annem

yalnız benim annemmi böyle yoksa yaşlandıkça hepsi mi aynı oluyor?ben duygusal yapıda bir insanım.öyle sular seller gibi devamlı ağlamıyorum ama dayanamıyorum başkalarının acı çekmesine.bu herkes için böyle.annemde devamlı bana yok şu kaza geçirmiş vah bu ölmüş,yok şu çocuğunu çok dövüyomuş zavallı çocukmuş vs vs vs gibi olayları anlatır durur ve bende her defasında sözünü kesip anne anlatma bana bıktım senin bu huyundan derim :)ama annem ısrarla devam eder ben anlatma diye ısrar edersemde kırılır,aman seninlede bişey konuşulmuyor der.oof of napıcam ben bu annemle.çok seviyorum ama söylediğim gibi muhabbetine de doyum olmuyor :hulya:

sadece paylaşmak istiyordur canım, kötü bir niyeti olmadığına eminim boshayallersmile

tabiki kötü niyeti yok canım,ama bir türlü anlamıyor benim ne kadar etkilendiğimi.bazen hastamı diye merak ediyorum.acaba psikoloğamı götürsem.böyle bir hastalık varmı acaba her acı olaya odaklanma gibi?