Anne olmak çok zor yada ben beceremiyorum

tüm mesajları baştan sona okudum..inanın yazılanları birebir yaşıyorum..benimde kızım 17.5 aylık..yeni yeni huyları çıkmaya başladı öfke krizleri geçiriyor eline aldığını fırlatıp atıyor katılırcasına ağlıyor istediği olmayınca...uyku deseniz hamileliğide katarsak 2 senedir hiç yok..sabaha kadar emmek istiyor iştahı sıfır hiç bişey yemek istemiyo..alt değişmek zulüm üst giydirmek işkence..yani bi insan üst değişrken neden kıyamet koparır ki?evde kırılmadık bişey kalmadı..dolap çekmeceler hergün on defa aşağı iner dün gece saat 10 da ev süpürdüm mesela tuzluğu alıp heryere dökmüş peçeteleri küçük küçük parçalayıp atmış etrafa..ve sabah 6 buçukta kalkıp işe geldim..kendimi bazen iğrenç bi anne gibi hissediyorum başarısz yetersiz..çünkü bazen öfkeleniyorum dayanamıyorum..
üstüne babası ilgili bi baba olmamasına karşın sizede her fırsatta müdahale eden biri..nerden düştüm bu hale diyorum bunun içinde sonra kendimi suçluyorum...herşey geçecek güzel günler gelecek inşallah merak etmeyin
 
Çocuğumuz olsun diye heba olan bir çiftiz.
Bu yazılanları okuyunca gözüm korkmadı değil 😂😂
Gerçekten ilerde İNŞALLAH çocuk sahibi olursam sizin gibi çıldırma noktasına geliceğime eminim ilerde ki kendimi görüyorum sizde.
Ama yine de her gün evlat sahibi olabilmek için dua ediyorum sanırım buna evlat sevgisi deniyor 🙏🏻
Dualarım sizinle zorlu dönemleri gün gün geçiyorsunuz ve ilerde bu zamanlara dönemeyeceksiniz o yüzden çocuğunuzun bu dönemlerini doyasıya yaşayın belki bu şekil de düşünmek biraz rahatlatır sizi.
 
Evet gelisim donemi acisindan normal oldugunun farkindayim.ama surekli olunca gunluk kosusturmada sabrim cok cabuk tukeniyor. Hele bi de ustune uykusuzluk eklenince cok zor geliyor...
Peki bebeğiniz için bay bay damla var .sakinlestirp uyutan.onu ve sizi uyutuyor misler gibi.tamamen bitkisel tamamen zararsız.arastirdiniz mi
 
Anne olamamak çok daha zor lütfen şükredin hep eksik hissediyorsunuz çevredekilerin acıyarak bakmalari ,bir bebek görünce ic çekmeler ,her sabah ben Anne olamadan öleceğim belki de duygusu veya Anne olmaya layık değilim düşüncesi inanın çok cok zor 😔 o yuzden şükredin ve Allah yardımcınız olsun inşallah uysallasir çocuğunuz
 
Benim cocugum yok. Olmasini da dusunmuyorum cok zor geliyor ama instaya bakiyorum butun arkadaslarim cocugu dogurdugu gibi aşk yaşamaya basliyorlar. El kadar bebeyle gezip tatil filan bile yaptilar. 🙄
Burda yazilanlara bakiyorum içim karariyor instaya bakiyorum o kadar da zor degil anlamadim. 😕
İnstaya bakarsak mutsuz çift yok, herkes ballı börekli mis gibi hayat sürüyor, bütün evli çiftler zengin çocukları uslu ve eşleri deli gibi kendilerine aşık 🤣🤣 valla çok süslü janjanlı bı dünya orası 😆
 
Resmen hayatla kavgalı :))))
hem surekli evde aglayan bir insan oldugu icin bir sure sonra beyniniz kaldirmiyo hemde buyume sancilarina uzuluyorum insan olabilmek çok meşakkatli ya.
anne olmak daha medakkatli bazen artik homurdanmasina dayanamayip yeter artik ya falan diye soyleniyorum sonra uzuluyorum
 
Benim cocugum yok. Olmasini da dusunmuyorum cok zor geliyor ama instaya bakiyorum butun arkadaslarim cocugu dogurdugu gibi aşk yaşamaya basliyorlar. El kadar bebeyle gezip tatil filan bile yaptilar. 🙄
Burda yazilanlara bakiyorum içim karariyor instaya bakiyorum o kadar da zor degil anlamadim. 😕
o resimi cekene kadar pertleri ciktigini soyleyebilirim ama ispatlayamam.
çocuklariyla sanirim her anne aşk yaşıyordur zaten ama zor buyutmek ne yalan soyleyim.
hele haftada 1 saatte olsa ilgilenecek baska kimsesi olmayana ayrica zor
 
20aylik oglum var. Bir suredir o da aglama krizleri geciriyor. Bulasik makinasini bosaltirken bana yardim etmeyi seviyor. Kosarak geliyor sesini duyunca. Ama kirlileri yerlestirmesine izin vermedigimde kiyamet kopuyor. Buzdolabini her acisimda gelip dolabin icine bakiyor. Kapagini kesinlikle kapattirmiyor basliyor aglamaya. Bu aralar altini degistirirken cok zorlaniyorum. Cok cabuk sikiliyor. Alti ciplak kacip oynama, pipisine dokunup gulme huyu edinmeye basladi. Aslinda normal seyler bunlar ama benim sabrim yok. Sorun bende belki de.
Birebir aynılarını yapan bir velet de bende var 🤣 bulaşık makinasını illa beraber boşaltacağız o tabakları bana verecek ben yerleştireceğim, farkında olmadan kendim eğilip alayım deli gibi ağlamaya başlar. Buzdolabını artık kendisi açıyor, geçer karşısına dakikalarca izler. Ve o pipiye dokunup gülme bizde de var, yeni yeni farkına varıyor da görmezden mi gelmem gerekir yoksa engellemem mi işte onu bilmiyorum 🙄
 
CiRiLLA CiRiLLA bir kuzenim var cocugunu annesi buyuttu kendi calistigi icin okadar samimi olmamiza ragmen ben bile onlara bakinca bendemi bir sorun var acaba ben niye bukadar zorlaniyorum bu cocugu buyuturken diye dusunuyordum.
suan anne baba ikiside evden calisiyor,
kuzenimin annesi krese yollama ben bakarim evde yine dedi rahat calisamiyoruz vs diye cocugu inatla kreşe yolladilar şu ortamda okulda cocuklardan birinin annesi korona cikti cocuklari geri eve yolladilar.
yani demek istiyorum ki bazen her şey göründüğu gibi olmuyor. hele instagramda gorundugu gibi hic degil bazi seyler ama kızım herşeye değer.
yani soyle anlatayim hayatta bin bir zorlukla karsilasiyoruz is hayatinda ev hayatinda vs yiprandigima degdigim tek şey kızım.
şimdi burda konu gereği şikayetlenip ver yansın ediyoruz ama güzel anlarimizda olmuyor değil yani burda anlattiklarima yasarken sinir harbi gecirip aksam kizim yatinca dusunup guluyorum mesela.
 
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Benim küçük oğlum da doğduğundan beri öyle. Şuan 22 aylık ve ben daha son bir aydır bir nebze düzelme görüyorum. Düzelme dediğim hala herşeye ağlıyor inatlaşıyor ama ara sıra oyuncaklarına dalıyor ya da abisiyle oynuyor da bir nebze nefes alıyorum işte. Mesela biberonla süt istedi. Hazırlıyorum verme diye ağlıyor, vermiyorum vermedin diye aģlıyor. sonunda kızıp ulaşabileceği şekilde masanın üzerine koyuyorum. Neden oraya koydun diye sinirlenip aldığı gibi mutfak taşına fırlatıyor. Bu sefer mutfak taşına ulaşamadığı için alamıyorum diye ağlıyor. Bir de benim evde bol bol ders çalıştırmam gereken bir başka çocuğum, tuvalet dışında hiçbir ihtiyacını tek başına göremeyen hasta bir annem, bana hiçbir yardımı olmayan bencil bir eşim var. Off dertlendim.
 
18.5 aylık bir oğlum var ve son bir buçuk aydan beri geceleri sürekli ağlayarak uyanmaya başladı. 2 yaş sendromu? 16 tane diş çıktı ama belki diş? 18 ay uyku gerilemesi? Bende neden olduğuna ve ne zaman geçeceğine dair cevaplar arıyorum. O dönemlerden geçen var mı acaba? Ne kadar sürdü ne zaman geçti yada daha iyisi geçti mi?
geçmesi lazım çünkü üç ay sonra kardeşi geliyor. Ve ben ne yapacağım hiç bilmiyorum 🤷‍♀️
 
o resimi cekene kadar pertleri ciktigini soyleyebilirim ama ispatlayamam.
çocuklariyla sanirim her anne aşk yaşıyordur zaten ama zor buyutmek ne yalan soyleyim.
hele haftada 1 saatte olsa ilgilenecek baska kimsesi olmayana ayrica zor
hakılısınız..iş yerine bazen koşarak gidiyorum inanın hafta sonu geldi diye üzülüyorum çünkü kendime vakit ayırdığım tek zaman iş yerinde oluyor bazen arkadaşlarla iş arasında iki muhabbet bir bardak çay iyi geliyor..hafta sonuda deli gibi temizlik ütü yemek işe geçiyor çünkü..bazen üzülüyorum fiyorum acaba bitek benim çocuğum mu böyle düzelmeyecek mi işe gitmek istediğim için vicdan azabı duyuyorum ama inanın ayrı kalınca ilişkilerde bir nebze daha iyi oluyor
 
hakılısınız..iş yerine bazen koşarak gidiyorum inanın hafta sonu geldi diye üzülüyorum çünkü kendime vakit ayırdığım tek zaman iş yerinde oluyor bazen arkadaşlarla iş arasında iki muhabbet bir bardak çay iyi geliyor..hafta sonuda deli gibi temizlik ütü yemek işe geçiyor çünkü..bazen üzülüyorum fiyorum acaba bitek benim çocuğum mu böyle düzelmeyecek mi işe gitmek istediğim için vicdan azabı duyuyorum ama inanın ayrı kalınca ilişkilerde bir nebze daha iyi oluyor
calisan anneler cocuklariyla daha verimli ilgilenebiliyor gercekten.
en azindam 2 insan görup sohbet edip bir bardak sicak cay icip deşarj olabiliyorlar.
azda olsa beyinlerini boşaltabiliyorlar.
sanirim cocukta anneyi babayi çok goremedigi icin daha verimli zaman gecirebiliyor onlarla.
bizimki evde surekli beni goruyor ve evde surekli bir kaos ortami var gerci bu pandemi donemide bizi cok zorladi istedigi gibi disarda oynayip enerji atamamanin bir yerlere gidip yeni seyler kesfedemenin verdigi strest var.
cocuk artik biliyor evin disindada bir hayat oldugunun farkinda ama bu hayati ozgurce yasayamiyor.
biz bile bunaldik onlar ne yapsin
 
yürümede gecikme dışında çocuk normal, siz biraz gergin ve yorgunsunuz, bu da çocuğa yansır, bir kısırdöngüye düşersiniz, siz gerildikçe o gerilir, o gerildikçe siz yorulursunuz...böyle gider....onlar bizim aynamızdır, biraz rahatlamaya, ona karşı güleryüzlü ve mutlu görünmeye çalışın, espriler yapın, iş yaparken şarkı söyleyin keyfinizce...vs. başta zorlansanız ve rol yapsanız da zamanla gerçeğe dönüşecektir, deneyin bir şey kaybetmezsiniz
 
hem surekli evde aglayan bir insan oldugu icin bir sure sonra beyniniz kaldirmiyo hemde buyume sancilarina uzuluyorum insan olabilmek çok meşakkatli ya.
anne olmak daha medakkatli bazen artik homurdanmasina dayanamayip yeter artik ya falan diye soyleniyorum sonra uzuluyorum
Aynı durumda olduğumuz kuzenim var, ben çocuklarımi sinir krizleri ile büyütürken o çok sakindi benim sinirlendigimin yarısi kadar sinirlenirdi o yüzden de çok yıpranmadi. Yapı olarak çok sabırlı ve rahat bir insandı. ama ben hiç öyle olamadım.tek basima, yardimcisiz, ağlama krizleri sinir krizleri ile büyüttüm çocuklarımı. Saçlarımı yoldugumu hatırlıyorum sinirden. Bu yaşadıklarımızı yaşamayan çok az insan var. Yardımcıları olanlar, çok aşırı sabırlı olanlar bizim kadar yipranmiyor o kesin :)

Ama şuan bakıyorum hayatımız çok sakin. Cocukkarin sinir krizleri bitince benimkiler de bitti demekki sorun bende değilmiş :))))))
 
Back
X