Beni çok üzen bi konu var. Görüşlerinizi merak ettiğim için yazmak istedim. Ben çalışıyorum ve oğlum 1,5 yaşında annem bakıyor. Ama bakarken de dünyayı burnumdan getiriyor desem yeri. O kadar kırılıyorum ki bu duruma hiçbir zaman yardım isteyen bi tip olmadım. Üniversiteyi okudum çok çalıştım atandım ne bilim şöyle bi bakınca hayırsız evlat da olmadım. Ama yok olmuyor ne yapsam yaranamıyorum gibi. Biliyorum tabiki kimse kimsenin çocuğuna bakmak zorunda değil. Ama bu konuyu önceden konuşmuştuk anneme bakar mısın demiştim bakarım demişti. Sürekli bi tavır sürekli bi tartışma hali maddi imkanım yetse şu an bakıcı tutacaz ama şu an çok zor bi çıkmazın içinde kaldım
Benim kızım 2 buçuk yaşına gidiyor.
Aşırı hareketli aşırı yorucu ben bile peşine koşarken çok yoruluyorum.
Ne annenin ne kayınvalidenin çocuğa bakması taraftarıyım.
Eğer imkanım varsa bakıcıya, yoksa da bir süre (kreşe, okula gidene dek) sabretmek zorundayım.
Anneler bu yaşa kadar sıkıntı stres bizi zorluklarla büyüttüler
Bende ilerde anane babaanne olsam torun bakmak istemem
Gençliğimde yorulmuşum yaşlılığımda sadece getirsinler seveyim götürsünler
Valla benim şu anda kafam almıyor çocuk sesini
Yaşlıların çok normal
Dinlenmek gezmek arkadaşlarına gitmek yada çağırmak istiyordur
Çocuk bakarken bunların hiçbirini bakamaz
Birde şöyle düşünün biz genciz bizde 1 yaş büyümek çok aman aman bir şey değil
Ama 45-50 üstü yaşlarda geçtiğin ayı insan arıyor sağlık olarak
Annem çocuğuma baksa ya da kayınvalidem başımın üstünde gezdiririm
Arada hastane vs işim oluyor bırakıyorum
Kızımın yiyeceğini kayınvalidemin yada annemin yapacağı yemekleri de yanımda yapıp götürüyorum
Muhakkakta evlerine çeki düzen veriyorum
Baktıkları içinde Allah razı olsun diyorum
Bu çalışsam da aynı şekilde olurdu
Kimse bakmak zorunda değil, biz eşimle karar verdik çocuk yapmaya
Bakmakta bizim boynumuzun borcu
Yardımcı olmaları çok büyük nimet
Kayınvalidem de annemde iyi ki varlar ama her daim benim jokerim olamazlar
