- 7 Eylül 2019
- 5
- 2
- 86
- 24
- Konu Sahibi mavikedi123
-
- #1
Annemle hiçbir zaman anlaşamadım. Küçüklüğümden beri diğer anne-çocuk ilişkilerine imrenir oldum. Babannem hep bir kız çocuk istermiş ama iki oğlu olmuş sadece, benden önceki 2 torunu da erkekti. Ben doğunca benim üstüme çok düştü, annemden çok bana o baktı diyebilirim. Annem bana "Ben sende annelik duygumu yaşayamadım, babannen bana hiç vermezdi seni." derdi, acaba bu yüzden mi bana kötü davranıyor?
Babannem öldükten sonra çöktüm, babannem yerine annemin ölmesini istedim daha 10 yaşındayken. Annemle her gün kavga etmeye başladık, okuldan eve gelirdim evde kimse olmaz kapıda kalırdım, komşuya gitmeye utanırdım. O dışarda dolaşmaya bayılırdı. Beni daima başkalarıyla karşılaştırır ve ezerdi. En yakın arkadaşımı bana över ve beni ona karşı eziklerdi, arkadaşımdan soğurdum. Küçük bir çocukken çok özgüvenliydim, her şeyi yapabileceğime inanırdım ama annem bunu da mahvetti. Beni hep aşağılardı, bedenimi aşağılardı. Kendimden nefret etmeme neden oldu. Beni her daim suçladı. Babamı hep üzüyormuşum, babamı ve bu aileyi hak etmiyormuşum.. Babannem ölmeden önce babannemi çok üzdüğümü söylüyor ama ben hiç hatırlamıyorum. Ben normalde de hassas biriyim, en ufak bir şey bile beni paramparça ederken annem beni öldürüyor.
1 yıl depresyon anksiyete ilaçları kullandım ve iki hafta önce bıraktım. Bir anda bırakmanın tehlikeli olduğunu bile bile bıraktım. İlaçlar bana kilo aldırıyordu ve bu kendime olan nefretimi arttırdı. Annem zaten aynı formunda, beni eleştirmeye devam ediyor, eleştiri denmez buna aslında hakaret. Çok üzülüyorum, kendimden nefret ediyorum, dışarı bile çıkamıyorum çünkü sanki herkes bana gülecek, hakaret edecek gibi hissediyorum. Kimseyle yakın olamıyorum, güvenemiyorum. Özgüvenim yok, harabe gibiyim. Annemin dediği gibi boşa yaşıyorum. Babama anlatamıyorum zaten işi başından aşkın diye. Annem beni sevsin istemiyorum, sadece artık bana tüm gün saatlerce bağırmasın. Bana hakaret etmesin, beni yok saysın istiyorum. Onun istediği kız olamayacağım asla, hanım hanım olan, ev işi yemek vb. yapan o kız olamayacağım.
Bunu buraya yazma nedenim iç dökmek içindi. Anlatacağım kimsem yok, içimde ağırlık yapıyor. Çok kötü hissediyorum.
Babannem öldükten sonra çöktüm, babannem yerine annemin ölmesini istedim daha 10 yaşındayken. Annemle her gün kavga etmeye başladık, okuldan eve gelirdim evde kimse olmaz kapıda kalırdım, komşuya gitmeye utanırdım. O dışarda dolaşmaya bayılırdı. Beni daima başkalarıyla karşılaştırır ve ezerdi. En yakın arkadaşımı bana över ve beni ona karşı eziklerdi, arkadaşımdan soğurdum. Küçük bir çocukken çok özgüvenliydim, her şeyi yapabileceğime inanırdım ama annem bunu da mahvetti. Beni hep aşağılardı, bedenimi aşağılardı. Kendimden nefret etmeme neden oldu. Beni her daim suçladı. Babamı hep üzüyormuşum, babamı ve bu aileyi hak etmiyormuşum.. Babannem ölmeden önce babannemi çok üzdüğümü söylüyor ama ben hiç hatırlamıyorum. Ben normalde de hassas biriyim, en ufak bir şey bile beni paramparça ederken annem beni öldürüyor.
1 yıl depresyon anksiyete ilaçları kullandım ve iki hafta önce bıraktım. Bir anda bırakmanın tehlikeli olduğunu bile bile bıraktım. İlaçlar bana kilo aldırıyordu ve bu kendime olan nefretimi arttırdı. Annem zaten aynı formunda, beni eleştirmeye devam ediyor, eleştiri denmez buna aslında hakaret. Çok üzülüyorum, kendimden nefret ediyorum, dışarı bile çıkamıyorum çünkü sanki herkes bana gülecek, hakaret edecek gibi hissediyorum. Kimseyle yakın olamıyorum, güvenemiyorum. Özgüvenim yok, harabe gibiyim. Annemin dediği gibi boşa yaşıyorum. Babama anlatamıyorum zaten işi başından aşkın diye. Annem beni sevsin istemiyorum, sadece artık bana tüm gün saatlerce bağırmasın. Bana hakaret etmesin, beni yok saysın istiyorum. Onun istediği kız olamayacağım asla, hanım hanım olan, ev işi yemek vb. yapan o kız olamayacağım.
Bunu buraya yazma nedenim iç dökmek içindi. Anlatacağım kimsem yok, içimde ağırlık yapıyor. Çok kötü hissediyorum.