- Konu Sahibi kirmiziseker
-
- #21
Baya eski bir konuyu hortlatmış olacağım ama tam da duygularıma tercüman olan bir başlık bu.
4,5 yıllık evliyim, eşim TSK mensubu olduğundan durmadan yer değiştirdik (şuanda oturduğumuz ev 5. evimiz) açıkçası bir düzen kuramayınca bebek için ciddi adım atmak da mümkün olmuyor. Yani 2 yıl korunmadık ve kendiliğinden olmadı ama tedaviye de başlayamadık bu göçebe halden dolayı...
Şimdi bulunduğumuz yerde 6 yıl kadar kalacağımızı düşünüp tedaviye başladım geçen ay. Bugün de doktora gittim. Dönüş yolunda enerjim o kadar düşüktü ki...Ne bileyim anlam veremiyorum bu çırpınışımıza. Evet bebekleri çok seviyorum, çocukları da çok seviyorum, insanları da çok seviyorum. Eşimi seviyorum, ikimizin özelliklerini taşıyan bir bebek fikri şirin geliyor ama aklımın bir tarafında susturamadığım bir ses var: "herkes anne-baba olmak zorunda değil.."
Toplumun, erkek arkadaşın varsa "ne zaman evleneceksin", evliysen "ne zaman bebek" gibi ardı arkası kesilmeyen beklentilerinin zihnimize gönderdiği "şimdi bebek zamanı" alıgısının eseri gibi geliyor şuanda tedavi görmeye başlamam. Biliyorum ki Rabbime zor değil "ol" deyip bir bebeği kondurmak rahmime. O zaman neden bu uğraş? Neyin peşine düşüyorum? Off hanımlar bilemiyorum... Yani tedaviye başadım artık eşimi hayal kırıklığına uğratmamak için devam edeceğim mutlaka ama zihnimin bir tarafı hep "bu saçmalıklar ne zaman bitecek" diyor...
4,5 yıllık evliyim, eşim TSK mensubu olduğundan durmadan yer değiştirdik (şuanda oturduğumuz ev 5. evimiz) açıkçası bir düzen kuramayınca bebek için ciddi adım atmak da mümkün olmuyor. Yani 2 yıl korunmadık ve kendiliğinden olmadı ama tedaviye de başlayamadık bu göçebe halden dolayı...
Şimdi bulunduğumuz yerde 6 yıl kadar kalacağımızı düşünüp tedaviye başladım geçen ay. Bugün de doktora gittim. Dönüş yolunda enerjim o kadar düşüktü ki...Ne bileyim anlam veremiyorum bu çırpınışımıza. Evet bebekleri çok seviyorum, çocukları da çok seviyorum, insanları da çok seviyorum. Eşimi seviyorum, ikimizin özelliklerini taşıyan bir bebek fikri şirin geliyor ama aklımın bir tarafında susturamadığım bir ses var: "herkes anne-baba olmak zorunda değil.."
Toplumun, erkek arkadaşın varsa "ne zaman evleneceksin", evliysen "ne zaman bebek" gibi ardı arkası kesilmeyen beklentilerinin zihnimize gönderdiği "şimdi bebek zamanı" alıgısının eseri gibi geliyor şuanda tedavi görmeye başlamam. Biliyorum ki Rabbime zor değil "ol" deyip bir bebeği kondurmak rahmime. O zaman neden bu uğraş? Neyin peşine düşüyorum? Off hanımlar bilemiyorum... Yani tedaviye başadım artık eşimi hayal kırıklığına uğratmamak için devam edeceğim mutlaka ama zihnimin bir tarafı hep "bu saçmalıklar ne zaman bitecek" diyor...