- 24 Nisan 2015
- 7.007
- 7.214
- 398
kendimden örnek vereyim. sokakta çocuk görsem kaçarım uzaktan gülümsemek harici asla temasta bulunmam sevmem etmem ama kendi kızımı öpmelere doyamıyorum, o güldükçe gülesim, ağladıkça aplayasım geliyor o benim için bu dünyada en değerli şey benim bir parçam...Kızlar merhabaa... Yani bilmiyorum bu aralar baya aklımda dolanan bir mevzu bu o yüzden dertleşmek istedim sizinle. Ben 1 senedir nikahlıyım 6 aydır da eşimle aynı evde yaşıyoruz. Lojman durumundan dolayı erken nikah sonra da düğün yaptık anlayacağınız.
Şimdi şöyle bir durum var, ben bebekleri çok seviyorum gerçekten, yiğenime arada bir ben bakıyordum. Çocuklarla genel olarak iyi anlaşıyorum.
Evlenmeden önce ileride anne olacağım fikrine sıcaktım, ama ne zaman evlendim o fikir buhar oldu uçtu.
Bilmiyorum nedeni belki de burada veya dışarıda karşılaştığım 'bebekle, çocukla her zaman anne ilgilenir' düşüncesi sanırım. Gerçekten mecburiyet dışında ilgilenen baba görmedim çocuklarıyla.
Ve anneye yüklenen inanılmaz derecede fazla sorumluluk yüzünden kendilerini dağıtan kadınlar... Eskiden o kadar ayıplardım ki, ama şuan gerçekten o kadar iyi anlıyorum ki o kadınları. Devamlı ağlayan bebek, ilgilenmeyen eş mecbur kadın eşine, hatta eşini bırakın kendine vakit ayıramıyor. Bu durum beni inanılmaz korkutuyor.
Ben daha ufacık evi toparlayamıyorum, eğer hamile veya cocuklu falan olsam naparım diye düşünüyorum. Eminim eşim de yorgunluğu bahane edip ilgilenmeyecek.
Şuan bu konuyu açma sebebim millet çatır çatır çocuk doğuruyor, daha 4 aylık evliyken hamile kalanlar, hemen 1 sene geçti yıldönümünde hamile haberini alanlar...
Kimseyi kınamıyorum yanlış anlamayın lütfen, acaba bende mi bir problem var bilmiyorum, bu insanlar gerçekten daha tam anlamıyla tanımadıkları adamlara nasıl güvenip çocuk yapıyorlar diye düşünüyorum istemeden.
Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
Eşime güvenim tam yani gerçekten hiç kimseye kesinlikle yapmaz diyemem ama ailesini annesini biliyorum o ailede yaşayan bir adam kolay kolay aldatmaz beni, sadece belki ilerde anlaşamayacağız kafalarımızın uymadığını fark edeceğiz o zaman ne olacak?
Kusura bakmayın biraz uzun ve karışık oldu. Ama o kadınların genelinde olan annelik iç güdüsü bende yok sanırım, hamile kalsam da hissetmeyeceğim, hatta galiba doğum yaptığım zaman bile.
Bu da böyle bir dertleşme olsun siz güzel hatunlarla, teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için.
ve ben eşimle 5 yıllık ilişki sonrası evlendim yaşlarımız da uygundu ilk işim hamile kalıp anne olmak oldu.
ilk 2 yıl özellikle zordu yalan yok ama şu an iyiki diyorum ama şunu da belirteyim ben tek çocuk taraftarıyım yok kardeşi olsun yok kalabalık aile olalım bana göre dğil çünkü benim eşim o bahsettiğiniz zorda kalınca babalık yapan yardım eden tiplerden ve zaten ben ikinci eşi olduğumdan bir oğlu dolayısıyla kızımın bir kardeşi var ama olmasa da ikinci bir çocuk istemezdim...
bence korkmayın ilerisini kimse bilemez, çocuk olunca öncelikler değişiyor, özellikle anne iki kat yoruluyor ama değiyor ..
ama yine de nasıl oldu diyorum kendi kendimi yiyorum sonra da üzülüyorum isyankar mı oldum diye bir şey olur mu diye hatta bugün yine biraz bu konu hakkında içimden söyleniyordum Allah'ın gücüne gitmiş olmalı ki motor ile kaza yaptık savrulduk Allah'tan bir şey olmadı ama söylediklerimden ve düşündüklerimden dolayı biraz pişmanlık duydum
