Anneniz psikolojik olarak sorunlu. Sizinle hiçbir alakası yok söylediklerinin. Kendi içini yansıtıyor yalnızca. O sebeple hiç üzerinize alınmayın. Ama bu yorumları yapan, anne olunca gerçekten insan hem alınıyor, hem üzülüyor. Çünkü karşılıksız sevgi beklediğimiz yer orası.
Anneniz içten içe bir yerlerde çok mutsuz ve kendiyle yüzleşmemek adına, bu mutsuzluğu size yansıtıyor. Kendisi bile farkında değil, gerçeğin ne olduğunun da önemi yok. Yalnızca sizde mutsuz bir duygu bırakmak istiyor. Bunun için aklına ne gelirse oradan vuruyor. Gözleri kör gibi biraz. O aklındaki gerçeğe inanıyor.
Bunlar aynı benim annemin de yaptığı şeyler. Ben 36 yaşımdayım, siz daha 18. Ben de çok üzülürdüm. Destek görmediğim gibi hep eleştiri. 30 dan sonra çözdüm bu meseleleri. İnsan öncesinde anlasa da, kabullenip umursamamayı öğrenene kadar da biraz zaman geçiyor. O sebeple ne kadar erken bunları öğrenirseniz, o kadar iyi. Kendinizi boşuna yıpratmamış olursunuz.
Evime gelmiş misafirliğe, sözde yemeğimi övecek: senin etin hiç güzel olmaz ama bu seferki güzel olmuş diyor, her seferinde. Ben de benim etim hep güzel olur anne, o senin fikrin diyip geçiyorum.
Telefonumun ekranında güzel bir fotoğrafım var. Ki insan zaten güzel çıktığı fotoğrafları koyar böyle şeylere. Ne kadar çirkin çıkmışsın, başka fotoğraf bulamadın mı koyacak diyor. O güzel bir fotoğraf, senin beğenmene gerek yok diyorum, öylece kalıyor.
Aslında benim de onunla inatlaşıp tartışmamı, yok öyle değil, neden öyle dedin falan deyip uzatmamı istiyor. Ki oluşturduğu mutsuzluğun tadını çıkarabilsin ama kestirip atınca, o da hem şaşırıyor, hem susuyor.
Etlime, ah x hanım, siz nasıl böyle iyi yetiştirdiniz çocuklarınızı, bizimkiler hiç böyle olmadı diyor benim yanımda. Eltim şaşırıyor, aramız çok iyi çünkü. Öyle demeyin, kızınız çok hayırlı bir evlat diyor. Ve bu söylediklerinin hepsine de inanıyor.
Anneniz sizi seviyor mu sevmiyor mu bilemem. Benimki beni sevmiyor. Benimki hiçkimseyi sevmiyor. Sevme potansiyeli yok. Ama sizinki biraz daha farklı da olabilir.
Ama insanların her anne çocuğunu sever masallarına inanmayın, öyle bir şey yok.
Anneniz çocukluğunda kendini kapatmış. İçinde yaralı bir çocuk var. Onunla yüzleşmek istemediği için, sizi mutsuz etmek istiyor.
Sakın onu iyileştirmeye çalışmayın. Başaramadığınız gibi, kendinizi yıpratırsınız duygusal olarak.
Siz kimsenin psikiyatristi, doktoru olarak gelmediniz bu dünyaya. Bu kişi anneniz de olsa. Yalnızca kendiniz olduğunuz için değerlisiniz. Onun bunu onaylamasına gerek yok. Anne kapısı kapalıysa, siz de başka yollardan kendinizi geliştirecek, kendinize iyi davranmayı öğreneceksiniz.
Sevgiler.
