sonunda cesaret edip iki gün önce annemle konuşmaya karar verdim. ama annem benden önce davrandı, neyse zaten sevgilimi biliyodu, yakın şehirde olduğunu da. babamla öncesinden konuşmuşlar. babam anlatmış iyi insanlar bak kızımız da istiyo tanış diye yok demiş annem. biz başladık konuşmaya ben anlattım anne seviyorum elimde değil, nolcak tanışsan dedim. dedi daha yaşın genç evlenip napıcaksın evliliğe hazır mısın ki? ya illa şimdi evlencem demiyorum dedim ama tanış. yok dedi ben içimin ısınmadığı insanlarala oturup nasıl muhabbet edicem. dedim bi tanrı misafiri olarak kabul et, düşün ki yeni taşınan komşu gelmiş. neyse biz böyle konuşurken babam güya beni korumak amaçlı lafa karıştı. anneme senin dedi şu kızın düşüncelerine saygın yok,sen sadece kendini düşünüyosun. zaten de bizim değerimiz yok varsa yoksa abinler onların çocukları,onları sevdiğin kadar bizi sevmedin vs. ordan konular eski defterlre kaydı, annem de eskileri döktü ortaya. yani benim konu arada kaynadı en önemlisi de bi aile faciası yaşanıyodu az kalsın. 28yılın verdiği tüm birikmişliği döktüler. iyi mi oldu? şimdi evde 3 kişi birbirimizle gerekmedikçe konuşmuyoruz,herkesin suratı sirke satıyo, annemin yüzü gözü şişmiş ağlamaktan. ben işe erken gidip elimden geldiğince oyalanıyorum geri dönerken. hangimiz daha suçluyuz hakikaten bilmiyorum. ama istediğim bu diildi. sadece sevdiğim insanla ilişkime destek olsunlar beraber mutlu olalım istemiştim.