Bugun yokluğunun 5. Günü,
Elleri ellerimde son nefesini verdi annem,
1.5 yıl önce, ilk teşhis konduğunda içten içe biliyordum böyle biteceğini, ama bir yanım hic kabullenemedi, o yuzden mi boyleyim bilmiyorum, icimdeki acı bir an olsun hafiflemiyor, aldigim nefes cigerimi yakiyor. Sanki ben öldüm, annemi gömdüler, öyle agir ki şimdi onsuz yasamaya calismak, beceremiyorum. Yazamiyorum da.
Bu surecte bana manevi destegini hic esirgemeyen arkadaşlara tekrar teşekkür ediyorum, cevap yazamazsam kusuruma bakmayin, yazacak gücüm yok ama okuyacağım.
Şimdiden dualariniz icin de cok teşekkür ederim. Benim için de sarılın hayattaki annelerinize, ben son 4 aydir agrilarindan dolayi hic sarilamiyordum melegime, kaderimde cansiz bedenine sarilmak varmis. Siz hala kalbi atiyorken sarılın, en çok sarılmayı özlüyor insan.