Sanırım anne ve baba olmak evlenip çoluğa çocuğa karışmak insan doğasında kodlanmış vazifeler olarak bizimle yüklü geliyor ama anne baba olmak belki çoğu insana yanlış gelebilir ama çok yorucu çok yıpratıcı bir durum,ben bir çocukla hayatın anlamını çözdüm sabrın sınırlarında delirdim insanlardan nefret ettim,çok fazla kötü insan var çok kötü insan var bize verdikleri zararları çocuğumada verecekler ben buna engel olamayacam düşüncesi bin defa daha dünyaya gelsem anne olmazdım dedirtiyor bana,akran zorbalığı o haksız durumlarda çaresiz kalışı,sadece bunlar çocuk diye geçiştirdiğmiz milyonlarca çocuk yaşta hasta ruhuyla büyüyüp etrafımızdaki kötülüklerin mimarı olacaklar,neden durduk yere anne baba oluruz bilmiyorum yani şuanda çocuğunuz yok dünyanız sadece sizin kendiniz için,gece uyurken yastığa kafanızı rahat koyuyorsunuz çünki canınızdan çok sevdiğiniz bir insan için endişe duygunuz yok,durduk yere bir insan neden maddi manevi bütün sınırlarını zorlayıp kendini böyle ağır bir yükün altına sokarki,yanlış anlaşılmasın çocuğumu canımdan çok seviyorum çok erken yaşta anne oldum ama bu bilinçle bu dünyaya çocuk getirmek bence delilik,evlenme olayına gelirsek herkes bir görev gibi evleniyor mutlularmı orası tartışılır ayrılmak zor idare etmek durumunda kalıp evlilik sürdüren çok insan var,evliliğin zaten yaşı yok yani kafanıza taktığınız bütün bu şeyler gelenekçi toplum yapımızın bize dayattığı aslında gerekli olmayan vazifelendirilmiş saçma olgular,herzaman söylediğim gibi yaş geçmiyor yaş geçen bir kavram değil yaş ilerliyor ve bizi daha akıllı daha sorgular hale getiriyor,yaşayacağınız hiçbir durum için yaşınız ileri değil insan yaşadığı nefes aldığı sürece insandır hertürlü dünyevi gereksinimleri yapmaya hakkı vardır.