- 16 Nisan 2016
- 177
- 94
- 13
- 37
- Konu Sahibi dragonsmother
-
- #1
ya bayanlar ben size birşey danışacağım... aslında bunu önce bir psikolog ile görüşmem daha mantıklı olur biliyorum ama belki benım gibi olanlar var ise fikir alışverişinde bulunuruz diye açıyorum bu konuyu
hamileyim evet ama hala kendımı anne olarak benimseyemıyorum. hatta kuzenım instagramda bir fotografıma yorum yapmıştı kahve içiyordum kızınla mı içiyorsun afiyet olsun size yazmış sinirlerim bozuldu yorumu kaldırdım kızın lafı bile bir tuhaf geliyor. bana anne diyecek olması canımı sıkıyor gibi tuhaf bir düşünceler geçiyor aklımdan sonra kendımı telkin edıyorum bir dünyaya gelsin en cok ben seveceğim diye...
bebek çocuk fikri sanki bana yaşlandığımı hissettirecek gibi o büyüdükçe ben geriye gidiyorum gibi hissediyorum sanki hayatın sonuna yaklaşıyor gibi bilemıyorum neden boyleyim eşimde de bebek heyecanı yok belkide ondan hissedemıyorum. ultrason resimlerine bakıyorum hiçbirşey ifade etmıyor sanki ...
sanırım hiçbir zaman canım kızım canım bebeğim annemm benım diye cocugunu seven annelerden olmayacağım çunku ben annesiz buyudum annemi son hatırladıgım yaş 12 idi 12 yaşıma kadar da annem tarafından çok el bebek gül bebek sevılen bir cocuk olmadım annemın benı alıp sarıp öptüğünü hatırlamıyorum sonrada üvey anne ellerinde büyüdüm zor gunler geçirdim böyle hissetmemin nedenini buna bağlıyorum....sanırım mesafeli soguk sadece bebeğin ihtiyaclarını yerine getiren bir ebeveyn olacagım bu cok acı... lohusa depresyonuna şimdiden girmiş olabılırmırım :) fikirlerinize ihtiyacım var teşekkürler
hamileyim evet ama hala kendımı anne olarak benimseyemıyorum. hatta kuzenım instagramda bir fotografıma yorum yapmıştı kahve içiyordum kızınla mı içiyorsun afiyet olsun size yazmış sinirlerim bozuldu yorumu kaldırdım kızın lafı bile bir tuhaf geliyor. bana anne diyecek olması canımı sıkıyor gibi tuhaf bir düşünceler geçiyor aklımdan sonra kendımı telkin edıyorum bir dünyaya gelsin en cok ben seveceğim diye...
bebek çocuk fikri sanki bana yaşlandığımı hissettirecek gibi o büyüdükçe ben geriye gidiyorum gibi hissediyorum sanki hayatın sonuna yaklaşıyor gibi bilemıyorum neden boyleyim eşimde de bebek heyecanı yok belkide ondan hissedemıyorum. ultrason resimlerine bakıyorum hiçbirşey ifade etmıyor sanki ...
sanırım hiçbir zaman canım kızım canım bebeğim annemm benım diye cocugunu seven annelerden olmayacağım çunku ben annesiz buyudum annemi son hatırladıgım yaş 12 idi 12 yaşıma kadar da annem tarafından çok el bebek gül bebek sevılen bir cocuk olmadım annemın benı alıp sarıp öptüğünü hatırlamıyorum sonrada üvey anne ellerinde büyüdüm zor gunler geçirdim böyle hissetmemin nedenini buna bağlıyorum....sanırım mesafeli soguk sadece bebeğin ihtiyaclarını yerine getiren bir ebeveyn olacagım bu cok acı... lohusa depresyonuna şimdiden girmiş olabılırmırım :) fikirlerinize ihtiyacım var teşekkürler