annesiyle geçinemiyenler ama onunla anlaşma yolu ara yanlar varmı ben bu durumdayım canım yanıyor veartık içinden çıkamıyorum. artık bu konuda kendimi suçlama derecessine geldim.bunalımın eşigindeyim.yalnız bir annem var babamla boşandılarki nerdeyse15 yıl oldu.yanlızlıgıylan ilgili oldugunu düşündügüm baskıları artk beni deli ediyo bende evliyim ve çocugum var o kadar yoruldum ki beni yanlış anlamasından ne yapmalıyım bilmiyorum
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Annem
- Konu Sahibi m.melek
- Başlangıç Tarihi
hayır..annenizin yerine kendinizi falan koymak yok..o anne sen çocuksun..sen onun hayatından sorumlu değilsin arkadaşım..sen sadece kendi hayatından sorumlusun..bize bu suçluluk duygularını bindire bindire ağzımıza ettiler..bir evlat getirdiler dünyaya ve tabiki sorumluluğunu alacaklardı..tabiki bakacaklar büyütecekler tabiki bazı fedakarlıklar yapacaklardı..bunları bize karşı suçluluk duygusu uyandırmak için açık vey aörtülü kullanmalarından bıktım..sanki lütfetmişler gibi..iyi be bari cami avlusuna bıraksalardı oldu olacak..bak senin çocuğun varmış..benim yok ama ben diyorumki annelik demek,çocuğunu hayata en güçlü en doğru şekilde hazırlamak ve zamanı geldiği zaman yuvadan itip kendi sorumluluğunu almasını becermesine yardımcı olmak demek..bizim annelerimiz hasta hasta..iyice kafayı yemişler..en cahilinden en doktoralısına kadar hepsi sıyırmış..en fenasıda haklı çıkma pahasına kendi öz çocuklarını harcamaları..sen orda geber önemli değil..yeterki haklı çıksın...hayata karşı bu güvensiliklarinden bıktım..ne korkuymuş arkadaş..bizede bindire bindire bu korkuları panik atak oldum ben ya..senin gene evin barkın varmış..ben evden çıkamıyorum..anne bağımlısı oldum iyice..sana ilişkini kes diyen yok..at kapıya diyende yok..ama içinde ruhunda ilişkini bitir..suçluluk duyma bişe için. unutmaki sen yalnış konuştuğun için o yalnış anlamıyor..dünyanın en güzel sözlerinide etsen o yine yalnış anlayacak çünkü senin canın acıdıkça o sevildiğini ve önemsendiğini hissediyor.negatif yoldan besleniyorlar..arkadaşım benim annemde böyle..bizim sınavımız buymuş ..kendi içinde rahatlamayı öğren ki daha kolay başa çıkabilesin..yat kalk dua et ki evin ayrı.
Son düzenleme:
ahhhhhhhhhhhhh ahhhhhhhhhhh dertli dertlinin halinden anlar ancak...bende evliyim ve en iyisi görüşmeyi kesmek....böylesi onlar içinde kendim içinde en iyisi..en azından canım daha fazla yanmaz..hamile hamile.....allah islah etsin......bizler öbür boyu annesiyle geçinenlere hayranlıkla bakacağız..tek canımı yakan bu..insanlar gülüyor artık yaşadıklarıma nasıl olur diye.....off offf allah yardımcımız olsun..inş düzelirler geç olmadan....
Ne güzel demişsiniz elinize sağlık.Tam olarak demek istediklerimi siz yazmışsınız.dünyanın en güzel sözlerinide etsen o yine yalnış anlayacak çünkü senin canın acıdıkça o sevildiğini ve önemsendiğini hissediyor.negatif yoldan besleniyorlarKesinlikle böyle.Benim annemle olan ilişkimi ancak bu sözcük tanımlayabilirdi.Onlara ne kadar sevgi göstersek ne kadar değerli olduklarını hissettirsek bir o kadarda sevgisizlikle karşılıyorlar.Ne yapalım Allahta bize böyle bir kader çizmiş.Tek bildiğim, ben annem gibi bir anne olmayacağım.
Ben de ne diyeceğimi bilemiyorum..Annemin hakkında kötü bişey demek istemiyorum ve onu çok seviyorum..Ama bizde inanılmaz derecede sorunlar yaşıyoruz evlendim hala ara ara devam ediyor,çok alıngan.Hemde çok çok alıngan,yaşı ilerledikçe huyu suyuda değişti kesinlikle eleştiri kabul etmiyor.Oldu bişey dedim diyelim hemen tamam kızım sen haklısın pardon ben bişey bilmiyorum falan diyo,halbuki kötü bişeyde demiyorum yani.Bana hep Allah sanada bir kız evlat versinde anla inşallah beni derdi,amin diyodum.Şimdi 8 aylık bir kızım var hayırlısı bakalım..
ANNEM....en derin sevgim en büyük yaram oldu yaşım ilerledikçe..hele hele evlat sahibi oldukça...bir insan 7 yaşındaki yavrusuna yavrusu onun varislerini sorduğunda "onlar tıkanmış damarlar, büyüyecek büyüyecek beyne gelecek, o zamanda anne ölecek" dermi?? bir insan 10 yaşındaki çocuğunun yanında arkadaş ortamında arkadaşlarına "olgun ve bilinçli" tavsiyeler vermek adına; "ben kızımın yanında onun hep güzel olduğunu söylerim, neden?çünkü değil,onun bu şekilde kendine güvenmesini sağlarım" diye nutuk atarak sonra kızına dönüp kahkahayla "güzelim benimmmmm" dermi?? insan genç kızına bir kere bile olsa "hayatın nasıl gidiyor" diye sormadan sürekli kızının babasını çekiştirip "kötü kaderine" saatlerce ağlarmı???ben böyle büyüdüm..annemim ağlamaları ile, onu teselli etmeye çalışarak, onun için üzülüp saatlerce allaha onun mutlu olması için dua ederek...Yıllar geçtikçe anladım bende açtığı yaraları.Ve artık tahammülüm kalmadı, benim yanımda ağlamasına tahammülüm kalmadı..Bitirdi ruhumu...
ne kadar güzel yazmışsın annem benim en büyük sevgim en büyük yaram hiç kapanmayan yaramm
ne kadar acı biliyormusunuz çocuğuma verdiğim emeğe bakarken annemi düşünüyorum..Düşünürken şunu demem gerekiyor; oda benim yollarımdan geçti, bana emek verdi..ama diyemiyorum....o bana emek vermedi..bunu görüyorum artık..anlamış bulunuyorum...bunu anlamak şimşekler çaktırıyor beynimde..öfke başlıyor içimde anneme karşı..hasbelkader doğdum, hasbelkader büyüdüm işte...benim hamileliğim sorunlu geçti..3 ay yatmak zorundaydım..annemse o dönemde tatile gitti düşünebiliyormusunuz??eşim olmasa ne yapardım acaba?? burada bazen gebelerin paylaşımlarını okurum.."annem geldi, temizlik yaptı, yok ha bire yemek yapıyor, yemekten şiştim, annemle alışverişe çıktık" ne kadar güzel diyorum..anne işte bu..oysa ben en ihtiyacım olan zamanlarda onu asla bulamadım yanımda.o ya tatildeydi ya hastaydı ya da depresyonda...ama o ağlarken ben hep dinleyeniydim...7 yaşında başladım dert dinlemeye..belkide daha önce..hatırlayabildiğim yaş 7 :)ama görünüşte nasıldır?? çok olgun ağzı iyi laf yapan çevresinin akıl hocası..yine de içimi kinle doldurmamaya çalışıyorum.zira biliyorum yemek yedirmek bile yeter saygıyı haketmek için..karnımı doyurdu, üstümü başımı temiz tuttu sağolsun hep...
asıl yaramın annem olduğu keşfettem 30 lu yaşlarımı buldu ne acı..oysa ne çok isterdim anne-kız-anne olarak bazı şeyler paylaşmayı..kızım annem ben..yok!olmuyor artık..içim almıyor...sırf kızım anneannesiz kalmasın diye ve allah rızası için diyalog kuruyorum annemle artık...
asıl yaramın annem olduğu keşfettem 30 lu yaşlarımı buldu ne acı..oysa ne çok isterdim anne-kız-anne olarak bazı şeyler paylaşmayı..kızım annem ben..yok!olmuyor artık..içim almıyor...sırf kızım anneannesiz kalmasın diye ve allah rızası için diyalog kuruyorum annemle artık...
aaaah ne cok isterdim annem bana birkere icten sarilip kizim desin ama maalesef o duygu hic tatmadim hic birzaman omuzuna basimi yaslayip derdimi anlatamadim hep o anlati ben dinledim hala ayni kücüken hep umut ederdim annemle böyle kalmayalim diye ama zaman gectikce bütün umutlarimda hayallerimde kayboldu ne yaziki insan ailesini secemiyor kimsede sana sormuyor dogmak istiyormusun diye napalim kaderimismiiz bizimde 
Ben de sizdenim...Yani annesi gibi anne olmak istemeyenlerden! Ya ben bu geçimsizliğin sebebinin tamamen karakter meselesi olduğunu düşünüyorum... Biz kavga ederken kesinlikle haklı taraflarımı görmez , görmek istemez... Varsa yoksa kendi doğruları kendı bildikleri! Bana bir birey gibi değil onun dünyaya getirdiği bi kukla gibi davranıyor..Onun istediklerini yaparsam ne ala , benden iyisi yok! Ama es kaza aksine birsey yapacak olursam düşmana söylenmeyecek hakaretler sıralanır tek tek! Onun ve ailemdeki diğerlerinin olumsuz bir o kadar da haksız tavırları yüzünden çok yanlışa düştüm yapmamam gereken şeyler yaptım insanın hayatta güvenebileceği belki de en sağlam desteği ailesidir. Hep o destekten mahrum kaldım ve sonucunda da yapmak istediğim birçok şey de de yarım bırakmak zorunda bırakıldım.. Eğer onun gibi bi anne olacaksam hiç olmayım daha iyi!!!
kesinlikle doğru bir de kendilerine yapılmayan şeyleri bizde yapmak istiyorlar ben de 2 gündür kavga ediyorum annemle haftaya nikahım var ama mutlu bile değilim akşamki kavgamızda çocuk gibi ben gelmiyorum o zaman nikaha falan dedi tel.suratıma kapadı yanlış bişi de demedim sadece gerçeği söyledim ama bunu bile kabullenmedi :2::2::2:
yazılanlar çok doğru. biz üzüldükçe seviniyorlar. biz çabaladıkça onlarla uzlaşmak için uzaklaşıyorlar bunu marifet sayıyorlar. psikolojik sorun bence bu. kocalarından, kaynanalarından çektikleri eziyeti bizim üzerimizden hafifletiyorlar. düşünüyorum da anneme benim kadar kim değer verdi? hangi evladı ? o çok değerli kocası. herkes annemden bıkmış ve ayrı evlere kaçmış durumda. babam dahil. ama ona kucak açan ben hala gözüm telefonda arar mı beni diye bekliyorum. burdaki konuları okuyorum. o beni üzüyor uzak durayım diyorum, yapamıyorum. onun beni sevmediği kadar ben onu seviyorum. sırf benle ilgilenir mi diye merakımdan daha düşünmediğim halde çocuk yapmaya karar verdim. aklım çıkıyor hamile olduğumu duyunca tepki vermez diye.
Benzer Konular
- Kilitli
