Annem de babam da öyle.
Ben doğunca babam anneme , bir tartışma esnasında ne havlayip duruyorsun doğura doğura kız doğurdun zaten demiş
Annemde bana bunu söylemişti. Babamın kız çocuğuna değer vermediğini belirtmek için.
Zaten babamın 2 lafindan biri herşeyimi oğluma bırakıcam.
Ben bu tavirlarindan dolayı hep ofkeli oldum maalesef ve çoğu zaman da tahmin edeceğiniz üzere dinlemedim onları. Kotu de davrandım.
Şimdi de kötüevlat oldum
Beni kendileri kötü ilan ettiler cocuklugumdan beri halbuki. Ne yapsam kötü oldum.
Kardeşimin tüm hataları ışık hızıyla kapatıldı.
Ama benim en ufak bi bardak kırmam dahi yıllarca annem tarafından konusuldu.
Neyse artk hiç içimde öfke dışında duygu kalmadı.
Beni sevmediler ittiler. Simdi de bu hissettiklerim yüzünden yine beni suçluyorlar.
İnsanın sevmek için umutsuzca çırpındığı insanların özünde sevgiye layık olmayan "kötü" insanlar olması çok acı bi şey.
Yani yazarken elli kere düşündüm ama cehalet değil bu. Akademik egitimle yerine konacak bi sey degil. Maddi bi eksiklik de değil.
Bunlardan biri olsa bi noktada baş edilir çünkü. Ama insan kaç yaşında olursa olsun zalimlikle nasıl baş eder bunu bilmiyorum, hele de zulmeden ailesi ise ne yapar ne hisseder hayal bile edemiyorum.
Yani insanlar zulüm deyince genelde fiziksel eziyet vs. bekliyolar. Standartlarımız da insanlığa olan inancımız da oldukca düsük yasadıgımız toplum sagolsun.
Ama sizin yasadıgınız da bi zulüm. Bi insanın dogdugu andan itibaren anne babası tarafından sadece cinsiyeti yüzünden ayrımcılıga uğraması, gözden çıkarılabilir olarak etiketlenmesi, en iyi ihtimalle ikinci sınıf statüsünde yer edinebilir olarak görülmesi kadar rezil çok az şey var bu dünyada.
Durumu bu kadar leş bi hale getiren şey bunun bir de toplum tarafından kanıksanmıs olması. Hayır roller öyle salakca dagıtılmıs ki kız evlat olarak erkek evlattan asagıdasınız, evlat oldugunuz icin anne babadan asagıdasınız. Siz öfkelenmeyesiniz de kim öfkelensin.
Yani psikologunuz ne diyor bilmiyorum, kisisel bi tecrübem de yok bu konuda ama... herkesin hatalarıyla yüzlesip daha iyi bi insan olmaya karar verdigi o an hicbir zaman gelmeyecek belli ki. Buradan yola çıkarak öfkenizin sebebi umudunuz ise yani ailenizin bi gün hatasını anlayacağını, size hak ettiginiz sevgi ve saygıyı iade edecegini umarak 36 yıl geçirdiyseniz ve bu umut her gün yeniden kırıldıgında siz yeniden öfkeyle doluyorsanız... belki de affetmeniz degil sadece umut edecek bi şey kalmadığını kabullenmeniz gerekiyordur.
Böyle büyük bi bosluk neyle dolar bilmiyorum, ama siz o boslugun üstüne ailenizi bastıkca daha beter oyuyorlar belli ki icinizi. Denemekten vazgecmelisiniz belki.
Not : Miras konusu icin de babanıza yavas bıraksın diyorum, zalimler icin yasasın medeni kanun.
Başka anne kızları gördüğümde “Biz de böyle olabilirdik. Neden bunları elimden aldın.” Sözler içimde yankılanıyor.
evladınızla sevgi dolu yıllarınız olsun 
Bir de iletişim devam ediyor bi şekilde kör topal. En olmadı torununu görmek istiyor. İletişimi tamamen koparmak babamı üzmek istemediğim için de çözüm olmadı benim adıma. Umarım bu şekildeyken başarabilirim. Bir oğlum var o kadar ayrımcılığa maruz kaldım ki ikinci çocuğum olur da kız olursa bilinçaltından gelen bi şekilde annem gibi davranırım diye bile ödüm kopuyor.
