Anne olmak, Baba olmak

Gxuxlsxuxm Sultan

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
22 Ağustos 2007
6.201
43
156
Diğer
Anne olmak, Baba olmak, ne kadar kutsal seyler degilmi??:1rolleyes:

Allah isteyen herkeze nasip etsin insallah!!:Saruboceq:

Lakin söyle birsey gözlemledim: Anne olmak Baba olmak evladina her türlü davranista bulunup ben annesiyim ben babasiyim demek hakliyim demek yetkisini veriyormu acaba??

Ben seni bu yasa kadar yedirdim icirdim büyütüm baktim simdede sen bana bakacaksin demeye hakkimiz var mi?

Agzimiza geleni konusup sonrada cocugmuzun bize hicbirsey olmamis gibi yinede saygida sevgide kusur etmemesini bekleyebilirmiyiz??

Evladimizin bizim her türlü lafimizi davranisimizi görmezden gelmesi annemdir babamdir demesimi gerek??

Yorumlarinizi bekliyorum arkadaslar.....
 
Ana-baba olmak bana göre "beklentisiz olmak"demektir.
Sonuçta hiç bir insan kendi isteği ile bu dünyaya gelmiyor
Eğer dünyaya getiriyor iseler sonuçlarını da düşünmeliler
"Beklenti"karşılığı yapmak ayrı.."gönül rızası"ile yapmak ayrıdır bana göre..
İyi bir evladı ancak iyi bir anne-baba yetiştirir
 

Dogru söylüyorsun canim banagörede anne baba olmak beklentisiz olmaktir fakat günümüzde bazi anne babalarin böyle olmadigni görüyorum!!

Fakat iyi bir evladi ancak iyi bir anne-baba yetistirir sözüne katilmiyorum....

Alimden zalim, zalimdende alim dogar diye bir atasözü var, nasilki bazi anne baba ne yapsa yaranamaz evladina, bazen bir evladta ne yapsa yaranamiyor....

Annesi babasi bes kurus etmeyen fakat evladi herseyi ile dört dörtlük olan insanlari cok gördüm...a.s
 
O sözü söylememdeki amaç şuydu;
Sonuçta kişinin görgü ve davranış biçimini aile yapısı belirler
Çocuk ailede gördüğünü ileride kendi ailesinde uygular;yani mesela şiddet dolu bir ailede yetişmiş bir çocuk için nasıl ki şiddet olağandır..
Biraz da kendisini yetiştirmesi ile de alakalıdır gerçi
Ama kendisine hiç birşey katamayan bir insan çoğu tavrında babasını örnek model olarak benimser..
Çocuk yetiştirmek bu yüzden bilinçli ve önemli bir mevzudur..
Beklenti konusuna gelince;
Şimdi anne-babaya sorsan ki"evladımdan beklemeyeceğim de kimden bekleyeceğim"der
Beklemeyeceksin işte..o kendiliğinden yapacak..sen de mutlu olacaksın ne güzel evlat yetiştirmişim diye
Kıymetini bileceksin.
Ama genelde hep beklenti..hep beklenti..
 
Kendini yetistirmenin cok büyük önemi var birde karakter meselesi, icindede olucak insanin...

Zaten vicadani olan bir evlad annesinin babasinin kötü durumda kendiliginden bunu yapmali onlar istemeden her türlü yardimda bulunmali...

Fakat Kuzeninim kaynanasini göz önüne alirsak gercektende annelik kavraminin ne kadar farkli oldugnu görüyoruz bazi insanlar icin....

Nasil olurki bir anne evladinin durumunu bile bile dolabinin bos oldugnu göre göre evladindan borc para ister...ki ihtiyacida yok aslinda..
 

canım çocuğumuz yok ve anne baba olamadık henüz,bu konudada bi yorum yapamayacagım,sana söz birgün olursak buralara bişeyler yazarım...:çok üzgünüm::çok üzgünüm:
 
çok yakın zamanda anne olacağım bende kısmetse...
ben anneliği bilmiyorum eşim baba olmayı bilmiyor ama birşeyi biliyoruz evlat olmayı...
sanırım anne - baba olabilmek için de duygularımız yönlendirecek bizi...
kızım bu dünyaya gelebilmek için bizi seçti...
ona bir şeyleri öğretecek olan, yetişmesine katkı sağlayacak kişileriz biz....
hepsi bu, üzerinde başka hiç bir hakkımız yok, onun bir yaratıcısı var her şeyden önce...
ve hayat onun, o deneyimleyecek...
düşüncelerine kararlarına, isteklerine, zevklerine saygı duymak zorundayız o karnıma düştüğü andan itibaren bilinçli bir birey artık...
hele ki bir çocuğun en çok çocukluğuna saygı duymak zorundayız, o bizim seviyemizde olamaz ama biz onun seviyesine inebiliriz...
hiç bir zaman bana baksın ileri de diye çocuk sahibi olmayı düşünemedim...
onu bir güç bir kuvvet olarak da görmüyorum...
onun kendi hayatı var, hamuru var, benim görevim onu şekillendirmede kızıma yardımcı olmak....
annem ve babam hiç bir emeğinin karşılığını benden sormadı, ben minnet etsem de bizim görevimizdi, biz görevimizi yaptık dediler her zaman..
ben de bana öğretildiği şekilde beklentisiz olmaya, hep vermeye ve karşılığında hiç bir şey almamaya, karşılıksız, koşulsuz sevmeye hazırım...
yeter ki saygılı, yüreği insan sevgisiyle dolu bir insan olsun...
bizim eserimiz, bizim emeğimiz, bizim aşkımız, bizim uyumumuz diyebiliyim başka bir şeyin önemi yok benim için...
 
Allah bebegini saglikla huzurla kucagina almayi nasip etsin elfidacim....Sansliki sizler gibi annesi babasi olucak

Ama iste her cocuk böyle sansli dogmuyor malesef, cocukluktan cikana kadar gözlerindeki o bebeksi pirilti sönene kadar karsiliksiz seviliyor!!benneyaptımki

Belirli bir yasa geldikten sonra simdi sira sende deyip dayiyor bazi anneler babalar sirtlarina o evladina hic düsünmeden yüküm agir gelebilir evladim kaldiramaz, gereksiz duygu sömürlüleri ile evladina vicdan azabi vererek bilincli bir sekilde ben anneyim ben babayim bu benim hakkim diyebiliyor....

Benim iktane kizim var bir 7 biride 2 yasinda sayilir allah ömür verirse istedigim tek sey onlari iyi yerlerde görebilmek, onlarin hayatlarini kurduklarini iyi birer yetiskin olduklarini gördükten sonra ölsemde gam yemem....He olduki onlar benim icin birseyler yapmak istiyor seve seve iclerinden gelerek buda sana annecim diyebiliyor, o zaman iste iyi birer evlad yetistirdim demekki diyebilecegim insallah...a.s
 
anne baba olmak...oyle kolay bır sey degıl...bır canlıyı dunyaya getırmek..ve butun sorumlulugu uslenmek....hıc beklentısaı olmadan dunya getırmek ve bununda kararını ıyı almak gerekır....
dogurup dogurup ortaya salmaklada annede babada olunmuyor...gelecegını dusunmek lazım...
ben anneyım babayım deyıpte...hayatına mudahale etmemek gerekır...
evet dunyaya getıren onlar...ama hayat onların degıl...bunu ıyı kavrayan bıreyler olmalı...
yaslandık bıze bakar dememlıler...zaten bunu bılıncınde olan cocuk bunuda akıl eder...
anne baba olmak....agzına gelenı soylemek yada cocuk ayrımı yapmak...
helekı sevmıyorum demek degıldır...
cocugun dunyaya gelmesınde sadece arac oluyorlar...
cocugunda beklentılerı bu hayatla ılgılı hayallerı...ve yasamak ıstedıklerı olabılır....asla mudahale etmemek gerekır...evet uyarmalı ama uygun dılle...
sonra yıllar gecıncede o cocucgun mutsuz olmasına sebeb olurlar...
anne bab tabıkı af edılır...ama içimizdede kırıntıları hep kalır...
o yuzden...bılınclı anne baba olmak lazım...

bırde şu var...yabancı bır ınsan kırsa...uzntu olur ama dısarıdadır ve unutulur....aılenın dedıgı sozler yada davranıslar...malesef atlatılmasıda o denlı guc oluyor...ınsanın ıçını acıtıyor.....
 
Allah kızlarını da sana ve eşine bağışlasın canım...
O kadar güzel bir konu ki bu yazmak keyif verdi bana...
Bugün hayatta en kolay şey anne ve baba olmak, bir yerlere gelebilmek için bir çok sınavdan geçiyoruz, engeller aşıyoruz ama anne baba olmak için yeterli misin diye sormuyor kimse...
Hep kolay olanı seçiyoruz, bilinçlenmemeyi...
Anne babasından yeteri kadar sevgi görmeyen özgüven yoksunu kişiler çocuklarını sevmeyerek ondan kendi çocukluklarının intikamını alabiliyor...
Çoğu insan mutsuz evliliklerini çocukları için yürütükleri yalanının arkasına sığınarak kavga ortamında şiddet yanlısı çocuklar büyütüyor...
Sonra diyoruz ki toplum neden böyle...
Toplum kendisini çocuk sahibi olma hususunda yeterli görmeyene, anne baba olmamayı seçene veryansın ediyor, ama çocuğunu döven bir kadına kimse hemşerim sen ne yapıyorsun demiyor, annedir diyor...
Dayağın cennetten çıkma olduğunu söyleyen bir toplumuz sonra...
Bugün anne babasını döven evlat kötü evlattır, peki neden çocuğa şiddet kullanan kötü anne ya da baba değil midir...
Çocuk küçükken öfkesini belli edemez, ihtiyacı vardır aileye ama büyüdüğünde kusar bir bir yaşadıklarını...
Hiç bunu düşünüyor muyuz, acı gerçekleri sorguluyor muyuz?
Okumuşsunuzdur, 21 yaşında gencecik bir kızı annesinin boğazını keserek, ona cezasını verdim demeye iten sebep nedir?
Eleştirilmeyen yüreklendirilen, kendisine saygı duyulan, suçlanmayan bir çocuk başkasına zarar verebilir mi?
Birbirini gerçekten seven iki kişinin çocuğu gangaster olabilir mi?
Bir anne babanın çocuğuna seni okuttuk, büyüttük demeye hakkı yoktur, o görevdir, zaten görevini layıkıyla yerine getiren anne-babaya evlat gözü gibi bakar.
İşte çocuk yetiştirmek için erkek ya da kadın kendimizi yetiştirmeliyiz önce....
Mutlu çocuk mutlu anne babanın yanında büyür bu bu kadar basittir...
 


cok guzel yazmısın...oncelıkle kutlarım......
ben bekarım ve hep derımkı...evlendıgımde annemın ve babamın yaptıgı yanlısları yapmıyacagım dıye....
anneler kızarken babalar doverken....ses cıkmaz...herkesın dort duvarı kımbılır neler yasanıyor va o cocuklar ne psıkolojıyle buyuyor...belkı bır tokat omrune yetıp bıtırıyor...belkı bır söz....dayaktan kotu etkı yapıyor....
madde bagımlısı alkol bagımlısı olanlar...anne baba katıllerı...neden oyleler.....hemen yargılıyoruz......ama içeriginı bılmıyoruz.....ben kımseyı haklıda cıkarmıyorum...

ama her doguran anne yada baba olmuyor....cocuguyla oturup konuşmuyor....opmuyor...hatta ısmını bıle bılmıyor...hatta bazı yerlerde cocugun kac tane denılınce...kızları saymıyorlar bıle.....

cocugu işci olsun dıye doguruyorlar....cocugu yaslılıkta baksın dıye doguruyorlar....
okullara bıle gondermıyorlar...gunahtır dıye....okumak ıcın mucadele edenlere...kocaya verıyorlar.....

yada evlat ayrımı yapıyorlar...evladın bırını gok kubbelere koyarken bırını yerın dıbıne sokuyorlar..hatalarını ortmuyorlar....sevmıyorum sevdır kendını dıyorlar...

cocuga oyle bır gelecek sunuluyor kı...otlar bıle bır işe yarıyor bu dunyada ama o cocuk koca bır boslukta olup...artık hıc bırseyden keyıf almaz oluyor....

pekı boyle yasıyan yada boyle hayatı olan kımselerın psıkolojısı ne olur...ben soruyorum...anne ve baba mıdır bu kışıler....??????
 

anne baba olmak özveri ister,fedakarlık ister,hep verici olmayı ister,
bence her anne baba gerçek anlamda taşıdğı ismin hakkını veremiyor diye düşünüyorum.
okadar sorumluluk siteyen sabır isteyen bir meslekki anne baba olmak,
herkes altından başarıyla kalkamıyor ne yazıkki:1closedeyes:
 


Evet duygucum anne baba sifatini bazi kisiler gercektende hak etmiyor...:1no2:

Bilincsizce yapilan hangi iste hayir olmuski zaten
 
anne ve baba olmak bir sanattır...
karşılıksız sevmek,karşılıksız yaşamaktır bu sevgiyi...
saygıyı-sevgiyi,tüm değerlerimizi veririz,öğretiriz,aşılamaya çalışırız,alabildiğini alır çocuk ,sığabildiği kadar sığar...bir fanusun içinde ailemiz olarak yaşamadığımızı düşünürsek,tüm dış etkenleri de varsaydığımız da, çocuk kendine olanı alır, bazen olmayanı da, olmaması gerekeni de alır.onu izole edemez ve kalıba sokamayız..bu yüzden de bazen hayal kırıklıkları yaşayabiliriz,bazen bu benim eğitip ,büyüttüğüm çocuk mu diye sorgularız da kendimizi,derin üzüntülere boğuluruz,onu belli kelıblara sığdırmaya,hamur gibi yoğurmaya,şekillendirmeye çalışırız...oysa o kalıbına sığmış,şeklini almıştır çoğu zaman...böyle durumlarda da belli ederiz ya zaten anne-baba olabilme sanatı ne denli icra edebildiğimizi...
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Okula yeni başlayan çocuğa nasıl davranmalı?
Yorumlar
0
Görüntüleme
3K
isabel
herkesin okumasi gereken bir hikaye.. (alıntıdır)
2
Yorumlar
22
Görüntüleme
28K
iyi_biri_06
  • Kilitli
herkesin okumasi gerekn bir hikaye../konu tekrarı
Yorumlar
8
Görüntüleme
17K
Mune
Erdoğan: 'Bu Bir Veda Değil, Fatiha’dır'
13 14 15
Yorumlar
287
Görüntüleme
19K
Dante
Dügünümüze 4 gün kala ayrildik! Lütfen okuyun
3 4 5
Yorumlar
84
Görüntüleme
18K
genckiz
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…