Annemi 23 yaşında türü çok çok kötü olan bir kanserden kaybettim.
Annem beni okuttu binbir emekle özveriyleb gözümün içine bakarak büyüttü.
üniden mezun olmamı göremedi.
Nişanımı göremedi.
Evlendim göremedi.
Allahım 50-60 yaşında koca kadınların annesi yanında ben 23 yaşındayım benim günahım ne diye düşündüm çok ağladım.
40 lı kilolarda kalan annem yoğun bakımda bir hafta kaldı. her gün öldüm o kapılarda gündüzüm gecem her anım acıyla geçti mahvoldum

Kendime zarar veresim geliyordu annem orda yatıyo ve ben bişey yapamıyorum etimden et kopsa canım bu kadar yanmazdı. 2 yıl geçti hala aynı acı bir gram eksilmiyor.
Allahım herkesin ailesine önce "sağlık" versin geri kalan hiçbir şeyin önemi yok...