonucta...Ben 3 yildir evliyim bebek dusunuyorum ama pisman olmaktan korkuyorum biraz rahatima duskunumdur sikintiya gelemiyorum, canim istediginde yatiyorum'istedigimde kalkiyorum cikiyorum falan... Esimde karismaz, mutlu bir evliligim' olmasina ragmen, evlilige zor alistim , sorumluluk alma acisindan, birde simdi bebege alisma suresi mi yasiyacagim, bu arada esim cok'anlayisli ve bana destek her konuda o benden cok daha olgun ve sorumlu bir erkek o yuzden bebege bakar ilgilenir cok iyi biliyorum yani o konuda yalniz olmiyacagimi biliyorum, ne düşünüyorsunuz, bu arada 24 yaşındayım

Kendini hazır hissediyorsan yap. İlla ki zorlukları olur ama bu zorlukları aşmak var aşmak var. Maddi manevi hazırsan eğer, sıkıntı çekmezsin aşarsın. Bende 2,5 yıllık evliyim 26 yaşındayım ama hala çocuk düşünmüyorum. İşe girmeye çalışıyorum, sınavlara hazırlanıyorum. Evimiz kira. Bebek olursa hayatım alt üst olur, istediğim işe giremem, maddi olarak sarsılırız. Bebekten kısılmayacağına göre strese gire gire yaşarız. Hadi işe girdim diyelim, yine hemen düşünmem. İşe alışmam lazım, maddi birikim yapmam lazım, düzenimi oturtmam lazım. Çünkü çalışırken 1 yıl izin alsam (doğum izni, ücretsiz izin rapor vs) diğer yıl bakıcı tutmak gerekir. Yani şuanda yaşım 30 bile olsa, bebek sahibi olmaya hazır değilim. Sağlıklı, mutlu, psikolojisi düzgün bir anne olmak adına hayatımı düzene sokmam lazım. Anlayacağın, ne istediğinle ve ne kadar hazır olmanla alakalı bir durum.
 
Allah eksikliğini göstermesin olağanüstü bir duygu ve sevgi...insan uyurken özlüyor ...
Isteyen herkese nasip olur inşallah. ...
Uyurken özleyen bi ben değil mişim sevindim. Hayret seni saplantılıkla itham eden olmamış :))
 
20 aylık bir oğlum var, evetçocuğum olmadığı zamanlardaki rahatlığı özlüyorum, rahatça alışveriş yapmayı, ihtiyacım olduğu an kuaföre rahatça gidebilmeyi, eşimle başbaşa dışarı çıkıp yemek yemeyi, beraber gezip tozabilmeyi, tatilde rahat rahat denize girip güneşlenmeyi vs çok özledim, çünkü şu an hiçbirini daha önceki gibi yapamıyorum. Arada daraldığımda ağlama krizlerine giriyorum falan, bence bunları yaşamayan anne yoktur. Anlatılamayacak kadar büyük bir sorumluluk, artık ben diye bişey yok biz var
2 gün önce oğlum ateşlendi kollarımda yarı baygın ateşler içindeyken içimden allahım dünya yansa umrumda değil sadece bebeğim iyileşsin sadece o iyi olsun başka bişey istemiyorum dediğimi farkettim, kendinden önce düşündüğün tek varlık evlattır ve onun sevgisiyle başka bişey kıyaslanamaz
Son olarak hazır olmadan çocuk yapmasın kimse, muhteşem sevgisinin yanında sonsuz zorluklarını kimse inkar edemez heralde
 
Evet kastettiğim sizin anladığınız gibiydi. Ama çok hızlı düşünüp yazdığım için yanlış ifade etmiş olabilirim. Toz pembe kısmı şimdi beni de rahatsız etti ama amacım çalışan anneleri eleştirmek değildi.

Sonuçta ben birkaç saat dışarı çıkıp geri gelsem, hem deşarj olduğum için hem de oğlumu çok özlediğim için, her yaptığını hoşgörebiliyorum, yaramazlıklarını alttan alabiliyorum.

Hele çalışan anne olsam, daha da uzak kaldığım için daha kıymetli olur benim için. Demek istediğim buydu.

Yanlış anlaşılmamak için de eğer bebeğime bakabilecek birini bulsam ben de çalışırdım dedim. Çünkü gerçekten evde bunalıyorum, çalışsam daha pozitif olacağım eşime ve oğluma karşı.
Çalışan annelere bu zor zamanlarda ayrı bi saygı duyuyorum bende ama benim valide de çalışan bir anneymiş eşime babaannesi bakmış hep ama validemin çocuklarının çok üstüne düştüğünü hiç zannetmiyorum işe gitmek çocuk bakmaktan daha rahat gelmiş eşimle kaynım hep der biz sokakta büyüdük sahipsiz büyüdük yol gösteren ilgilenen olmadı bizle derler.
 
Kizim 9 aylik ve iyiki dogurmusum , sanki ondan öncesi yok
Onun varligi bir gülüsü herseye deger , tabiki zorluklari var
Uyuamiyorsun her istedginde kafana göre takilamiyosun
Ama hic birsey onun varligi kadar muhtesem degil..
Allah isteyen herkese versin...
 
Bu gece biri bekarlık hayatımı geri istiyorum diye konu açmış, benimde aklıma geldi, aceba aranizda anne olmadan onceki hayatini ozleyen varmi? Geri donuşu olmayan bi karar sonucta...Ben 3 yildir evliyim bebek dusunuyorum ama pisman olmaktan korkuyorum biraz rahatima duskunumdur sikintiya gelemiyorum, canim istediginde yatiyorum'istedigimde kalkiyorum cikiyorum falan... Esimde karismaz, mutlu bir evliligim' olmasina ragmen, evlilige zor alistim , sorumluluk alma acisindan, birde simdi bebege alisma suresi mi yasiyacagim, bu arada esim cok'anlayisli ve bana destek her konuda o benden cok daha olgun ve sorumlu bir erkek o yuzden bebege bakar ilgilenir cok iyi biliyorum yani o konuda yalniz olmiyacagimi biliyorum, ne düşünüyorsunuz, bu arada 24 yaşındayım

Kendini hazır hissetmiyorsan bekle bence. Zaten daha genç sin. Başkalarının dediklerine bakma. Hani Teyzeler der ya... Ne zaman cocuk yapacaksın falan, ne zamandır evlisiniz... Ben 27 yaşındayım, 3 tane çocuğum var. Tabiiki hiç bir seye değişmem onları, Can'ımdan bir parçalar... Onlar olmasaydı, ben ne olurdum diye düşünüyorum. Ama bazen tabiiki çocuksuz günleri arıyorum... İlk çocuğumu 19 yaşındayken doğurdum. Çocuksuz günleri arıyorum derken, sorumsuzluğu demek istiyorum. İstedin Zaman dışarı çık. İstediğin Zaman tatil yap... Bazen eşimle birsey yapmak istiyoruz, ama çocuklar daha küçük olduğundan dolayı yapamıyoruz, ama bu günler de geçecek. O anlarda bazen eski günleri arıyorum. Yada bi haftasonu bi yere tatil yapmaya gitsek uygun fiyata bazen kampanyalar oluyor. Onuda yapamıyoruz, çünkü 5 kişi olduğumuz icin Villa kiralamamız gerekiyor, o da pahalıya mani oluyor, yani değmiyor... Önceden Almanyada yaşıyorduk, orada o konuda aslında çok rahattim, çünkü kaynanam sağ olsun, haftasonları çoğunlukla çocuklara bakıyordu. O zaman bende esimle rahat rahat geziyordum, eski günlerdeki gibi... Arıyorsam o günleri , o da yanı aslında Turkiyeye geldiğimden beri. Kaynanamın burada olmadığı icin...
 
Ah insallah Allah banada mucizesini gosterirde bana ait bir yavrum olur eminimki tadindan yenmez
 
Bu gece biri bekarlık hayatımı geri istiyorum diye konu açmış, benimde aklıma geldi, aceba aranizda anne olmadan onceki hayatini ozleyen varmi? Geri donuşu olmayan bi karar sonucta...Ben 3 yildir evliyim bebek dusunuyorum ama pisman olmaktan korkuyorum biraz rahatima duskunumdur sikintiya gelemiyorum, canim istediginde yatiyorum'istedigimde kalkiyorum cikiyorum falan... Esimde karismaz, mutlu bir evliligim' olmasina ragmen, evlilige zor alistim , sorumluluk alma acisindan, birde simdi bebege alisma suresi mi yasiyacagim, bu arada esim cok'anlayisli ve bana destek her konuda o benden cok daha olgun ve sorumlu bir erkek o yuzden bebege bakar ilgilenir cok iyi biliyorum yani o konuda yalniz olmiyacagimi biliyorum, ne düşünüyorsunuz, bu arada 24 yaşındayım

Ben de 26 yaşındayım ve istemediğim halde anne oluyorum. Hayatta olabilecek en büyük handikap, aldırmaya cesaretim olmadı hiçbir zaman ve şu anda çocuğu doğurmak zoundayım. 35. Haftadayım, hala daha anne olacağım gibi gelmiyor arkadaş. O kadar özlüyorum ki maaşımı çatır çatır istediğim gibi harcamayı. Şimdiden anne olmadığım hayat gözümde tütüyor. Arkadaşlarımla buluşamıyorum. Kar yağdığında kar oynamaya çıkamıyorum. Hayattım tükendi bitti gibi hissediyorum.
Eğer hala hanile değilsen, 1 değil 3 5 şekilde koun ve aska yapma. Ben dünyanın en pişman insanıyım şu anda..
 
Ben 25 yasinddayim ve deli gibi ozluyorum acikcasi anne olduguma pisman degilim ama dogru insandan olmadigi icin pismanim gitmek istiyorum cocuk olunca cok baska oluyor kendinizi degil once onu dusunmek durumunda kaliyorsunuz ben ilk 1 2 ay kabullenemedim yuk gibi geliyordu cokta sikinti yasamistim hamileyken ve sonrasinda belkide ondan ama simdi canimdan ote can hazir degilsen yapma kocandan emin degilsen hic yapma cok buyuk sorumluluk cunku daha gencsin yasa istediklerini 2 3 sene sonra dusunursun bence
 
Senin yaşlarında hamile olduğumu öğrenmiştim,daha yaşımın çok küçük olduğunu düşünmüştüm. Ama doğduğu andan itibaren önceki yıllarım boşa gitmiş gibi. Bu bambaşka bir sevgi. Herşeyin üstünde bir aşk gibi geliyor bana.
Önceki yıllarımı asla özlemiyorum iyi ki de anne olmuşum.
 
Çalışan anne olmak kötüdür demek istemedim, boşuna eksilemeyin hemen. Eğer oğlumu emanet edebileceğim birini bulsam ben de çalışacaktım...

Ve tüm günü akşam saatlerine sığdıramak mümkün değil. Işe giderken çocuğu Off konumuna alamıyoruz sonuçta. Çocuğun bakımı/beslenmesi büyük ölçüde başkası tarafından karşılanıyor.

Çalışmayan bir anne çocuğun gündüz yaptığı bütün gürültü, patırtı, ağlama, hırçınlık gibi şeylerine şahit oluyor. Yemeği, bezi, uykusu gibi ihtiyaçlarıyla uğraşıyor. Ve bazen bunalıyor. Çalışan anne ise bunların sadece belli bir kısmıyla uğraşıyor, ki o da akşam birkaç saatten ibaret. Nasıl aynı sayabiliriz ki bu durumda?

Kesinlikle eksiklenmek değil yanlış ifade ettim sanırım, çok şükür her şeye yettiğim kanaatindeyim. Eşiminde desteğiyle tabi, Allah ondan razı olsun
Demek istediğim şuydu, bütün gün anneyi görmeyen çocuk gündüz ne kadar ilgi alaka görürse görsün
ne kadar sevilirse sevilsin, ihtiyaçları karşılanırsa karşılasın tatmin olmuyor.
Akşam anneyi babayı görünce çığırından çıkıyor ve hiç olmadığı kadar huysuz oluyor.
Birde buna annenin vicdan hesabı eklenince seyreyle cümbüşü.
Hem tüm günün eksikliğini telafi etmeye çalışıyorsunuz, hem dersleriyle ilgilenmeniz gerekiyor,
yemek ev işi vs. derken anne puzzle gibi paramparça oluyor.
Ama ben çok şükür tüm bunlara rağmen asla onsuz yıllarımın özlemini çekmedim.
 
Insan zaman zaman özlüyor ama bu keşke çocuğum olmasaydı keşke doğmasaydı gibi değil asla , sadece o zamanki özgürlükmü denir yada çocuk olmadan önceki sorumluluğun azlığından olan hafiflikmi denir işte o hafifliği özlüyor insan.. çünkü çocuktan sonra yüreğin hep pır pır inanıyorumki kaç yaşında olursa olsun annenin yüreği çocuğuna bir zarar gelecek endişesiyle dolu oluyor hep, bu illaki büyük olaylar için değil yemek yemez endişelenirsin, burnu tıkanır rahat nefes alamıyor diye üzülürsün, aşı olur için burkulur, ateşi çıkar gözün döner, bir anne için bunlar bile üzüntü, endişe sebebidir. ama bunlar olurken hiç keşke olmasaydı demezsin sadece bazen şöyle bir nefes alsam dersin sonrada hemen aman o iyi olsunda gerisi önemli değil deyip çocuğunun sağlığı için şükürler edip kaldığın yerden devam edersin
Onsuz gittiğin gördüğün şeyler tat vermez artık, bazen dışarı çıkarsın oh dersin çocuk peşinden koşmadan ne güzelmiş gezip tozmak ama aklının bir köşesinde de vardır ne yapıyor acaba dersin özlediğini hissedersin böyle küçük onsuz anlarda bile anne gibi düşünmeye devam edersin, her gece allahım beni onsuz onu bensiz bırakma diye dualar edersin. Yani sözün özü pişman olmazsın sadece rahatından olursun onada seve seve katlanırsın ,
Şunuda ekleyeyim çocuğa hiç hazır olmadığım bir dönemde hamileliğimi öğrenip hamileliğine bile ilk etapta alışamayıp mutlu olamayan doğumdan sonrada lohusa depresyonu yüzünden zor günler geçiren bir anneyim,
 
İnsanların anneliğini mi kıyasliyorsunuz? Nasıl ki işe giderken of moduna alınmıyorsa gece de alınmıyor sanırım. Ayrıca o anne tüm gün evlat hasreti çekip bir de çalışmaya çalışıyor. Henüz işe dönmedim, 6 buçuk aylık bir bebeğim var. Eşimin kendi işi ve çalışanları olduğu için ben isteyken o ilgilenecek. Ama ona bile bırakma konusunda ciddi tereddütlerim var. Daha doğmadan içime acısı çöktü. Henüz yaşamadım ama evladını bırakıp işe gitmek tüm gün ağlamasına katlanmaktan daha zor! Öyle olmasaydı çoktan dönerdim işe. Üstelik mesaim oldukça rahatken. Ben sizin yaşadığınızı yaşıyorum ve yorum yapabiliyorum. Ama siz yaşamadığınız bir şey hakkında nasıl bu kadar pervasiz bir yorum yapabiliyorsunuz anlayamıyorum. Çok acımasız vr anlamsız olmuş kusura bakmayın
Hani bir fıkra var ya. Nasrettin hoca eşekten düşmüş millet başına toplanmış
hoca neyin var acıdı mı v.s.
Hoca cevap vermiş, çekilin başımdan bana eşekten düşen birini getirin.
 
Bence evlilik okadar insanın hayatını değiştirmiyor, daha cok sorumluluk alıyorsun ama evmiş işmiş bi şekilde yapıyorsun , ben evli halimle, bekar halimdekinden daha serbestim, ve eşinle iyi anlaştığın sürece hayat devam ediyor, ha kimisi kayınvalidede yaşıyor onlara hızmet goruyor ve eziliyor o ayrı o resmen cahillik, sevdiğinin durumu yoksa 30 yaşına kadar bekle evlenme daha iyi, ama ev alacak ve seni koruyup sahiplenecek bi olgunluğa sahipse, 18 yaşındada evlenilir.... ama bebek oyle bişey değil bebek fedakarlıklar istiyo
valla ben bekarkende rahattım evlendim dahada rahat oldum esim ne istese yapar sükür nazar degmesin ama evlilik baslı basına yprucu bi sey simdiki aklım olsa 21 de evlenicegime 2 yıllık ünime devam eder ise girer hayatımı daha yasardım yurt dısı yurt ici geziler yapardım

suan esimlede geziyrm hatta yurt dısı gezimiz var ama kız ıza gezmenin eglencenin keufi bambaska 30 dan önce kimse evlenmesin valla en guzel yas 30 5 senede evliik hayatı yasarsın gezer tozar 35 te yaparsın bi cocuk 40 da da1 cocuk allahınn izniule ohhh misss
 
Back
X