Annemi bilenler bilir. Bilmeyenler için özet geçeyim. 22-23 yaşlarında evlilik baskısı başladı. "Arkadaşların evlendi sen evde kaldın." KPSS'ye hazırlandığım zamanlar kitaplarımı yırtar atardı. Evde bir şey kırsam bilerek kırdın derdi. Babaannemi hiç sevmezdi ben de sevmem ve konuşmazdım ama bana hep o sana akıl veriyor diye darlardi hatta döverdi. Atandım evlendim. Çalıştım kazandım eller yiyor dedi. Çocuğum oldu doğumumda yanımda olmadı. Sezaryendan çıktım beş dakika olmadan yoruldum of puf demeye başladı. Ben de sen git dedim. Lohusalık zamanı hiç bakmadı bana. Kayınvalideme evlenirken artık bize değil size gelecek demişti. İki aile aynı şehirde biz farklı şehirdeyiz. Değersiz olduğumu eşimin ailesine çok hissettirdi. Şimdi çocuğum büyüdü biraz. Daha yaklaşmaya başladı ama benim içim ölmüş anneme karşı galiba. Neyse en son telefonla aradı. Çocuğu itip kakma dedi. Ben de ne saçmalıyorsun kendi çocuğumu mu itip kakıcam falan dedim. Tartıştık kapattık. Ondan sonra aramadı hiç. Ben aramalı miyim?
