Herkese merhaba,
Sizden, içinden çikamadigim bu buhrandan çıkmak için yol göstermenizi istiyorum.
28 yaşındayım. Çocukluğumdan beridir annem ile olan ilişkim iyi olmadı. Annem ataerkil, erkekleri ön planda tutan, bu kafa yapısı ile yetişmiş bir kadın. Ben ise belki bu yaşantıdan kaynaklı bılmiyorum, her zaman kadın konusunda hassas olmuş ayrıca özgürlüğüme düşkün biri oldum hep.
Çocukluğumdan beridir annem ve babamın ilişkisi kötüydü. Babam,iyi bir eş asla olmadı, annemi çok kırdı yıllarca ve ben hep babama tepkimi koydum bu durumlarda. Baba olarak da evde ağırlığını koymadi hiç. Bu anne ve babanin çocuğu olduğum için babama çeken yönlerim var ama törpülemek için uğraşıyorum ( cabuk sinirlenmek, öfke kontrolünü zaman zaman yapamamak gibi). Özellikle çocukluğumda annem ile olan ilişkim sıkıntılı oldukça beni hep babama benzetti annem. " Baban gibisin" cümlesi ile büyüdüm. Sorunlu bir çocukluk oldu bu benim için (uzunca zaman altıma kacirirdim mesela geceleri). Öfkeli ve hırçın bir çocuktum. Annem tarafında anlaşılmamak ve hep babama benzetilmek beni hirpaladi.
Abim de var. Babam ağırlığını koyamadığı için ve annemle iyi bir ilişkileri olmadığı için ,annemin baba yerine koyduğu abim. Annemin yetiştirme şeklinden kaynaklı aşırı ataerkil, kadın üzerinde tahakküm kuran ve yıllarca bu sebeplerden sorunlar yaşadığım bir abi. Yaşim ilerledikçe sınırlarımi çizdim ve doğal olarak çok iyi bir ilişki yakalayamadık. Bu süreçlerin hiç birinde annem yanımda olmadı. Abime aşırı düşkündür, baba yerine koyar ve onun üzerimde kurduğu baskı karşısında hiç bir zaman annemin beni kolladigina şahit olmadım. Her durumda abimi otomotik savunmaya geçer.
İşin tuhaf tarafı abim, anneme muazzam da davranmaz ve bu sebepten dolayı bile abimle karşı karşıya gelmişimdir annem için. Annem ise hep " aman kavga çıkmasın o ne diyorsa öyle olsun" zihniyetindedir.
Yakın bir zamanda abim ile tartıştık ve bana çok ağır hakaretler etti. Annem de şahit. Üzerinden biraz zaman geçip annemle bu durumu konuştuğumda bana " hiç bişi demedi ne var sen de hep onu yargılıyorsun ne yapmış size, sen ne istiyorsun abinden" cevabını aldım ve müthiş kırıldım. Annemle iliskime mesafe koydum ve gelip gönlümü almak dahi istemedi. Üzülmüş dediği şey icin ama o kadarmış. Uzatmaya gerek yokmuş. Kindarmisim. Dediği sadece bu. Birbirimizden nefret etmeyelim diye öyle demiş ayrıca. Abimin eleştirilmesinden rahatsız olur. Abimin zamanında babam ile yaşadığı sorunlardan kaynaklı abime hep çok üzülür, düşkündür
Bir süre sonra annem kendi kız kardeşi hasta olduğu icin bir kaç günlüğüne ona bakmaya gitmek istediğini söyledi ev halkına, özellikle abime söyledi.
Abim " gidemezsin, kim yemek yapacak, senin evin var " diyerek annemle tartıştı ve en son anneme hakaret edecek şeyler söyledi. "Sen bir git ben sana neler yapıyorum, senin sulalen böyle zaten" diyecek kadar. Bir sürü hakaret bağırış , çağırış. Araya girecekken annem engel oldu bana ve susmami istedi. Annem ağladı ,o ağladığı için ben de ağladım ,tartıştılar falan ama tabi ki yine de gitmedi kız kardeşine, yine abimin dediğini yaptı. Ben de aksini yapacağını düşünmedim zaten. Rutin hep böyledir annemde, ilk değil.
Bugün kız kardeşi ile konuşurken sanki gelmesini babam istemiyormus gibi anlattı ( babamin konu ile alakasi yok , tartışma esnasında evde bile değildi. Ayrıca babamın eksiği çok fakat asla boyle bir durumda anneme gitme demez, aksine git tabi istediğin kadar kal der ve annem de bunu çok iyi bilir). Ben de buna şahit oldum.Duyduklarım karşısında şok oldum. Odaya girip " sana hakaret eden, seni köle gibi kullanan oğlun. Gunlerce ağladın , üzüldün ama yine de onun lafından çıkmadın şimdi niye babama iftira atıyorsun" diyerek tartıştik. "Biraz gururlu olsaydın da gitseydin onca lafın üzerine" dedim. Belki dememem gerekirdi ama anneme karşı geçmişten beri bu sebeplerden dolayı öfkemi kontrol edemiyorum. Abimi böyle fütursuzca , beni kırmayı göze alacak kadar arkasında durmasına ve beni bundan mahrum etmesine dayanamıyorum sanırım. Bana "senin de abinden ve babandan farkın yok "dedi bugün. Aynı onlar gibi gelip sorun çıkarıyorsun dedi. Hep dediği şey. Hâlbuki ben onun için yeri geldiğinde abimle, babamla bile tartışıp onun izah edemediğini ettim. Adalet duygum çok ağır basar. Annemle dargın bile olsak kimsenin ona haksızlık etmesine tepkisiz kalmam. Bir de kiz kardeşim var. Anneme çok düşkün. Ne olursa olsun " olsun ,annem" der. Evde olan herşeye kulak tıkar. Annem onu bu sebeple çok sever. Uyumlu olduğunu düşünür. Anneme bile bişi dense de susar, sonra annemi teselli eder. Ben ise adaletsizlige sessiz kalamam, tepkimi veririm ama yine kotu olurum. Benim de hatalarım elbet var, çocukluğumdan beri bu sebeplerden dolayi öfkemi kontrol edemiyorum özellikle anneme karşı. Kendimi anneme bağırirken buluyorum. Anlatmaya çalışırken bağırıyorum, kontrol edemiyorum öfkemi. "Sen nasıl bir annesin, senin yüzünden annesiz gibi hissediyorum, cocuklarima senin gibi davranmayacagim adaletli olacağım, evlat ayiriyorsun" diyorum. Yanlış evet ama öfkemi kontrol edemiyorum. Tahammül edemiyorum bunlara
Kendimi hep hayırsız, kötü evlat gibi gördüm. İçimdekiler dağ gibi büyüdü ve annem beni kirdikca ben de onu kırdım elimde olmadan. Annem tarafından ,ozellikle evdeki sorunlu olan abim ve babama benzetilmek canımı hep çok acıttı. Hâlâ da acıtıyor. Öfkem artıyor hep. Tam unutuyorum derken annem bir yenisini ekliyor. Bir yanım çok eksik sanki. Hayırsız, kötü, düşüncesiz biri değilim ama annem tarafından hep böyle tanıtıldım. Onlar gibi gelip onunla kavga ediyormusum hep. Arkadaşlar psikolojik destek mi almalıyım ? Kötü bir evlat gibi hissediyorum /hissettiriliyorum. Annemle nasıl bir ilişki kurmalıyız, kırgınlığım hiç geçmiyor ? Ne önerirsiniz ?
konu eski ama denk gelince yazmak istedim. Annem ablama kul köle oluyor ve bu benim psikolojimi mahvediyor. Asla benim sözümü dinlemiyor ablam derse sanki tövbe estağfurullah göklerden bir karar gelmiş gibi davranıyor. Düğünümden bir fotoğrafimiz var bu fotoğraf her şeyi anlatıyor aslında. Şöyle ozetleyeyim; o karede eşimle ilk dansimizdayiz herkes hayran hayran bizi izliyor fotoğraflarimizi çekiyor ama annem sahnenin en önünde olmasına rağmen bizi izlemek yerine ablamın fotoğrafını çekiyor. Neyseki fotoğrafçı bu kareyi es geçmemiş 
Siz hayal edin gerisini
neyseki evlenince hepsiyle arama mesafe koydum. O kadar öfkeliyim ki anneme. Onun için ne yapsam asla takdir görmedim ablama karşı ben de sürekli annemi savundum ablam acımasızca eleştirdi annemi kaç defa evden kovdu ağlayarak gitti annem... Hep annemi savundum hep destekledim her anlamda..her derdine koştum. elime üç kuruş geçse anneme verdim, meğer o da eline geçen üç kuruşu ablamla kardeşime veriyormuş 
bunu öğrenince bir kez daha öfkelendim çünkü annem bana hep para yetmiyor diyordu ama kardeşim ondan para alıp sevgilisinin yanına gitmiş şok oldum... Ya ben bu kadının elindeki üç kuruşa dokunmayı bırak (ki utanırım Allah düşürmesin) kendi elime geçen her kuruşu ona harcadım ona verdim... Ama gelin görün ki annem ablamın hediye aldığı kolyeyi herkese anlat anlat bitiremedi. Ben evinin ipliğine kadar tüm eksiğini aldım bir kere Allah razı olsun demedi kimsenin yanında kızım da bana bunu aldı demedi. Demesin ama ablamın aldığı kıytırık kolyesini de övmesin ya. Her gün yaptığı eziyetin yanında kolye mi övülür? Maalesef annem ve konuyu açan kişinin annesi eziyet seviyor galiba..
