Eşimin öfke sorunu ve tartışırken "vuracak gibi" davranması

girlinred .!.:

Biriniz sinirliyken bağırırken diğeri susacak. Uygulamak çok zor biliyorum ama tavsiyeler bu şekilde.

Genişletmek için tıkla...

pamuk musun nesin .!.:

Noktalama işareti mi kullanmam gerekiyordu? "Seviyor olabilir" dediniz. Ben de bu şekilde söyleyerek normalleştirmemeliyiz dedim. Dilimizde bu cümle olmamalı. Hepimiz mantık öncelikli konuşmalıyız ki herkesin normali bu olmalı. Kötülüğe karşı seviyor ama napalım savunması yapmak yerine böyle biri hayatında olmamalı demeliyiz.

Ben de kimseye ilk tartışmada gidip boşan demedim. Konu sahibi şiddet gördüğünün farkında değil. Beni bu hale sen getirdin diyen bir manipülatörle evli çünkü.

Genişletmek için tıkla...

pamuk musun nesin .!.:

2 sorum var.

İlki, şiddet mağduru onca kadın küçük mü?

İkincisi, şiddet kocaman olmayan kadınlar için uygun mu?

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Gerçekten akıl tutulması mı yaşıyorum şuan. Boşanılması gereken şeyler de ben mi göremiyorum ?

Genişletmek için tıkla...

Cizirti .!.:

Evet. Sağlıksız bir ilişkidesiniz. Ben bu sebeplerle boşandım.
Bana da ilişkinin içindeyken "normal" geliyordu. Yani, her çift böyle kavga eder sanıyordum.
Çünkü annemle babam da birbirinden nefret eden bir çiftti.
Şu "iyiyken çok iyi ama sinirlenince kendini tutamıyor" lafı var ya, çok tehlikeli.
Varsın iyiyken çok da iyi olmayıversin, normal olsun makul olsun ama stabil olsun.

Sürekli sinir krizleri geçirdiğin, duyguların dalgalanıp durduğu, diken üstünde yaşadığın bi evlilik gerçek bir hayat arkadaşlığı değildir.

Benim de "iyiyken" önüme dünyaları seren, her istediğim yemeği yapan, eve çiçeklerle gelen, beni her fırsatta o konserden bu konsere, meyhanelere, tatillere götüren, her gördüğü elbiseyi sana yakışır dedim diye alıp gelen, gecenin bi vakti canım çekti diye hiç üşenmeden gidip biramı alan , ailesine asla beni ezdirmeyen, ailesine gittiğimizde et yemiyorum diye etsiz yemekler yaptıran kısacası müthiş bi kocam vardı. Boşanma kararı verdiğimde ailem, arkadaşlarım ve bizi tanıyan herkes şok oldu. Herkes beni vazgeçirmeye çalıştı.

Ama, o çeneni sıktığında, boğazına yapışıp seni duvara yapıştırdığında , elini kaldırıp üzerine yürüdüğünde, kolundan çekiştirip iteklediğinde hissettiğin değersizliğin ve güvensizliğin asla telafisi olmuyor, kendine saygın da kalmıyor sevgili arkadaşım. Yarım saat önce güle eğlene dışardan geldiğin adam basit bi mevzu için sana küfrettiğinde, yüzündeki gülüş kaybolduğunda bunların telafisi olmuyor.

Şu an bi ilişkim var bak, beni eski eşim gibi göklere çıkaran biri değil. Standart bi adam. Ama sakin ve huzurluyum. Değil bana hakaret etmek ters bi bakışı olmadı bunca zaman. Sinir sistemim iyileşti. Kronik hastalıklarım iyileşti. Urtikerim vardı geçti tamamen. Antidepresanları bıraktım. Çünkü hiç yükselmiyorum. Sinir krizi geçirmiyorum. Dengem bozulup durmuyor, anlatabildim mi ?
O yüzden evet boşanman gereken bi ilişkidesin ve çocuğun yokken boşanıp kendini iyileştirmeni ve çok sağlıklı ilişkiler kurmanı dilerim.

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Gerçekten akıl tutulması mı yaşıyorum şuan. Boşanılması gereken şeyler de ben mi göremiyorum ?

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Merhaba,

O kadar kırgın ve üzgünüm ki. Size bunlar ağlayarak yazıyorum. Çok doluyum.
4 yıldır evliyim. Eşim genel olarak ilgili, alakalı, sevgisini belli eden, değerli hissettiren biridir. Ev işleri, dışarı işleri hepsinde destekçidir. Bu konularda sorun yaşadığım biri değil.

Fakat zaman içerisinde fark ettim ki ciddi bir öfke sorunu var. Maalesef bende de var bu sorun. O nedenle tartışmalarımız çok şiddetli ve kırıcı oluyor.
Ben genel olarak sınırları olan, gururuna düşkün ve net biriyimdir. Fakat bu evlilikte bazen öyle şeyler oluyor ki kendimi gurursuz gibi hissediyorum.

Eşim ile tartışırken ikimizde o kadar öfkeleniyoruz ki gözümüz dönüyor fakat ben yine de hakaret ya da şiddete meyilli davranışlar sergilemiyorum. Ağlıyorum, sinir krizi geçiyorum her defasında. Eşim ise "tartışırken üstüme gelme, konuyu bırak sonra konuşalım" diyor fakat ben bunu asla yapamıyorum. Haksızlığa uğradığımda gözüm dönüyor ve sonraya bırakamıyorum. Tartışmalarımız çok çirkin oluyor. Utanıyorum bu halden.

Hal böyle olunca eşim iyice dozunu artırıyor ve çenemi tutuyor, elini yumruk yapıp havaya kaldırıyor, öfkeden gözü dönüyor, vurmamak için kendini zor tutuyor resmen (henüz şiddet görmedim ama böyle devam ederse göreceğimi düşünüyorum artık).
Bunu en son yaptığında ondan ayrıldım. Bunları yapabileceğin bir kadın değilim dedim ve ayrıldık. O kadar ısrarlı bir şekilde haklı olduğumu, anladığını ve pişman olduğunu söyledi ki gururumu hiçe sayıp tekrar barıştım fakat çabalasa da çözüm olmadı. Zaten maalesef ayrıl barış bir ilişkiye döndü evliliğimiz.

Bakın o kadar değersiz ve gurursuz hissediyorum ki böyle zamanlarda. Çıkıp gitmem gerekiyor biliyorum ama bir türlü yapamıyorum. Tüm iyi huylarını düşününce buna cesaret edemiyorum ve kendimi aşağılık biri gibi hissediyorum. Eşim de "ben böyle biri değilim, sen beni bu hale getiriyorsun, çok üstüme geliyorsun" diyor ve ben iyice kırılıp, dağılıyorum.

Ya da tartışmamız içinde hakaret vari cümleler sarf ediyor (insanda biraz şeref olur, yalancısın, haysiyetsiz misin gibi) ağır ve beni darmadağan eden şeyler söylüyor ve sonra ya özür diliyor ya da bunları hakaret amaçlı söylemedim diyor.

Kendisi de böyle biri olmak istemiyormuş. Kendisine yakıştıramıyormuş. Sorunun farkındaymış ama ben çok üstüne gittiğim için bu noktaya geliyormuş. Ona bu noktaya gelmemesi için yardımcı olmuyormuşum. Çok uzatıyormuşum, her sorunu büyütüyormuşum. (Evet ben de çok ılımlı biri değilim ama bunları da hak etmiyorum)

Bakın gidip annesinin boğazını sıkar mı ? Müdürüne yapar mı ? Yani bir yerde kendini tutabiliyorsan demek ki bunu bana yapıyorsun, haksız mıyım ? Bunlara cevabı ise "hayatta kimse senin kadar üstüme gelmiyor" oluyor.

Kendimi çok gurursuz, onursuz biri gibi hissediyorum. Sanki ben yanında kaldıkça dozu artacak gibi geliyor.
Bunların sonucunda ayrılmak mı doğru karar, yoksa her tartışmada böyle şeyler oluyor mu bilmiyorum. Dünyanın en kötü şeyi başıma gelmiş gibi hissediyorum şuan.

Etrafımdaki insanlara bakıyorum ve diyorum ki "bunlar ne kadar seviyeli tartışıyordur, bu kadına bu muammeleyi biri yapsa hemen çeker gider, ben bunu bana yapmasına izin veriyorum, insanlar saygı sevgi içinde tartışıyor ama bizim ilişkimizde zerre saygı yok, benim kendime saygım yok, gururum yok". diyorum hep kendime. Aklımda hep bunlar var. Dışarıdan beni tanıyan birine sorsanız, bu tavırların hiç birini çektiğimi asla düşünmez. İleride böyle bir anne olmak istemiyorum. Çocuğumun böyle bir anne figürü görmesini istemiyorum.

Ne yapabilirim ? Ayrılmak mı doğru olan ? Gurursuz ve onursuz muyum sizce de ? Ben evliliğimi bitirmedikçe beni böyle mi göremeye başladı acaba ? o yüzden mi böyle davranıyor ?

DÜZELTME : Boğaz sıkma yazdığım için o kısmı yanlış anlaşılmış sanırım. Beni boğmaya çalışıyor gibi anlaşılmış. Öyle değil. Çenemi tutma anlatmak istediğim. Hepsi iğrenç tabi, yumuşatmaya çalışmıyorum. Sadece beni boğma eylemi değil, bu kısmı düzeltmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Cizirti .!.:

Evet. Sağlıksız bir ilişkidesiniz. Ben bu sebeplerle boşandım.
Bana da ilişkinin içindeyken "normal" geliyordu. Yani, her çift böyle kavga eder sanıyordum.
Çünkü annemle babam da birbirinden nefret eden bir çiftti.
Şu "iyiyken çok iyi ama sinirlenince kendini tutamıyor" lafı var ya, çok tehlikeli.
Varsın iyiyken çok da iyi olmayıversin, normal olsun makul olsun ama stabil olsun.

Sürekli sinir krizleri geçirdiğin, duyguların dalgalanıp durduğu, diken üstünde yaşadığın bi evlilik gerçek bir hayat arkadaşlığı değildir.

Benim de "iyiyken" önüme dünyaları seren, her istediğim yemeği yapan, eve çiçeklerle gelen, beni her fırsatta o konserden bu konsere, meyhanelere, tatillere götüren, her gördüğü elbiseyi sana yakışır dedim diye alıp gelen, gecenin bi vakti canım çekti diye hiç üşenmeden gidip biramı alan , ailesine asla beni ezdirmeyen, ailesine gittiğimizde et yemiyorum diye etsiz yemekler yaptıran kısacası müthiş bi kocam vardı. Boşanma kararı verdiğimde ailem, arkadaşlarım ve bizi tanıyan herkes şok oldu. Herkes beni vazgeçirmeye çalıştı.

Ama, o çeneni sıktığında, boğazına yapışıp seni duvara yapıştırdığında , elini kaldırıp üzerine yürüdüğünde, kolundan çekiştirip iteklediğinde hissettiğin değersizliğin ve güvensizliğin asla telafisi olmuyor, kendine saygın da kalmıyor sevgili arkadaşım. Yarım saat önce güle eğlene dışardan geldiğin adam basit bi mevzu için sana küfrettiğinde, yüzündeki gülüş kaybolduğunda bunların telafisi olmuyor.

Şu an bi ilişkim var bak, beni eski eşim gibi göklere çıkaran biri değil. Standart bi adam. Ama sakin ve huzurluyum. Değil bana hakaret etmek ters bi bakışı olmadı bunca zaman. Sinir sistemim iyileşti. Kronik hastalıklarım iyileşti. Urtikerim vardı geçti tamamen. Antidepresanları bıraktım. Çünkü hiç yükselmiyorum. Sinir krizi geçirmiyorum. Dengem bozulup durmuyor, anlatabildim mi ?
O yüzden evet boşanman gereken bi ilişkidesin ve çocuğun yokken boşanıp kendini iyileştirmeni ve çok sağlıklı ilişkiler kurmanı dilerim.

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Merhaba,

O kadar kırgın ve üzgünüm ki. Size bunlar ağlayarak yazıyorum. Çok doluyum.
4 yıldır evliyim. Eşim genel olarak ilgili, alakalı, sevgisini belli eden, değerli hissettiren biridir. Ev işleri, dışarı işleri hepsinde destekçidir. Bu konularda sorun yaşadığım biri değil.

Fakat zaman içerisinde fark ettim ki ciddi bir öfke sorunu var. Maalesef bende de var bu sorun. O nedenle tartışmalarımız çok şiddetli ve kırıcı oluyor.
Ben genel olarak sınırları olan, gururuna düşkün ve net biriyimdir. Fakat bu evlilikte bazen öyle şeyler oluyor ki kendimi gurursuz gibi hissediyorum.

Eşim ile tartışırken ikimizde o kadar öfkeleniyoruz ki gözümüz dönüyor fakat ben yine de hakaret ya da şiddete meyilli davranışlar sergilemiyorum. Ağlıyorum, sinir krizi geçiyorum her defasında. Eşim ise "tartışırken üstüme gelme, konuyu bırak sonra konuşalım" diyor fakat ben bunu asla yapamıyorum. Haksızlığa uğradığımda gözüm dönüyor ve sonraya bırakamıyorum. Tartışmalarımız çok çirkin oluyor. Utanıyorum bu halden.

Hal böyle olunca eşim iyice dozunu artırıyor ve çenemi tutuyor, elini yumruk yapıp havaya kaldırıyor, öfkeden gözü dönüyor, vurmamak için kendini zor tutuyor resmen (henüz şiddet görmedim ama böyle devam ederse göreceğimi düşünüyorum artık).
Bunu en son yaptığında ondan ayrıldım. Bunları yapabileceğin bir kadın değilim dedim ve ayrıldık. O kadar ısrarlı bir şekilde haklı olduğumu, anladığını ve pişman olduğunu söyledi ki gururumu hiçe sayıp tekrar barıştım fakat çabalasa da çözüm olmadı. Zaten maalesef ayrıl barış bir ilişkiye döndü evliliğimiz.

Bakın o kadar değersiz ve gurursuz hissediyorum ki böyle zamanlarda. Çıkıp gitmem gerekiyor biliyorum ama bir türlü yapamıyorum. Tüm iyi huylarını düşününce buna cesaret edemiyorum ve kendimi aşağılık biri gibi hissediyorum. Eşim de "ben böyle biri değilim, sen beni bu hale getiriyorsun, çok üstüme geliyorsun" diyor ve ben iyice kırılıp, dağılıyorum.

Ya da tartışmamız içinde hakaret vari cümleler sarf ediyor (insanda biraz şeref olur, yalancısın, haysiyetsiz misin gibi) ağır ve beni darmadağan eden şeyler söylüyor ve sonra ya özür diliyor ya da bunları hakaret amaçlı söylemedim diyor.

Kendisi de böyle biri olmak istemiyormuş. Kendisine yakıştıramıyormuş. Sorunun farkındaymış ama ben çok üstüne gittiğim için bu noktaya geliyormuş. Ona bu noktaya gelmemesi için yardımcı olmuyormuşum. Çok uzatıyormuşum, her sorunu büyütüyormuşum. (Evet ben de çok ılımlı biri değilim ama bunları da hak etmiyorum)

Bakın gidip annesinin boğazını sıkar mı ? Müdürüne yapar mı ? Yani bir yerde kendini tutabiliyorsan demek ki bunu bana yapıyorsun, haksız mıyım ? Bunlara cevabı ise "hayatta kimse senin kadar üstüme gelmiyor" oluyor.

Kendimi çok gurursuz, onursuz biri gibi hissediyorum. Sanki ben yanında kaldıkça dozu artacak gibi geliyor.
Bunların sonucunda ayrılmak mı doğru karar, yoksa her tartışmada böyle şeyler oluyor mu bilmiyorum. Dünyanın en kötü şeyi başıma gelmiş gibi hissediyorum şuan.

Etrafımdaki insanlara bakıyorum ve diyorum ki "bunlar ne kadar seviyeli tartışıyordur, bu kadına bu muammeleyi biri yapsa hemen çeker gider, ben bunu bana yapmasına izin veriyorum, insanlar saygı sevgi içinde tartışıyor ama bizim ilişkimizde zerre saygı yok, benim kendime saygım yok, gururum yok". diyorum hep kendime. Aklımda hep bunlar var. Dışarıdan beni tanıyan birine sorsanız, bu tavırların hiç birini çektiğimi asla düşünmez. İleride böyle bir anne olmak istemiyorum. Çocuğumun böyle bir anne figürü görmesini istemiyorum.

Ne yapabilirim ? Ayrılmak mı doğru olan ? Gurursuz ve onursuz muyum sizce de ? Ben evliliğimi bitirmedikçe beni böyle mi göremeye başladı acaba ? o yüzden mi böyle davranıyor ?

Genişletmek için tıkla...

matilda1 .!.:

Hafiflettikçe hafiflettiniz yazarken ama siz de biliyorsunuz ki normal değil

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Merhaba,

O kadar kırgın ve üzgünüm ki. Size bunlar ağlayarak yazıyorum. Çok doluyum.
4 yıldır evliyim. Eşim genel olarak ilgili, alakalı, sevgisini belli eden, değerli hissettiren biridir. Ev işleri, dışarı işleri hepsinde destekçidir. Bu konularda sorun yaşadığım biri değil.

Fakat zaman içerisinde fark ettim ki ciddi bir öfke sorunu var. Maalesef bende de var bu sorun. O nedenle tartışmalarımız çok şiddetli ve kırıcı oluyor.
Ben genel olarak sınırları olan, gururuna düşkün ve net biriyimdir. Fakat bu evlilikte bazen öyle şeyler oluyor ki kendimi gurursuz gibi hissediyorum.

Eşim ile tartışırken ikimizde o kadar öfkeleniyoruz ki gözümüz dönüyor fakat ben yine de hakaret ya da şiddete meyilli davranışlar sergilemiyorum. Ağlıyorum, sinir krizi geçiyorum her defasında. Eşim ise "tartışırken üstüme gelme, konuyu bırak sonra konuşalım" diyor fakat ben bunu asla yapamıyorum. Haksızlığa uğradığımda gözüm dönüyor ve sonraya bırakamıyorum. Tartışmalarımız çok çirkin oluyor. Utanıyorum bu halden.

Hal böyle olunca eşim iyice dozunu artırıyor ve çenemi tutuyor, elini yumruk yapıp havaya kaldırıyor, öfkeden gözü dönüyor, vurmamak için kendini zor tutuyor resmen (henüz şiddet görmedim ama böyle devam ederse göreceğimi düşünüyorum artık).
Bunu en son yaptığında ondan ayrıldım. Bunları yapabileceğin bir kadın değilim dedim ve ayrıldık. O kadar ısrarlı bir şekilde haklı olduğumu, anladığını ve pişman olduğunu söyledi ki gururumu hiçe sayıp tekrar barıştım fakat çabalasa da çözüm olmadı. Zaten maalesef ayrıl barış bir ilişkiye döndü evliliğimiz.

Bakın o kadar değersiz ve gurursuz hissediyorum ki böyle zamanlarda. Çıkıp gitmem gerekiyor biliyorum ama bir türlü yapamıyorum. Tüm iyi huylarını düşününce buna cesaret edemiyorum ve kendimi aşağılık biri gibi hissediyorum. Eşim de "ben böyle biri değilim, sen beni bu hale getiriyorsun, çok üstüme geliyorsun" diyor ve ben iyice kırılıp, dağılıyorum.

Ya da tartışmamız içinde hakaret vari cümleler sarf ediyor (insanda biraz şeref olur, yalancısın, haysiyetsiz misin gibi) ağır ve beni darmadağan eden şeyler söylüyor ve sonra ya özür diliyor ya da bunları hakaret amaçlı söylemedim diyor.

Kendisi de böyle biri olmak istemiyormuş. Kendisine yakıştıramıyormuş. Sorunun farkındaymış ama ben çok üstüne gittiğim için bu noktaya geliyormuş. Ona bu noktaya gelmemesi için yardımcı olmuyormuşum. Çok uzatıyormuşum, her sorunu büyütüyormuşum. (Evet ben de çok ılımlı biri değilim ama bunları da hak etmiyorum)

Bakın gidip annesinin boğazını sıkar mı ? Müdürüne yapar mı ? Yani bir yerde kendini tutabiliyorsan demek ki bunu bana yapıyorsun, haksız mıyım ? Bunlara cevabı ise "hayatta kimse senin kadar üstüme gelmiyor" oluyor.

Kendimi çok gurursuz, onursuz biri gibi hissediyorum. Sanki ben yanında kaldıkça dozu artacak gibi geliyor.
Bunların sonucunda ayrılmak mı doğru karar, yoksa her tartışmada böyle şeyler oluyor mu bilmiyorum. Dünyanın en kötü şeyi başıma gelmiş gibi hissediyorum şuan.

Etrafımdaki insanlara bakıyorum ve diyorum ki "bunlar ne kadar seviyeli tartışıyordur, bu kadına bu muammeleyi biri yapsa hemen çeker gider, ben bunu bana yapmasına izin veriyorum, insanlar saygı sevgi içinde tartışıyor ama bizim ilişkimizde zerre saygı yok, benim kendime saygım yok, gururum yok". diyorum hep kendime. Aklımda hep bunlar var. Dışarıdan beni tanıyan birine sorsanız, bu tavırların hiç birini çektiğimi asla düşünmez. İleride böyle bir anne olmak istemiyorum. Çocuğumun böyle bir anne figürü görmesini istemiyorum.

Ne yapabilirim ? Ayrılmak mı doğru olan ? Gurursuz ve onursuz muyum sizce de ? Ben evliliğimi bitirmedikçe beni böyle mi göremeye başladı acaba ? o yüzden mi böyle davranıyor ?

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Normal olmadığını biliyorum niye hafifleteyim niye anlamakta bu kadar zorlanıyorsunuz ?

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Şiddet gördüğümün farkında değil diyorsunuz da ben gelmiş buraya konu açmışım. Bir şeylerin sorun olduğunu zaten söylüyorum. Şuan şiddet görmesem de bir tık ötesi alanen şiddet olacak demişim zaten. Nasıl bir farkındalık istiyorsunuz anlamıyorum ?

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Ya bunu mu söylemiş ? Gerçekten her şeye muhalefet olmak için yazıyorsunuz belli ki. Bana da benzer şeyler yazmışsınız. Bunları söylemiyoruz siz bir okuduğunuzu anlayın önce.

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Ya bunu mu anlatıyorum allah aşkına ? Sanırım hareketi yanlış izah ettim diyorum. Nefes kesme değil çenemi tutma eylemi diyorum. Normal olmadığını biliyorum, konuyu da bunun için açtım zaten.

Genişletmek için tıkla...

serotininevi .!.:

Merhaba,

O kadar kırgın ve üzgünüm ki. Size bunlar ağlayarak yazıyorum. Çok doluyum.
4 yıldır evliyim. Eşim genel olarak ilgili, alakalı, sevgisini belli eden, değerli hissettiren biridir. Ev işleri, dışarı işleri hepsinde destekçidir. Bu konularda sorun yaşadığım biri değil.

Fakat zaman içerisinde fark ettim ki ciddi bir öfke sorunu var. Maalesef bende de var bu sorun. O nedenle tartışmalarımız çok şiddetli ve kırıcı oluyor.
Ben genel olarak sınırları olan, gururuna düşkün ve net biriyimdir. Fakat bu evlilikte bazen öyle şeyler oluyor ki kendimi gurursuz gibi hissediyorum.

Eşim ile tartışırken ikimizde o kadar öfkeleniyoruz ki gözümüz dönüyor fakat ben yine de hakaret ya da şiddete meyilli davranışlar sergilemiyorum. Ağlıyorum, sinir krizi geçiyorum her defasında. Eşim ise "tartışırken üstüme gelme, konuyu bırak sonra konuşalım" diyor fakat ben bunu asla yapamıyorum. Haksızlığa uğradığımda gözüm dönüyor ve sonraya bırakamıyorum. Tartışmalarımız çok çirkin oluyor. Utanıyorum bu halden.

Hal böyle olunca eşim iyice dozunu artırıyor ve çenemi tutuyor, elini yumruk yapıp havaya kaldırıyor, öfkeden gözü dönüyor, vurmamak için kendini zor tutuyor resmen (henüz şiddet görmedim ama böyle devam ederse göreceğimi düşünüyorum artık).
Bunu en son yaptığında ondan ayrıldım. Bunları yapabileceğin bir kadın değilim dedim ve ayrıldık. O kadar ısrarlı bir şekilde haklı olduğumu, anladığını ve pişman olduğunu söyledi ki gururumu hiçe sayıp tekrar barıştım fakat çabalasa da çözüm olmadı. Zaten maalesef ayrıl barış bir ilişkiye döndü evliliğimiz.

Bakın o kadar değersiz ve gurursuz hissediyorum ki böyle zamanlarda. Çıkıp gitmem gerekiyor biliyorum ama bir türlü yapamıyorum. Tüm iyi huylarını düşününce buna cesaret edemiyorum ve kendimi aşağılık biri gibi hissediyorum. Eşim de "ben böyle biri değilim, sen beni bu hale getiriyorsun, çok üstüme geliyorsun" diyor ve ben iyice kırılıp, dağılıyorum.

Ya da tartışmamız içinde hakaret vari cümleler sarf ediyor (insanda biraz şeref olur, yalancısın, haysiyetsiz misin gibi) ağır ve beni darmadağan eden şeyler söylüyor ve sonra ya özür diliyor ya da bunları hakaret amaçlı söylemedim diyor.

Kendisi de böyle biri olmak istemiyormuş. Kendisine yakıştıramıyormuş. Sorunun farkındaymış ama ben çok üstüne gittiğim için bu noktaya geliyormuş. Ona bu noktaya gelmemesi için yardımcı olmuyormuşum. Çok uzatıyormuşum, her sorunu büyütüyormuşum. (Evet ben de çok ılımlı biri değilim ama bunları da hak etmiyorum)

Bakın gidip annesinin boğazını sıkar mı ? Müdürüne yapar mı ? Yani bir yerde kendini tutabiliyorsan demek ki bunu bana yapıyorsun, haksız mıyım ? Bunlara cevabı ise "hayatta kimse senin kadar üstüme gelmiyor" oluyor.

Kendimi çok gurursuz, onursuz biri gibi hissediyorum. Sanki ben yanında kaldıkça dozu artacak gibi geliyor.
Bunların sonucunda ayrılmak mı doğru karar, yoksa her tartışmada böyle şeyler oluyor mu bilmiyorum. Dünyanın en kötü şeyi başıma gelmiş gibi hissediyorum şuan.

Etrafımdaki insanlara bakıyorum ve diyorum ki "bunlar ne kadar seviyeli tartışıyordur, bu kadına bu muammeleyi biri yapsa hemen çeker gider, ben bunu bana yapmasına izin veriyorum, insanlar saygı sevgi içinde tartışıyor ama bizim ilişkimizde zerre saygı yok, benim kendime saygım yok, gururum yok". diyorum hep kendime. Aklımda hep bunlar var. Dışarıdan beni tanıyan birine sorsanız, bu tavırların hiç birini çektiğimi asla düşünmez. İleride böyle bir anne olmak istemiyorum. Çocuğumun böyle bir anne figürü görmesini istemiyorum.

Ne yapabilirim ? Ayrılmak mı doğru olan ? Gurursuz ve onursuz muyum sizce de ? Ben evliliğimi bitirmedikçe beni böyle mi göremeye başladı acaba ? o yüzden mi böyle davranıyor ?

Genişletmek için tıkla...

Annasan .!.:

Terapi seçeneğini siz götürmemelisiniz eğer ilişkinizi düzeltmek istiyorsa onun çabalaması lazım. Şiddet sadece zarar vermek anlamına gelmiyor; bu hareketleriyle size hükmetmek amacı... Zaten sürekli sizi suçlu göstermeye çalışması da esas meselenin farkında olmadığını gösteriyor. Terapinin şiddet konusunda işe yaramayacağı doğru değil ama sorunun kendinde olmadığını düşünen biri olarak terapi gibi içsel bi çalışmayı başlatacak ve devam ettirecek potansiyel yok gibi eşinizde.

Genişletmek için tıkla...

Dreamies .!.:

Terapi alın son kez deneyin ama çenenizi tutması da şiddet. Siz de sinirliyken insanın üstüne gitmeyin (şiddeti haklı göstermez o ayrı). Finansal sorunlarınız var sanırım kocanız bir iş denedi battı diye hatırlıyorum. Onun da stresi mi var?

Genişletmek için tıkla...

Dreamies .!.:

E bir an once doktora gidin o zaman neyi bekliyorsunuz birbirinizi darp etmeyi mi?

Niye orta yerde size kıskanç diyor? Buna cevap verir misin

Genişletmek için tıkla...