Annem ve nefretim

Windwoman .!.:

Merhaba arkadaşlar benim başa cikamadigim,kküçük bir sorunla karşılaştığımda bile sanki film şeridi gibi bütün sorunlarımi tetikleyen o anımı mahveden hayattan her şeyden soğutan sıkıntılarım var,şöyleki bunun adı annem ve çektikleri.Babam ve ailesi anneme çok cektirmisler hâlâ da devam ediyor biz büyüyünce durumlar değişti biraz,annem ben hatirladigimdan beri hep yakınır hep dert hep dert o ona şöyle kotuluk yapmış bu böyle yapmış böyle zulüm görmüş saatlerce anlatır yanında dinleyen biri varsa zaten artik tutamazsınız onu,ben de anlattığı kişilere küçüklüğümden beri kin beslerim,mesela cok sevdiğim bir halam vardı ben küçükken anlattıklarını duyduktan sonra nefret eder oldum halamdan.Babami da babam diye bana merhametli olduğunu gerçekten samimi bir şekilde beni sevdiğini düşündüğüm için nefret edemyrm ama onunlada zaman zaman düşünce dünyamda çok kavgalar edyrm,evliyim çocuklarım var ama hala çıkamıyorum bu durumdan,annemle telefonunda bile uzum zaman gorusmedigim oldu bu konular yüzünden,kendimi toparlayamıyorum çünkü.Kuçükken hep ölmeyi isterdim en azından benim yüküm annemin sırtından azalır diye bazen hala öyle dusunyrm,hayatıma müdahale etmesine izin vermiyorum o yüzden hiç bir şey anlatmiyiorum ona çüNku sürekli yakamdan düşmez kendini ezdirme akilsizsizinz siz benim gibi eziksiniz öyle olmayın şöyle yapin böyle yapin diye diye beni de kendisini de mahvediyor işin kötü yanı ben anlatmadigimda da en ufak bir şey duyunca herkesten çok beni eziklemesi ahmaksin beş para etmezs8n, filan şöyle siz boylesiniz diyerek beni mahveder ben mi ne yapıyorum bu durumda sadece dinliyorum en sonunda patliyorum,bu sefer onu uzdum diye kendimi yiyip bitiryrm,eşimin bunlardan hiç haberi yok çünkü hep alıştığım icin icime atmaya o da beni gayet mutlu sanıyor,çocuklarıma eşime yansıyor çoğu zaman toparlamaya calisyorum,bağımı kesemem asla çünkü çok fedakarlık yaptı ve gerçekten çok üzülür bize bir sıkıntımız olunca, annemle mesafe koyuyorum ama gelip oturunca da yanından kalkamam kalkınca daha çok söyleniyor üzülüyor,ne yapayım ben böyle pencereyle perde arasına sıkışmış sinek olur ya öyleyim hep bir vızıltı ama bir çözüm yok ne pencereyi acacak ne perdeyi çekicek gücum yok sadece nefret ediyorum hayattan insanlardan,en çok da anneme cektirenlerden.
Siz sakin evlatlarımıza dert ortağı etmeyin edin ama onların hayatini böyle mahvedecek şekilde her şeyi anlatmayın,ben çok dikkat ediyorum simdi 36 yasindayim inşallah yaşım ilerdeginde de böyle devam ederim çocuklarıma yapmam boyle

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Çocuklarını kendi tarafına çekmek için eş ailesine evlatlarını düşman eden anneler özellikle okumalı bu yazıyı, bir çocuğun dünyasında ne depremler oluyor büyüse bile geçmeyecek bir iz bırakıyor ruhunda , benim babam terkedip gitti ama annem bir kere bişey demedi hakkında ( ne iyi ne kötü ) babamın cektirdiklerini hep elden dinledim büyüyünce, annem ne kadar bilinçli bir kadınmış ki kendi kinine bizleri ortak etmemiş psikolojimiz için, ama cevremde çocuklarını kendi hırsları ve nefretlerine alet eden o kadar kişi var ki keşke hepsi bu yazınızı okusa , sanıyorlar ki çocuğum onlardan nefret ederse bu savaşı ben kazanırım ,halbuki çocuğunun iç dünyasında büyük ve kazananı olmayan bir savaşa neden oluyorlar , bunu en çok yapanlar da kadınlar , sosyal hayatta özellikle baba tarafına düşman o kadar insan var ki , ne tesadüf ki hepsinin anne tarafı melek bunun sebebi ise kinlerini çocuklarına kusan bencil anneler , umarım bu yazınız emsal olur tüm annelerimize...

Genişletmek için tıkla...

belirsizlikzor .!.:

Benim annem de öyle, kurban psikolojisi diye birşey varmış, anneme belirtileri çok benziyor. Anneme kıyamıyorum ama sürekli babamdan, babamın ailesinden şikayet eder, sürekli onların dedikodusunu yapar.baska aileler gibi gülüp eglenemeyiz hep evden cenaze çıkmış havası vardır. O yüzden ben hiç anneme gitmek istemiyorum. Yılda 3 kere gidiyorum zaten ondada hemen dönmek istiyor

bubendegilim .!.:

Annenizle açık şekilde konuşun bence. Hayat zaten yeterince zor bir de böyle sürekli nefret kusan bir anne olmamalı hayatınızda. Baktınız hala aynı ciddi bir mesafe koyun. Hatta yerinizde olsam annemi bir psikolog ile görüştürürdüm.

Genişletmek için tıkla...

Defalarca konuştum,psikologa ikna etmeye çalıştım kabul etmedi,psikolog bana ne yapicak yaşadıklarımi mi değiştiricem diyor,dedim anne onlar okumuşlar bu işin uzmanları senin g8bi bir sürü insanla muhatap oluyorlar ama kabul etmedi

Genişletmek için tıkla...

Hufezaa .!.:

Benim annem de buna benzer davranıyordu maalesef, kendince kızını dert ortağı görüp anlatıyordu ama biz evlat olarak en yakınlarımızdan bahsedildiği için doğal olarak psikolojimiz çok fazla etkilendi. Gerçekten haksızlığa uğrasa yüzde yüz haklı olsa bile belli bir yaşa gelene kadar bu konuların çocuklarla konuşulmasını çok yanlış buluyorum. Annem babamla tartışır küser bana geçmişte yaptıklarını anlatırdı sonra arası düzelince o unutur giderdi ama ben unutamaz babama öfke duyardım. Akrabaları umursamıyorum ama annenin babayı babanın anneyi çocuğuna kötülemesi kesinlikle çok yanlış.
Ben evlilik arefesindeyken annemle yaşadığımız bir tartışma sonucu huyumu halama benzettiği için hepinizin soyu kurusun gibi bir beddua etmişti ve ben 1 buçuk sene boyunca hamile kalamadığım süreçte hep annemi suçladım içten içe. Çok şükür evladım oldu ama bu içimde bir yara olarak kaldı

Genişletmek için tıkla...

Windwoman .!.:

Çok teşekkür ederim,ben de annemin yaptığı yanlislari yapmamaya calisiyorum fakat farketmeden bakıyorum onun gibi davranıyorum,onun kaygıları var bende de evliliğim uzerinde,eşimle bir konu olsa sanıyorum ki babam gibi davranıyor bu o an aklıma gelmiyor,ama sonra sakinleşince farkediyorum,gerçekten yapmayın anneler eşinizle başkasıyla aranızda sorun varsa çocuklarınızı katmayın özellikle de boşanan anneler,kârı koca boşanır ama anne baba boşanmaz diye bir söz var,onun dünyasındaki baba figürünü baltalamayın,40 yaşına yaklaştım hala bununla cebellesiyorum ve etrafında da gerçekten çok var benim gibi bizzat tanidigim

Genişletmek için tıkla...

Shusui .!.:

Benim annem de öyle. 65 yaşında kendisi. O nesilde çok fazla böyle kadın var. Geçen bana anlattı anlattı, beddua ediyor babaanneme dedeme falan. Ben de 34 yaşında insanım, 34 yıldır aynı muhabbetler. Birşey demiyorum hı hı evet falan. Sen niye beni geçiştiryorsun diye kızıyor bu sefer. Dedim ne yapayım tam olarak, dede 14 yıl önce babanne 9 yıl önce ölmüş gitmiş , ne yapabilirim yani derdin ne senin benle dedim. Kızıyor da kızıyor bu sefer. Benim sizden farkım ben etkilenmiyorum, bezdim artık ,umrumda değil. Hep aynı muhabbet hep aynı hikayeler. Bizde baba tarafıyla görüşmüyoruz , halalarımından tiksinirim ,sebebi annem değil benimle yaşadıkları olaylar ama napayım yani. X halan cin şeytan , o varya o cehennemlik diyor. Ne diyeyim ,hı hı diyorum

Genişletmek için tıkla...

Windwoman .!.:

Merhaba arkadaşlar benim başa cikamadigim,kküçük bir sorunla karşılaştığımda bile sanki film şeridi gibi bütün sorunlarımi tetikleyen o anımı mahveden hayattan her şeyden soğutan sıkıntılarım var,şöyleki bunun adı annem ve çektikleri.Babam ve ailesi anneme çok cektirmisler hâlâ da devam ediyor biz büyüyünce durumlar değişti biraz,annem ben hatirladigimdan beri hep yakınır hep dert hep dert o ona şöyle kotuluk yapmış bu böyle yapmış böyle zulüm görmüş saatlerce anlatır yanında dinleyen biri varsa zaten artik tutamazsınız onu,ben de anlattığı kişilere küçüklüğümden beri kin beslerim,mesela cok sevdiğim bir halam vardı ben küçükken anlattıklarını duyduktan sonra nefret eder oldum halamdan.Babami da babam diye bana merhametli olduğunu gerçekten samimi bir şekilde beni sevdiğini düşündüğüm için nefret edemyrm ama onunlada zaman zaman düşünce dünyamda çok kavgalar edyrm,evliyim çocuklarım var ama hala çıkamıyorum bu durumdan,annemle telefonunda bile uzum zaman gorusmedigim oldu bu konular yüzünden,kendimi toparlayamıyorum çünkü.Kuçükken hep ölmeyi isterdim en azından benim yüküm annemin sırtından azalır diye bazen hala öyle dusunyrm,hayatıma müdahale etmesine izin vermiyorum o yüzden hiç bir şey anlatmiyiorum ona çüNku sürekli yakamdan düşmez kendini ezdirme akilsizsizinz siz benim gibi eziksiniz öyle olmayın şöyle yapin böyle yapin diye diye beni de kendisini de mahvediyor işin kötü yanı ben anlatmadigimda da en ufak bir şey duyunca herkesten çok beni eziklemesi ahmaksin beş para etmezs8n, filan şöyle siz boylesiniz diyerek beni mahveder ben mi ne yapıyorum bu durumda sadece dinliyorum en sonunda patliyorum,bu sefer onu uzdum diye kendimi yiyip bitiryrm,eşimin bunlardan hiç haberi yok çünkü hep alıştığım icin icime atmaya o da beni gayet mutlu sanıyor,çocuklarıma eşime yansıyor çoğu zaman toparlamaya calisyorum,bağımı kesemem asla çünkü çok fedakarlık yaptı ve gerçekten çok üzülür bize bir sıkıntımız olunca, annemle mesafe koyuyorum ama gelip oturunca da yanından kalkamam kalkınca daha çok söyleniyor üzülüyor,ne yapayım ben böyle pencereyle perde arasına sıkışmış sinek olur ya öyleyim hep bir vızıltı ama bir çözüm yok ne pencereyi acacak ne perdeyi çekicek gücum yok sadece nefret ediyorum hayattan insanlardan,en çok da anneme cektirenlerden.
Siz sakin evlatlarımıza dert ortağı etmeyin edin ama onların hayatini böyle mahvedecek şekilde her şeyi anlatmayın,ben çok dikkat ediyorum simdi 36 yasindayim inşallah yaşım ilerdeginde de böyle devam ederim çocuklarıma yapmam boyle

Genişletmek için tıkla...

Hufezaa .!.:

Benim annem de buna benzer davranıyordu maalesef, kendince kızını dert ortağı görüp anlatıyordu ama biz evlat olarak en yakınlarımızdan bahsedildiği için doğal olarak psikolojimiz çok fazla etkilendi. Gerçekten haksızlığa uğrasa yüzde yüz haklı olsa bile belli bir yaşa gelene kadar bu konuların çocuklarla konuşulmasını çok yanlış buluyorum. Annem babamla tartışır küser bana geçmişte yaptıklarını anlatırdı sonra arası düzelince o unutur giderdi ama ben unutamaz babama öfke duyardım. Akrabaları umursamıyorum ama annenin babayı babanın anneyi çocuğuna kötülemesi kesinlikle çok yanlış.
Ben evlilik arefesindeyken annemle yaşadığımız bir tartışma sonucu huyumu halama benzettiği için hepinizin soyu kurusun gibi bir beddua etmişti ve ben 1 buçuk sene boyunca hamile kalamadığım süreçte hep annemi suçladım içten içe. Çok şükür evladım oldu ama bu içimde bir yara olarak kaldı

Genişletmek için tıkla...

Mihrimah Sultann .!.:

Umarım ruhunuz şifa bulur biran önce, hepimiz annelerimizden bir parça degil miyiz aslında , yaş gittikçe bende bazı tavır ve hareketlerimi anneme benzetiyorum, bu yüzden aile ve ebeveyn kavramları çooook önemli...

Genişletmek için tıkla...

Windwoman .!.:

Merhaba arkadaşlar benim başa cikamadigim,kküçük bir sorunla karşılaştığımda bile sanki film şeridi gibi bütün sorunlarımi tetikleyen o anımı mahveden hayattan her şeyden soğutan sıkıntılarım var,şöyleki bunun adı annem ve çektikleri.Babam ve ailesi anneme çok cektirmisler hâlâ da devam ediyor biz büyüyünce durumlar değişti biraz,annem ben hatirladigimdan beri hep yakınır hep dert hep dert o ona şöyle kotuluk yapmış bu böyle yapmış böyle zulüm görmüş saatlerce anlatır yanında dinleyen biri varsa zaten artik tutamazsınız onu,ben de anlattığı kişilere küçüklüğümden beri kin beslerim,mesela cok sevdiğim bir halam vardı ben küçükken anlattıklarını duyduktan sonra nefret eder oldum halamdan.Babami da babam diye bana merhametli olduğunu gerçekten samimi bir şekilde beni sevdiğini düşündüğüm için nefret edemyrm ama onunlada zaman zaman düşünce dünyamda çok kavgalar edyrm,evliyim çocuklarım var ama hala çıkamıyorum bu durumdan,annemle telefonunda bile uzum zaman gorusmedigim oldu bu konular yüzünden,kendimi toparlayamıyorum çünkü.Kuçükken hep ölmeyi isterdim en azından benim yüküm annemin sırtından azalır diye bazen hala öyle dusunyrm,hayatıma müdahale etmesine izin vermiyorum o yüzden hiç bir şey anlatmiyiorum ona çüNku sürekli yakamdan düşmez kendini ezdirme akilsizsizinz siz benim gibi eziksiniz öyle olmayın şöyle yapin böyle yapin diye diye beni de kendisini de mahvediyor işin kötü yanı ben anlatmadigimda da en ufak bir şey duyunca herkesten çok beni eziklemesi ahmaksin beş para etmezs8n, filan şöyle siz boylesiniz diyerek beni mahveder ben mi ne yapıyorum bu durumda sadece dinliyorum en sonunda patliyorum,bu sefer onu uzdum diye kendimi yiyip bitiryrm,eşimin bunlardan hiç haberi yok çünkü hep alıştığım icin icime atmaya o da beni gayet mutlu sanıyor,çocuklarıma eşime yansıyor çoğu zaman toparlamaya calisyorum,bağımı kesemem asla çünkü çok fedakarlık yaptı ve gerçekten çok üzülür bize bir sıkıntımız olunca, annemle mesafe koyuyorum ama gelip oturunca da yanından kalkamam kalkınca daha çok söyleniyor üzülüyor,ne yapayım ben böyle pencereyle perde arasına sıkışmış sinek olur ya öyleyim hep bir vızıltı ama bir çözüm yok ne pencereyi acacak ne perdeyi çekicek gücum yok sadece nefret ediyorum hayattan insanlardan,en çok da anneme cektirenlerden.
Siz sakin evlatlarımıza dert ortağı etmeyin edin ama onların hayatini böyle mahvedecek şekilde her şeyi anlatmayın,ben çok dikkat ediyorum simdi 36 yasindayim inşallah yaşım ilerdeginde de böyle devam ederim çocuklarıma yapmam boyle

Genişletmek için tıkla...

Windwoman .!.:

Bu konuyu açmamın sebebi de belki benim durumumda olup az da olsa çözüm bulan birileri vardır faydaları olur bana diye actim

Genişletmek için tıkla...