Annemin psikolojisi pek iyi değil. Büyük sorunlar yaşadı, yaşadıkları kolay değil, önce sevdiğinden ayrıldı sonra istemediği bir evlilik yaptı iki çocuğu babasız büyüttü. Bize hep sahip çıktı ama eziyet de etmeyi ihmal etmedi. Minicik bir çocukken evi terketme numarası yapmıştı bana, 3-4 yaşlarımdaydım belki hatırlıyorum eve geldiğini camdan görmüştüm o gelene kadar koltuktan kıpırdamamıştım ama bir daha gelmeyecek sanmıştım.
Yıllarca başka başka sorunlar da yaşadık. Bunun geneli kendi sorunlarıyla ilgili. Bir kere intihar edip bizi de asıcaktı çocukken. ipi bile hazırlamış, bi tanıdığımız aramış o an. Vazgeçirmiş. Bir kere babam terk ettiğinde bizi aldı deniz kenarına indi. Atlayacaktık. Ben korktum diye kurtulduk. Kardeşim benden daha küçük olduğu için aklı kesmiyordu. Birgün tesadüfen eve çıkarken annemle yolda karşılaştım ağlıyordu. Yine sahile intihar etmeye gidiyordu. Sokak ortasında ağlaya ağlaya saatlerce yalvardım eve getirdim.
Bir kere yine bir şeylere sinirlenip ortadan kayboldu. Telefonlara bakmıyor. Kız başıma sahile iniyordum annemi aramaya akşamın bi vakti... akrabamızı aradım o geldi birlikte aradık sonra eve geldik annem evde ağlıyor. eve dönmüş ben onu harıl harıl ararken, ölüsüyle karşılaşacağım diye gözlerim denizi tararken...
Ne zaman kafası bir şeye kızsa eziyeti bize velhasılı. Bunu bana bir daha yaşatmayacağına söz vermişti en son.
Biz burda kız başımızayız. Başımızda baba yok bizi sokaklara dökme diyordum. Ne zamandır yapmamıştı böyle bir şey.
Ama artık annemin bunu bize bilinçli yaptığını düşünmeye başladım. Kardeşimle bana bile bile eziyet ediyor. Kaybetme korkusunu bilerek yaşatıyor. Sivilce çıksa koşa koşa ilaç alır. Geçenlerde ağır bir tedavi olması gerekiyordu yoksa kaybedecektik. Şey ben doktora gitmek istemiyorum iyi hissediyorum dedi. Sokak ortasında bir bağırmışım hıçkıra hıçkıra ağladım yeter artık verdiğin ölüm korkusu diye. Bağırmamdan korktu hastaneye gitti. İyi ki de gitmiş. Doktor bu halde nasıl yaşıyosun demiş tedavi oldu atlattık şükür.
Gelelim bu akşama. Bir hata yapıyor şu an ve hatasının farkında ama kendini kandırıyor. Anlattık kardeşimle güzelce. Konuyu kapatın dedi. Yüzü kıpkırmızı oldu. "ben zaten hep kötü bi anneyim" bilmem ne. yine her zamanki alınganlıkları. tartışma bile yoktu. hatasının farkında. bir anda sofradan kalktı. gitti her zamanki gibi odasına kapandı. sonra bir baktık kapı sesi. çıktı gitti evden her zamanki gibi.
biraz sonra mesaj atmış artık hayatınızda yokum rahat edin diye. küçücük bi meseleden yapıyo bunu. alışmış benim çıldıracağımı biliyor. biraz sonra yine mesaj kimseyi aramayın boşuna. sonra baktım çevrimiçi oldu face'ye bakınıyor.
ben ilk defa annemi aramadım. kumar gibi.. kardeşimle karar verdik aramayacağız. gelmezse de gelmesin dedik. aklıma kötü senaryolar da geliyor. kendini atabilir bir yerden. atmaya da bilir. bunu bana bir kere daha yaşatmaması için bu sefer tepkisiz kalıyorum.
bize böyle eziyet etmeye ne hakkı var bilmiyorum. ya geri gelecek yarın gülecek bi de üstüne trip atıcak ki konuşmayı düşünmüyorum, ya da kötü bir haber gelecek.
birilerine anlatırsam belki rahatlarım diye düşündüm. saolun şimdiden...
(
