benzer bir durumu 18 yasımdayken yasadım. benim annem o dönem “bu bizim aramızda.. yanlış bana yapıldı, o baba olarak sana yanlış yapmadı” demişti. ki o dönem dahi babam beni, bizi hiç ihmal etmedi. üniveriste hayatım boyunca tüm arkadadlarımdan daha rahat bir hayat sundu bana. sonra maddi durumu kötüleşti ve abim tüm işleri devraldı. abimin tüm maddi durumu toparlayıp maddi ve manevi güç olmasından sonra babam sakinleşti. annemle arası düzeldi. ailesine döndü manevi olarak. su an çok mutlular. bize karsı da hala vericidir.
çoğu zaman geçmişte yaşananlar aklıma gelmiyor. annem unutamıyordur hala belki, bilmiyorum. zor zamanlardı.. benimle konusmasına dahi katlanamıyordum. ama simdi dönüp bakınca annem affedebildiyse, ben neden olay çıkarayım ki diyorum. çıkarmıyorum da.. kaldı ki dediğim gibi hep iyi bir babaydı.. tüm arkadaslarımın kıskandığı bir baba.
sizinki gibi olsaydı.. beklediğim ilgiyi göstermeseydi de yine yanında olurdum. cünkü hep öleceğini veya öleceğimi düsünürdüm o dönemler. ne yapmış olursa olsun babam.. bu değişmiyor. bazı bağlar silip atılmıyor ve o insanı kaybettiğinizde ne olursa olsun ömür boyu vicdan yapıyorsunuz.
söylemem gereken her seyi söyledim bu arada babama. asla içimde tutmadım. ben de velenicem ve senden gördüğümü esim bana yaparsa kabul eder misin bunu diye sordum. “öldürürüm o adamı” dedi. o zaman sen de yapma dedim çünkü büyük ihtimalle senin gibi bir adamı arayıp bulacağım.. he öyle olmadı

esim babamın tam zıttı, abime benziyor karakter olarak da tip olarak da
dediğim gibi yaptığından bağımsız, siz size iyi hisettirecek olanı yapın.