Anne olmak çok zor yada ben beceremiyorum

Toplu cevap yazayım herkese teşekkür ederim cevaplarınız için. Uyku eğitimi vermiştik en azından biraz düzelmişti ama sonra hastalandı üşüttü biraz zor toparladık şimdide bunlar basladı sallamıyoruz onu istemiyor emmiyorda emzikte istemez nasıl uyutacağımızıda bilemiyoruz ki yatağa koyunca tepine tepine ağlıyor yanımda yatırayım dedim alıskın değil istemiyor
Yürüme konusunda hic problem yok dedi doktoru isterse adım atabiliyor ama emeklemeyi tercih ediyor ilginç bir şekilde
 
Sizi çooook iyi anlıyorum..aynı şeyleri bende yeğenimde yaşadım.8 ay baktım kendisine boynumda zaten fıtığım vardı o azdı bir de sırtımda çıktı.Çünkü doğduğundan beri sürekli kucak isteyen bir bebekti.Koyar koymaz ağlardı.Hala daha öyleymiş...En az 30 sene bebek-çocuk görmek istemiyorum o derece yıprandım..Allah yardımcınız olsun.
 
Sizi çooook iyi anlıyorum..aynı şeyleri bende yeğenimde yaşadım.8 ay baktım kendisine boynumda zaten fıtığım vardı o azdı bir de sırtımda çıktı.Çünkü doğduğundan beri sürekli kucak isteyen bir bebekti.Koyar koymaz ağlardı.Hala daha öyleymiş...En az 30 sene bebek-çocuk görmek istemiyorum o derece yıprandım..Allah yardımcınız olsun.
Geçmiş olsun çok emek istiyor ama yaparsınız bizimde deli tarafımıza denk gelmiş bir şekilde
 
17.5 aylık kızım var doğduğunda da uyumazdı hep ağlardı büyüdükçe değişecek kolaylaşacak diye ümit ettim olmadı her ay daha da zor bir çocuk haline geldi. Hala geceleri bilmem kaç kez uyanıp ağlıyor gün içinde hiçbir şekilde memnun edemiyorum yemek yemiyor sevdiği birşey nerdeyse yok kilosu düşük henüz yürümüyor neden bilmiyorum ama yürümek istemiyor son birkaç gündür büyüme dönemi mi diş mi bilmiyorum harap olduk eşimle öfke nöbetleri geçiriyor kendini yerlere atıyor bize vuruyor eşyaları atıyor hatta babasına vurmaya çalıştı gözüne vurmuş adamın. Kendime ayıracak 5 dk bile yok tuvaletin önünde bile dövülmüşcesine ağlıyor. Rahatsızım dinlenmem gerekiyor ama uzanmama izin vermiyor üstümde tepiniyor yada kafama bişeyler atıyor. Hayatım bitmiş gibi hissediyorum bir daha özgür olamıcam istediğim saatte yatamıcam deliksiz uyuyamıcam istediğim kitabı okuyamıcam müziği dinleyemicem. Sabahları aynı krizleri yaşayacağız diye kalkmak istemiyorum o hale geldim yardımcı olacak kimsem yok annemler düğün düğün gezdikleri için görüşmüyoruz onlarla. Hayırları dokunmuyor hiç. Eşim derseniz yoğun çalışıyor sessiz adam bile artık çok yoruldum demeyr başladı kızıma yetemiyoruz ruhsal olarak çöküşteyim hiç iyi hissetmiyorum
😂😂😂😂Ay aynı eski ben...... Biliyormusun hiç bitmeyecek sandım.... Sabırlı ol desem bin kişi demiştir.... Sen bence çok iyi bir annesin.... Bak benim fındık kurdum 10 yaşına geldi....... Benim komşular bu niye ağlıyor diye kapıma gelirdi nam salmıştık.... Tuvalete gidemedim bırakıp o nasıl feryat figan..... Hele Bi gün çarşıda bildiğin itfaiye sireni gibi 😂😂😂😂ne güzel günlerdi o zaman kabus şimdi çok komik..... Geçecek geçecek inan bana.... Ben 6 aylıkken tansiyon bilmem kaça düştü 3 gün hastanede yattım onun zırlama sorunundan..... Doktora gittim onuda götürdük bana geçecek dediler tam 2 yaşında bitti. Bu sırada o öfke nöbetleri başladı. Onlarda 3 yaşında bitti sonrası missss..... Geçecek başkada bişey demem... Bu arada benimki 2 yaşına kadar yarım saat uyuyup uyanan Bi bebekti......
 
Geçmiş olsun çok emek istiyor ama yaparsınız bizimde deli tarafımıza denk gelmiş bir şekilde
Yani büyük konuşmayayım ama artık evliliğe,birini sevmeye hayatımı birleştirmeye hevesimde güvenimde kalmadı.Zaten sanki yeğenimle geçen o 8 ay bana kendimi,sabrımı,yapabileceklerimi tanımam için ilahi bir süreydi.Annelik ev hanımlığı birine eş olmak filan bana göre değilmiş bunu tecrübe ettim.Felsefem artık motorum ve ben 🤭
 
O kadar mı umudunu kestin baya gözünü korkutmuş senin :) tecrübeli anneler ergen olunca yüzümüze bakmayacaklarinı söylüyor, askerliğe kalmaz merak etme en kötü ihtimal ergenlik :)))
Ay inşallah.
Gerçi benimki doğduğundan beri ergenlikte.
Öyle buhranlı bir kişilik kendisi.
Yeni huyu var, küsüyor ve kendini odaya kapatıp çığlıklarca ağlıyor.
Tamam da kapının arkasına oturuyor, kapıyı açamıyoruz eli falan alttadır ezilecek diye.
Geçen 1 saati geçti, susturamadım, babasını aradım gel artık bendeki de kafa diye.
Odaya zaten almıyor, kapı deliğinden görmeye çalışıyorum😂
Bu velet yeni 4 oldu.
Ha bir de 3 yaşında kardeşi var, onu söylemeyi unutmuşum😂😂😂
 
Daha dün pedagogla görüştüm, hem hastalık ve mecburi ilaç kullanımı,kreşe başlama süreci, bir de ufak bir kaza geçirip dikiş atılma durumları birleşince ne yapacağımı bilemedim.
Çok değerli bilgiler verdi ve oradan çıkıp kreş yolunu tutunca oğlum 2 haftadır ilk defa ağlamadı çünkü ben gergin değildim. Aklımda yine ağlayacak, acaba beceremiyor muyum, sevmedi kreşi, erken oldu gibi sorular yoktu, oğlum güzel vakit geçirecek diye düşündüm. Bu basit bilgi bile günümü kurtardı.
Gergin olduğunuz sürece sorunlar çözülmeyecek.
 
Benim cocugum yok. Olmasini da dusunmuyorum cok zor geliyor ama instaya bakiyorum butun arkadaslarim cocugu dogurdugu gibi aşk yaşamaya basliyorlar. El kadar bebeyle gezip tatil filan bile yaptilar. 🙄
Burda yazilanlara bakiyorum içim karariyor instaya bakiyorum o kadar da zor degil anlamadim. 😕
 
Benim cocugum yok. Olmasini da dusunmuyorum cok zor geliyor ama instaya bakiyorum butun arkadaslarim cocugu dogurdugu gibi aşk yaşamaya basliyorlar. El kadar bebeyle gezip tatil filan bile yaptilar. 🙄
Burda yazilanlara bakiyorum içim karariyor instaya bakiyorum o kadar da zor degil anlamadim. 😕
Her çocuk zor değil.
Ama insan daha beterini görene kadar bunu anlamıyor.
Maşallah milletteki çocuksa bendeki nedir diye aylarca ağlamışlığım vardır.
Ha bir de instada görünenin arkası var, hayatlar bölümü nedir bilemiyoruz.

Bu korona sürecinde kreş etkinlikleri devam etti, öğretmen herkesi paylaşıyor çocuklar etkileşimde olsun diye.
Milletin evi çiçek, etkinlikler deseniz iç açıyor.
Benimkilerin fotoğraflarını kahkaha atıp paylaşmıyordu müdür, düzgün bir anları varsa onu çekin diyordu bana.
Halbuki bana onlar bile düzgün geliyordu ama neyse😂😂😂
 
Benim cocugum yok. Olmasini da dusunmuyorum cok zor geliyor ama instaya bakiyorum butun arkadaslarim cocugu dogurdugu gibi aşk yaşamaya basliyorlar. El kadar bebeyle gezip tatil filan bile yaptilar. 🙄
Burda yazilanlara bakiyorum içim karariyor instaya bakiyorum o kadar da zor degil anlamadim. 😕
İnstada kimse şikayet etmiyor,burada kimsw övmüyor :D
 
Ay inşallah.
Gerçi benimki doğduğundan beri ergenlikte.
Öyle buhranlı bir kişilik kendisi.
Yeni huyu var, küsüyor ve kendini odaya kapatıp çığlıklarca ağlıyor.
Tamam da kapının arkasına oturuyor, kapıyı açamıyoruz eli falan alttadır ezilecek diye.
Geçen 1 saati geçti, susturamadım, babasını aradım gel artık bendeki de kafa diye.
Odaya zaten almıyor, kapı deliğinden görmeye çalışıyorum😂
Bu velet yeni 4 oldu.
Ha bir de 3 yaşında kardeşi var, onu söylemeyi unutmuşum😂😂😂
Senin işin iş, ikisi de küçük Allah kolaylık versin :) en az bı iki yılin var o dediklerimi yapabilmen için çoğu gitmiş azı kalmış hadi bakalım :)
 
Yani büyük konuşmayayım ama artık evliliğe,birini sevmeye hayatımı birleştirmeye hevesimde güvenimde kalmadı.Zaten sanki yeğenimle geçen o 8 ay bana kendimi,sabrımı,yapabileceklerimi tanımam için ilahi bir süreydi.Annelik ev hanımlığı birine eş olmak filan bana göre değilmiş bunu tecrübe ettim.Felsefem artık motorum ve ben 🤭
İşte bunlara tek katlanmak için gerçekten yegane sebep ‘sevgi’.
Başka açıklaması yok.
Elbet yiğeninizi çok seviyorsunuz ama onun hayat boyu sorumluluğu üzerinizde değil, bu bilinçtesiniz.
Ve o bir şeyi yapabilsin diye belki 3 bin kere denediğiniz şeyden cevap almıyorsunuz.

Dün benim 3 yaşındaki olan hayatında ilk defa sebze yedi, evet gerçekten ilk!
Fasulye yedi ve ben ağlamaya başladım.
Anne dışında hangi insan fasulye yedi diye ağlar ki!
Çünkü defalarca yapıp emek ettiğim, sonrası hayvanlara gitmek üzere çöpe dökülen, her gün bir hüsranla sonuçlanan ve artık vazgeçmişken gelen başarının ağlamasıydı o.
 
10 yıl sonrasından yazıyorum. Hepsi geçiyor, O günler çok güzel hatıralar oluyor. Oğlumun bebeklik videolarında bazen yorgunluktan yere serilmiş uyuyor çıkmışım. Şimdi izlerken gülümsüyoruz hep ☺️ Çok tatlı zamanları, çok yorucu zamanları. Ama hepsi geçecek emin olun. Bir kaç küçük sene, kolay değil, bir insan yetiştiriyoruz. arkasından arkadaş oluyorlar size. Bütün o özgürlükler geri geliyor. O zamana dönsek de sevsek diyorsunuz.
 
İşte bunlara tek katlanmak için gerçekten yegane sebep ‘sevgi’.
Başka açıklaması yok.
Elbet yiğeninizi çok seviyorsunuz ama onun hayat boyu sorumluluğu üzerinizde değil, bu bilinçtesiniz.
Ve o bir şeyi yapabilsin diye belki 3 bin kere denediğiniz şeyden cevap almıyorsunuz.

Dün benim 3 yaşındaki olan hayatında ilk defa sebze yedi, evet gerçekten ilk!
Fasulye yedi ve ben ağlamaya başladım.
Anne dışında hangi insan fasulye yedi diye ağlar ki!
Çünkü defalarca yapıp emek ettiğim, sonrası hayvanlara gitmek üzere çöpe dökülen, her gün bir hüsranla sonuçlanan ve artık vazgeçmişken gelen başarının ağlamasıydı o.
Benimki de 3 yaşında peynir yer mi acaba🤣
 
Benimki de 3 yaşında peynir yer mi acaba🤣
Olabilir, neden olmasın😂
Büyük peynir yemez benim de.
Ben de ona labneyi makarna arasında iteliyorum.
Makarnanın yağını koyarken içine 2 yemek kaşığı labne de atıyorum, artık faydası zararı Allah bilir.

Benim büyük olanda hiçbir gelişme yok, onu bıraktım zaten kabullendim, tuhaf bir çocuk.
Küçüğü kurtarayım diye çabalıyorum😂
 
Annelik zor😁
Hele uykusuz bebekle daha zor .
Kilosu da düşük deyince alerji yönünden değerlendirildi mi ?2 çocuğum da alerjikti 2yasitan önce düzelmedi uykuları ,katı diyet yaptım süt ürünlerine. Ya da reflu olabilir mi ?2 yaş milat oldu benim 2 çocuğum da da .Sonra başka zorluklar geliyor sıra sıra.Gun sonunda hep vicdan azapları. Kolaylıklar diliyorum zamanla azalacak ya da alışıp kabulleneceksiniz az daha sabir .
 
Back
X