Annem ile Aşamadiğim Sorunlar ve Psikolojik Buhranım

birzerdali

Üye
Kayıtlı Üye
16 Mayıs 2020
604
651
Herkese merhaba,
Sizden, içinden çikamadigim bu buhrandan çıkmak için yol göstermenizi istiyorum.
28 yaşındayım. Çocukluğumdan beridir annem ile olan ilişkim iyi olmadı. Annem ataerkil, erkekleri ön planda tutan, bu kafa yapısı ile yetişmiş bir kadın. Ben ise belki bu yaşantıdan kaynaklı bılmiyorum, her zaman kadın konusunda hassas olmuş ayrıca özgürlüğüme düşkün biri oldum hep.

Çocukluğumdan beridir annem ve babamın ilişkisi kötüydü. Babam,iyi bir eş asla olmadı, annemi çok kırdı yıllarca ve ben hep babama tepkimi koydum bu durumlarda. Baba olarak da evde ağırlığını koymadi hiç. Bu anne ve babanin çocuğu olduğum için babama çeken yönlerim var ama törpülemek için uğraşıyorum ( cabuk sinirlenmek, öfke kontrolünü zaman zaman yapamamak gibi). Özellikle çocukluğumda annem ile olan ilişkim sıkıntılı oldukça beni hep babama benzetti annem. " Baban gibisin" cümlesi ile büyüdüm. Sorunlu bir çocukluk oldu bu benim için (uzunca zaman altıma kacirirdim mesela geceleri). Öfkeli ve hırçın bir çocuktum. Annem tarafında anlaşılmamak ve hep babama benzetilmek beni hirpaladi.

Abim de var. Babam ağırlığını koyamadığı için ve annemle iyi bir ilişkileri olmadığı için ,annemin baba yerine koyduğu abim. Annemin yetiştirme şeklinden kaynaklı aşırı ataerkil, kadın üzerinde tahakküm kuran ve yıllarca bu sebeplerden sorunlar yaşadığım bir abi. Yaşim ilerledikçe sınırlarımi çizdim ve doğal olarak çok iyi bir ilişki yakalayamadık. Bu süreçlerin hiç birinde annem yanımda olmadı. Abime aşırı düşkündür, baba yerine koyar ve onun üzerimde kurduğu baskı karşısında hiç bir zaman annemin beni kolladigina şahit olmadım. Her durumda abimi otomotik savunmaya geçer.

İşin tuhaf tarafı abim, anneme muazzam da davranmaz ve bu sebepten dolayı bile abimle karşı karşıya gelmişimdir annem için. Annem ise hep " aman kavga çıkmasın o ne diyorsa öyle olsun" zihniyetindedir.

Yakın bir zamanda abim ile tartıştık ve bana çok ağır hakaretler etti. Annem de şahit. Üzerinden biraz zaman geçip annemle bu durumu konuştuğumda bana " hiç bişi demedi ne var sen de hep onu yargılıyorsun ne yapmış size, sen ne istiyorsun abinden" cevabını aldım ve müthiş kırıldım. Annemle iliskime mesafe koydum ve gelip gönlümü almak dahi istemedi. Üzülmüş dediği şey icin ama o kadarmış. Uzatmaya gerek yokmuş. Kindarmisim. Dediği sadece bu. Birbirimizden nefret etmeyelim diye öyle demiş ayrıca. Abimin eleştirilmesinden rahatsız olur. Abimin zamanında babam ile yaşadığı sorunlardan kaynaklı abime hep çok üzülür, düşkündür

Bir süre sonra annem kendi kız kardeşi hasta olduğu icin bir kaç günlüğüne ona bakmaya gitmek istediğini söyledi ev halkına, özellikle abime söyledi.
Abim " gidemezsin, kim yemek yapacak, senin evin var " diyerek annemle tartıştı ve en son anneme hakaret edecek şeyler söyledi. "Sen bir git ben sana neler yapıyorum, senin sulalen böyle zaten" diyecek kadar. Bir sürü hakaret bağırış , çağırış. Araya girecekken annem engel oldu bana ve susmami istedi. Annem ağladı ,o ağladığı için ben de ağladım ,tartıştılar falan ama tabi ki yine de gitmedi kız kardeşine, yine abimin dediğini yaptı. Ben de aksini yapacağını düşünmedim zaten. Rutin hep böyledir annemde, ilk değil.

Bugün kız kardeşi ile konuşurken sanki gelmesini babam istemiyormus gibi anlattı ( babamin konu ile alakasi yok , tartışma esnasında evde bile değildi. Ayrıca babamın eksiği çok fakat asla boyle bir durumda anneme gitme demez, aksine git tabi istediğin kadar kal der ve annem de bunu çok iyi bilir). Ben de buna şahit oldum.Duyduklarım karşısında şok oldum. Odaya girip " sana hakaret eden, seni köle gibi kullanan oğlun. Gunlerce ağladın , üzüldün ama yine de onun lafından çıkmadın şimdi niye babama iftira atıyorsun" diyerek tartıştik. "Biraz gururlu olsaydın da gitseydin onca lafın üzerine" dedim. Belki dememem gerekirdi ama anneme karşı geçmişten beri bu sebeplerden dolayı öfkemi kontrol edemiyorum. Abimi böyle fütursuzca , beni kırmayı göze alacak kadar arkasında durmasına ve beni bundan mahrum etmesine dayanamıyorum sanırım. Bana "senin de abinden ve babandan farkın yok "dedi bugün. Aynı onlar gibi gelip sorun çıkarıyorsun dedi. Hep dediği şey. Hâlbuki ben onun için yeri geldiğinde abimle, babamla bile tartışıp onun izah edemediğini ettim. Adalet duygum çok ağır basar. Annemle dargın bile olsak kimsenin ona haksızlık etmesine tepkisiz kalmam. Bir de kiz kardeşim var. Anneme çok düşkün. Ne olursa olsun " olsun ,annem" der. Evde olan herşeye kulak tıkar. Annem onu bu sebeple çok sever. Uyumlu olduğunu düşünür. Anneme bile bişi dense de susar, sonra annemi teselli eder. Ben ise adaletsizlige sessiz kalamam, tepkimi veririm ama yine kotu olurum. Benim de hatalarım elbet var, çocukluğumdan beri bu sebeplerden dolayi öfkemi kontrol edemiyorum özellikle anneme karşı. Kendimi anneme bağırirken buluyorum. Anlatmaya çalışırken bağırıyorum, kontrol edemiyorum öfkemi. "Sen nasıl bir annesin, senin yüzünden annesiz gibi hissediyorum, cocuklarima senin gibi davranmayacagim adaletli olacağım, evlat ayiriyorsun" diyorum. Yanlış evet ama öfkemi kontrol edemiyorum. Tahammül edemiyorum bunlara

Kendimi hep hayırsız, kötü evlat gibi gördüm. İçimdekiler dağ gibi büyüdü ve annem beni kirdikca ben de onu kırdım elimde olmadan. Annem tarafından ,ozellikle evdeki sorunlu olan abim ve babama benzetilmek canımı hep çok acıttı. Hâlâ da acıtıyor. Öfkem artıyor hep. Tam unutuyorum derken annem bir yenisini ekliyor. Bir yanım çok eksik sanki. Hayırsız, kötü, düşüncesiz biri değilim ama annem tarafından hep böyle tanıtıldım. Onlar gibi gelip onunla kavga ediyormusum hep. Arkadaşlar psikolojik destek mi almalıyım ? Kötü bir evlat gibi hissediyorum /hissettiriliyorum. Annemle nasıl bir ilişki kurmalıyız, kırgınlığım hiç geçmiyor ? Ne önerirsiniz ?
 
Son düzenleyen: Moderatör:
sorunlu bir aileniz var ama bazı şeyleri biz değiştiremeyiz...
nitekim değiştirmek için de baya bir uğraşmışsınız sonucunu da gördüğünüz üzere değişmemiş..
kendi ruh sağlığınız için aileden beklentinizi en aza indirgeyin derim..
isterseniz psikolojik destek de alabilirsiniz iyi gelebilir :kahve:
 
sorunlu bir aileniz var ama bazı şeyleri biz değiştiremeyiz...
nitekim değiştirmek için de baya bir uğraşmışsınız sonucunu da gördüğünüz üzere değişmemiş..
kendi ruh sağlığınız için aileden beklentinizi en aza indirgeyin derim..
isterseniz psikolojik destek de alabilirsiniz iyi gelebilir :kahve:
Uzunnn yazımı okuma tahammülü gösterdiğiniz için teşekkür ederim. Aileden başka birilerinin fikir vermesine ihtiyacım var gerçekten. Psikolojik destek almak istiyorum ben de. Çünkü öfkemi kontrol edemiyorum. Teşekkür ederim 🌺
 
Bildiğiniz üzere ailelerimizi seçerek gelmiyoruz dünyaya. Sonucunda da herkese kendi gibi bir aile denk gelmiyor. Siz zaten bazı şeyleri değiştirmek için çaba sarf etmişsiniz ama dünya 1 cm bile yerinden oynamamış. Bazı kadınlar hayatına dair hiç inisiyatif almıyor veya hayatlarındaki bu dramdan besleniyor. Anneniz de öyle biri sanırım. Bırakın nasıl mutlu oluyorsa öyle yaşasın. Abinizin ona kötü davranmasından rahatsız olmuyorsa hak ettiğini yaşıyordur zaten. Ki kendisinin de bir şikayeti yokmuş zaten. Az beklenti çok mutluluk.
 
Sende bir problem yok. Gayet normasin. Ama yanlış yapıyorsun. Belki 50 yaşına gelmiş insandan degismesini, baş kaldirmasini bekliyorsun. Bu neredeyse imkansız. Bu beklenti seni üzer. İstediğin şey balığa hadi artık karada yaşa demek gibi bir şey. O yüzden bırak annen istedigi gibi yaşasın. Sen de gerekmedikçe odadan başını çıkarma ve olaylara karisma. Okuyorsun okulunu bitir, çalışıyorsan işine saril.
 
Affedersiniz umarim ama abiniz cidden tam bir ökuzmus. Kendi annesini hizmetci gibi göruyor. Bence tepkileriniz gayet normal. Böyle durumlarda benimde sinirlerim tepemden atardi. Gercekten anneniz sanki degismek istemiyor. Umarim sizde sabredip bagimsiz olurursunuz birgun ve kendi hayatiniza devam edersiniz, umarim ilerde partnerinizi dikkatli bir sekilde secip mutlu olursunuz.
 
Sende bir problem yok. Gayet normasin. Ama yanlış yapıyorsun. Belki 50 yaşına gelmiş insandan degismesini, baş kaldirmasini bekliyorsun. Bu neredeyse imkansız. Bu beklenti seni üzer. İstediğin şey balığa hadi artık karada yaşa demek gibi bir şey. O yüzden bırak annen istedigi gibi yaşasın. Sen de gerekmedikçe odadan başını çıkarma ve olaylara karisma. Okuyorsun okulunu bitir, çalışıyorsan işine saril.
Haklısınız. Aslında derdim, annem nasil düzelir değil. Ona üzülüyorum ama artık kendi problemi olarak görüyorum. Benim sorunum kendi iç sıkıntım. Toplumda " anne kutsallığı" sanırım beni etkiliyor. Annemle tartışırken kendimi, ona bağırırken buluyorum. Tahammülüm kalmamış ona karşı. Kız kardeşim mesela, annemi üzdugumu söyler hep. Kendi doğrularım ve ailenin içindeki doğrular arasında sıkışıp kaldım. Annemi kırıyorum, ona bazen bağırıyorum ama tahammülüm yok sanırım artık. Sürekli beni abim ve babam gibi tanımlaması ( bagirdigim ve tartıştığımiz için, yoksa tartisma içerikleri bambaşka) zoruma gidiyor. Hep hayırsız evlat olarak gördüm kendimi de. Bu fikirden çıkamıyorum. Galiba destek almam lazım. Teşekkür ederim okuduğunuz için konuyu.
 
Affedersiniz umarim ama abiniz cidden tam bir ökuzmus. Kendi annesini hizmetci gibi göruyor. Bence tepkileriniz gayet normal. Böyle durumlarda benimde sinirlerim tepemden atardi. Gercekten anneniz sanki degismek istemiyor. Umarim sizde sabredip bagimsiz olurursunuz birgun ve kendi hayatiniza devam edersiniz, umarim ilerde partnerinizi dikkatli bir sekilde secip mutlu olursunuz.
Abim annem için çok fedakar ve tam bir baba ( fedakardir evet ama hepimiz aile içinde fedakariz). Onun dışında bana kalırsa tam bir sorunlu kişilik. Beni üzen öyle biri ile aynı kefeye koyulmam. Annem hep " sen, abin ve baban beni hayattan bezdirdiniz" der. Yazarken bile gözlerim doluyor. Elestirdigim insanlar ile hep aynı kefeye koyulmak ,beni annesine bağıran, tahammülsüz, onu kiran biri yaptı. Anne konusu sanırım içimde sayfalarca yazsam da kapanmayacak bir yara gibi. Annem ise hep " sen zaten abartiyorsun, hep böyleydin, sana ne yaptık, evde herkes sen gibi yaşadı" olarak görüyor. Benim kişiliğim biraz farklı sanırım. Bu durum erkek arkadaşım ile sorun yasamama da sebep oluyor. Ataerkil biri ile olmak en büyük korkum. Olur olmadık bunu ona yansıtıyorum galiba
 
Bildiğiniz üzere ailelerimizi seçerek gelmiyoruz dünyaya. Sonucunda da herkese kendi gibi bir aile denk gelmiyor. Siz zaten bazı şeyleri değiştirmek için çaba sarf etmişsiniz ama dünya 1 cm bile yerinden oynamamış. Bazı kadınlar hayatına dair hiç inisiyatif almıyor veya hayatlarındaki bu dramdan besleniyor. Anneniz de öyle biri sanırım. Bırakın nasıl mutlu oluyorsa öyle yaşasın. Abinizin ona kötü davranmasından rahatsız olmuyorsa hak ettiğini yaşıyordur zaten. Ki kendisinin de bir şikayeti yokmuş zaten. Az beklenti çok mutluluk.
Evet zaten sorunum annem neden değişmiyor değil aslında. O öyle yaşıyor mutlu veya mutsuz. Kendi seçimi, kendine bunu reva görüyor ise yine kendi bilir. Ben evde annem tarafından abim ve babama benzetilmekten, hep bununla büyümekten ve bunun üzerimde bıraktığı etkiden dolayı sikintidayim. Anneme bağırıyorum, onu kırıyorum öfke kontrolüm kalmıyor ve bu sebeple " sende onlar gibisin" oluyor günün sonunda. Annem ile nasıl bir iletişim kuracağımı bılmiyorum. İçimde öfke oluşuyor ona karşı ve sonra kendimi suçluyorum toplumdaki " anne" algısından dolayı
 
Kiz kardesin
Haklısınız. Aslında derdim, annem nasil düzelir değil. Ona üzülüyorum ama artık kendi problemi olarak görüyorum. Benim sorunum kendi iç sıkıntım. Toplumda " anne kutsallığı" sanırım beni etkiliyor. Annemle tartışırken kendimi, ona bağırırken buluyorum. Tahammülüm kalmamış ona karşı. Kız kardeşim mesela, annemi üzdugumu söyler hep. Kendi doğrularım ve ailenin içindeki doğrular arasında sıkışıp kaldım. Annemi kırıyorum, ona bazen bağırıyorum ama tahammülüm yok sanırım artık. Sürekli beni abim ve babam gibi tanımlaması ( bagirdigim ve tartıştığımiz için, yoksa tartisma içerikleri bambaşka) zoruma gidiyor. Hep hayırsız evlat olarak gördüm kendimi de. Bu fikirden çıkamıyorum. Galiba destek almam lazım. Teşekkür ederim okuduğunuz için konuyu.
Kiz kardesini ornek al annen bu tavirdan hoslaniyir
 
Kiz kardesin

Kiz kardesini ornek al annen bu tavirdan hoslaniyir
Evet ama ben hiç öyle biri değilim. Zaten artık annemin kendi hayatı ile alakalı durumlarina hiç karışmıyorum. Kendi bilir fakat beni içinde bıraktığı bu psikolojik durum, istemediğim insana dönüşmem, anneme bağırirken kendimi bulmam , kötü evlat muamelesi görmem ve bunu icsellestirmem beni yıpratan.
 
Evet ama ben hiç öyle biri değilim. Zaten artık annemin kendi hayatı ile alakalı durumlarina hiç karışmıyorum. Kendi bilir fakat beni içinde bıraktığı bu psikolojik durum, istemediğim insana dönüşmem, anneme bağırirken kendimi bulmam , kötü evlat muamelesi görmem ve bunu icsellestirmem beni yıpratan.
Kuzum annen esit davranmamis ki sana sebep olabilecegi travmayi bilmez ki o oyle gormus oyle devam ediyor ama bak kiz kardesin hic karismiyor savunmuyor ama yumusak davraniyor annene oda onu el ustunde tutuyor halbuki hakkini sen savunuyorsun ama annenin tepkisizligi ve tavri seni karsilik veren evlat yapiyor
 
Evet zaten sorunum annem neden değişmiyor değil aslında. O öyle yaşıyor mutlu veya mutsuz. Kendi seçimi, kendine bunu reva görüyor ise yine kendi bilir. Ben evde annem tarafından abim ve babama benzetilmekten, hep bununla büyümekten ve bunun üzerimde bıraktığı etkiden dolayı sikintidayim. Anneme bağırıyorum, onu kırıyorum öfke kontrolüm kalmıyor ve bu sebeple " sende onlar gibisin" oluyor günün sonunda. Annem ile nasıl bir iletişim kuracağımı bılmiyorum. İçimde öfke oluşuyor ona karşı ve sonra kendimi suçluyorum toplumdaki " anne" algısından dolayı
Annenize bağıracağınız veya öfke duyacağınız durumlar siz annenizi değiştirmeye çalıştığınızda veya neden değişmiyor diye düşündüğünüzde çıkıyor farkındaysanız. Annenizle havadan sudan muhabbet dışında derin konulara girmemeyi deneyin mesela. Hatta haberiniz bile olmasın abinizle mi tartışmış, kiminle sorun yaşamış. İşe gidiyorsanız dönüşte zaten çok vakit kalmıyordur. Gitmiyorsanız da ya iş bakabilirsiniz ya da kendinizi oyalayacak bir hobi edinebilirsiniz. Böylece evdeki ortamda fazla kalmamış olursunuz. Ayrıca annenizle babanızın çocuğusunuz. Tabi ki biraz annenize biraz babanıza benzeyeceksiniz. Siz babanız gibisiniz çünkü anneniz çocuk sahibi olmak için babanızı seçmiş. Bunda sizin rolünüz ne?
 
abinizi yetistiren anneniz.
annenizi yetistirense bizim erkek egemen toplumumuz. cok yazik, bir kisir dongu seklinde devam ediyor duzen.
burda da surekli boyle kadinlar okuyorum, erkek delisi ve erkege yaranmak icin herseyi yapan.
malesef bu hikayede kendi hayatiniz disinda kimseyi degistiremezsiniz. biliyorum dilekolay ama, o evden cikin ve kendinize bir hayat kurun.
 
abinizi yetistiren anneniz.
annenizi yetistirense bizim erkek egemen toplumumuz. cok yazik, bir kisir dongu seklinde devam ediyor duzen.
burda da surekli boyle kadinlar okuyorum, erkek delisi ve erkege yaranmak icin herseyi yapan.
malesef bu hikayede kendi hayatiniz disinda kimseyi degistiremezsiniz. biliyorum dilekolay ama, o evden cikin ve kendinize bir hayat kurun.
İçinde bulunduğum psikolojik durumda kendimi de haklı göremiyorum. Anneme " nasil annesin, senin gibi olmayacağım, senden nasil anne olunmaz onu görüyorum" diyorum düşünebiliyor musunuz ? Öfkeyle diyorum hepsini ama ne yalan söyleyeyim, düşündüğüm şeyleri söylüyorum. Kırılıyor biliyorum ama engel olamıyorum kendime. Hep toplumun " anne " figürü nedeniyle üzülüyorum bu kadar. Başkası olsa az bile demişim derim. Tüm bunlar sonucunda " abin ve baban gibisin" oluyorum. Bu beni yıpratan. Annemle nasıl bir ilişki kuracağımi bılmiyorum. Son durumdan sonra müthiş kırgınım. Hiç konuşmuyorum evde yokmuş gibi davranıyorum. Çok kötü ama böyle oluyorum işte
 
İçinde bulunduğum psikolojik durumda kendimi de haklı göremiyorum. Anneme " nasil annesin, senin gibi olmayacağım, senden nasil anne olunmaz onu görüyorum" diyorum düşünebiliyor musunuz ? Öfkeyle diyorum hepsini ama ne yalan söyleyeyim, düşündüğüm şeyleri söylüyorum. Kırılıyor biliyorum ama engel olamıyorum kendime. Hep toplumun " anne " figürü nedeniyle üzülüyorum bu kadar. Başkası olsa az bile demişim derim. Tüm bunlar sonucunda " abin ve baban gibisin" oluyorum. Bu beni yıpratan. Annemle nasıl bir ilişki kuracağımi bılmiyorum. Son durumdan sonra müthiş kırgınım. Hiç konuşmuyorum evde yokmuş gibi davranıyorum. Çok kötü ama böyle oluyorum işte

annelik her ne kadar kutsal bir olay olabilse de her anne herseyi dogru yapmis olmuyor malesef, kendinize kizmayin siz de insansiniz en nihayetinde. farkli sebeplerden ama benim de annemle iliskim cok zordu, ve hayatta beni cok yipratti. bu yuzden o kadar cok okudum ki bu konuda. benim kendime kizdigim seylerin 90%’inin kotu anne cocuk iliskisinden kaynaklandigini gordum. ve annemle iliskimi minimum duzeye indirdim. cunku kendime deger veriyorum ve bir kere geldigim hayati birine feda etmek istemiyorum, bu annem olsa dahi. ki sizin abiniz ve babaniz da muthis gelmedi bana.
is bulup uzaklasma ihtimaliniz varsa oneririm, bana yillardir uzakta olmak cok iyi geliyor.
 
annelik her ne kadar kutsal bir olay olabilse de her anne herseyi dogru yapmis olmuyor malesef, kendinize kizmayin siz de insansiniz en nihayetinde. farkli sebeplerden ama benim de annemle iliskim cok zordu, ve hayatta beni cok yipratti. bu yuzden o kadar cok okudum ki bu konuda. benim kendime kizdigim seylerin 90%’inin kotu anne cocuk iliskisinden kaynaklandigini gordum. ve annemle iliskimi minimum duzeye indirdim. cunku kendime deger veriyorum ve bir kere geldigim hayati birine feda etmek istemiyorum, bu annem olsa dahi. ki sizin abiniz ve babaniz da muthis gelmedi bana.
is bulup uzaklasma ihtimaliniz varsa oneririm, bana yillardir uzakta olmak cok iyi geliyor.
Zaten abim ve babam ayrı ayrı problemli insanlar. Beni üzen şey onlar ile aynı kefeye koyulmak. Annem gözünde ben ,abim ve babam huzur kaçıran insanlarız. Annem fedakar bir kadin ama anneliği yemek çamaşır gibi fedakarlıklar sanıyor. Yaptığı şeylerin beni ne denli yaraladığınin farkında değil. Onun için ben zaten " sorunluyum ". Maalesef şehir dışına çıkma durumum yok. Keşke olsa da uzaklassam. Yoksa evde içinde bulunduğum " hayırsız evlat, sorun çıkaran annesine bağıran evlat" profilinde olmak beni çok yıpratıyor. Kendi doğrularım ve ev içindeki doğrularım çatışıyor
 
Ben 20 Li yaşlarda böyleydim biraz. Sanırım annemden hala annelik bekliyordum, klasik şefkatli anne imajına sığınmaya çalışıyordum. Olmayınca da çok inciniyordum. Bu sebeple hiç üstüme düşmeyen kavgalar ettim. Aile içindeki huzursuzlukları hep düzeltmeye çalıştım, kafaya taktım. Onun kurmadığı huzurlu, birbirine bağlı aileyi ben kurmaya çalıştım herkese yardım ederek. Malesef Ki kendi çocuğumu ve ailemi bile ihmal ettim bu sebeple. Beni hep eleştirdi, kızdım. Hep de yardım ettim, destek oldum halbuki.

Bu kadar kavga ve kırgınlığın sonucunda, 30 umda değiştim diyebilirim. İlişkimizi yeni baştan düzenledim. Her şeye yetişmeye çalışan, hep onlar İçin uğraşan ben gitti mesela. Canımı sıkan bir şey söylediğinde tamam deyip geçiyorum. O hala hep eleştiriyor ama ben duymuyorum bile. Eskiden hem kırılır, hem kızardım aynı şeyler olsa. Bir de babama söyler, hayırsız evlat olurdum kızgınlıkla ağzımdan çıkan sözler için.

ciddi bir mesele varsa, ona söylemiyorum her şeyi tüm boyutlarıyla. Ya da desteğini beklemiyorum. Kavga etmediğimiz için ilişkimiz daha iyi.

tüp bebek tedavisindeydim ben mesela. Arayıp boşuna para harcıyorsun, sen her zaman böyle müsrifsin. Çoğu yaptıranın tutmuyor zaten, senin de tutmaz diyordu. Asla gelip de bir yardımı, desteği de olmadı o sırada evde, ki hassas bir dönemdeydim. Aile dışında bilinmesini istemiyordum, herkese reklam yaptı Çok da üzüldüm.

Ama bir arkadaşımın annesi tedavi sürecinde yanına gitti, devamlı telkin verdi, Olmazsa hayırlısı olsun, hiç canını sıkma, ben Sana desteğim diye. Ve biz hamileliğinin 4. Ayında öğrendik. Olmazsa üzülmesin diye annesi kimseye bir şey de söylememişti.

şimdi hayatta tınlamıyorum. 2. denemeyi haber bile vermedim. Sonrasında ilaçlardan dolayı çok sorun yaşadım, tedavi görüyorum hala, haberi yok.

gidip geliyorum, bir şeyleri kafaya takıyor, anlatıyor, dinliyorum. Suya sabuna dokunmayan tavsiyeler veriyorum. Bir misafiri olduğunda yine yardım ediyorum. Yapmam gerekeni yapıp geri çekiliyorum.

benzer şeyler yaşamış biri olarak benim geliştirdiğim yöntem bu. Şu anda ilişkimiz de Gayet iyi durumda.

adalet istemeyene adalet dağıtamazsınız. Siz kötü olduğunuzla ve üzüldüğünüzle kalırsınız. Çok yumuşak davranmak yapınızda olmayabilir ama mesafeli ve biraz da umursamaz olmaya çalışın.
 
Ben 20 Li yaşlarda böyleydim biraz. Sanırım annemden hala annelik bekliyordum, klasik şefkatli anne imajına sığınmaya çalışıyordum. Olmayınca da çok inciniyordum. Bu sebeple hiç üstüme düşmeyen kavgalar ettim. Aile içindeki huzursuzlukları hep düzeltmeye çalıştım, kafaya taktım. Onun kurmadığı huzurlu, birbirine bağlı aileyi ben kurmaya çalıştım herkese yardım ederek. Malesef Ki kendi çocuğumu ve ailemi bile ihmal ettim bu sebeple. Beni hep eleştirdi, kızdım. Hep de yardım ettim, destek oldum halbuki.

Bu kadar kavga ve kırgınlığın sonucunda, 30 umda değiştim diyebilirim. İlişkimizi yeni baştan düzenledim. Her şeye yetişmeye çalışan, hep onlar İçin uğraşan ben gitti mesela. Canımı sıkan bir şey söylediğinde tamam deyip geçiyorum. O hala hep eleştiriyor ama ben duymuyorum bile. Eskiden hem kırılır, hem kızardım aynı şeyler olsa. Bir de babama söyler, hayırsız evlat olurdum kızgınlıkla ağzımdan çıkan sözler için.

ciddi bir mesele varsa, ona söylemiyorum her şeyi tüm boyutlarıyla. Ya da desteğini beklemiyorum. Kavga etmediğimiz için ilişkimiz daha iyi.

tüp bebek tedavisindeydim ben mesela. Arayıp boşuna para harcıyorsun, sen her zaman böyle müsrifsin. Çoğu yaptıranın tutmuyor zaten, senin de tutmaz diyordu. Asla gelip de bir yardımı, desteği de olmadı o sırada evde, ki hassas bir dönemdeydim. Aile dışında bilinmesini istemiyordum, herkese reklam yaptı Çok da üzüldüm.

Ama bir arkadaşımın annesi tedavi sürecinde yanına gitti, devamlı telkin verdi, Olmazsa hayırlısı olsun, hiç canını sıkma, ben Sana desteğim diye. Ve biz hamileliğinin 4. Ayında öğrendik. Olmazsa üzülmesin diye annesi kimseye bir şey de söylememişti.

şimdi hayatta tınlamıyorum. 2. denemeyi haber bile vermedim. Sonrasında ilaçlardan dolayı çok sorun yaşadım, tedavi görüyorum hala, haberi yok.

gidip geliyorum, bir şeyleri kafaya takıyor, anlatıyor, dinliyorum. Suya sabuna dokunmayan tavsiyeler veriyorum. Bir misafiri olduğunda yine yardım ediyorum. Yapmam gerekeni yapıp geri çekiliyorum.

benzer şeyler yaşamış biri olarak benim geliştirdiğim yöntem bu. Şu anda ilişkimiz de Gayet iyi durumda.

adalet istemeyene adalet dağıtamazsınız. Siz kötü olduğunuzla ve üzüldüğünüzle kalırsınız. Çok yumuşak davranmak yapınızda olmayabilir ama mesafeli ve biraz da umursamaz olmaya çalışın.
Adınıza çok üzüldüm. Ayni tedaviyi görsem annem destek olur, ondan eminim. Böyle konularda duyarlıdır fakat başka konular maalesef bunu kapatmıyor. Ben de eskiden daha çok dert ederdim. Şimdi yaşım 30' a yaklaşıyor, artık dert etme kısmı biraz geride kalıyor fakat bıraktığı hasar tüm hayatımı etkiliyor. Erkek arkadaşım ile olan ilişkimi bile. Herhangi söylediği bir şeyi ataerkil birini istemediğime, ailelerden uzak hayat istemeye falan bağlıyorum. Bu yüzden küçük şeyler gözümde büyüyor. Sürekli anneme karşı kendimi suçlu ve sorunlu hissediyorum. Çünkü " ben sana ne yaptım, sen hep böyle içinde buyutuyorsun, kin tutuyorsun, sorun seninle ilgili, sen kavgacisin " diye diye beni de buna inandiriyor artık. Halbuki konumda en yakin zamanda yaşadığımız bir örnek var. Bu ve benzeri şeyler yaşadık bunca zaman. Gerçekten sorunlu, kavgacı ve uyumsuz, anneye kötü davranan biri miyim yoksa normal olan tarafta mıyım ben de bilmiyorum. Çocukluğumdan beri normal olmadığımi hissettire hissettire ben de buna ikna olmuş durumdayım ve içinden çıkamıyorum bunun.

Bu arada umarım sağlıcakla en yakında kucağınıza çocuğunuzu almış olursunuz her şey yolunda gider.
 
Ahhh canımcım. Aslında içindeki adalet duygusu seni kavgacı konumuna düşürmüş. Hiç benzemek istemediğin abin ve baban gibi tarafların doğmuş. Evet kavga anlamında ya da ağzına geleni söyleme anlamında abin ve babana benzemişsin. Bunu kabul etsen iyi olur. Kavga ediyorsun çünkü niyetin anlaşılmıyor, annen kendini koruyamadığı İçin sinirleniyorsun , senin iyi niyetini anlamadığı İçin öfkeleniyorsun . Kuzum kimseleri değiştiremezsin. Kendinden gayrı. Kavga etmen gereken bir durum olduğunda kendini takip et. Sonuca faydası olmayacak tepkiler gösterme. Tepki değil bir durumla ilgili cevap vermeyi dene. Zor bir ilişki ağın olmuş. Ama halledebilirsin. Kendine öfkelenmeyi bırak . Öfke öfkeyi çeker. Kendini sev. Talep edilmedikçe karışma. Kendini sev. Kavgacı da olsan, çok adil birisi de olsan, anneni çok da sevsen az da sevsen ... sen kendini sev. Çocuklukta ihmalin izleri: boşluk hissi ... bu kitabı mutlaka oku . Sevgiyle kal. Yakandan düş :)
 
X