her türlü açıklamayı yapıyorum. annemle olan durumu bizzat kendisi de görüyor,yaşıyor zaten...annem geçen aylarda yine babamla bir tartışma yaşayıp,boşanma eşiğine gelip,beni aradı, ben onunla konuşmuyorum artık,çünkü hakaret ediyor,snra benden hızını alamayıp eşimi aramış ve aynen şunları söylemiş:
KARINA SAHİP ÇIK, KOCAMI RAHAT BIRAKSIN,YOKSA KARINI ÖLDÜRÜRÜM KARISIZ KALIRSIN! sonra eşim bana bizim bir çocuğumuz olursa annen ona bir şey yapar diye korkuyorum vs dedi...sonra da kayınvalidemin memleketine gitmeyi önerdi. ne yani dedim. annemin böyle olmasını mı kullanacaksın? evet dedi işime geliyor bu durum...
daha bir sürü şey...anlatmaya başlasam sayfalar dolusu sürer...hiçbir zaman normal olamadık biz, olabileceğimize dair de bir umudum kalmadı artık. günlerdir doktora randevu alıp alıp iptal ediyorum. çünkü evden dışarı çıkacak halim yok...artık her işimi yalnız halletmekten sıkıldım, yalnızlıktan bunaldım artık...günlerdir uyuyamıyorum, eşim fosur fosur yatarken ben ağlayıp sızlıyorum. çünkü geçmiş bir türlü silinmiyor beynimden. tüm bunlara rağmen benden çocuk bekleniyor, işte o noktada ipler kopuyor bende. kıçından çıkardığını sepete atmaktan aciz kocam çocuk olunda 360 derece değişecek sanki ! laf...