Annemle babam bundan bir kaç gün önce kavga etmişlerdi, sonra konu tatliya baglandi bir kac gundur de iyilerdi.Bu gün babam anneme benimle ilgili bir sorun var mi diye sordu, annem de hayır yok dedi gayet gülümseyerek.
Yemek sofrasindayız bu arada, baktim ki konusacak gibiler ben de yedim kalktım.
Sigaramı almak için koridordan gecerken babamın anneme aynen şöyle dediğini duydum
- bazen benden sıkıldığını söylüyorsun Ya, düşünüyorum acaba baskasiyla evlense daha mı mutlu olurdu diye.
Aynen bunu söyledi. Ben de utanarak söylüyorum ki onları dinlemeye başladım.
Annem de nerden çıktı bu simdi dedi, ben mutluyum arada olur öyle dedi. Sonra da annem yine gülerek bu kadar mı sevmiyorsun sen karını başkasıyla mutlu olurum desem git ol diyecek kadar rahat soyledin dedi. (Bunu gulerek soyledi)
Babam da, tam tersine o kadar çok seviyorum ki senin mutluluğun için senden bile vazgeçerdim dedi. Gulustuler, başka konuya geçtiler.
Ama babamin bu söylediği beni yaraladı Sanki, annemi sevmiyormuş gibi hissettim. Başkasıyla annemi düşünebilmek ona hiç acı vermedi gibi. Ama ben sevdiğim birini başkasıyla dusunsem üzülürüm, başkasıyla olmasın benle olsun derim. Benimle mutsuzsa başkasıyla mutlu olsun diyemem.
Tabi ki de annem başkasıyla mutlu olurum diyip gidecek değil, ama ben bir etkilendim.
Şunu düşündüm; gerçekten seven biri sevdiği insanın mutluluğu için ondan vazgeçer mi? Sevmek bu mu? Ya da sevdiği insanı başkasıyla düşünmez mi?
Biz ailecek odunuz sanırım.
