Anne olmamalı mıydım?

ezo26 .!.:

Bebeginiz çok çok küçük zaten artık ses tonundan ve davranışlarınızdan etkilenir.Tek dayanağı sizsiniz onun.

Dün benzer birşey ben de yaşadım. Bebegim 6.5 aylık. Babası görevde ve telefonla dahi 1 aydır haber alamıyorum eşimden. Aile yok yakınımızda. Bulunduğum yerde sadece ben ve bebegim. Her yere yetişmeye çalışıyorum. Deprem, fırtına, hortum vb. Olunca üstüne bebegim de şu ara huysuz. Dün saatlerce uyumayınca ben de sinirlendim biraz bagırdım. Sonra üzülüp kucagına aldım sevdim. Ama tüm gün ve gece hıçkıra hıçkıra agladı. Buna sebep bendim. Ben stres olunca ona da yanıyordu anladım.

Lütfen siz de arkadaşların dedigi gibi bir destek alın. Bu böyle gitmez çünkü. Şuan tek istedigi sevgi anne sevgisi onun. İmkanlar varken bu kadar psikolojik zararda bulunmayın evladınıza.

Genişletmek için tıkla...

DRNNFRYSMN .!.:

Bencede böyle insanlar anne olmasın bebek bir anlık heves değil ömür boyu sorumluluk gerektirecek birşey
Ne sandınız oyuncak bebekmi
Birde toy değilsiniz 38 yaşındasınız
Bebeği öldürebilirim ne demek yakınımız olsam sizi ihbar ederim
Birde öfkeliymişsin şımarıklığı diğer adı ona buna bağırmak niye doğurdun
Daha neler göreceksin çocuğun gaz problemi vardır

Genişletmek için tıkla...

kesenmakas .!.:

Sizin işiniz benden çok daha zor. Allahım size de sabır ve ferahlık versin.

Genişletmek için tıkla...

Dediyy .!.:

Her insan aynı değil ve herkesin bebeği de aynı sakinlikte veya aynı zorlayıcılıkta değil. Bazı çocuklar o kadar zor oluyor ki insanın tahammül sınırlarını zorluyor. İnsanız olabilir bağırma çağırma. O kadar zaman uykusuz kal, hormonlar değişsin, emzirmenin yorgunluğu, bebeğe bakmanın yorgunluğu, kendine zaman ayırıp dinlememe derken insanın sinirleri harap oluyo. Robot muyuz ya düğmeye bassınlar 7/24 full performansla dolanalım.

Genişletmek için tıkla...

tontriko .!.:

bence yoruluyorsun stresin tahammulsuzlugun bu yuzden..birazda kisilik meselesi ama...kendini bilmende guzel bi yerde..
sana tavsiyem bebegine gun icinde aglamasi icin zaman ver..karni toksa alti temizse..koy yatagin uzerine bebegi yaklasik 15-20 dakika istege gore aglat. dusunsene bizler isetdiklerimizi her sekilde gosteriyoruz. aglayarak gulerek sinirlenerek aciktigimizda yemek yiyoruz vs vs..ama onlarin tek yapabildikleri sey aglamak. yani gun icinde inan buna ihtiyaclari var, sebepli ya da sebepsiz. ilk cocugumda cok mutsuz oluyordum oglum agladiginda..tecrubesizlik var tabii isin icinde birde..panikte oluyorsun..ama bu kadar dert etmeye gerek yok. 3. cocugumda aynen yukarda bahsettigim gibi yaptim...koydum yatagin uzerine ve agliyorsa aglasin dedim..gunluk rutinimiz arasindaydi bu aglama isi. hatta yaninda kalmazdimki mudahale etmeyim. benimki aglatarak terbiye etmek degildi tam tersi ona yardimci oluyordum ben. tabiiki iyicene catlayana kadar aglatmiyordum, zaten onu anliyorsun.

hem sinirlerim az bozuluyordu hemde o rahatliyordu. sonralari bi baktim benim kizin aglama zamanlari gecmis..simdi 15 aylik mizmizlanma zamanlarindayiz. uykusu gelince vs mizmizlaniyor. bazen gene birakiyorum agliyor derdine derman olamiyorum nasilsa..bakiyorumki uyumus kalmis..herseyi bu kadar stres yapma bos ver. cocuk bu robot degil.

ha buarada ben bunlari tabiiki ilk 3 ayda yapmiyordum biraz buyudukten sonra yaptim..cunku ilk 3 ay gaz maz zaten dertleri kendilerine yetiyor bol bol sarilip pispislican baska caresi yok

Genişletmek için tıkla...

kesenmakas .!.:

Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.

Genişletmek için tıkla...

kesenmakas .!.:

Gaz zamanlarını iyi atlattık. Yani böyle değildim hiç. Zaten koala gibiyiz.

Genişletmek için tıkla...

esergry .!.:

Bunu her lohusaya veya anneye yazmam zamanla geçer falan derim ama siz acilen psikolojik destek alın.
Lohusa depresyonunu ağır geçiriyorsunuz. Emzirirken içilebilen ilaçlar var.

Üstelik sırf kafanız rahat etsin diye işe başlamışsınız. Bu da bir hata.
Normal şartlarda çalışmak iyi gelir ama siz daha bebeğe bile alısamamışken bir de iş sorumluluğu almışsınız.
Bebeğe kim bakıyor?

Kimbilir neden ağlıyor yavrucak. Daha gaz sancısı bitmemiştir. Korkar annesini arar. İlla da bir sebep olması şart değil. Alıp koynunuza basıp susturacağınıza itiyorsunuz.
Sanırım psikolojiniz bebeği reddediyor.
Bağırarak daha çok korkutuyorsunuz.

Dün Charlize Theron'un oynadığı Tully filmini izledim. Lohusa depresyonu yaşayan 3 çocuklu bir anneyi anlatıyordu.
Kendimden de bir şeyler buldum. Ama bu derece ağır yaşamadığım için şükrettim.

Daha o bebeğin diş sancısı vs. olacak. Saat başı uyanacak uyumayacak. O zaman ne yapacaksınız?
Kendinizi hazırlayın anne olmaya. Çünkü hiç kolay değil. Bebek saksıda büyümez. Çok büyük özveri ister..

Genişletmek için tıkla...

kesenmakas .!.:

Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.

Genişletmek için tıkla...

kesenmakas .!.:

Halbuki az önce beni bunları yapıyırum ve yazdım diye darağacına götürüyorlardı.

Genişletmek için tıkla...

flower_rose .!.:

İsten izin alip biraz dinlenin. Ben sigara icmenize takildim. Emziriyorsaniz yazik bebege de geciyor. Psikiolojik destek de almalisiniz. Ama herkes yasiyor boyle seyler. Kotu bir anne deilsiniz elbette.

Genişletmek için tıkla...

kesenmakas .!.:

Burada tüm detaylara yer vermedim. Bebekle sorunumuzu öncelikle meme reddi ve emzirememek olduğunu düşündüm. Ben yeterince emziremediğim ve bebek aç kaldığı için böyle diye düşünerek emzirme desteği aldım. 15 gün önce. Emzirme sorunumuzu hallettik herşey yoluna girdi sanmıştım. Tekrarlayacağını düşünmemiştim.

Genişletmek için tıkla...

kesenmakas .!.:

İşim evime çok yakın, öğlen arasında eve gidiyorum, 16 da çıkıyorum. İş yerinde güzel bir ekiple çalışıyorum gitmem gerektiğinde hep bebeğimin yanındayım.
Ayrıca sizi cevaplarken yazayım normalde eli maşalı sürekli bebeğe bağıran bebeği hırpalayan biri değilim bu sanırım yanlış anlaşıldı.

Genişletmek için tıkla...