Annemin laneti

eşi bunları yapacak kapasitede biri olsa en baştan kv evinde işleri ne

Onlarca farklı nedeni olabilir. Konularda kayınvalide / kayınpeder yazınca çoğu kişi, bu insanların çok dinç ve sağlıklı insanlar olduğunu varsayıyor. Belki de öyle değildir. Kendi kişisel bakımını yapabilen ancak tek başına yaşaması mümkün olmayan biri de olabilir.

Adam en başta , annesiyle beraber yaşayacaklarını anlatmış ve karşı tarafı aldatmamışsa , adama bir şey diyemeyiz.

Konu sahibi de evlenirken 29 yaşında yetişkin bir kadınmış. Adam durumu anlattıysa , anlattığında kabul etmeyebilirmiş.
 
Ablacım kv ile yaşamayı kabul ederken güllük gülistanlık bir yaşam mı bekliyordun? Türkiye ortalamasında bunu düşündüysen yanılmışsın.
O masumun günahına girme. Öfke kontrol probleminin kaynağı kv ise taşının yada terapi alın ama kaynaktan uzaklaşmadıkça devam eder o masumun sizden çektikleri.
 
Şu annenin üzerine gitmeyin psikolojik destek verelim çocukları bari kurtaralım diyen arkadaşların iyiniyetini bir yere kadar anlıyorum ama şunu kaçırıyorlar:

Bir bebeğe karşı fiziksel şiddet uygulayacak duruma gelmiş insana tedavi yolu seçmek için zaten çok geç kalınmıştır...

"İçimde birilerine karşı öfke büyüyor" aşamasında ebeveyn, iyileşmek isterse , çocuk da zarar görmeden önce kısa sürede tedavi edilebilir.

Birilerine bağırıyorum kızıyorum aşamasında (sözlü şiddet) tedavi çok daha uzun sürse de tedavisi mümkündür ama çocukta da mutlaka tedavi gerektirecek izler bırakır.

Bir bebeği aç bırakıyorum dövüyorum aşamasına gelmiş bir insan için ise tadavi artık mümkün değildir... Onun yetiştirdiği çocuğun tedavisi de ömür boyu sürecektir, tam olarak iyileşme asla mümkün olmayacaktır zaten....

Yani medeni bir ülkede yaşasak hapis cezasının garanti olduğu eylemleri biz burda hepimiz hoşgörüyle karsilayinca hiçbir şey düzelmeyecek . Siz bu kadının bu şartlarda onyillarca psikolojik destek ve terapi alıp kendine çeki düzen vereceğini , çocuklarına da destek vereceğini, çocukların da kurtularak düzeleceğini zannediyorsaniz bilemem. Ama ben olmayacağından eminim.
 
Son düzenleme:
Okuduğum yorumlar karşısında dehşete düştüm... ben annemi iki sene evvel korona illerinden kaybettim annem babamdan sürekli şiddet gördü hem sözlü hem fiziksel olarak maddi anlamda ciddi sıkıntılar çektik ac yatağa girdiğimiz hacizler yüzünden esyasiz evde oturduğumuz günler öyle çok ki...bunca hayat mücadelesi içinde annem bazen öfkesine engel olamazdı bize vurduğu olurdu kötüde vururdu sonra ben büyüdüm annemin bizim için yaptığı fedakarlıklari gördü gözüm bana attığı dayaklarla içimi sisirmedim.herkes aynı rahat hayata doğmuyor kendi kendine verdiği hayat mücadelesi içinde yeri geliyor bizleri de uzebiliyordu.insaniz bizler robot değiliz daima sabırli daima iyimser daima kusursuz olmamız imkansız.annemi kaybedince onunla birlikte yaşadığımı aslında onun olmadığı her anın bir masası olmadığını öğrendim zihnimde hep iyi yanları bizim için verdiği mücadeleler merhameti her düştüğümde kaldırısi kaldı.bans vurduğu zamanlar değil.burda bir kaç arkadaş cimerden bahsetmiş hiçbir yetiştirme yurdunda yetişen çocuk annesiz mutlu değildir.belki çok çok zor bir hayatı var belki beklediği şeyleri sunmadi hayat hemen sen kötüsün sen anne olmamalisin deyip yargılamak çok yanlış diye düşünüyorum.simdj annem yasasaydi keşke hep yanında bana destek olsaydi
 
O kadar üzgünüm o kadar yorgunum ki..Belki yazarsam içim bir nebze soğur diye düşünüyorum..Siz hiç anneniz hayattayken annenize hasret kaldınız mı..Hiç başkalarının annelerine özendiginiz oldu mu..
Ben kendimi bildim bileli yani çok küçük yaşlardan beri annem benim için hep korktuğum bir varlık oldu..Ne sıcaktan bir sarılma ne tatlı bir söz ne de ilgi alaka..Uzun yıllar hem psikolojik hem fizyolojik şiddet gördüm..Taa o zamanlar bir karar vermiştim..Ben asla annem gibi bir anne olmayacaktım..
Yıllar geçti ruh eşimi buldum çok severek evlendim ve nihayetinde ben de anne oldum..iki tane dünya tatlısı evladım var..Kızım 3 yaşında oğlum 3 aylık.. Kayınvalidemle birlikte yaşıyoruz ve tahmin edersiniz oldukça stresli bir hayatım var..Bana sorsanız 4 yıllık evliyim fakat 40 yılın yorgunluğu var üzerimde..Ha birde annemin laneti..
Beni üzen yıpratan asıl mesele şu ki ben de kızıma şiddet uygular hale geldim..Bunun hiçbir mazereti olamaz biliyorum fakat anlık gözüm dönüyor vuruyorum o masum yavruma..Sonrası deli gibi pişmanlıklar gözyaşlarım..Artık bu son desem de engel olamıyorum kendime..
Çok üzgünüm çok kırgınım..Hani ben annem gibi bir kadın olmayacaktım..
Keşke anne olmasaymışsınız oh ne güzel yaptığınız her hatayı annenize kesemezsiniz. Hiç bir çocuk dayak yemeyi hak etmez siz yediniz diye o yavruya el kaldırmaya hakkınız yok. Annenizi bahane etmek yerine kendiniz iyi bir anne olmayı deneyin.
 
Okuduğum yorumlar karşısında dehşete düştüm... ben annemi iki sene evvel korona illerinden kaybettim annem babamdan sürekli şiddet gördü hem sözlü hem fiziksel olarak maddi anlamda ciddi sıkıntılar çektik ac yatağa girdiğimiz hacizler yüzünden esyasiz evde oturduğumuz günler öyle çok ki...bunca hayat mücadelesi içinde annem bazen öfkesine engel olamazdı bize vurduğu olurdu kötüde vururdu sonra ben büyüdüm annemin bizim için yaptığı fedakarlıklari gördü gözüm bana attığı dayaklarla içimi sisirmedim.herkes aynı rahat hayata doğmuyor kendi kendine verdiği hayat mücadelesi içinde yeri geliyor bizleri de uzebiliyordu.insaniz bizler robot değiliz daima sabırli daima iyimser daima kusursuz olmamız imkansız.annemi kaybedince onunla birlikte yaşadığımı aslında onun olmadığı her anın bir masası olmadığını öğrendim zihnimde hep iyi yanları bizim için verdiği mücadeleler merhameti her düştüğümde kaldırısi kaldı.bans vurduğu zamanlar değil.burda bir kaç arkadaş cimerden bahsetmiş hiçbir yetiştirme yurdunda yetişen çocuk annesiz mutlu değildir.belki çok çok zor bir hayatı var belki beklediği şeyleri sunmadi hayat hemen sen kötüsün sen anne olmamalisin deyip yargılamak çok yanlış diye düşünüyorum.simdj annem yasasaydi keşke hep yanında bana destek olsaydi
Anne dayağı yeyip ölünce daha iyi olacak çünkü evet. Daha dün izledim bir baba üç yaşındaki oğlunu döverek öldürmüş. Siz de ne güzel cesaret vermişsiniz bravo size. Dövmesi için yeni bir nedeni daha çıktı sayenizde.
 
3 yaşında.. Üç.
1,2,3...
Yani bu dünyada sadece 3 yıldır var. Ve siz 33....
Bebek o daha.

Suçlu herşeye ve herkese rağmen sizsiniz. Annenizle olan travmalarinizi, kvalde ile olan ortak yaşamınız sadece birer maske.. koca kadın olarak yaptıklarınızın sorumluluğu size aittir.

Psikopat bir anne olarak devam etmek ya da merhametli bir anne olmaya çalışarak şiddet eğiliminizi dizginlemek sizin kontrolünüzde.

Kontrol edemiyorsanız, bulunduğunuz memleketin ruh ve sinir hastalıkları hastanesini ziyaret etmeniz gerekmektedir.
 
Şimdi 3 aylık bir bebeğin yanında kızınız size kocaman oldu gibi geliyordur ama o da daha bebek. Üstelik tek bir otoritenin olduğu bir evde büyümüyor, sınırları hem anne-babası hem büyük ebeveynleri çizdiği için kafası karışıyor, bir anda kardeşi oluyor bütün ilgi onun üzerine kayıyor, muhtemelen annesi de yorgun, sinirli, önce aşırı tepkiler verip sonra kendini affettirmek için zıt yönde aşırı tepkiler veriyor, kızdığı davranışa göz yumuyor vs. Yani kızınız zor bir çocuksa zor bir çocuk olmak için yeterli bir çok sebebi var. Tuvalet, yeme, konuşma gibi davranışlarında gerileme, bebeksilik görüyorsanız bunun için de yeterli sebebi var.

Sizin şuan yapmanız gereken kızınızla ilgilenmek ve bağ kurmak için evdeki insan kalabalığından olabildiğince faydalanmak. 3 aylık bebeğinizi kayınvalideye bırakın sık sık. Sütünüzü sağın koyun, bebeği kayınvalidenize bırakın kızınızla dışarı çıkın, evde oyun oynayın.

Evdeki iş yükü üzerinizdeyse bu işleri kızınızla yapılacak aktivitelere dönüştürün. İlla çok çocuklara uygun aktiviteler yapmanıza gerek yok sürekli. 3 yaş çocuğu için herşey aktivitedir. Önemli olan sizin birlikte birşeyler yaparken hevesli gözükmeniz ve karşınızdakinin yetişkin olmadığını bilip sabırlı davranmanız. Gel aşkım birlikte çamaşır makinesini boşaltalım anne kız diyin mesela. Çamaşır makinesinden o çıkartsın yeni yıkanmış kıyafetleri, nasıl silkeleyip astığınızı gösterin, kardeşinin kıyafetleri, çoraplar vs gibi ufak parçaları o silkeleyip size versin siz asın. Havalar da sıcak inanın güzel aktivite olur çocuk için. Markete gidilecekse birlikte gidin çocukla zor olur bir koşu gidip gelirim diye düşünmeyin. Yemek yapılacaksa tezgahın ateşten uzak bir köşesine oturtun kızınızı, adım adım ne yaptığınızı anlatarak yapın yemeği. Ya da ne bileyim kabak domates gibi sebzeleri yıkamak, pirinç ayıklamak gibi işler verin ona da. Bu işleri cidden işler hallolsun diye değil, çocuğunuzla birlikte aktivite yapmış olun ve el koordinasyonu gelişsin diye verdiğinizi unutmayın ama.

Bir de bol bol küçüklük resimlerini videolarını gösterin, onun da sizin karnınız da olduğundan bahsedin, ilk bebeklik zamanlarında yaptıklarından bahsedin. Büyüdükçe daha güzel şeyler yapabildiğini anlatın.

İnanın 3 yaş çocuğunun annesinin ilgisine, muhabbetine, şefkatli yol göstermesine, örnek olmasına, koşulsuz sevgisine daha çok ihtiyacı var 3 aylık bebekten. Çünkü sünger gibi ne verirseniz onu emiyor şuan sizden tam sizi kopyalama zamanı. Yeterli zamanı, ilgiyi, emeği ayırmayıp davranışlarının düzelmesini bekleyemezsiniz.
 
çok mu gerekliydi şu psikolojiye üst üste çocuk sıralamış bir de. çocukcağızlar kadının elinde stres topu olmuşlar. çok üzüldüm.
 
Anne dayağı yeyip ölünce daha iyi olacak çünkü evet. Daha dün izledim bir baba üç yaşındaki oğlunu döverek öldürmüş. Siz de ne güzel cesaret vermişsiniz bravo size. Dövmesi için yeni bir nedeni daha çıktı sayenizde.
Ben şiddeti meşrulaştırmak için yazmıyorum cesaretlendirmek içinde yazmadım sizin baktiginiz pencereden bakmak zorunda değilim ayrıca bu hayata kadın pişman olmuş içini dökmeye çalışmış ve pisman değiştirmeye çalışıyor uğraşıyor böyle olmasa buraya insanlardan tepki alacağını bilerek yazmazdi.ben ısrarla söylüyorum hiçbir yetiştirme yurdunda yetişen çocuk annesiz mutlu olmaz olamaz anne şefkati bambaşka keza evladına yaptığı için üzülüyor belliki öfke kontrolü yok tedavi olmalı.
 
Şu annenin üzerine gitmeyin psikolojik destek verelim çocukları bari kurtaralım diyen arkadaşların iyiniyetini bir yere kadar anlıyorum ama şunu kaçırıyorlar:

Bir bebeğe karşı fiziksel şiddet uygulayacak duruma gelmiş insana tedavi yolu seçmek için zaten çok geç kalınmıştır...

"İçimde birilerine karşı öfke büyüyor" aşamasında ebeveyn, iyileşmek isterse , çocuk da zarar görmeden önce kısa sürede tedavi edilebilir.

Birilerine bağırıyorum kızıyorum aşamasında (sözlü şiddet) tedavi çok daha uzun sürse de tedavisi mümkündür ama çocukta da mutlaka tedavi gerektirecek izler bırakır.

Bir bebeği aç bırakıyorum dövüyorum aşamasına gelmiş bir insan için ise tadavi artık mümkün değildir... Onun yetiştirdiği çocuğun tedavisi de ömür boyu sürecektir, tam olarak iyileşme asla mümkün olmayacaktır zaten....

Yani medeni bir ülkede yaşasak hapis cezasının garanti olduğu eylemleri biz burda hepimiz hoşgörüyle karsilayinca hiçbir şey düzelmeyecek . Siz bu kadının bu şartlarda onyillarca psikolojik destek ve terapi alıp kendine çeki düzen vereceğini , çocuklarına da destek vereceğini, çocukların da kurtularak düzeleceğini zannediyorsaniz bilemem. Ama ben olmayacağından eminim.
Evet keşke medeni bir ülkede yaşasak. Adamlar çözümü bulmuş . Üç yaşından itibaren kreş zorunlu ve orda tiyatro oynatarak evdeki ebeveynlerini canlandırıyorlar. Tam hatirlamiyorum ama pedogog kurulu gibi bir ekip gelip bu tiyatroyu izliyor eğer çocuk şiddet gördüğünü dair bir emare varsa hemen çocuğa devlet el koyuyor olay araştıriliyor . Bizim insanlar da çocuğumu gavura verecek korkusuyla tabi orda dovemiyorlar. Böyle bir sistem ülkede olsa şu çocuğunu dövenlerin onda biri dovemez hapse girmekten korktuklarından . Ben bu insanların çözümünün tedavi olduğunu düşünmüyorum psikolojik sorunlu / deli dediğimiz kişi sadece kendinden güçsüz bir çocuğa zarar vermez .
 
Üvey annem benimde çok döverdi ama ben asla kıyamıyorum bağırınca bile özür diliyorum Buda doğru değil belki oteritemi sarsıyor ama hiç kırmqk istemiyorum yani ben dayak yedim öyle gördüm öyle devam ediyorum demeyin gözünüz dönmesin çünkü masuma vurmanın hiç bir gerekçesi olamaz gidin tedavi olun çünkü dayakta bi bağımlılık o masumun ruhunda yara açmaya hakkınız yok
o üvey ana sizi döverken babanız nerdeydi.. bakın çok dellendim
o annen döver de sever de ci bir baba mı
şimdi görüşüyor musunuz o kadınla?
 
o üvey ana sizi döverken babanız nerdeydi.. bakın çok dellendim
o annen döver de sever de ci bir baba mı
şimdi görüşüyor musunuz o kadınla?
İkisi de üvey ne yazık ki hatta kendi öz evlatları olan abimi de çok dövermiş ama beni Daha bi itinalı döverdi bu yüzden bu bi bağımlılık bana göre alışkanlık bi kere başlayınca duramıyor
 
İnanın bana kimse mükemmel ve efso bir ailede yetişmedi. Hepimizin travmaları oldu ve bazılarımız dayak da yedi. Ben çocukken dayağın adeta bir tedavi yöntemi olduğuna inanılıyordu. Ama biz onlar gibi olmayacağız demeliyiz. Bana kalsa her ebeveyn adayı çeşitli derslere zorunlu olarak tabii tutulmalı. Herkes çocuğuna sinirleniyor bu çok normal ama şiddet, ASLA! Lütfen herkes evlenmesin ve çocuk yapmasın keşke bu konuyla ilgili bir düzenleme yapsa yetkililer. Sizin önce ortamı değiştirmeniz lazım.
 
15 ve 7 yasinda iki kızım var.Ben dayak yiyerek büyüdüm annem herseyin sinirini benden çıkarırdı küçükken.Amaa ben daha tek fiske vurmadım.Herseyi oturarak konuşarak çözüyoruz.Ben annemden gördüğümü çocuklarıma yapmadım.Buyuk kızımdan kalma bisiklet vardi kucuk kizim kullaniyordu dün tekerlegi patlamış ağlıyor ben hep ablamın eskilerini kullanıyorum diye.Halbuki herkesten çok ona alıyorum ablasının temizlerini sadece evde kullanıyordu.Dun içime öküz oturdu resmen herife dedim kalk gidiyoz aksam açık yer bulup yeni bisiklet aldım kıyamadım(buyuksehirde yasadigimiz icin geceye kadar heryer acik)Ama annem abimden bütçe kalırsa bana öylelikle alınırdı hep dislanirdim ben şimdi küçüğüme fazla fazla yapıyorum çünkü o duyguyu biliyorum.Benim annem beni hali cırptıgı sopayla döverdi küçükken.Bense saçının teline kıyamıyorum. 2gozum 2 çocuğum var , onları ben isteyerek doğurdum onlar dünyaya gelmek istemedilerki. Düştüğü zaman bıktırıncaya kadar öpüyorum acıyan yerini.Anne öpücüğü sihirliymis kızım anne sen öpünce açım geçiyor der.Kıymayın evladiniza.Cocugun yüzüne vurulmuş tokat kimliğine benligine vurulmuştur diye bir laf duymuştum yıllar önce.Asla da vurmadım.
 
Çok teşekkür ediyorum gerçekten minnettarım..Yaralamadan kırmadan tavsiyede bulunmak zaten yeterince yarası olan bir anneye..Yüce gönüllü olmak böyle bişey işte..Burada beni kınayanlar umarım bir gün kınadığınız şeyle imtihan olunmazsınız..
Nedemek bu ya siz kimi kınadınız peki çok ciddi soruyorum kimi kınadınız?
Öfkenizi size zarar verenlerden çıkarında göreyim o aslan kocanız onun biricik annesi sizin anneniz hadii gidin bağırın avaz avaz canlarını acıtında göreyim .yok yapamazsınız çünkü gücünüz onlara yetmiyor
Destek almayı düşünüyorum demişsiniz düşünmek degil çoktan hastanede olmanız lazımdı.ayy yok devlet hastanesinde çok ilgilenmiyorlar derseniz sinirliyim,şiddet uyguluyorum öfke kontrolsüzlügü yaşıyorum demeniz yeter.
Çevrem yok arkadaşım yok demekle olmuyor sokak kaldırım park bu üçlü kendinizi dışarı atmak için yeterde artar bile
 
Yıllar önce sizin gibi bir kadın çocuğunu çarşının ortasında dövüyordu ama nasıl tokatlıyor anlatamam.kadinin yanında yaşlı bir kadın daha vardı hiç ses etmiyor.Arkami bir döndüm ben indirdim ona bir şamar kadın neye uğradığını şaşırdı hadi dedim bir daha vur o çocuğa bak bakalim ne olacak kadın diyor cocuk benim sen ne karışıyorsun.Aradim polisi geldi şikayetçi oldum sosyal hizmetlerin konuya dahil olmasını istedim.En son hakkında dava açılmıştı. Cocugun(cocuk dedigim 5 yasinda yoktur) yüzü kıpkırmızıydi.Herkes bize uzaylı görmüş gb bakıyordu.O senin malın değil sana sadece emanet , sana anne diyen güvenen düşünce sana koşup sarılan öpünce acısı hafifleyen canlıya nasıl kiyarsin. Senin elini kırar g.tüne sokarım dedim.Kadin soka uğradı.yanindaki teyze ağzını açıp tek laf edemedi artık anası mi kaynanası mı kimse.Kizimda anne çok mu ileri gittin dedi sonra, benim cevabimsa Ben sana tek fiske vurdum mu şimdiye kadar eger bizler koruyamazsak kimler koruyacak el içinde onu yapan evde neler yapıyordur kimbilir.Yine olsa yine yaparım.Isteyende kınayabilir.Keske bana denk gelseydiniz Allah biliyor ya.
 
O kadar üzgünüm o kadar yorgunum ki..Belki yazarsam içim bir nebze soğur diye düşünüyorum..Siz hiç anneniz hayattayken annenize hasret kaldınız mı..Hiç başkalarının annelerine özendiginiz oldu mu..
Ben kendimi bildim bileli yani çok küçük yaşlardan beri annem benim için hep korktuğum bir varlık oldu..Ne sıcaktan bir sarılma ne tatlı bir söz ne de ilgi alaka..Uzun yıllar hem psikolojik hem fizyolojik şiddet gördüm..Taa o zamanlar bir karar vermiştim..Ben asla annem gibi bir anne olmayacaktım..
Yıllar geçti ruh eşimi buldum çok severek evlendim ve nihayetinde ben de anne oldum..iki tane dünya tatlısı evladım var..Kızım 3 yaşında oğlum 3 aylık.. Kayınvalidemle birlikte yaşıyoruz ve tahmin edersiniz oldukça stresli bir hayatım var..Bana sorsanız 4 yıllık evliyim fakat 40 yılın yorgunluğu var üzerimde..Ha birde annemin laneti..
Beni üzen yıpratan asıl mesele şu ki ben de kızıma şiddet uygular hale geldim..Bunun hiçbir mazereti olamaz biliyorum fakat anlık gözüm dönüyor vuruyorum o masum yavruma..Sonrası deli gibi pişmanlıklar gözyaşlarım..Artık bu son desem de engel olamıyorum kendime..
Çok üzgünüm çok kırgınım..Hani ben annem gibi bir kadın olmayacaktım..
Siz annenizden daha kötüsünüz bence.
 
Back
X